Λεπτομέρειες

Guido Barroero

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

19 Οκτωβρίου 2019

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• εργατική τάξη
• Ιταλία
• αναρχισμός

Πριν από 46 χρόνια, πραγματοποιήθηκε στην Μπολόνια της Ιταλίας στις 11 με 15 Αυγούστου 1973 το 1ο Convegno Nazionale Lavoratori Anarchici (CNLA - Εθνική Σύνοδος Αναρχικών Εργαζομένων). Σε αυτή τη σημαντική εκδήλωση συμμετείχαν εκατοντάδες σύντροφοι [1] που εκπροσώπησαν τις ελευθεριακές κομμουνιστικές ομάδες και τις περιφερειακές οργανώσεις. Η Σύνοδος υπερέβη τις προσδοκίες ακόμη και των διοργανωτών. Δεν ήταν απλώς μια αποκομένη ενέργεια, ήταν ο καρπός μιας μακράς και επίπονης εργασίας συγκέντρωσης, συντονισμού και δικτύωσης μηνών και συμμετοχής του τμήματος του αναρχικού κινήματος που χαρακτηριζόταν ως αναρχικοί της ταξικής πάλης, γνωστού και ως "νεοπλατφορμιστικού" ρεύματος. Προκειμένου να δούμε αυτό το γεγονός στο σωστό του πλαίσιο και να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημασία του καθώς και τη θεωρητική και οργανωτική διαδικασία που προέκυψε από αυτό, πρέπει να κάνουμε μερικά βήματα πίσω στο χρόνο [2].

"Στις αρχές της δεκαετίας του '70 το ιταλικό αναρχικό κίνημα βρίσκεται σε μια περίοδο έντονης ανάπτυξης μετά την κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η οποία κορυφώθηκε με τη διάσπαση των Gruppi di Iniziativa Anarchica [GIA - Αναρχικές Ομάδες Πρωτοβουλίας]. Είχε χάσει την οργανωτική του ενότητα (στη FAI και την GIA προστέθηκε μια τρίτη εθνικής κλίμακας οργάνωση, η Gruppi Anarchici Federati (GAF - Ομόσπονδες Αναρχικές Ομάδες), αλλά χάρη στην εισροή νεαρών αγωνιστών (κυρίως φοιτητών αλλά και εργαζομένων) που είχαν εμφανιστεί στους αγώνες του 1968-1969, υπήρξε αύξηση του αριθμού των τμημάτων, κύκλων, ομάδων, περιφερειακών ενώσεων και ομοσπονδιών πόλεων, τόσο εντός όσο και εκτός των εθνικών οργανώσεων.

Αυτή η ποσοτική ανάπτυξη συνοδεύτηκε με την ισχυρή απαίτηση νέων ομάδων και συντρόφων για μεγαλύτερη εμβάθυνση του συγκεκριμένου θεωρητικού και αναλυτικού οπλοστασίου συγκρότησης του αναρχικού κινήματος και μια εντονότερη εισδοχή των αναρχικών στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες της εποχής.

Επομένως, είναι σχεδόν φυσικό ότι στην περίπλοκη κατάσταση εκείνων των χρόνων (με κύρια γεγονότα την υποστηριζόμενη από το κράτος τρομοκρατία, τη δολοφονία του Pinelli και την εκστρατεία για την απελευθέρωση των Valpreda και τMarini), μαζί με μια συζήτηση για τις μορφές αγώνα (η εκλογική υποψηφιότητα του Valpreda, αλλά και η επαναστατική βία) έδωσαν μια νέα ώθηση στη συζήτηση σχετικά με τη σημασία που ΄λεδινε το κίνημα στο εργατικό ζήτημα.

Και είναι σχεδόν εξίσου αναπόφευκτο ότι οι αντιδράσεις του κινήματος διέφεραν: ενώ οι GIA, κλεισμένες στον πύργο τους, προστάτευαν ένα είδος μαρτυρικού οράματος του αναρχισμού, παραμένοντας ουσιαστικά αμέτοχη από τα νέα κινήματα και η GAF αρχίζει να κινείται προς μια πολύ “καλλιεργημένη” αναθεώρηση του αναρχισμού [3] που θέτει εν αμφιβόλω την ίδια την έννοια της ταξικής πάλης, στη FAI (και στον τεράστιο χώρο των μη ομοσπονδιοποιημένων ομάδων), άνοιξε μια βαθιά συζήτηση για τη φύση του αναρχισμού, τις οργανωτικές του μορφές, και τους εργατικούς αγώνες.

Ξεκίνησε μια νέα δεκαετία (1970-1980), η οποία για την FAI (και το υπόλοιπο κίνημα) ήταν πλούσια σε εκδηλώσεις, συζητήσεις και διαμάχες - με μια λέξη, θόρυβος.

Εδώ είναι, σε εξαιρετικά συνθετική μορφή, μερικά από τα πιο σημαντικά επεισόδια εκείνων των χρόνων. Κατά την διετία 1972-1973, μια σειρά ομάδων και περιφερειακών ενώσεων (εντός και εκτός της FAI) ξεκίνησε μια πορεία συζητήσεων που, αρχίζοντας από την ανάγκη ανάκτησης της φύσης του αναρχισμού που βασίζεται στην τάξη και...

Περισσότερα …