Η σκέψη του αναρχισμού δεν είναι άλλη από τη σκέψη του ειδωλολατρισμού, αλλά του ειδωλολατρισμού αντιλαμβανομένου με τη πιο μεγάλη έκταση της λέξης, δηλ. όχι μόνον μια πνευματική καλλιέργηση (culture intellectuale) αλλά και ως μια κατευθυνση ζωής. Η ουσία του ειδωλολατρισμού είναι η διαπίστωση της ζωής και του ατόμου. Εκείνη του αναρχισμού δεν είναι άλλη.
Ο αναρχισμός καθώς τον όρισα, είναι μια αντίληψη ζωής που με τρόπον γενικόν σχετίζεται με αυτή την ανθρώπινη φύση. Δεν είναι δηλαδή μια σχολή, ή μια τάση πνεύματος γέννημα μιας εποχής ή που φανερώνεται σε μερικές φάσεις της κοινωνικής εξέλιξης, όπως μερικοί ιστορικοί ή κοινωνιολόγοι το φαντάζουνται, οι οποίοι φρονούν πως οι αναρχικές ιδέες δεν μπορούν να εκδηλωθούν παρά μέσα σε μια κοινωνία που βρίσκεται σ’ ένα στάδιο αποσύνθεσης και βαίνει προς τον εκφυλισμόν. Ο αναρχισμός μένει για μένα, ένα γεγονός παγκόσμιο, όπως και ο ειδωλολατρισμός. Χαρακτηρίζει μια συνείδηση χαρούμενη και γεμάτη από ζωή: ένα πνεύμα που αγαπά την γαλήνη και ορέγεται την ελευθερία: μια θέληση ακέρηα και που διαπιστώνει την ανεξαρτησία της. Πλέον ιδιαίτερα ο καθεαυτό αναρχισμός δεν είναι μια δοξασία απλώς κοινωνική αλλά μια τάση φιλοσοφική του πνεύματος.
Ο αναρχισμός όπως εξεδηλώθη στες νεώτερες συνείδησες υπό τες διάφορες μορφές του (ατομιστικές θεωρίες, κοινωνιστικές, ανθρωπιστικές, διεθνιστικές) δεν μπορούσε να φανερωθή στην αρχαίαν ελληνικήν εποχήν όπου μολοντούτοις η ειδωλολατρική αντίληψη της ζωής -η οποία αργότερα υπέκυψε στο μυστικιστικό κύμα του Χριστιανισμού- ίσχυεν. Το άτομον εζούσε τότε πολύ στην πολιτεία. Η επιστήμη δεν έφθασε ποτέ το βαθμό της ανάπτυξης που δείχνει σήμερα. Οι λαοί ζούσαν πολύ χωρισμένοι οι μεν από τους δε, παρουσίαζαν επίπεδα ανάπτυξης και πολιτισμού άνισα, η θεσμοθεσία της σκλαβιάς εχώριζε τους πληθυσμούς των πόλεων σε δύο τάξεις. Η πνευματική ανάπτυξη των Ελλήνων τους εχώριζε πράγματι από τους λοιπούς λαούς.
Υπό τέτοιους όρους ο αναρχισμός δεν μπορούσε παρά να πάρη τη μορφή του ατομικισμού και όχι μιας δοξασίας ανθρώπινης ελευθερίας και ανάπτυξης. Και το υψηλότερον ιδεώδες στο οποίον το άτομο μπορούσε να φθάση ήταν να ζητήση την εσωτερική του ελευθερία αποφεύγοντας την εξωτερική δράση ήτις μπορούσε να τού αποβή πρόξενος ανησυχίας.
Σήμερα όμως οι όροι της ζωής είναι άλλοι. Ζούμε μάλλον μες τον κόσμο παρά μέσα στην πολιτείαν. Είμεθα περισσότερο παγκόσμιοι με όλο που δεν παύομε να είμεθα βαθιά ατομικοί. Η παγκόσμιος σκέψη και κίνηση μάς εισέρχεται από όλους τους πόρους του κορμιού μας. Η Επιστήμη της Ζωής, η Βιολογία, επλάτυνε σε βαθμόν αφάνταστον την έννοιαν της ζωής με το να έχει εισάξη σαυτήν την ιδέαν της εξέλιξης, και της Κληρονομικότητας των κειμένων χαρακτήρων, χάρις στους αθάνατους νόμους του Λαμάρκ. Η ανθρωπότης μετά το μυστικιστικό της πείραμα* από το οποίον την έβγαλεν αυτή η φορά των πραγμάτων - εννοώ το αδιέξοδον στο οποίο την οδήγησε η οικτρή πλάνη της (ελπίδα της άλλης ζωής), βρίσκει ακόμη την εαυτή της δυνατή, χάρις στο αιώνιο ειδωλολατρικό αίσθημα που την κατέχει, για να αντιμετωπίση κάθε νέα πάλη, με σκοπό την πιο μεγάλη ανάπτυξή της. Αφίνοντας κατά μέρος τες μάζες που παθητικές και πρακτικές όπως υπήρξαν πάντοτε, παλαίουν τον αγώνα της ζωής και βαδίζουν προς την κατάκτηση της ευημερίας τους...
Την 1η Αυγούστου 1902 γεννήθηκε η Lola Iturbe, αγωνίστρια του κλωστοϋφαντουργικού κλάδου, φεμινίστρια, αναρχική και συμμετέχουσα στον ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και τη γαλλική αντίσταση στη ναζιστική κατοχή.
Με προέλευση από την Καταλονία, ξεκίνησε σχεδόν παιδί ακόμα να ράβει και το 1916, σε ηλικία 14 χρόνων, βρίσκει δουλειά σε ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Εκεί έγινε μέλος του συνδικάτου της ένδυσης και σχεδόν αμέσως της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT).
Στην αρχή της δικτατορίας του Primo de Rivera πήρς το δρόμο της εξορίας με τον σύντροφό της “Juanel” -αναγνωρισμένο ζωγράφο του αναρχικού κινήματος- και τους δύο γιους του, Aurora και Helenio. Πρώτα θα πάνε...
Στις 2 Αυγούστου 1901 γεννήθηκε στο Diamond (Επαρχία Entre Ríos, στην Αργεντινή) ο Angel Borda, φυσιογνωμία του ντόπιου συνδικαλισμού και εξαιρετικός αναρχικός αγωνιστής. Όταν ήταν νεαρός έμαθε τα επαγγέλματα του τουβλά και του λιμενεργάτη, ενώ την ίδια εποχή πλησίασε τον αναρχισμό.
Συμμετείχε το 1921 στη μεγάλη απεργία των υλοτόμων δασοκομίας, στο Santafecino chaco, ως μέρος της κατάληψης της περιοχής Barrancas (Santa Fe) για να αποτραπεί το πέρασμα του σιδηροδρόμου με βαγόνια φορτωμένα με χωροφύλακες, που πήγαιναν γιανα καταπιέσουν τους απεργούς λίγο πιο βόρεια. Με τη δράση αυτή συνελήφθη και κλείστηκε για λίγο στη φυλακή Santafesina του Las Flores, όπου γεννήθηκε σίγουρα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018