Ένας απολογισμός μιας όχι και τόσο γνωστής απεργίας και συγκέντρωσης διαμαρτυρίας έξω από το κοινοβούλιο, στο Ουέλλινγκτον, της Νέας Ζηλανδίας, τον Ιούνιο του 1968.
Παρά πόδας των γεγονότων της Γαλλίας το Μάιο-Ιούνιο του 1968, μια διαμαρτυρία εργατών-φοιτητών αρκετών χιλιάδων ανθρώπων που ενώθηκαν στο κοινοβούλιο [Ουέλλινγκτον, Νέα Ζηλανδία] στις 26 Ιουνίου 1968.1 Οι φοιτητές κρατούσαν πανό που έγραφαν ’Φοιτητές και Εργάτες Ενωμένοι’, ‘Φοιτητικο-εργατική Αλληλεγγύη’ και ‘Αύξηση υποτροφιών και μισθών’.2 Ορισμένοι επίσης κρατούσαν ‘κύμα κοκκινόμαυρων σημαιών’,3 σύμβολο της Γαλλικής επανάστασης. Έχει διατυπωθεί ότι η διαμαρτυρία έληξε σχεδόν με έφοδο στο κοινοβούλιο.4 Η The Dominion κραύγαζε ότι η δήθεν βίαιη διαμαρτυρία έληξε με μια παρ’ ολίγον εξέγερση.5 Το κύριο άρθρο της Evening Post παρατηρούσε αυστηρά ότι ‘θα τη θυμόμαστε για πολύ καιρό με ντροπή σαν μια από τις πιο κακόφημες υποθέσεις στην ιστορία αυτού του τόπου.’6
Δεδομένων αυτών των εκτιμήσεων, είναι αινιγματικό το γεγονός ότι σε αυτή τη διαμαρτυρία δόθηκε λίγη προσοχή.7 Θα επιχειρήσω να ρίξω λίγο φως σε αυτό το συμβάν, και να συζητήσω για το κατά πόσον ήταν ή δεν ήταν βίαιο. Θα εξετάσω επίσης κατά πόσον η μονοήμερη στάση εκείνη τη μέρα της ‘εξέγερσης’ μπορεί να χαρακτηριστεί σαν γενική απεργία του Ουέλλινγκτον.
Για ποιό λόγο έγινε αυτή η διαμαρτυρία στις 26 Ιουνίου 1968;
Ήταν μια πολύ ευρεία διαμαρτυρία κατά την έναρξη του Κοινοβουλίου. Σύμφωνα με διάφορες αναφορές στον Τύπο, 3.000 με 7.000 συμμετείχαν.8 Πολλές ήταν οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτήν:
• Η μεγαλύτερη διαμαρτυρία της μέρας ήταν εναντίον της διαταγής του Διαιτητικού Δικαστηρίου για πάγωμα των μισθών η οποία είχε ανακοινωθεί στις 17 Ιουνίου 1968. Δεδομένου του πληθωρισμού, αυτή η διαταγή ήταν αποτελεσματικά μια καθολική περικοπή μισθών. Το Εμπορικό Συμβούλιο του Ουέλλινγκτον διοργάνωσε μια μονοήμερη απεργία στις 26 Ιουνίου και πορεία από το Εμπορικό Κέντρο στο χώρο του Κοινοβουλίου. Υπήρχε επίσης μια πορεία ναυτεργατών στο Κοινοβούλιο για να διαμαρτυρηθούν για τη διαταγή.
• Οι ναυτικοί διαμαρτύρονταν για την έλλειψη ασφάλειας στη θάλασσα.
• Η Οργάνωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Μαορί διαδήλωναν την αντίθεσή τους στην Τροπολογία του Νομοσχεδίου για τις Υποθέσεις των Μαορί του 1967. Σύμφωνα με τον Ρανγκίνουι Ουόκερ, αυτό το Νομοσχέδιο επέτρεπε στη γη των Μαορί να εμπορευματοποιηθεί και να πουληθεί και, έτσι ‘για τους Μαορί, το Νομοσχέδιο θεωρήθηκε ως η “τελευταία αρπαγή της γης” από τους Πακέχα.’9 Τουλάχιστον 400 Μαορί από τόσο μακριά όσο από το Νότιο Νησί, το Γκίσμπορν, το Ανατολικό Κέιπ, το Ταρανάκι και το Χοκς Μπέι συμμετείχαν στη διαμαρτυρία.10
• Μέλη της Επιτροπής του Ουέλλινγκτον για το Βιετνάμ αποφάσισαν να δείξουν την αντίθεσή τους στον πόλεμο του Βιετνάμ και στον SEATO (Οργανισμός Συμφώνου Νοτιοανατολικής Ασίας). Αυτό έγινε αμέσως μετά τη δημοφιλή αντι-διάσκεψη για την Ειρήνη, Εξουσία και Πολιτική στον SEATO τον Απρίλιο του 1968. Η Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό επίσης διαμαρτύρονταν εναντίον των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών.
• Ο κλάδος του Ουέλλινγκτον για την Εκστρατεία Κατά της Ανόδου των Τιμών ήταν εκεί, ισχυριζόμενος ότι η αύξηση των τιμών επηρεάζει προς το χειρότερο την εργατική τάξη. Υπήρξε μια μικρή ύφεση το 1967-68, και μερικές με αποτέλεσμα ανεργία.
• O Σύλλογος Φοιτητών του Πανεπιστημίου Βικτόρια του...
Το όνομα “Acracia” (Α-κράθια - “Χωρίς κράτος) υπήρξε τίτλος αρκετών αναρχικών και ελευθεριακών εκδόσεων στην Ισπανία από τη γέννηση του ελευθεριακού κινήματος και μετά. Εδώ παρατίθενται μερικές από αυτές.
1. Μηνιαία έκδοση με τον υπότιτλο “Κοινωνιολογικό περιοδικό”. Κυκλοφορούσε στη Βαρκελώνη από τον Γενάρη του 1886 μέχρι τον Ιούνη του 1888. Εκδόθηκαν 30 τεύχη. Αρχικά σε 8 σελίδες, αργότερα σε 16 (από το Νο 6) και στη συνέχεια σε 32 (από το Νο 19). Το Νο 5 έφερε επίσης ένθετο 20 σελίδων. Ο Salvador Peris (και αργότερα ο Bienvenido Rius) είχαν τη διεύθυνση, ενώ η υπόλοιπη εκδοτική ομάδα αποτελείτο από τους...
Ο José Afonso (1929-1987) ήταν τραγουδιστής της παρέμβασης που πάντα δημιουργούσε θαυμασμό σε πολλά ελευθεριακά μέσα. Χωρίς ποτέ να αναφερθεί ο ίδιος ως ποιητής, τα επιλεγμένα θέματα και η υφή της ποίησής του, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είχε ποτέ ευθυγραμμιστεί (εκτός από προσωρινά στην LUAR, μια οργάνωση που συγκέντρωνε μεγάλο αριθμό ελευθεριακών) με κάποιο κόμμα ή οργάνωση, έκανε πολλούς αναρχικούς να αναπτύξουν μια μεγάλη συμπάθεια για τον Zeca Afonso (μαζί, βέβαια, με τον θαυμασμό για την ποιότητα της μουσικής και της ποίησής του), κάτι που ενισχύθηκε και από κάποιες δηλώσεις του όταν είπε ότι ήταν η “κεντρική...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018