Απόφαση του 8ου Εθνικού Συνεδρίου της Federazione dei Comunisti Anarchici Fano, 31 Οκτώβρη -1 Νοέμβρη 2010
Ο νεοφιλελεύθερος μύθος της ασταμάτητης ανάπτυξης που συνδέεται με την εξάπλωση της αγοράς έχει εξατμιστεί, αφήνοντας μια επίπονη διαδρομή συμβατικών αγορών, διαχωρίσιμων μόνο φαινομενικά μεταξύ τους μέσω της όξυνσης του ανταγωνισμού και του διεθνούς κοινωνικού ξεπουλήματος.
Έτσι, ενώ ο καπιταλισμός σχεδιάζει εκ νέου τη γεωγραφία του, βρίσκει μια προφανή ενότητα στη μετατόπιση της ευθύνης (χάρη στην παγκοσμιοποίηση) για την οικονομική κρίση του προς την πραγματική οικονομία των επιμέρους Κρατών και ολόκληρων ηπείρων.
Γιατί ο καπιταλισμός έχει πάντα το πλεονέκτημα να ανασχηματίζεται μετά από κάθε κρίση και να εργάζεται για την εκ νέου ενίσχυση των τάξεων προς όφελός του.
Συγκεκριμένα, σε όλη τη Δύση η εργατική τάξη αναγκάζεται να πληρώσει το τίμημα μιας κρίσης που δεν δημιούργησε, να αποδεχθεί την επιδείνωση συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, μια μεταβατική περίοδο οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας που τροποποιεί σε βάθος τις συνθήκες διαβίωσής μας στο όνομα του ανταγωνισμού με γεωγραφικές περιοχές ραγδαία αναπτυσσόμενες με χαμηλότερο κοινωνικό κόστος.
Είναι μια επίθεση σ΄ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας, στα δικαιώματα και τα κεκτημενα που κέρδισαν οι εργαζόμενοι έπειτα από δεκαετίες αγώνων σε περιόδους ανάπτυξης, μια επίθεση στην ίδια την παρουσία του κινήματος των οργανωμένων εργαζομένων.
Αυτή η επίθεση έχει διπλό στόχο, από τη μια μείωση του κόστους - με στράγγισμα των σημαντικών πόρων που προέρχονται από τους άμεσους, έμμεσους και αναδρομικούς μισθούς, πόρους που απαιτούνται για τη χρηματοδότηση της κρίσης - και από την άλλη την επιστροφή της εργατικής τάξης σε μια κατάσταση περαιτέρω έκπτωσής της προς τα συμφέροντα των εταιρειών και της αγοράς.
Οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται σ’ αυτό τον φαύλο ανταγωνισμό μεταξύ τους για να διατηρήσουν την εργασία τους, η οποία γίνεται όλο και πιο επισφαλής και λιγότερο αποδοτική. Την ίδια στιγμή, ολοένα και υποβαθμίζεται κάθε είδους συλλογική απάντηση μέσα από τη δραστική μείωση της ικανότητας των συνδικαλιστικών οργανώσεων να δράσουν και τον αποκλεισμό από τις διαδικασίες διαπραγμάτευσης κάθε συνδικάτου που δεν συναινεί στη γραμμή κυβέρνησης/εργοδότη.
Αυτό συνοδεύεται και με σημαντικούς περιορισμούς των δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, εν μέρει χάρη στον μειωμένο πολιτικό ρόλο των Κρατών, που γίνονται ολοένα υποχείρια των υπερεθνικών οικονομικών οδηγιών που αποτελούνται από πολιτικές μείωσης των δημοσίων δαπανών – υπηρεσιών, κυρίως - υπέρ πολιτικών του οικονομικού και ιδιωτικού τομέα για την εξισορρόπηση των βιβλίων και τη διαχείριση της γης και των πόρων της.
Και εδώ επίσης καταβάλλεται προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι αν επιτευχθεί μείωση του κόστους των δημοσίων υπηρεσιών καθώς και μείωση του αριθμού αυτών που έχουν πρόσβαση σε αυτές, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξοικονόμηση πόρων για το άτομο, ενώ στην πραγματικότητα οδηγεί σε συλλογική εξαθλίωση, με τη μείωση των έμμεσων μισθών και της αύξησης των φόρων. Έπειτα υπάρχει και η συνακόλουθη μείωση της ελευθερίας της πολιτικής συμμετοχής, που περιορίζεται σε ένα σύστημα λατρείας προσωπικοτήτων ή ενός τρόπου απόκτησης θέσεων εργασίας που φέρνουν προνόμια.
Στο κοινωνικό επίπεδο, η συνακόλουθη αποδυνάμωση δημιουργεί αυτόματα ανασφάλεια, η οποία χρησιμεύει μόνο για να εντείνει τις διαιρέσεις, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να αναζητούν μεμονωμένες απαντήσεις για να επιβιώσουν. Οδηγεί...
Tο γυναικείο κίνημα (ένας όρος που είναι ανακριβής αλλά τον χρησιμοποιούμε για να συνεννοηθούμε) στην πιο πρόσφατη ιστορικά έκφανση του θεωρείται ότι απελευθέρωσε τις γυναίκες απ’ τους αποκλεισμούς και τις δεσμεύσεις πολλών αιώνων πατριαρχίας. Kατ’ αρχήν στον αυτάρεσκα λεγόμενο «πρώτο κόσμο». Mπορεί αυτή η απελευθέρωση να θεωρείται σήμερα ατελής, όχι ολοκληρωμένη. Πάντως δεν υπάρχει, γενικά μιλώντας, διαφωνία ότι όντως πρόκειται για απελευθέρωση, και άρα ένα είδος ιδανικού.
Aποφεύγοντας να κυλήσουμε σε μεταφυσικές συζητήσεις για το τι είναι η «ελευθερία» και για το αν υπάρχει καν και καν τέτοιο πράγμα στις ανθρώπινες κοινωνίες, τι θα λέγατε αν αντικαθιστούσαμε την...
Σύντομη βιογραφία του αναρχικού Μπελγράδο Πεντρίνι, ο οποίος συμμετείχε στην αντιφασιστική αντίσταση και φυλακίστηκε για 30 χρόνια στη μεταμουσολινική ΄Ιταλία.
Γεννήθηκε στην Καρράρα στις 5 Μάη 1913. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 9 χρόνων. Ο πατέρας του ήταν γλύπτης και είχε την ευκαιρία να ταξιδεύει σε αρκετές πόλεις και έδωσε στο γιο του το όνομα της γιουγκοσλαβικής πόλης του Βελιγραδίου που ήταν φρέσκια στη μνήμη του. Ο πατέρας του δεν ήταν αναρχικός, ήταν όμως ελευθεροσκεπτικιστής και είχε συναντήσει τον Ερρίκο Μαλατέστα στο Μιλάνο, με τον οποίο έγιναν φίλοι και του οποίου το χαρακτήρα εκτιμούσε βαθύτατα.
Ο Μπελγράδο σε ηλικία...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018