Λεπτομέρειες

...

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

06 Ιανουαρίου 2021

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• ζητήματα τέχνης

Γεννημένος στην Αλγερία σε μια φτωχή οικογένεια το 1913, ο Καμύ έχασε τον πατέρα του στη Μάχη της Μάρνης το 1916. Τον μεγάλωσε η μητέρα του, που δούλευε ως οικιακή βοηθός και ήταν αναλφάβητη.
Κερδίζοντας μια υποτροφία, ο Καμύ ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος.
Ως νέος, του άρεσε το ποδόσφαιρο, ενώ ήταν και μέλος μιας θεατρικής ομάδας.
Από την εποχή που ήταν τερματοφύλακας, ο Αλμπέρ Καμύ είχε πάντα ομαδικό πνεύμα. Είχε μια γενναιόδωρη, αν όχι ευαίσθητη φύση και πάντα επεδίωκε την μέγιστη δυνατή ενότητα, αναζητώντας να αποφύγει ή να προσπεράσει την εχθρότητα.
Πολλοί διανοούμενοι που έγραψαν για τον Καμύ απέκρυψαν την στήριξή του στον αναρχισμό.
Ήταν πάντοτε εκεί στις πιο δύσκολες στιγμές να στηρίζει το αναρχικό κίνημα, ακόμη κι αν ένιωθε ότι δεν μπορούσε να δεσμεύσει τον εαυτό του στο κίνημα.
Ο ίδιος ο Καμύ ποτέ δεν κράτησε μυστικό την κλίση του προς τον αναρχισμό. Οι αναρχικές ιδέες εμφανίζονται στα θεατρικά του έργα και στα μυθιστορήματά του, όπως για παράδειγμα, στην Πανούκλα, Κατάσταση Ποιλιορκίας ή οι Δίκαιοι.
Είχε γνωρίσει τον αναρχικό Gaston Leval που είχε γράψει για την ισπανική επανάσταση από το 1945.
Ο Καμύ πρώτα εξέφρασε τον θαυμασμό του για τους επαναστάτες συνδικαλιστές και αναρχικούς, αντιρρησίες συνείδησης και κάθε τύπου επαναστάτες ήδη από το 1938, όταν και εργαζόταν ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα “Αλγερινή δημοκρατία”, σύμφωνα με τον φίλο του Pascal Pia.
Ο αναρχικός Andre Prudhommeaux τον γνώρισε πρωτα σε μια συνάντηση το 1948 του Κύκλου Αναρχικών Φοιτητών-“Cercle des Etudiants Anarchistes” ως έναν συμπαθούντα της αναρχικής σκέψης.
Ο Καμύ υποστήριξε επίσης Groupes de Liaison Internationale, στις οποίες επεδίωξε να δώσει βοήθεια στους πολέμιους του φασισμού και του σταλινισμού και αρνούνταν να πάρει το μέρος του αμερικανικού καπιταλισμού.
Αυτές οι ομάδες ιδρύθηκαν το 1947-8 και είχαν σκοπό να παρέχουν υλική βοήθεια στα θύματα των αυταρχικών καθεστώτων όσο και να ανταλλάσσουν πληροφορίες.
Στους υποστηρικτές που περιλαμβανόταν ο Ρώσος αναρχικός Nicolas Lazarevitch, που εξορίστηκε στη Γαλλία όσο και άλλοι υποστηρικτές της επαναστατικής συνδικαλιστικής εφημερίδας “Η προλεταριακή επανάσταση”.
Ο Καμύ παρέμεινε φίλος και οικονομικός υποστηρικτής της εφημερίδας μέχρι και τον θάνατό του.
Το βιβλίο του Καμύ «Ο Επαναστατημένος άνθρωπος» εκδόθηκε το 1951, σηματοδότησε το ρήγμα μεταξύ του ίδιου και του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Συνάντησε την εχθρότητα αυτών που ήταν μέλη του κομμουνιστικού κόμματος.
Το μήνυμά του το αντιλήφθηκαν οι αναρχικοί και οι επαναστατικοί συνδικαλιστές στην Γαλλία και την Ισπανία, ωστόσο γι’ αυτό αναφέρει ανοικτά τον επαναστατικό συνδικαλισμό και αναρχισμό και κάνει ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ αυταρχικού και ελευθεριακού σοσιαλισμού.
Το κύριο ζήτημα είναι πώς θα υπάρξει επανάσταση χωρίς τη χρήση τρόμου και την εφαρμογή των “καισαρικών” μεθόδων.
Έτσι, ο Καμύ ασχολείται με τους Μπακούνιν και Νετσάγιεφ μεταξύ άλλων.
“Η Κομμούνα ενάντια στο κράτος, concrete κοινωνία ενάντια στην απόλυτη κοινωνία, ελευθερία ενάντια ορθολογιστική τυραννία, αλτρουιστικός ατομικισμός τελικά ενάντια στην αποικιοκρατία των μαζών…”
Καταλήγει με μια έκκληση για αναγέννηση του αναρχισμού.
Η αυταρχική σκέψη, χάρη στους τρεις πολέμους και την φυσική καταστροφή της ελίτ των επαναστατών, έχει αναδύσει αυτή την ελευθεριακή παράδοση. Αλλά ήταν μία φτωχή ήττα και μια προσωρινή μάλιστα και ο αγώνας συνεχίζεται ακόμη.
Ο Gaston Leval απάντησε με μια σειρά από άρθρα στο βιβλίο.
Ο τόνος του ήταν φιλικός και απέφυγε την σκληρή πολεμική, αλλά κάλεσε τον...

Περισσότερα …