Pierre van Paassen (1)
Όταν ξαναεπισκέφτηκα τη Βαρκελώνη τρεις μήνες αργότερα [στμ. μετά τον Ιούλη του 1936], δεν είχε απομείνει ούτε ίχνος αναταραχής. Το παλιό καθεστώς είχε παραμεριστεί από τη νέα τάξη πραγμάτων. Τα θέατρα είχαν ξανανοίξει. Το δίκτυο συγκοινωνιών, συμπεριλαμβανομένων τόσο των ταξί όσο και του υπόγειου σιδηρόδρομου, λειτουργούσε κανονικά και η τροφή ήταν άφθονη. Αλλά, η ατμόσφαιρα της ψεύτικης Μονμάρτης στη γειτονιά του Παραλέλο, είχε εξαφανιστεί ολοκληρωτικά. Μπορούσες να περπατήσεις στη γειτονιά που ήταν γνωστή ως η Κινέζικη Πόλη χωρίς μια στρατιά από νταβατζήδες, πόρνες και βαποράκια να σε τριγυρίζουν. Τα μπουρδέλα, τα κλαμπ, τα καζίνο, τα στριπτιτζάδικα, τα φασαριόζικα μπαράκια και τα πορνοσινεμά είχαν κλείσει. Αυτό οφειλόταν στην προσπάθεια των επιτροπών της εργατικής τάξης. Από την άλλη, οι εκκλησίες και οι μονές που είχαν ξεφύγει από την μανία των μαζών τον Ιούλιο, είχαν τώρα μεταμορφωθεί σε νηπιαγωγεία, κοινωνικά κέντρα, νοσοκομεία, αίθουσες προορισμένες για ομιλίες και λαϊκά πανεπιστήμια. Πολλά μικρά βιβλιοπωλεία είχαν εμφανιστεί, σε μια χώρα όπου για χρόνια τα γράμματα και το διάβασμα ήταν, αν όχι παράνομα, προνόμιο μιας μικρής μειοψηφίας των monsignori [στμ. αξιωματούχοι της παπικής εκκλησίας] και των αστών δικηγόρων. Σ’ ένα λόφο με θέα την πόλη, το διάσημο μοναστήρι του Μονσεράτ, είχε μετατραπεί σε σανατόριο για φυματικά παιδιά και κανείς δεν ήξερε να μου πει, ούτε και νοιαζόταν ιδιαίτερα, για το τι απέγιναν οι μοναχοί.
[…]
Πέρασα τις πρώτες εβδομάδες του εμφυλίου πολέμου στα μετόπισθεν, στην Καταλονία, με μια ομάδα ελευθεριακών παρτιζάνων. Τα Καταλανικά σωματεία εργαζομένων είχαν σαν από θαύμα καταφέρει να νικήσουν τον Γκοντέτ και το στρατό του, των σαράντα χιλιάδων αντρών, στην περιοχή της Βαρκελώνης. Όσα πολεμοφόδια ήταν διαθέσιμα για την εκστρατεία εκδίωξης των Φασιστών από τις επαρχιακές πόλεις της Καταλονίας και της Αραγονίας, είχαν μαζευτεί από τα εγκαταλελειμμένα μαγαζιά ηττημένων στασιαστών, τα μοναστήρια και τις εκκλησίες της πρωτεύουσας.
Ακόμα κι έτσι, οι προμήθειες για μια εκστρατεία στις αγροτικές περιοχές ήταν για γέλια: ούτε πυροβολικό, ούτε οπλοπολυβόλα, ούτε φορτηγά. Όταν, στην πρώτη μου επαφή με τον στρατό στα προάστια της πόλης του Σιέταμο αντίκρισα τις ελλείψεις του εξοπλισμού τους, η καρδιά μου ράγισε. Πώς αυτοί οι άντρες, με τις σαλοπέτες και τα πάνινα παπούτσια περίμεναν πως θα σταματήσουν την ορδή που σίγουρα θα ερχόταν από την πλευρά της Σαραγόσα; Το μυαλό μου γέμισε εικόνες από την Αιθιοπία. Οι άντρες βρίσκονταν παράλληλα στον επαρχιακό δρόμο, κοιμόντουσαν, έτρωγαν, συζητούσαν τι μέλλει γενέσθαι. Εκατοντάδες αγρότες από τις γύρω περιοχές είχαν ενωθεί μαζί τους. Ήθελαν να καταταχθούν. Αλλά δεν υπήρχαν καθόλου τουφέκια να μοιραστούν. Τρία αεροπλάνα πλησίασαν πάνω μας και έριξαν τις βόμβες τους στις ράγες του σιδηρόδρομου και στα περιβόλια. Ένα χωράφι στάχυα έπιασε φωτιά. Κομμάτια ολόκληρα εκρηκτικών στοιβάχτηκαν στις στέγες των αχυρώνων. Οι σφαίρες των πυροβόλων όπλων χτυπούσαν στους τοίχους των αγροικιών. Μια ομάδα πολιτοφυλάκων κάθισε στην σκιά ενός δέντρου χαζεύοντας την κίνηση των μεταλλικών πουλιών στον ουρανό. Ένα πολεμικό αεροπλάνο έστριψε και παραλίγο να ακουμπήσει τις στέγες των σπιτιών. H μηχανή πέταξε τόσο χαμηλά που μπόρεσα να δω τον παρατηρητή να παίζει με το όπλο του.
«Αν ξαναπεράσει», είπα στην ομάδα των ανθρώπων...
Στις 20 Νοέμβρη 1920, μια μεγάλη απεργία στο Kharkiv Steam Construction Factory τερματίστηκε με επιτυχία. Η απεργία άρχισε με βάση αιτήματα σχετικά με την προμήθεια τροφίμων. Η απεργία “καθοδηγήθηκε” από την ομάδα του Kharkiv της Ομοσπονδίας Αναρχικών ′”Nabat".
Την επόμενη μέρα, 21 Νοέμβρη, κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του επαναστατικού οργάνου των ανταρτών της Ουκρανίας (των Μαχνοβιτών), δηλαδή της εφημερίδας “Φωνή της Makhnovtsa”, που φέρεται ότι ήταν και το τελευταίο τεύχος αυτής της έκδοσης
Στις 23 Νοέμβρη 1920, ο διοικητής του Νότιου (Ουκρανικού) Μετώπου, Frunze, εξέδωσε διαταγή με την οποία ανακοίνωσε ότι με την ήττα του Wrangel (Βράνγκελ), τα καθήκοντα και...
Η Εμμα Γκόλντμαν παρουσιάζει την απώλεια του Ντουρρούτι ως πολύ σημαντική για το Ισπανικό κίνημα, την Επανάσταση και τον αντιφασιστικό αγώνα σ’ αυτό το εγκώμιο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Spain and the World” (“Ισπανία και Κόσμος”) στις 24 /11/1937.
"Το βρίσκω αδύνατο να αναφερθώ στο σύντροφό μας Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι με λίγες λέξεις ή ακόμη και μ’ ένα μακροσκελές άρθρο.
Η πληγή που ο οδυνηρός θάνατός του έχει ανοίξει στην Ισπανική Επανάσταση, στον αντιφασιστικό αγώνα και σ’ όλους όσους γνώριζαν και αγαπούσαν τον Ντουρρούτι είναι ακόμη πολύ νωπή ώστε να μην μπορεί κάποιος να αποστασιοποιηθεί, προκειμένου να προβεί σε μιά αντικειμενική...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018