Ένας άλλος Σεπτέμβρης, που δεν θα μπορούσε να χρεωθεί με συμβολισμούς. Όπως θυμήσαμε τον περασμένο μήνα φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973, με το οποίο η αστική τάξη της Χιλής, με την ενεργό υποστήριξη της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, ανέτρεψε την κυβέρνηση της Unidad Popular (Λαϊκή Ενότητα) εισάγοντας μια περίοδο έντονης καταστολής εναντίον του αριστερού και του οργανωμένου λαού.
Είναι σαφές ότι με τη βίαιη καταστολή που υποστήκαμε όλα αυτά τα 17 χρόνια δικτατορίας επιχειρήθηκε να μας ενσταλαχθεί ο φόβος, κάτι σαν ένα τείχος με το οποίο θα μπορούσε να ανακοπεί η αναγέννηση των λαϊκών οργανώσεων. Αυτός ο φόβος επεκτάθηκε μέσω "διαξιφισμών" μέχρι πρόσφατα, αλλά δεν υφίσταται πλέον – έχει τελικά αρχίζει να ξεθωριάζει. Μπορούμε να πούμε με υπερηφάνεια ότι καταφέραμε να αποτινάξουμε τον τρόμο που μας επιβλήθηκε και στη διαδικασία αυτή έχουμε ανακαταλάβει τους δρόμους ως χώρους πολιτικής έκφρασης, για την αμφισβήτηση των βάσεων στις οποίες στηρίζεται το σύστημα - με την προβολή βασικών λαϊκών αιτημάτων.
Όσοι από εμάς τα τελευταία χρόνια έχουμε συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, είτε πρόκειται για φοιτητικές διαδηλώσεις είτε στον αγώνα για να αλλάξει το άδικο σύστημα συνταξιοδότησης είτε σε απεργίες και κοινωνικά οδοφράγματα και ακόμα σε απεργίες ενάντια στο συγκεντρωτισμό, έχουμε αγωνιστεί – είτε το γνωρίζουμε είτε όχι- ενάντια στη θανάσιμη κληρονομιά του καθεστώτος Πινοσέτ που μπορεί να τη δει κανείς στο σημερινό οικονομικό μοντέλο, στη σημερινή θεσμική δομή και στο ανώμαλο κοινωνικό έλλειμμα που πρέπει να υπομείνουμε σήμερα ως λαός. Ο κύριος σκοπός των ηγετών της χούντας ήταν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις υποταγής, ώστε να μπορέσουν να επιφέρουν μια ριζική μεταμόρφωση της χώρας μέσα από μια σειρά εργασιακές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές μεταρρυθμίσεις μέσω των οποίων επιζήτησαν να θέσουν τέλος στον ηγετικό ρόλο του λαϊκού κινήματος.
Κατά τη διάρκεια των χιλίων ημερών της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας, οι άνθρωποι ήταν σε θέση να πραγματοποιήσουν μια σημαντική πρόοδο όσον αφορά τις πιο πιεστικές ανάγκες τους, συνδυάζοντας τις προσπάθειες των εργαζομένων, των φτωχών των πόλεων, των φοιτητών και επαγγελματιών, που εργάστηκαν δίπλα-δίπλα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την προώθηση των πρωτοβουλιών της Λαϊκής Ενότητας που ήταν ανταγωνιστική στην τάξη των πλουσίων, μια προσπάθεια που πήρε τη μορφή των εμβρυϊκών οργάνων λαϊκής εξουσίας, όπως τις Cordones Industriales [Βιομηχανικές Ζώνες], τα Comandos Comunales [Συμβούλια Γειτονιάς], οι καταλήψεις της γης και ο έλεγχος ολόκληρων περιοχών, οι Juntas de Abastecimientos de Precios [Επιτροπές Εφοδιασμού και Καθορισμού Τιμών], μεταξύ άλλων. Αναμφίβολα, ήταν η περίοδος εκείνη της ιστορίας μας ως χώρας με τη μεγαλύτερη ευκαιρία πολιτικής συμμετοχής εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, περίοδος η οποία έχει συστηματικά αγνοηθεί από τους θιασώτες της τυπικής δημοκρατίας.
Εάν υπάρχει κάποιο δίδαγμα που οι ελευθεριακοί θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο να μάθουμε από αυτά τα χρόνια, είναι η επιθυμία για συλλογική οικοδόμηση, για να δημιουργήσουμε την ενότητα εκείνη που απαιτείται για την οικοδόμηση της κοινωνικής αυτής δύναμης που θα είναι ικανή να επιφέρει διαρθρωτικές αλλαγές. Οι προκλήσεις που έχουμε ως...
Γιατί οι αναρχικοί αναμιγνύουν πάντα την τάξη σε ό,τι κι αν αναφέρονται; Δεν είναι η ταξική πάλη κάτι περισσότερο από ένα βιβλίο ιστορίας; Τελικά, δεν θα δείτε πάρα πολλούς τσαλαπατημένους εργαζόμενους με φτηνά σακάκια και καπέλα και βαριές μπότες.
Αντί αυτού, αρκετοί από μας πηγαίνουν στην Τουρκία, το Μαρόκο ή ακόμα και στις ΗΠΑ για τις διακοπές τους.
Και μόλις και μετά βίας τρέφεται κανείς σήμερα, στο 2006, μόνο με ψωμί και νερό.
Ώστε αυτό δεν είναι το ερώτημα; Λοιπόν, όχι (τι άλλο περιμένετε από μένα να γράψω!). Το προσφιλές το κυρίαρχης τάξης είναι να...
Ισραηλινοί και παλαιστίνιοι προοδευτικοί πένθησαν για το θάνατο του αντιεξουσιαστή αγωνιστή, αντισιωνιστή και μεγάλου ειρηνιστή Τομά Σικ (Toma Sik) (1939-2004), ο οποίος σκοτώθηκε σε ένα τραγικό ατύχημα στο αγρόκτημά του στην πατρίδα του Ουγγαρία, στην οποία επέστρεψε από το Τελ Αβίβ το 1996. Πέθανε στους αγρούς της ειρηνιστικής κοινότητας οργανικής γεωργίας «Νέοι Αγρότες» που δημιούργησε.
Ο Τομά ήταν ενεργός αντίπαλος του ισραηλινού μιλιταρισμού καθώς και της στρατιωτικοποίησης της ισραηλινής κοινωνίας επί τέσσερις δεκαετίες, από τότε που ήταν νέος και ως παιδί επιζώντων του ολοκαυτώματος. Οι μη δογματικές ελευθεριακές σοσιαλιστικές του ιδέες και ο ισχυρός vegan (ούλτρα χορτοφαγικός)...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018