Camillo Berberi
1. Δεν θα πω όπως λένε μερικοί: Δεν μπορώ να μην μιλήσω! Όχι, θέλω να μιλήσω. Έχω καθήκον και δικαίωμα να το κάνω στο όνομα της αυτοκριτικής, η οποία είναι η ουσία κάθε κόμματος ή κινήματος που ασχολείται με το να εξασφαλίσει την εμφάνιση του και να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή. Πεισμένος ότι η Ισπανική Επανάσταση πλησιάζει ταχύτατα ένα επικίνδυνο σημείο, πήρα την πένα μου όπως θα έπαιρνα ένα τουφέκι ή ένα ρεβόλβερ, με την ίδια αποφασιστικότητα, αλλά επίσης και με την ίδια ωμότητα. Παρακαλώ επιτρέψτε μου ένα ύφος που να ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του πολέμου στον οποίο ζω: το ύφος ενός καταιγισμού πολυβολισμών.
2. Η στρατιωτική κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί. Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι: έλλειψη ή σπανιότητα όπλων και πυρομαχικών, απουσία ενός ενωμένου επιτελείου, γενική ανεπάρκεια των ηγετών, υποχωρητική συμπεριφορά της κεντρικής κυβέρνησης, δυαδισμός και ανταγωνισμός ανάμεσα στην Μαδρίτη και την Βαρκελώνη. Φαίνεται καθαρά ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε από έναν πόλεμο θέσεων σε έναν πόλεμο κινήσεων, εξαπολύοντας την επίθεση σύμφωνα με ένα ευρύ και σταθερό γενικό πλάνο. Από δω και στο εξής, ο χρόνος είναι εναντίον μας. Πρέπει αποφασιστικά να επιταχύνουμε την διαδικασία του πολέμου με σκοπό να ξεπεράσουμε την φάση του πολέμου και να μπούμε στην πιο πλήρη και φανερή φάση της Κοινωνικής Επανάστασης.
3. Πρέπει να κυριαρχήσουμε τον πόλεμο, αλλά δεν πρέπει να κυριαρχήσουμε τον πόλεμο περιορίζοντας το πρόβλημα στις αυστηρά στρατιωτικές συνθήκες της νίκης. Πρέπει πάνω απ’ όλα να λάβουμε υπ’ όψιν τις «κοινωνικοπολιτικές» συνθήκες της νίκης. Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ισπανία όντας μια διεθνής σύγκρουση, είναι σε διεθνές επίπεδο που πρέπει να θέσουμε το πρόβλημα της επαναστατικής δράσης με όρους πολέμου, είναι στα αδύναμα του σημεία, το Μαρόκο και την Πορτογαλία, που πρέπει να πληγώσουμε σκληρά τον Ισπανικό Φασισμό. Μέχρι τώρα η εμμονή απασχόληση με τον πολεμικό εξοπλισμό δεν μας επέτρεψε να εφαρμόσουμε ένα σχέδιο δράσης το οποίο εκτελεσμένο με έναν διαρκή και επιδέξιο τρόπο θα ήταν ικανό να νικήσει το Φασιστικό πραξικόπημα. Οι Αναρχικοί οι οποίοι έχουν αναλάβει τον ρόλο στρατηγών καλά θα έκαναν να θυμούνται τις δικές τους εμπειρίες σαν επαναστάτες.
4. Όταν η κυβέρνηση στην Μαδρίτη δηλώνει ότι “el gobierno de Madrid no sabe dingir la Guerra” ( «η κυβέρνηση στην Μαδρίτη δεν ξέρει πώς να διευθύνει τον πόλεμο»), αυτό αναπόφευκτα θέτει το θέμα όχι μόνο της παρέμβασης της C.N.T στην διεύθυνση του πολέμου, αλλά επίσης και των συνθηκών και των μορφών μιας τέτοιας επέμβασης. Δεν είναι ζήτημα υπεράνθρωπων μεταρρυθμίσεων, αλλά απλά ενός πλατύ, βαθύ και ταχύτατου μετασχηματισμού των ελεγκτικών ομάδων, των οργάνων και των συνδέσμων ανάμεσα στις διάφορες ταξιαρχίες. Η στρατιωτικοποίηση των πολιτοφυλακών δεν είναι μια λύση τεχνικής φύσεως μόνο, και είναι πολιτικό λάθος να την αποδεχτούμε ειρηνικά χωρίς να δηλώσει τις προθέσεις της, χωρίς να φωτίσει τα σκοτεινά της σημεία και χωρίς να έχουμε συζητήσει τα βασικά της σημεία. Το «πνεύμα της φάλαγγας» τερματίζει την σύγχυση ανάμεσα στην εξουσία του πολιτικού ελέγχου και η εξουσία της στρατιωτικής διαταγής μπορεί εν μέρει να δικαιολογήσει το διάταγμα της Χενεραλιντάντ της Καταλωνίας, αλλά ένα τέτοιο διάταγμα δεν βοηθά καθόλου...
Στις 7 Φλεβάρη 1944, γεννήθηκε ο Idilio de Leon. Κοινωνικός αγωνιστής, μέλος της ROE (Resistencia Obrero Studiantil - Αντίσταση Εργατών Φοιτητών) και της FAU (Αναρχική Ομοσπονδία Ουρουγουάης).
Ο “Gaucho", όπως τον αποκαλούσαν οι συνάδελφοί του, ζούσε στη La Teja στο Μοντεβιδέο, και όταν ήταν νέος είχε ήδη συνεισφέρει στη δραστηριότητα του τοπικού Ateneo. Είχε συμμετάσχει στην πορεία των εργατών ζαχαροκάλαμου το 1964, όταν άρχισε να εναγκαλίζεται το αναρχικό ιδανικό, κάνοντας τα πρώτα του βήματα στην FAU.
Στις αρχές της δεκαετίας του '70 συμμετείχε σε σημαντικές κινητοποιήσεις που καθοδήγησε η ROE, σε ένα πλαίσιο κοινωνικής και πολιτικής αποτελεσματικότητας. Ταυτόχρονα, θα αρχίσει να...
1. Η οργάνωση κι η εξέλιξη της συγκέντρωσης και πορείας για την δίκη του Μελίστα στις 22 Μάρτη λειτούργησε τόσο συναισθηματικά, όσο και νεκροφιλικά.
2. Συναισθηματικά γιατί ήταν αδύνατο να βρεθεί κάποιο χειροπιαστό περιεχόμενο, κάποιο πλαίσιο για την όλη εκδήλωση. Αυτό φάνηκε και από την ποιότητα της συζήτησης που έγινε για να οργανωθεί η συγκέντρωση και πορεία και από τα συνθήματα και το κλίμα που κυριάρχησε σ’ αυτήν. Τελικά είναι αναγκαίο να ξεκαθαριστεί τι πραγματικά επιδιώκουμε εμείς οι αναρχικοί. Μια κοινωνία χωρίς φυλακές ή μια κοινωνία με φυλακές για κάθε είδους Μελίστα. Κι αν τυχαίνει κι επιδιώκουμε το δεύτερο τότε,...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018