Έχω κατά καιρούς, ή σπάνια, ανατρέψει τη σειρά ενός βιβλίου με κάποιο άλλο στη λίστα των βιβλίων των προτιμήσεων μου, όπως συνέβη εσχάτως μετά την ανάγνωση του ιστορικού μυθιστορήματος Αμοιρολόιτος. Ο Λούης Τίκας και η σφαγή στο Λάντλοου του Ζήση Παπανικόλα [Zesse Papanikolas], ενώ συμπτωματικά είχα δει τις προηγούμενες ημέρες και την ταινία Ludlow του Λεωνίδα Βαρδαρού.
Παρά τις λιγοστές μου γνώσεις επί του θέματός του από την παλαιότερη προβολή της ταινίας, Το αλάτι της γης του συγγραφέα-σκηνοθέτη Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, ενός από τους Δέκα της Μαύρης Λίστας του Χόλιγουντ που είχε αρνηθεί να παρουσιαστεί ενώπιον της Επιτροπής για αντιαμερικανική δράση την εποχή του Μακαρθισμού, η οποία αναφερόταν σε μια απεργία των ανθρακωρύχων στο Λάντλοου, το βιβλίο του Παπαζήση με είχε κατακυριεύσει. Επανέφερε στη μνήμη μου την προβολή της εν λόγω ταινίας στην Κινηματογραφική Λέσχη Αργυρούπολης/ Ηλιούπολης, όπου είχαμε προσκληθεί ο Νίκος Αντωνάκος, σκηνοθέτης-συγγραφέας, ο Στέλιος Ελληνιάδης, με πολιτική- πολιτιστική δράση και γραπτά, κι εγώ, και είχε ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό. Καθώς επίσης και μια παλαιότερη εκδήλωση για τον Λούη Τίκα του Νίκου Κουνάδη στη Στοά βιβλίου, από την οποία κράτησα ένα μικρό ποτηράκι ούζου με χαραγμένο το όνομά του.
Η ανθρώπινη δράση, όσο διαδίδεται, έστω και προφορικά, τόσο αποδεικνύει την ανεξάντλητη πορεία της
Ενώ Το αλάτι της γης αναφέρεται σε μια ορισμένη περιοχή κατοικημένη κυρίως από Μεξικάνους, ο Αμοιρολόιτος αναγνωρίζει και όλες τις άλλες φυλές – Έλληνες, Ιταλοί, Σλάβοι, Ιάπωνες και άλλους–, επισκέπτεται διάφορες Αμερικανικές Πολιτείες και δίνει προτεραιότητα στις δυο Ανθρακοφόρες Περιοχές, τη Βόρεια και τη Νότια, με κοινά σημεία τα ανθρακωρυχεία, τις στοές, την εκμετάλλευση των ανθρακωρύχων, και άλλων εργατών, την ψευδή καταμέτρηση της παραγωγής τους , την κατακράτηση ποσοστού από την αμοιβή τους, τους απεργούς και τους απεργοσπάστες, τους ένοπλους αστυνομικούς και τους συνεργάτες τους, τους μεσάζοντες για την εξεύρεση εργασίας, την ίδρυση των συνδικάτων με την καταπληκτική ταύτιση ονομάτων και καταγωγής, ηλικιών και φυσικών γνωρισμάτων, τρόπους ψυχαγωγίας και γεγονότων, τόπων διαμονής και δράσης.
Η ανθρώπινη δράση, όσο διαδίδεται, έστω και προφορικά, τόσο αποδεικνύει την ανεξάντλητη πορεία της και όσο επεκτείνεται επικοινωνιακά τόσο αναγνωρίζεται από τα μέσα που διαθέτει και δεν παραμένει στάσιμη στον χώρο και τον χρόνο.
Από τις πρώτες αράδες του Προλογικού Σημειώματος της Αλέκας Μπουτζούβη ένιωσα την επιθυμία να διαβάσω για τη ζωή των ανθρακωρύχων και τη ζωή ενός ανθρώπου χωρίς παρελθόν, η μορφή του οποίου σώζεται μόνο σε πέντε ξεθωριασμένες και ρετουσαρισμένες φωτογραφίες που αποτυπώνουν φευγαλέα στιγμές της ζωής και του θανάτου του. Η πρώτη το 1906 τον δείχνει σε ηλικία 20 χρόνων, ντυμένο με την τοπική στολή, πριν ξεκινήσει για το μεγάλο ταξίδι στη Νέα Υόρκη, και η τελευταία, το 1914, στο κρεβάτι του νεκροτομείου.
Θα εμπλούτιζα τις γνώσεις μου γύρω από τον Λούη Τίκα από τη Λούτρα Ρεθύμνου. Ακολούθησε ο «Πρόλογος στην αμερικανική έκδοση» του Ουάλας Στέγκνερ, με ιστορικές επισημάνσεις που αύξησαν την επιθυμία μου για την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του βιβλίου.
Από την πρώτη παράγραφο της επόμενης ενότητας με τίτλο «Εθνοτική καταγωγή και ταξικοί αγώνες: Η αφηγηματοποίηση μιας ασύμβατης σχέσης» που προετοιμάζει τον αναγνώστη για την ιστορικότητα του...
Ελληνική μετάφραση του κειμένου «The Lenin Legend» του Paul Mattick από το βιβλίο του Anti-Bolshevik Communism. Αναδημοσίευση από το alertacomunista.wordpress.com
Εισαγωγή των μεταφραστών
Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται δύο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: την μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα. […] Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών...
O Γκριγκόρυ Πέτροβιτς Μαξίμωφ γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1893 στο χωριό Μιτουσένκο, στην επαρχία Σμόλενσκ. Οι γονείς του τον έστειλαν στο Θεολογικό Εκπαιδευτήριο Βλάντιμιρ για να σπουδάσει για παπάς, αλλά ένα χρόνο πριν χειροτονηθεί, απαρνήθηκε τη θρησκεία για χάρη της επιστήμης και γράφτηκε στην Αγροτική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1915 σαν καταρτισμένος αγρονόμος.
Το 1915 ο Μαξίμωφ κατατάχθηκε στο στρατό του Τσάρου. Αν και με το μορφωτικό του προφίλ μπορούσε να μπει στην ακαδημία εκπαίδευσης αξιωματικών, ο Μαξίμωφ προτίμησε τη ζωή ενός απλού στρατιώτη, καταλληλότερη για να προωθήσει την αντι-πολεμική, αντι-μιλιταριστική προπαγάνδα ανάμεσα στους στρατολογημένους...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018