ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ*
Όλες οι πάγιες αδυναμίες και τ' αδιέξοδα του χώρου φάνηκαν μ' έντονο τρόπο στο περιβόητο Συνέδριο των Αναρχικών, που μερικοί από μας συμμετείχαν. Ο ηγετισμός, ο ανταγωνισμός, η απολιτικοποίηση, η έλλειψη οποιασδήποτε άποψης ή θέσης ή στάσης που ν' ανταποκρίνεται, έστω στο ελάχιστο, μεταξύ επαναστατών (ήταν τραγική η αδιαφορία, η διχόνοια, η έλλειψη επαφής κι επικοινωνίας) είχαν σαν συνέπεια την αποτυχία του Συνεδρίου και τον εκφυλισμό της Ένωσης. Στο Συνέδριο οι ηγέτες και ηγετίσκοι κάθε είδους, παλιοί και καινούργιοι (και ανερχόμενοι), επέβαλαν και πάλι τους όρους τους και προσπάθησαν να πάρουν με το μέρος τους όσους πιο πολλούς μπορούσαν. Ο κόσμος δεν αντέδρασε, αλλά συναίνεσε, είτε γιατί ήταν εξαρτημένοι άμεσα ή έμμεσα από κάποιους ηγέτες, είτε (και κυρίως γι’ αυτό) λόγω έλλειψης ανάλογων εμπειριών και συγκεκριμένης άποψης-θέσης ή ανικανότητας (λόγω απειρίας και αμάθειας) να κρατήσει μιά ενεργητική και κριτική στάση. Εξ' άλλου πιστεύουμε ότι ένα μέρος σημαντικό (εκτός απ’ αυτούς που αποχώρησαν) συναίνεσαν συνειδητά λόγω της επιθυμίας τους να προχωρήσουν στην υλοποίηση επιτέλους των οργανωτικών και κινηματικών επιδιώξεων ή ονείρων τους.
Στην Ένωση ο ηγετισμός (σε βαθμό νετσαγιεφισμού) κυριάρχησε, πνίγοντας κάθε γόνιμη πρόταση, κάθε αντίσταση, με τον έντεχνο πολιτικαντισμό, την λαϊκίστικη αντίληψη που τους διαπνέει (βλέπε: «Αναρχία») και την τρομοκρατία. Η αναβλητικότητα, η στασιμότητα, ο μαρασμός και η συρρίκνωση (ουσιαστική διάλυση) της Ένωσης είναι γεγονός. Οι επιλογές κάποιων «αλάθητων» και «έμπειρων» φαίνεται ότι τελικά κυριάρχησαν και ήταν το μόνο «πρόσωπο» της Ένωσης προς τον έξω κόσμο.
Η δυσαρέσκεια γι’ αυτή την κατάσταση στους κόλπους της Ένωσης οδήγησε και στην διάλυσή της. Αλλά και η όποια πόλωση που δημιουργήθηκε (αντιενωσιακοί κ.λπ.), είναι στείρα και τεχνητή χωρίς καμιά προοπτική, θέση ή πρόταση.
Εκ των πραγμάτων δηλαδή δεν μπορεί κανένας απ' τους δυο πόλους να επηρεάσει αποφασιστικά (ή μάλλον καθόλου) κάποιες καταστάσεις κι εξελίξεις, επειδή ακριβώς αναπαράγει την παλιά μιζέρια. Όλοι αυτοί, ανώνυμοι κι επώνυμοι, αρέσκονται άνετα στην στασιμότητα και την απάθειά τους, στο αδιέξοδο, στον ελιτισμό και στην γκετοποίησή τους. Ο «χώρος» λοιπόν και η Ένωση, ουσιαστικά διαλύθηκαν. Έχουν ξεπεραστεί κι απ' τους ίδιους τους αναρχικούς, όσους, παλιούς και νέους (με νέες αντιλήψεις), βλέπουν κριτικά την κατάσταση κι έχουν απεγκλωβιστεί, και φυσικά απ’ την ίδια την κοινωνία απ’ την οποία έχουν χάσει (οι «χωρικοί») σχεδόν κάθε επαφή μαζί της.
Η διάλυση λοιπόν του κατεστημένου χώρου μαζί με τις νέες απόψεις και αντιλήψεις (απ’ τα προσυνεδριακά ακόμα) που κερδίζουν έδαφος συνεχώς κι εκφράζονται με την ίδρυση νέων ομάδων, κινήσεων, διεύρυνση σχέσεων κι επικοινωνίας, είναι αυτές οι γόνιμες συνθήκες που θα διαλύσουν, πιστεύουμε και τυπικά, την Ένωση και τον αρτηριοσκληρωτικό «χώρο» και θα δώσουν την θέση τους σ' ένα νέο πραγματικά αναρχικό επαναστατικό κίνημα (αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κι απ’ την δράση των πιο συνειδητοποιημένων κι έμπειρων αναρχικών επαναστατών).
Η κατάσταση διάλυσης που ακολούθησε το Συνέδριο και την ίδρυση της Ένωσης, καθώς ομάδες και στέκια διαλύονταν για να προσχωρήσουν κάποιοι ατομικά στην Ένωση και τελικά η διάλυση της τελευταίας, αντισταθμίστηκε και ξεπεράστηκε ακόμα, από μια γόνιμη κατάσταση δημιουργίας νέων ομάδων με άμεση και δημιουργική δράση, με ανοιχτή παρέμβαση στην κοινωνία (εργοστάσια, γειτονιές κ.λπ.), με πραγματικά νέες αντιλήψεις κι απόψεις. Παράλληλα πραγματοποιείται μια προσπάθεια και μια διαδικασία επικοινωνίας κι επαφής μεταξύ αυτών των νέων στοιχείων, σε μόνιμη βάση και με προοπτική την από κοινού δράση και παρέμβαση.
Αυτό που πρέπει, να επιδιωχτεί απ’ όλους, πιστεύουμε, για να πραγματοποιηθούν και να ολοκληρωθούν οι όποιες κινηματικές διαδικασίες και να συγκροτηθεί ένα αναρχικό κίνημα, είναι η προσπάθεια για μια θεωρητική συγκρότηση, για μια ανάλυση κι εκτίμηση της σημερινής κατάστασης (και κάθε συγκυρίας), η συστηματική άμεση δράση που θα στηρίζεται και στα δυο προηγούμενα στοιχεία, η διεύρυνση, η σύσφιξη, η επαναστατικοποίηση των σχέσεων, η αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια και η επικοινωνία μεταξύ ομάδων και συντρόφων-συντροφισσών.
Το περιοδικό μας, γέννημα-θρέμμα της παραπάνω κατάστασης, δίνει το κύριο βάρος της προσπάθειάς του στους στόχους που αναφέραμε, μέσα από συζητήσεις, επαφές, ζυμώσεις και παλεύουμε να διευρυνθεί και να διαμορφωθεί από την ουσιαστική κι ευρύτερη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων αγωνιστών και αγωνιστριών. Να γίνει ένα ζωντανό βήμα διαφορετικών απόψεων και προτάσεων με σκοπό την κατάκτηση της ομοφωνίας και την προώθηση συγκεκριμένων μορφών και προοπτικών οργάνωσης και δράσης.
Υ.Γ. Κάθε κριτική, υπόδειξη, συμπλήρωση είναι ευπρόσδεκτη. ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΗ ΜΑΣ.
Αθήνα, Γενάρης 1988
*Ένα από τα κείμενα της βραχύβιας αναρχικής συντακτικής ομάδας Κομμουνιστική Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση.
