Το Grupo Dramatic Culture Social (Δραματική Πολιτιστική Κοινωνική Ομάδα) ήταν μια αναρχική ομάδα κοινωνικού θεάτρου που εμφανίστηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, με πολύπλευρη δράση ειδικά το διάστημα μεταξύ 1913 και 1914.
Πολλά από τα έργα γράφτηκαν από τους ίδιους τους εργαζόμενους-μέλη της ομάδας, με την πρώτη παράσταση να δίνεται τον Δεκέμβρη του 1913. Σύμφωνα με τους ίδιους, οργανώθηκαν με βάση μια ελεύθερη συμφωνία μεταξύ των μελών της ομάδας.
Έδωσαν αρκετές παραστάσεις αλληλεγγύης στο Κέντρο Κοινωνικών Σπουδών, στα γραφεία της Συνομοσπονδίας Εργαζομένων Βραζιλίας και στο περιοδικό «Η Φωνή του Εργάτη».
Μέλη της ομάδας ήταν, μεταξύ άλλων οι: José Alves, Paschoal Gravina, Zenon de Almeida, Jose Wisman, Juana Rouco Buela, Antonio Moreira, Leal Junior, Demetrio Minhana, José Minhana (αγόρι), Plutarco Filinto, Gonçalves de Oliveira, Albino Fernandes, Luiz Sanz, Antonio Castro, Luiz Arthur Mas, Manoel Medina, Santiago Vazquez, Frutuoso Alsó, Lucia Alsó, Marietta Alsó, Manoel Alves, Santos Barbosa, Arthur Guimarãeses, Aquilino Lopes, Antonio Currito, Heitor Duarte Luiz.
Ο αναρχικός φούρνος Lino Garrido, όταν προσκάλεσε τον πληθυσμό στα θεατρικά έργα της ομάδας, είπε: «Θυμηθείτε ότι το θέατρο είναι ένα σχολείο όπου μαθαίνονται πολλά, και για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλά, είναι απαραίτητο να μάθουμε, ειδικά σε αυτή την περίοδο, κατά την οποία ο ανίδεος είναι κάποιος που δεν αναζητά τους συντρόφους του που έχουν συσπειρωθεί πίσω από το ισχυρό τείχος του συνδικάτου».
*Πηγή: Marcolino Jeremias. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
...https://www.youtube.com/watch?v=_Fbz2A2u1hs
Οι αναρχικοί δεν τραγουδούσαν ούτε υπέρ του ρεπουμπλικανικού κράτους ούτε υπέρ της πατρίδας. Ενώ όλοι όσοι ήταν το '36 στην Ισπανία αγωνίστηκαν για κάποιο είδος πατρίδας, κυβέρνησης, για την υπεράσπιση ενός συγκεκριμένου τύπου της Ισπανίας… θέλετε της δεξιάς πτέρυγας: φαλαγγίτης, καθολικός, παραδοσιακός…
θέλετε της αριστεράς: κομμουνιστής, σοσιαλιστής…
θέλετε μοναρχικό, φιλελεύθερο, δημοκράτη, σταλινικό δορυφόρο…,
ο μόνος μεγάλος στόχος των Αναρχικών ήταν και είναι η «ελευθερία», όχι μόνο από τον φασισμό, αλλά με την απόλυτη έννοια του όρου, που νοείται ως αυτοδιαχείριση για μια κοινωνία απαλλαγμένη από διαταγές, επιταγές, εξαναγκασμούς, εμπόδια.
Αναρχικός ύμνος
Γιος των καταπιεσμένων ανθρώπων σε αλυσίδες
αυτή η αδικία πρέπει να...
Ο αναρχικός Τύπος έχει δημοσιεύσει μια τεράστια ποσότητα ποίησης και στίχων - πράγματι, πριν από το 1960 δημοσιεύτηκε περισσότερη ποίηση από όλες τις άλλες μορφές δημιουργικής γραφής.
Μεταξύ των καλύτερων ποιητών του αναρχισμού ήταν η Voltairine de Cleyre, την οποία η Έμμα Γκόλντμαν θεωρούσε «την πιο ταλαντούχα και λαμπρή αναρχική ποιήτρια που διέθετε ποτέ η Αμερική». Αν και τα αναρχικά θέματα στο έργο της de Cleyre ήταν τυπικά της γενιάς της -αφιερώματα σε επαναστάτες μάρτυρες, ύμνοι σε αναρχικές επετείους και εργατικά τραγούδια που εξεγείρουν ενάντια στην τυραννία- η ισχυρή εικόνα και ο παθιασμένος λυρισμός της την διέκριναν από όλους τους συγχρόνους...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018