Στις 16 Φλεβάρη 1882, γεννήθηκε στο Merlo, στην επαρχία του Μπουένος Άιρες, ο αναρχικός τραγουδοποιός Martín Castro.
Έχοντας ήδη ως νεαρός επιδείξει το ταλέντο του στην κιθάρα και τα φωνητικά, μετακινείται από την επαρχία στην πόλη για να εργαστεί ως πλινθοκτίστης, όπου αρχίζει ταυτόχρονα να σκαρώνει στίχους και μουσική για τον εργαζόμενο και τις συνήθεειές του υπό την οπτική του εργατικού κινήματος και των αναρχικών ιδεών.
Έχοντας αναγνωριστεί από τους Gabino Ezeiza και Carlos Gardel, χρόνια αργότερα έργα του θα παρουσιαστούν από καλλιτέχνες όπως ο Hugo del Carril, ο Alberto Castillo, ο Edmundo Rivero, ο Horacio Guarany και ο Ουρουγουανός Carlos Molina - επίσης αναρχικός, αφοσιωμένος στην υπόθεση των καταπιεσμένων.
Ο Martín Castro κατάφερε να δημιουργήσει έργα όπως “Κόκκινη Κιθάρα", “Ο Ορφανός”, “Η Αμφιβολία”, “Juancho, ο Λιποτάκτης” και “Σάκκο και Βαντζέττι” μεταξύ άλλων.
Πέθανε το 1971 σε ηλικία 89 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα καλλιτεχνικό έργο με τεράστιες λαϊκές, μαχητικές και ελευθεριακές ρίζες.
*Πηγή: Emilio Crisi. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”.
...Του Άγι Στίνα*
«Ποτέ ίσως σ' όλη την πολιτική ιστορία της χώρας, δεν ήταν τόσο σαφής η έννοια της λαϊκής ψήφου, όσο ήταν αυτή των εκλογών του Φεβρουαρίου 1964. Και ποτέ επίσης, ίσως δεν ήταν τόσο σαφής ο επιδιωκόμενος από ένα «πραξικόπημα» σκοπός, όσο ήταν αυτός που πραγματοποιήθηκε με το «αυλικό πραξικόπημα» του Ιουλίου 1965.
Τον Φεβρουάριο του 1964, ο λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία, ψηφίζει για την κατάλυση του αστυνομικού καθεστώτος Καραμανλή.
Τον Ιούλιο του 1965 με την παύση του Παπανδρέου, επαναφέρεται και επανεγκαθίσταται αυτό το μισητό καθεστώς που ο «κυρίαρχος» λαός πίστεψε ότι το είχε οριστικά καταλύσει.
Αυτό γίνεται...
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ*
Όλες οι πάγιες αδυναμίες και τ' αδιέξοδα του χώρου φάνηκαν μ' έντονο τρόπο στο περιβόητο Συνέδριο των Αναρχικών, που μερικοί από μας συμμετείχαν. Ο ηγετισμός, ο ανταγωνισμός, η απολιτικοποίηση, η έλλειψη οποιασδήποτε άποψης ή θέσης ή στάσης που ν' ανταποκρίνεται, έστω στο ελάχιστο, μεταξύ επαναστατών (ήταν τραγική η αδιαφορία, η διχόνοια, η έλλειψη επαφής κι επικοινωνίας) είχαν σαν συνέπεια την αποτυχία του Συνεδρίου και τον εκφυλισμό της Ένωσης. Στο Συνέδριο οι ηγέτες και ηγετίσκοι κάθε είδους, παλιοί και καινούργιοι (και ανερχόμενοι), επέβαλαν και πάλι τους όρους τους και προσπάθησαν να πάρουν με το μέρος τους όσους πιο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018