Your name

Ιστορία Ελλαδικού Αναρχικού Κινήματος

09 Σεπτεμβρίου 2013

Λίγα λόγια για το κείμενο

     Αυτή η μελέτη κριτική γράφτηκε το χειμώνα του 2006 από σύντροφο και αποτέλεσε πρόταση για εσωτερική συζήτησης και προβληματισμού της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Πειραιά. Το κείμενο δεν ολοκληρώθηκε στην εμβάθυνση του, δηλαδή τι φταίει και τη είναι χρήσιμο να γίνει. Έμμηνε ως μια προσπάθεια προβληματισμού εννοείτε  χωρίς διάθεση απαξίωσης και υποτίμησης συλλογικοτήτων και κινήσεων μέσα στα πλαίσια της εποικοδομητικής κριτικής, για αυτό δεν είχε δη το φώς της δημοσιότητας Από τότε αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει στον αναρχικό χώρο, άλλα προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο.

   Κάποιες από της ομάδες η συλλογικότητες που αναφέρονται στο τρίτο μέρος σήμερα δεν υπάρχουν, αυτό ώμος δεν αναιρεί την γόνιμη κριτική που χιάζεται να γίνει γύρο από κουλτούρες συμπεριφορές και νοοτροπίες. Δεν πιστεύουμε ότι οι αναρχική είναι στο απυρόβλητο έξω δηλαδή από  την κριτική για λάθη, παραλήψεις η ιδεοληψίες,  κριτική και αυτοκριτική λιπών από όλους  είτε προέρχεται από συντρόφους είτε από την κοινωνία, μπας και αποκτήσει αυτογνωσία το λεγόμενο κίνημα. 

1. Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Από την περίοδο που οι αναρχικές ιδέες που μπόλιασαν την ελληνική κοινωνία στα τέλι  του 19^ου αιώνα και μέχρι το τέλος του μεσοπολέμου έως τη λεγόμενη  μεταπολίτευση το 1974 υπάρχει ένα κενό δράσης, ζύμωσης και διάδοσης ιδεών. Η κυριαρχία των κομμουνιστικών μαρξιστικών κομμάτων και ομάδων (με την μπολσεβίκικη λογική),  έπνιξαν δομικά και ανθρωπογεωγραφικά κάθε δυνατότητα ανάπτυξης  των αναρχικών ιδεών περίοδος για την οποία τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια έρευνα (π.χ. εκδόσεις Άρδην, Ελευθεριακό Αρχείο Πάρου, ούτε θεός ούτε αφέντης), ήταν αυτά που κυριάρχησαν όλη αυτήν την περίοδο από προπολεμικά μέχρι και το τέλος της χούντας. Σχεδόν για  χρόνια στην Ελλάδα ο προσδιορισμός «αναρχικό» συμπλήρωνε φραστικά την καταστροφολογική μανία του κράτους της δεξιάς να χτυπήσει τον κομμουνιστικό κίνδυνο, αλλά και κάθε παρέκκλιση από πρακτική του πατρίς θρησκεία οικογένεια. 
    Κάθε αναφορά στην αναρχία δεν μπορούσε παρά να έχει ένα αρνητικό περιεχόμενο εκτός από τους λίγους φιλομαθείς που είχαν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και από λίγους πάλι αγωνιστές όπως ο Στίνας ή Ταμτάκος που μπόρεσαν κάτι (όσα δεν πρόλαβε να αποκαθάρει η κομματική προπαγάνδα και οι παραφυάδες της), να μάθουν για την ισπανική επανάσταση. Ότι είχε συμβεί στις αρχές του 20^ου αιώνα ήταν μια διάχυτη κατάσταση πλουραλισμού σε σχέση με το όραμα του σοσιαλισμού που άρχισε να μορφοποιείται με την ίδρυση του ΚΚΕ και την υπαγωγή της ΓΣΕΕ σ’ αυτό. Επομένως η αναφορά στην αναρχία δεν θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη της αναρχικής σκέψης ούτε καν τη συσχέτισή της με τους αγώνες.  Μάλιστα το κυρίαρχο πλέγμα οργανώσεων και κομμάτων που καθήλωσε την εργατική τάξη και γενικότερα τους καταπιεσμένους αλλά και τη σκέψη για την ολική χειραφέτηση κατάφερε να απαλείψει κάθε θετική αναφορά στο έργο των αναρχικών ή συκοφαντούσε παραχαράζοντας την ιστορία τόσο του αναρχικού κινήματος οικουμενικά όσο και την μικρή και σύντομη προσφορά των αναρχικών αγώνων στην Ελλάδα. Ούτε όμως στην Ευρώπη ήταν πολύ...

Περισσότερα …