Ένας άλλος Σεπτέμβρης, που δεν θα μπορούσε να χρεωθεί με συμβολισμούς. Όπως θυμήσαμε τον περασμένο μήνα φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973, με το οποίο η αστική τάξη της Χιλής, με την ενεργό υποστήριξη της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, ανέτρεψε την κυβέρνηση της Unidad Popular (Λαϊκή Ενότητα) εισάγοντας μια περίοδο έντονης καταστολής εναντίον του αριστερού και του οργανωμένου λαού.
Είναι σαφές ότι με τη βίαιη καταστολή που υποστήκαμε όλα αυτά τα 17 χρόνια δικτατορίας επιχειρήθηκε να μας ενσταλαχθεί ο φόβος, κάτι σαν ένα τείχος με το οποίο θα μπορούσε να ανακοπεί η αναγέννηση των λαϊκών οργανώσεων. Αυτός ο φόβος επεκτάθηκε μέσω "διαξιφισμών" μέχρι πρόσφατα, αλλά δεν υφίσταται πλέον – έχει τελικά αρχίζει να ξεθωριάζει. Μπορούμε να πούμε με υπερηφάνεια ότι καταφέραμε να αποτινάξουμε τον τρόμο που μας επιβλήθηκε και στη διαδικασία αυτή έχουμε ανακαταλάβει τους δρόμους ως χώρους πολιτικής έκφρασης, για την αμφισβήτηση των βάσεων στις οποίες στηρίζεται το σύστημα - με την προβολή βασικών λαϊκών αιτημάτων.
Όσοι από εμάς τα τελευταία χρόνια έχουμε συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, είτε πρόκειται για φοιτητικές διαδηλώσεις είτε στον αγώνα για να αλλάξει το άδικο σύστημα συνταξιοδότησης είτε σε απεργίες και κοινωνικά οδοφράγματα και ακόμα σε απεργίες ενάντια στο συγκεντρωτισμό, έχουμε αγωνιστεί – είτε το γνωρίζουμε είτε όχι- ενάντια στη θανάσιμη κληρονομιά του καθεστώτος Πινοσέτ που μπορεί να τη δει κανείς στο σημερινό οικονομικό μοντέλο, στη σημερινή θεσμική δομή και στο ανώμαλο κοινωνικό έλλειμμα που πρέπει να υπομείνουμε σήμερα ως λαός. Ο κύριος σκοπός των ηγετών της χούντας ήταν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις υποταγής, ώστε να μπορέσουν να επιφέρουν μια ριζική μεταμόρφωση της χώρας μέσα από μια σειρά εργασιακές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές μεταρρυθμίσεις μέσω των οποίων επιζήτησαν να θέσουν τέλος στον ηγετικό ρόλο του λαϊκού κινήματος.
Κατά τη διάρκεια των χιλίων ημερών της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας, οι άνθρωποι ήταν σε θέση να πραγματοποιήσουν μια σημαντική πρόοδο όσον αφορά τις πιο πιεστικές ανάγκες τους, συνδυάζοντας τις προσπάθειες των εργαζομένων, των φτωχών των πόλεων, των φοιτητών και επαγγελματιών, που εργάστηκαν δίπλα-δίπλα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την προώθηση των πρωτοβουλιών της Λαϊκής Ενότητας που ήταν ανταγωνιστική στην τάξη των πλουσίων, μια προσπάθεια που πήρε τη μορφή των εμβρυϊκών οργάνων λαϊκής εξουσίας, όπως τις Cordones Industriales [Βιομηχανικές Ζώνες], τα Comandos Comunales [Συμβούλια Γειτονιάς], οι καταλήψεις της γης και ο έλεγχος ολόκληρων περιοχών, οι Juntas de Abastecimientos de Precios [Επιτροπές Εφοδιασμού και Καθορισμού Τιμών], μεταξύ άλλων. Αναμφίβολα, ήταν η περίοδος εκείνη της ιστορίας μας ως χώρας με τη μεγαλύτερη ευκαιρία πολιτικής συμμετοχής εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, περίοδος η οποία έχει συστηματικά αγνοηθεί από τους θιασώτες της τυπικής δημοκρατίας.
Εάν υπάρχει κάποιο δίδαγμα που οι ελευθεριακοί θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο να μάθουμε από αυτά τα χρόνια, είναι η επιθυμία για συλλογική οικοδόμηση, για να δημιουργήσουμε την ενότητα εκείνη που απαιτείται για την οικοδόμηση της κοινωνικής αυτής δύναμης που θα είναι ικανή να επιφέρει διαρθρωτικές αλλαγές. Οι προκλήσεις που έχουμε ως γενικότερη αριστερά είναι τεράστιες. Ενόψει της ταχείας διαδικασίας αναπροσαρμογής της κυβερνώσας παράταξης που επιδιώκει να τιθασεύσει και καναλιζάρει την κοινωνική διαμαρτυρία, είναι επιτακτική ανάγκη να σφυρηλατήσουμε κοινές θέσεις που δεν θα περιστρέφονται μόνο γύρω από μια συγκεκριμένη τακτική επιλογή, αλλά γύρω από τους στρατηγικούς στόχους της πολιτικής που πρέπει να αφορούν το τι έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια από την αναβίωση του λαϊκού κινήματος και να προχωρήσουμε αμφισβητώντας την ηγεμονία των ιδιοκτητών της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε σήμερα την έννοια της πολιτικής γενναιοδωρίας και της ενότητας στην πολυμορφία, που επέτρεψε στο λαό και την Αριστερά, παρά τις διαφορές τους, να γίνουν οι κεντρικοί παράγοντες της ζωής του έθνους.
Αυτό το μήνα θυμόμαστε αυτούς και αυτές που έπεσαν πολεμώντας για μια αξιοπρεπή ζωή για όλους και ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας να αφιερώσουμε τις καλύτερες προσπάθειές μας στο να ανοιξουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό και την ελευθερία – αυτός είναι ο καλύτερος φόρος τιμής που μπορούμε να πληρώσουμε.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο σιωπής, να πολεμήσουμε για τη ζωή μας!
Ζήτω αυτοί που αγωνίζονται!
Θα νικήσουμε!
*Editorial του τεύχους Σεπτέμβρη 2013 του αναρχοκομμουνιστικού περιοδικού «Solidaridad" (“Αλληλεγγύη”) της Χιλής. Αγγλική μετάφραση Γραφείο Διεθνών Σχέσεων της ιταλικής Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών (FdCA). Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, Μελβούρνη, 12 Σεπτέμβρη 2013.
Σχετικός σύνδεσμος: http://periodico-solidaridad.blogspot.com
