Στις όχθες του Βέζερ, στην Γερμανία, σχεδόν επτά μίλια πάνω από το μέρος που τα νερά του χάνονται στην Βόρεια Θάλασσα, βρίσκεται η παλιά πόλη, η Βρέμη. Στον Μεσαίωνα, η Βρέμη ήταν μία από τις τρεις ελεύθερες πόλεις που αποτελούσαν την Χανσεατική Ένωση[1], μια ένωση φημισμένη για τον συνεχή της πόλεμο της κατά των πειρατών, αλλά και για τον πλούτο και την δύναμή της. Αυτές οι πόλεις, εκείνες τις μέρες, μονοπωλούσαν το παγκόσμιο εμπόριο. Η Βρέμη είναι ακόμη ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα της ευρωπαϊκής ηπείρου και ο πληθυσμός της είναι σήμερα γύρω στα 140.000 άτομα. Αυτός είναι ο τόπος που γεννήθηκα. Ελάχιστα θα ενδιέφερε τους αναγνώστες αυτής της εφημερίδας, αν περιέγραφα εκτενώς την ιστορία των παιδικών μου χρόνων. Είναι η ίδια μ’ αυτή ενός συνηθισμένου παιδιού. Επομένως, μπορώ μονάχα να αναφέρω ότι πήγα στο σχολείο για οκτώμισι χρόνια και ότι μπαρκάρισα για τις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών παλικαράκι. Λίγο μετά την άφιξή μου σ’ αυτές τις ακτές, άρχισα την μαθητεία μου ως στοιχειοθέτης στο τυπογραφείο του αδελφού μου, Γουίλιαμ Β. Φίσερ, στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας, στο μέρος το οποίο εξέδιδε μια εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα. Ύστερα από το πέρας της μαθητείας μου, έχω ασκήσει το επάγγελμά μου σε διάφορες πόλεις αυτής της χώρας. Τον μήνα Ιούνιο του 1883, η μοίρα μ’ έφερε στο Σικάγο, όπου και έκτοτε διαμένω με την οικογένειά μου, κατέχοντας την θέση του στοιχειοθέτη στην Arbeiter Zeitung, έως την σύλληψή μου, στις 5 Μαΐου, για την υποτιθέμενη συμμετοχή μου στην υπόθεση του Χεϊμάρκετ. Είμαι μέλος της Γερμανικής Ένωσης Τυπογράφων, στην οποία εντάχθηκα το 1879, στο Σαιν Λούις του Μισούρι. Στο ίδιο μέρος, το 1881, ήρθα, επίσης, και εις γάμου κοινωνίαν, τα αποτέλεσμα της οποίας ήταν τρία παιδιά –ένα κορίτσι και δύο αγόρια- που μένουν μαζί με την γυναίκα μου σ’ αυτήν την πόλη.
Όντας εξοικειωμένος με την διδασκαλία του σοσιαλισμού από τα πρώτα νεανικά μου χρόνια, είχα θεωρήσει καθήκον μου να διαδώσω αυτές τις τόσο αγαπητές σ’ εμένα αρχές όποτε και οπουδήποτε μπορούσα. Θα ρωτήσετε, ίσως, τι με ώθησε να γίνω σοσιαλιστής. Θα σας το αφηγηθώ με λίγα λόγια.
Στην διάρκεια των σχολικών μου χρόνων, ο δάσκαλος της ιστορίας έτυχε να αναφερθεί στον σοσιαλισμό, το κίνημα του οποίου άρχιζε να ακμάζει εκείνο τον καιρό στην Γερμανία και μας είπε ότι σημαίνει την «διανομή της ιδιοκτησίας». Σήμερα τείνω να πιστεύω ότι αυτή ήταν μια γενική οδηγία που είχε δοθεί από την κυβέρνηση προς τους πατριώτες παιδαγωγούς να περιγράφουν ανά περιόδους στους μεγαλύτερους μαθητές τον σοσιαλισμό ως το φρικτότερο πράγμα. Αποτελούσε, όπως είναι γνωστό, πάγια τακτική εκ μέρους των εκάστοτε μοναρχικών κυβερνήσεων του παλιού κόσμου να επηρεάζουν τον αδιαμόρφωτο νου της νεολαίας εναντίον οτιδήποτε είναι δυσάρεστο για τους δυνάστες διαμέσου των δασκάλων του σχολείου. Για παράδειγμα, θυμάμαι πολύ καθαρά ότι πριν από το ξέσπασμα του γαλλογερμανικού πολέμου[2] οι δάσκαλοί μας μάς έκαναν να πιστεύουμε ότι κάθε Γάλλος ήταν τουλάχιστον ένας παλιάνθρωπος αν όχι ένας εγκληματίας. Από την άλλη, οι βασιλείς εκθειάζονταν ως αντιπρόσωποι του Θεού και η υπακοή και η αφοσίωση προς αυτούς χαρακτηρίζονταν ως...
Τί έγραφε ο Ουκρανός επαναστάτης αναρχοκομμουνιστής Νέστορ Μαχνό για την Εργατική Πρωτομαγιά το 1928
Στο σοσιαλιστικό κόσμο, η Πρωτομαγιά θεωρείται αργία. Αυτή είναι μια λανθασμένη περιγραφή που έχει τόσο διαπεράσει τις ζωές των εργατών που σε πολλές χώρες αυτή η μέρα πραγματικά γιορτάζεται ως τέτοια. Στην πραγματικότητα, η Πρωτομαγιά δεν είναι καθόλου αργία για τους εργάτες. Όχι, οι εργάτες δεν θα έπρεπε να μείνουν στα εργαστήριά τους ή στα χωράφια εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη μέρα, εργάτες από όλο τον κόσμο θα έπρεπε να συγκεντρώνονται σε κάθε χωριό, κάθε πόλη, και να οργανώνουν συλλαλητήρια, όχι να σημειώνουν αυτή τη μέρα...
«Κάλλια στο κλαρί πέρι στο κλουβί»
(Μανιάτικη παροιμία)
«Η διαφορά του αντιεξουσιαστή των βουνών με τον ‘‘ευτακτούντα’’ πολίτη είναι όπως του λύκου με το σκύλο. Ο Άνθρωπος – Αφέντης κρίνει τον λύκο για “κακό”, επειδή δεν τον εξυπηρετεί αλλά τον ζημιώνει, ενώ αντίθετα, θεωρεί το σκύλο “καλό”, επειδή του είναι υποταγμένος».
Ο συγγραφέας από τον πρόλογο αποσαφηνίζει το τίτλο μιας έκδοσης δουλεμένης με μεράκι, σε μια γλώσσα που κυλάει σα το γάργαρο νερό χωρίς περιττά φτιασίδια διανθισμένης με επιστολές ληστών, δημοτικά τραγούδια και βασισμένης σε μια πληθωρική πράγματι βιβλιογραφία.
«Το “Στα βουνά της Ελλάδας” του τίτλου δίνει τον τόπο,...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018