Sheila Rowbotham*
Τμήμα Κοινωνιολογίας University of Manchester
Στις αρχές του 1970 το Κίνημα Γυναικείας Απελευθέρωσης στην Βρετανία (Women’s Liberation Movement) επεδίωξε να συνδικαλίσει τις νυκτερινές καθαρίστριες. Μία μακρά και εντατική καμπάνια κατέληξε σε δύο απεργίες και σε μία μεγαλύτερη συνειδητότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα για αυτό το παραγνωρισμένο τμήμα εργατριών. Παρ’ όλο την δημοσιότητα που δημιουργήθηκε μέσω άρθρων σε εφημερίδες, συναντήσεων και από την παραγωγή δύο ντοκιμαντέρ που εστιάζανε στις καθαρίστριες και στις συνθήκες εργασίας τους, η οργάνωση αποδείχθηκε πολύ δύσκολη. Αυτό οφειλότανε στο οικονομικό και πολιτικό κλίμα των τελών του 1970 και στις συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων οι οποίες συνέβαλλαν στην αύξηση της ανισότητας στον Βρετανική κοινωνία. Το άρθρο αυτό σκιαγραφεί μία αγνοημένη ιστορία προσπαθειών για να οργανωθούν οι καθαρίστριες, μία ιστορία που κερδίζει μία νέα σχέση σήμερα μετά την καμπάνια «Δικαιοσύνη για τους Καθαριστές» (Justice for Janitors) στις Η.Π.Α. και με την συνείδηση ότι οι χαμηλά αμειβόμενες δουλειές στις υπηρεσίες παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Τον Μάρτιο του 1970, το Newsweek ανακοίνωσε τη γέννηση ενός νέου φεμινιστικού κινήματος στην Βρετανία μετά από ένα συνέδριο που συγκέντρωσε 500 άτομα στην Οξφόρδη (Anon Newsweek 1970a:49). Αρκετές από αυτές τις γυναίκες που ταξιδέψανε στην Οξφόρδη είχανε ριζοσπαστικοποιηθεί από τα κινήματα της προηγούμενης δεκαετίας: για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό, Ενάντια στο Απαρτχάιντ, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, το ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα και το Αμερικανικό κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα. Αποφασισμένες να εγείρουμε τα αιτήματά μας σαν γυναίκες και εμπνευσμένες από την ανάδυση του Κινήματος Γυναικείας Απελευθέρωσης (Women’s Liberation Movement ) στις Η.Π.Α., ενδιαφερόμασταν για την αδικία και την ανισότητα γενικότερα. Η επανάστασή μας συνέπεσε με την έκρηξη του αγωνιστικού συνδικαλισμού στην Βρετανία. Μία απεργία των χειριστριών ραπτομηχανών στο εργοστάσιο της Ford για ίση πληρωμή το 1968 σηματοδότησε ένα νέο πνεύμα μεταξύ των εργατριών και σαν αποτέλεσμα το 1970 η βουλευτής των Εργατικών Barbara Castle εισήγαγε τον αντίστοιχο νόμο για ίση αμοιβή. Αυτός ο νόμος σχεδιάστηκε να εφαρμοστεί από το 1975.
Σύντομα μετά το νόμο περί ίσης αμοιβής που πέρασε, οι Τόρις ήρθαν στην εξουσία, οδηγούμενοι από τον Edward Heath. Αυτό τον Αύγουστο, η συντηρητική εφημερίδα, The Daily Telegraph, δημοσίευε ότι η κυβέρνηση ανησυχούσε για «την συνεχιζόμενη έκρηξη των μισθών» (Hughes The Daily Telegraph 1970:1), ενώ στο συνέδριο του συντηρητικού κόμματος τον Οκτώβριο του 1970 ο νέος πρωθυπουργός Heath διακήρυττε την υιοθέτηση αυστηρών μέτρων εναντίον των «τρακαδόρων» του κράτους πρόνοιας (Anon The Evening News 1970b:13). Σε μια γενιά συνδικαλιστών με αυτοπεποίθηση, αποφασισμένη να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης, αυτό ήταν κήρυξη πολέμου. Η απάντηση ήταν καθαρή και άγρια. Η δεκαετία του 1970 ήταν περίοδος αναταραχής και ξεσηκώματος στη βιομηχανία στην οποία χιλιάδες ανθρώπων παρασυρθήκανε σε αγωνιστική δραστηριότητα (Kelly 1988:104-114). Αν και όλα αυτά είναι αρκετά καλά καταγεγραμμένα, είναι λιγότερο γνωστό ότι αυτή η δεκαετία ήταν επίσης περίοδος ελπίδας για τους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους – αρκετοί από αυτούς ήταν γυναίκες και μετανάστες. Ενδεικτικά, η σύνθεση της εργατικής δύναμης, και ως ενός...
Στις 18 Γενάρη 1894, γεννήθηκε στο Kumamoto της Ιαπωνίας, η αναρχική Takamure Itsue. Φεμινίστρια, ιστορικός, συγγραφέας, ποιήτρια.
Πρωτοπόρος στον τομέα της ιστορικής έρευνας σχετικά με το ρόλο των γυναικών της Ιαπωνίας, ανέκαθεν τόνισε τον μητριαρχικό χαρακτήρα της αρχαίας ιαπωνικής κοινωνίας αναπτύσσοντας μια πλατφόρμα αντίστασης στην πατριαρχία. Με τα συνεχώς επαναστατικά συμπεράσματά της, παρέχει μια μοναδική ιστορική εικόνα για τις φεμινίστριες της δεκαετίας του '60 και του '70 και μια ανεκτίμητη κληρονομιά για ιστορικούς, κοινωνιολόγους και ανθρωπολόγους.
Πέθανε στις 7 Ιούνη 1964 στο Τόκιο.
*Πηγή: Walter Ranieri. Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
...Luigi Botta
Τα νέα ήρθαν ξαφνικά και περιείχαν τη νοοτροπία εκείνων των συμπονετικών λέξεων που αφήνουν ένα κομμάτι στο λαιμό σας και σας εμποδίζουν να προχωρήσετε περισσότερο: ο Bob D'Attilio είναι νεκρός. Έφυγε ξαφνικά, σιωπηλά και μοναχικά, καθώς βρέθηκε άψυχος στο διαμέρισμα όπου ζούσε μόνος του, σε μια πόλη στα περίχωρα της Βοστώνης. Αυτή ήταν μια είδηση που μας αφήνει άφωνους, και επικοινωνήθηκε σε μας σχεδόν ψιθυριστά από έναν αμοιβαίο φίλο, τον Jerry, ένα από τα μέλη της «Sacco and Vanzetti Commemoration Society» της Βοστώνης, με την οποία διατήρησα γόνιμη και σταθερή συνεργασία, η οποία διήρκεσε από την ίδρυση της...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018