Η απεργία πείνας ξεκίνησε στη Ρωσία από τους πολιτικούς κρατούμενους πριν από 30 και πλέον χρόνια σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κακομεταχείριση και τα βασανιστήρια στις φυλακές.
Έφερε την παγκόσμια προσοχή στην κτηνωδία που διαπράττεται κατά των πολιτικών κρατουμένων και συνέβαλε καθοριστικά στο να αναγκαστεί η ρωσική κυβέρνηση να αποδεχτεί τις συνθήκες κράτησης. Η υπόθεση που προσέλκυσε τη μεγαλύτερη προσοχή ήταν η απεργία πείνας το 1888 από πολιτικούς, στη φυλακή καταναγκαστικής εργασίας Akatui στη Σιβηρία, για να διαμαρτυρηθούν για το μαστίγωμα μιας γυναίκας πολιτικής κρατούμενης, της κυρίας Sigida. Η αποφασιστικότητα των απεργών πείνας ήταν τέτοια που έξι άνδρες πέθαναν αργά από την πείνα, όταν τελικά η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει στο αίτημα των απεργών. Ο διοικητής της φυλακής απομακρύνθηκε από το αξίωμά του.
Η απεργία πείνας ως διαμαρτυρία κατά της πολιτικής αδικίας- σε αντίθεση με τη μεταχείριση που παρέχεται στη φυλακή- γεννήθηκε με τις Αγγλίδες σουφραζέτες.
Όλοι γνωρίζουν με τι θαυμάσιο αποτέλεσμα.
Οι μαχητικές γυναίκες της Ευρώπης έκαναν την ισχυρή κυβέρνηση της Βρετανίας περίγελο. Αν δεν είχαν πετύχει τίποτε άλλο, απέδειξαν ότι η αποφασιστικότητα και η θέληση μιας ισχυρής προσωπικότητας, εμπνευσμένης από ένα ιδανικό, είναι ισχυρότερη από την ισχυρότερη κυβέρνηση. Έδειξαν αυτή τη δύναμη τόσο στα άμεσα όσο και στα τελικά αποτελέσματά της. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να περάσει τον νόμο για τη γάτα και το ποντίκι [1], και καμία αγγλίδα σουφραζέτα δεν θα παρέμενε στη φυλακή για περισσότερο από τρεις ή τέσσερις ημέρες, ανεξάρτητα από την απόφαση του δικαστηρίου.
Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο σημαντικό. Κατέρριψε στις Αγγλίδες τον φετιχισμό του νόμου, την πίστη στην ιερότητα της εξουσίας. Ό,τι άλλο και αν καταφέρουν οι σουφραζέτες, δεν μπορούν να προσφέρουν μεγαλύτερη ή πιο διαρκή υπηρεσία στην υπόθεση της πραγματικής προόδου.
***
Η Becky Edelsohn είναι η πρώτη πολιτική απεργός πείνας στην Αμερική. Μόνο ένας που εθελοτυφλεί θα μπορούσε να μην δει την τέλεια αιτιολόγηση και την υγιή λογική της απεργίας της. Διαθέτοντας ισχυρές πεποιθήσεις και επαναστατικό ταμπεραμέντο με εξαιρετική αποφασιστικότητα και θάρρος, η Becky αρνείται να συμβιβαστεί με τον εχθρό. Υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να το κάνει κάποιος, εκτός από μικρούς λόγους προσωπικής ασφάλειας και άνεσης; Ο μέσος άνθρωπος δεν έχει την τάση να είναι δυνατός και ασυμβίβαστος. Αλλά η Becky δεν είναι μέσος άνθρωπος.
Είναι αρκετά εξαιρετική -μια ισχυρή προσωπικότητα, εξαιρετικά προικισμένη στο μυαλό και την καρδιά. Αν και είναι πολύ νέα, περίπου είκοσι τριών ετών, η Becky Edelsohn είναι ενεργή στο αναρχικό κίνημα εδώ και αρκετά χρόνια.
Όχι ως "ηγέτης", ούτε καν ως ομιλητής ή συγγραφέας, αλλά ως μία από τους στρατιώτες στις τάξεις, του οποίου η αθόρυβη αφοσίωση και η εκτός των προβολέων εργασία για τον σκοπό, είναι η ίδια η ψυχή των πιο αξιόλογων δραστηριοτήτων. Το κίνημα των ανέργων του περασμένου χειμώνα βρήκε στις τάξεις του την Becky. Το κίνημα, το οποίο ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα αφανών προλετάριων της Σχολής Ferrer, παρεμποδίστηκε από την αρχή από την έλλειψη ομιλητών από τις τάξεις του. Ο Frank Tanenbaum συμμετείχε στις εργασίες.
Παρομοίως, η Becky Edelsohn ήρθε στο προσκήνιο, καθώς η εσωτερική ανάγκη...
Στο βιβλίο «Pré-Anarquia», που κυκλοφόρησε τον Ιούνη του 1932, φαίνεται ότι υπήρχαν ισχυρές επιρροές από την «Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών», που κυκλοφόρησε τον Ιούνη του 1926).
Επί του θέματος, ο Randolfo Vella έγραψε τα εξής: «Πριν από αρκετά χρόνια, εμείς οι αναρχικοί, για τους οποίους η αναρχία είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να κατακτηθεί, νιώσαμε την ανάγκη για ένα πρακτικό πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί στην επόμενη επανάσταση (...) ζήτησα τη γνώμη των συντρόφων μου, ακολούθησα με ανυπομονησία τις “πολεμικές” μεταξύ των διαφόρων τάσεων, ήλπιζα να δω πιο τολμηρές, πρακτικές και αποφασιστικές δουλειές να εμφανίζονται, αλλά εκτός από την...
Στις 15 Ιούλη 1885 κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το πρώτο τεύχος της αντιθρησκευτικής σοσιαλιστικής εφημερίδας στη γλώσσα Yiddish “Der Arbeter Fraynd” (“Ο Φίλος του Εργάτη”). Έξι χρόνια αργότερα, το 1891, όταν την έκδοση ανέλαβε ο Saul Yanovsky, η εφημερίδα πήρε μια ξεκάθαρα αναρχική κατεύθυνση. (Στη φωτογραφία τεύχος του 1922)
...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018