Αν και γεννήθηκε στην περιοχή Pueblo Nuevo της Βαρκελώνης, έζησε από νωρίς στην Badalona όπου εργάστηκε στη βιομηχανία γυαλιού. Πολύ κλειστός φίλος του Juan Peiró, ήταν γραμματέας του συνδικάτου υαλουργών και της τοπικής ομοσπονδίας της Badalona, για την εφημερίδα της οποίας “La Colmena Obrera” έγραψε επίσης, έγραψε άρθρα.
Από το 1919 ζούσε στη Σεβίλλη και δύο χρόνια μετά βρισκόταν στη Villaviciosa, μόνο για να επιστρέψει στη Badalona πριν από τη δικτατορία Primo de Rivera, όπου έγινε μέλος της επαναστατικής εθνικής επιτροπής της CNT και των υπόγειων αναρχικών ομάδων που αντιτάχθηκαν στον δικτάτορα. Τον Μάιο του 1929 έφυγε για τη Γαλλία, για να επιστρέψει μετά από λίγο, αλλά συνελήφθη και φυλακίστηκε.
Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας ήταν από τους βασικούς εκπροσώπους της μετριοπαθούς γραμμής (και υπέγραψε το Μανιφέστο των Τριάντα), χωρίς βέβεια αυτή η κίνηση να μετριάσει το μίσος των εργοδοτών εναντίον του (τραυματίστηκε σοβαρά το 1932). Διετέλεσε γενικός γραμματέας της Εθνικής Ομοσπονδίας Βιομηχανικής Υαλουργίας και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ήταν δήμαρχος της Badalona (όντας μέλος της επιτροπής δημόσιας ασφάλειας της πόλης λίγο πριν), ενώ κατείχε θέση υφυπουργού βιομηχανίας στο υπουργείο του οποίου προΐστατο ο Peiró.
Στα μεταπολεμικά χρόνια επέμεινε στις απόψεις του και στη συνεργασία με άλλες αντιφασιστικές δυνάμεις Στην εξορία στο Μεξικό υποστήριξε την πλατφόρμα του García Oliver και κατείχε θέση υφυπουργού στη δημοκρατική κυβέρνηση Leiva.
Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια Ισπανικού Αναρχισμού.
