Το παρακάτω κείμενο είναι βασισμένο σε μια συζήτηση-συνέντευξη που έγινε με ένα σύντροφο από την Αργεντινή το περασμένο καλοκαίρι.
Εισαγωγή
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι σέβομαι πάρα πολύ τα κινήματα των πικετέρος, των κατειλημμένων επιχειρήσεων, των λαϊκών συνελεύσεων. Άλλωστε συμμετείχα σε αυτά από το έτος 1999 ή 2000 και έτσι έζησα όλη αυτή την περίοδο, όντας σε κάποια πιο ενεργός από ότι σε άλλα. Όμως, όταν συζητάω με συντρόφους από άλλες χώρες, ειδικά από την Ευρώπη, τον Καναδά ή της ΗΠΑ, βλέπω ότι υπάρχει αρκετός μύθος γύρω από αυτά τα κινήματα.
Το κίνημα των πικετέρος
Τη δεκαετία του ’90 είχαμε την κυβέρνηση του Κάρλος Μένεμ. Εδώ την περίοδο αυτή τη λέμε «Εποχή του Μένεμ» (La Era Menemista). Κατά τη διάρκεια της, τα περισσότερα εργοστάσια, ειδικά τα μεγάλα, σταμάτησαν να λειτουργούν και οι δημόσιες υπηρεσίες άρχισαν να ιδιωτικοποιούνται με αποτέλεσμα πολλοί εργαζόμενοι να μένουν άνεργοι. Τότε άρχισε να αναδύεται το κίνημα των πικετέρος. Στην αρχή, κυρίως στο νότιο τμήμα της χώρας ή σε άλλες βιομηχανικές περιοχές όπου άνεργοι μπλόκαραν τις κεντρικές οδικές αρτηρίες και ζητούσαν δουλειά.
Καθώς πάμε στο 2000, όλο και περισσότερα εργοστάσια και επιχειρήσεις κλείνουν και η ανεργία αυξάνεται. Έτσι, αυτή η μορφή αγώνα, το μπλοκάρισμα των δρόμων, ήρθε και εδώ στην πρωτεύουσα και έγινε μεγαλύτερο. Ως κίνημα ήταν αρκετά πολύπλοκο, επειδή όλες οι πολιτικές τάσεις είχαν κάποια επίδραση σ’ αυτό. Έτσι, π.χ. είχαμε ομάδες που επικεντρώνονταν μόνο στο μπλοκάρισμα των δρόμων και άλλες ομάδες που εκτός από αυτό, έκαναν και προσπάθειες να φτιάξουν τρόπους συλλογικής εργασίας, κοπερατίβες σε πολλούς διαφορετικούς τομείς. Προσπαθούσαν να εργάζονται συλλογικά και να βρουν ένα τρόπο να επιβιώσουν, διότι εκείνο τον καιρό ήταν αληθινά πολύ δύσκολο ακόμα και να βρεις να φας.
Το μπλοκάρισμα των κεντρικών οδικών αρτηριών ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια μορφή διαμαρτυρίας. Έπληγε πραγματικά τον καπιταλισμό, γιατί οι βιομηχανικές επιχειρήσεις ενώ συνέχιζαν να παράγουν, τα προϊόντα τους δεν μπορούσαν να φτάσουν στην αγορά. Είχαν τα φορτηγά γεμάτα προϊόντα, αλλά δεν μπορούσαν να μπουν μέσα στις μεγάλες πόλεις. Το μπλοκάρισμα λοιπόν δεν ήταν μια απλή διαμαρτυρία αλλά ένας ταξικός αγώνας με διαφορετική μορφή από τη συνηθισμένη. Είχαμε συνηθίσει τον ταξικό αγώνα με τη μορφή μιας απεργίας, δηλαδή το σταμάτημα της παραγωγής. Αυτός ήταν ένας διαφορετικός τρόπος ταξικού αγώνα που εκείνο τον καιρό ήταν πραγματικά αποτελεσματικός. Οι βιομήχανοι τρελάθηκαν. Μπορούσαν να παράγουν, αλλά δεν μπορούσαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους.
Το αποκορύφωμα όλου αυτού του κινήματος ήταν στις 22 Δεκέμβρη 2001 με το μπλοκάρισμα της γέφυρας Pueyrredon (εκεί που 6 μήνες αργότερα οι Dario και Maxi σκοτώθηκαν από την αστυνομία). Αυτή ήταν και η τελευταία πραγματικά μεγάλη δράση του κινήματος των πικετέρος. Από τότε συνέβησαν πολλές διασπάσεις που θα εξηγήσω παρακάτω τις αιτίες τους.
Στις 21 Δεκέμβρη, ο πρόεδρος παραιτήθηκε από την κυβέρνηση επειδή πολλές χιλιάδες κόσμου ήταν στους δρόμους. Μετά είχαμε διαδοχικά πολλούς προέδρους που έμειναν πολύ λίγο χρόνο στην κυβέρνηση, κάποιοι ακόμα και μια ημέρα μόνο. Ανελάμβαναν, έλεγαν «αυτό είναι πολύ μεγάλο για μένα» και παραιτούνταν. Μετά έχουμε την κυβέρνηση του Duhalde. Ήταν αυτός που διέταξε την...
«Oh, Misery, I have drunk thy cup of sorrow to its dregs, but I am still a rebel!»
Lucy Parsons
Η Lucy Parsons, η «σκοτεινή» Lucy, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στο πεδίο της εργατικής πάλης και των κοινωνικών αγώνων, για περίπου επτά δεκαετίες στιγμάτισε με τη ζωή και το έργο της και καθόρισε τόσο το αναρχικό κίνημα όσο και ευρύτερα τη ριζοσπαστική πολιτική σκέψη. Φλογερή και εμπνευσμένη ομιλητής, ακούραστη οργανώτρια απεργιών, εργατικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων κάθε μορφής, δυναμική ακτιβίστρια ποικίλων διεκδικήσεων, η Parsons διαδραμάτισε ενεργό ρόλο σε σημαντικά γεγονότα της εποχής της και αναδείχτηκε πρωτοπόρος των εξελίξεων, αναλώνοντας...
Του Nestor MacNab *
Η συζήτηση που ακολούθησε αμέσως τη δημοσίευση της «Οργανωτικής Πλατφόρμας της Γενικής Ένωσης των Αναρχικών - Προσχέδιο» στο διάστημα μεταξύ Ιουνίου και Οκτωβρίου 1926 ήταν ζωηρή και εκτενής καθώς συμμετείχε σε αυτή μεγάλος αριθμός αναρχικών τόσο στη Γαλλία - όπου κυκλοφόρησε η Πλατφόρμα – όσο και στο εξωτερικό. Εντούτοις, δεδομένου ότι το Παρίσι εκείνη την εποχή ήταν κάπως σαν μαγνήτης για τους αναρχικούς εκείνους που ήσαν αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν τις χώρες προέλευσής τους ή που συνέρευσαν εκεί από τη μεγάλη δραστηριότητα άλλων αναρχικών οι οποίοι είχαν ήδη εγκατασταθεί εκεί, ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης σχετικά με τις...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018