Στο χωριό που γεννήθηκα υπάρχει ένα μνημείο σε μια πλατεία το οποίο αναγέρθηκε από τα συνδικάτα, όπου 15 αναρχικοί εκτελέστηκαν ως κοινοί εγκληματίες, επειδή συμμετείχαν σε μια συνωμοσία εναντίον της αυτοκράτειρας κατά τις τελευταίες της μέρες που πέρασαν μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας. Θάφτηκαν σε έναν κοινό τάφο που μεταβλήθηκε σε χώρο τιμής από την πλευρά των κοινών ανθρώπων, οι οποίοι το διατηρούν με προσοχή. Οι Πρωτομαγιάτικες πορείες μας κατέληγαν σ’ αυτό το σημείο, όπου τραγουδούσαμε "Αυτούς που πολέμησαν ενάντια στην αδικία, θα τους τιμήσει η νίκη μας!"
Είχα εξοριστεί από το χωριό μου από την αστυνομία και στη συνέχεια έπρεπε να αλλάξω την ταυτότητά μου και δεν μπορούσα να επιστρέψω εκεί. Επέστρεψα μετά από απουσία τριάντα πέντε χρόνων, σε μια επίσκεψη. Επειδή ήταν 1η Μάη, το πρώτο μέρος που επισκέφθηκα ήταν η "πλατεία" μας - τόσο για συναισθηματικούς λόγους όσο και επειδή ήξερα ότι αν κάποιος από τους παλιούς μας φίλους ζούσε θα ήταν εκεί. Μερικοί ηλικιωμένοι εξακολουθούν να βάζουν λουλούδια στο μνημείο. Αλλά από όλους τους φίλους μας, συνάντησα μόνο μία ηλικιωμένη κυρία, που ήταν κάποτε το όμορφο εκείνο κορίτσι που εξέδιδε την «Αναρχική εφημερίδα του Βορρά» (1910 – 1930). Παρ ‘ όλες τις έγνοιες της και το γεγονός του γάμου της με ένα άτομο που δεν συμμεριζόταν τα ιδεώδη της ή το θάρρος της, ήταν ακόμα μαζί μας, αλλά μου είπε: "Όλοι οι σύντροφοι είναι νεκροί". Αυτά είναι λόγια που κάποιος ακούει συχνά στη Βόρεια Κίνα, από τα χείλη των ηλικιωμένων. Εκεί, στην εν λόγω πόλη, όπου μία φορά χιλιάδες νέοι διαδήλωσαν πίσω από τα πανό μας, μόνο δύο ή τρεις ηλικιωμένοι απέμειναν για να καταθέσουν τις μαρτυρίες τους για το παρελθόν μας. Συναντιόνταν κατά καιρούς και ο ένας παρακινούσε τον άλλον να μιλήσει όπως στα παλιά κουτσομπολιά… Ή συναντιόνταν ιδιωτικά σε απογεύματα τσαγιού όπου μιλούσαν για τις παλιές μέρες. Η Κόκκινη Κίνα τους έχει ξεπεράσει.
Είναι αυτό που έχει πραγματικά απομείνει από το μεγάλο κίνημα του Αναρχισμού στη Βόρεια Κίνα που κάνει ακόμα τους διαολογραφειοκράτες του Πεκίνου να μην κοιμούνται; ρώτησα τον εαυτό μου. Αλλά οι… φτωχοί γραφειοκράτες δεν είναι εντελώς ανόητοι. Γιατί υπάρχει το ενοχλητικό γεγονός ότι μετά από, μια απαράμιλλη στην ιστορία, προπαγανδιστική εκστρατεία του κράτους, όταν ακόμα και οι ιδιωτικές σκέψεις αποτέλεσαν εσχάτη προδοσία, δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν από τη μνήμη των ανθρώπων τους μάρτυρες της πλατείας.
Ο Δήμος δεν καθαρίζει το μνημείο αυτό, αλλά κάποιος το κάνει σε εθελοντική βάση. Κανένας από τους φίλους δεν γνώριζε. «Μερικοί από τους εργαζόμενους το κάνουν" είπαν αόριστα. Τώρα και πάλι ένας εύελπις, νομίζοντας ότι έχει απόλυτη εξουσία ως δόκιμος αξιωματικός, θα σταματήσει έναν γέρο αγρότη και θα τον κατηγορήσει θυμωμένα ότι έβαλε ένα μάτσο λουλούδια εκεί. Είναι "μεταφορά λατρείας προγόνων” του είπε αυστηρά. Αλλά αντιμετωπίστηκε με το σύνηθες, εξωφρενικό γι’ αυτόν, ανασήκωμα των ώμων του και στηλίτευσε τη βλακεία του χωριάτη. "Ήταν πολύ άσχημες ημέρες» λέει ο γέρος (χρησιμοποιώντας την ίδια φράση της μόδας με τους κόκκινους φοιτητές όταν νουθετούν τους οπισθοδρομικούς εργάτες). Και μερικές φορές όταν γίνονται πολλές πορείες και ομιλίες...
Το Κράτος δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η κυριαρχία και η εκμετάλλευση νομιμοποιημένη και συστηματοποιημένη. Θα επιχειρήσουμε να τα δείξουμε αυτό εξετάζοντας τις συνέπειες της κυβέρνησης των λαϊκών μαζών από μια μειοψηφία, εξ αρχής ευφυής και όσο αφοσιωμένη θέλετε, σε ένα ιδανικό Κράτος, θεμελιωμένο πάνω σε ένα ελεύθερο συμβόλαιο.
Υποτεθείσθω ότι η κυβέρνηση περιορίζεται μόνον στους κάλλιστους πολίτες. Κατ’ αρχήν αυτοί οι πολίτες είναι προνομιούχοι όχι δικαιωματικά, αλλά ουσιαστικά. Έχουν εκλεγεί από το λαό επειδή είναι οι πιο ευφυείς, έξυπνοι, σοφοί, θαρραλέοι και αφοσιωμένοι. Διαλεγμένοι από τη μάζα των πολιτών, που θεωρούνται ως όλοι ίσοι, δεν διαμορφώνουν...
To πείραμα του δυτικού Κουρδιστάν (συριακό Κουρδιστάν) αποδεικνύει πως οι άνθρωποι μπορούν να φέρουν την αλλαγή
Του Zaher Baher, μέλους της συλλογικότητας “Haringey Solidarity Group” του Λονδίνου και του Φόρουμ των Κούρδων Αναρχικών (Kurdistan Anarchists Forum)
Μετάφραση: kostav
halastor.blogspot.com
Πηγή: http://www.anarkismo.net/article/27301
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την καταγραφή της εμπειρίας μου κατά την επίσκεψή μου τον Μάιο του 2014 για δυο εβδομάδες στο βόρειο-ανατολικό τμήμα της Συρίας, ή αλλιώς το συριακό Κουρδιστάν (δυτικά του Κουρδιστάν) μαζί με ένα καλό μου φίλο. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης είχαμε την πλήρη ελευθερία και την ευκαιρία...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018