Του Michal Bosworth
Η Daisy Bindi (1904; -1962), ιθαγενής ακτιβίστρια, γεννήθηκε γύρω στο 1904 σε ένα σταθμό βοοειδών κοντά στην περιοχή Jiggling της Δυτικής Αυστραλίας και ήταν κόρη ιθαγενών που ονομάζονταν «Jimmy» και «Milly». Το ιθαγενές της όνομα ήταν Mumaring. Ως παιδί, εργάστηκε στο σταθμό Ethel Creek, έμαθε την τέχνη τυ νοικοκυριού και φαίνεται ότι δεν έχει λάβει καμία άλλη επίσημη εκπαίδευση. Αργότερα εξελίχθηκε σε μια καταξιωμένη αναβάτρια αλόγων. Ζώντας και δουλεύοντας με τους ανθρώπους του Nyangumarda σε πολλούς ποιμενικούς σταθμούς, είδε και υπέστη τις διακρίσεις που επέβαλε η αστυνομία, η οποίζ έκανε τακτικά επιδρομές στους καταυλισμούς των Αβορίγινων και πυροβολούσε τα σκυλιά από τα οποία εξαρτιόταν η κοινότητα μια και κυνηγούσαν καγκουρό.
Από τον σύζυγό της απέκτησε το όνομα Bindi. Δεν βρέθηκαν άλλα στοιχεία για την σχέση τους.Έχοντας επίγνωση της αδικίας του να εργάζεσαι και να μην αμοίβεσαι δίκαια και όπως ορίζει ο νόμος, το 1945 η Daisy ανταποκρίθηκε σε ένα κάλεσμα του Don McLeod στο Marble Bar. Αυτός ήταν εκλεγμένος εκπρόσωπος των Αβοριγίνων και, με τους Dooley Bin Bin και Clancy McKenna, προέτρεψε τους ιθαγενείς που εργάζονταν σε μεγάλους σταθμούς προβάτων και βοοειδών να αγωνιστούν για καλύτερες συνθήκες. Ικανή και ζωντανή ομιλήτρια, η Daisy διοργάνωσε μια συνάντηση για να μεταφέρει το μήνυμα. Απαίτησε και έλαβε τους μισθούς της από τον λευκό εργοδότη της στο σταθμό Roy Hill και χρησιμοποίησε τα χρήματα για να νοικιάσει ένα φορτηγό με το οποίο θα εξυπηρετούσε τους ντόπιους εργαζόμενους όταν άρχισε η απεργία την 1η Μαΐου 1946.
Αυτή την ημέρα, 800 ιθαγενείς εργαζόμενοι σε 27 σταθμούς βοοειδών και προβάτων στη Δυτική Αυστραλία άρχισαν απεργία με αιτήματα καλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Έγινε γνωστή ως η απεργία της Pilbara και ήταν η πρώτη απεργία στην οποία συμμετείχαν εξ ολοκλήρου ιθαγενείς από το 1788, χρόνο που αποικήθηκε επίσημα η Αυστραλία και προηγείται της φημισμένης απεργίας του Wave Hill της Northern Territory κατά 20 χρόνια. Η απεργία κράτησε μέχρι το 1949, και είναι η πιο μακρά απεργία στην αυστραλιανη ιστορία.
Αν και οι εργοδότες ζήτησαν βοήθεια από την αστυνομία και το Native Welfare Department (Υπηρεσία Πρόνοιας Ιθαγενών) για να αποτρέψουν την απεργία, πεντακόσιοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά περπάτησαν από τους σταθμούς νότια της Nullagine και έφτασαν στο Port Hedland. Στη Nullagine, η Daisy μίλησε αμέσως μετά από μια αντιπαράθεση με την αστυνομία, όπου ισχυρίστηκε ότι δεν είχε ακούσει ποτέ για τον McLeod και με άλλους ογδόντα έξι απεργούς κατευνθύθηκε μέσω του Marble Bar προς το Canning Camp στον ποταμό Shaw.
Μια «ψηλή, ελεύθερη γυναίκα», με «μακριά, ευαίσθητα δάχτυλα», στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η Daisy υπέφερε από διαβήτη, αλλά ζούσε με σχετική άνεση στο συνεταιρισμό Pindan Pty Ltd, στο Port Hedland, ένα από τα πρώιμα θετικά αποτελέσματα για τους ιθαγενείς, το πρώτο του είδους της στη Δυτική Αυστραλία, μετά τη λήξη της απεργίας. Οι κάτοικοι εργάζονταν στην εξορυκτική βιομηχανία και ελάμβαναν ίσες αμοιβές. Έχοντας ένα ακρωτηριασμένο πόδι μετά από ένα ατύχημα στο δάσος, αλλά με τεχνητό μέλος, η Daisy επισκέφθηκε τον Οκτώβριο του 1959 το Περθ. Εκεί είχε κάποθες επιτυχείς συναντήσεις με κάποιους βουλευτές για...
Leonardo Bettini
«Il Lavoratore» («Ο Εργάτης»)
Τόπος έκδοσης: Αλεξάνδρεια
Διάρκεια: 11 Φλεβάρη 1877 (Νο 1)-28 Φλεβάρη 1877 (Νο 3)
Εκδότες: Icilio U. Parrini, Giuseppe Messina και Giacomo Costa.
Αυτή ήταν η επίσημη εφημερίδα του Τμήματος Αλεξάνδρειας της Α’ Διεθνούς, που ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1876 από τον I.U. Parrini από το Λιβόρνο και μια ομάδα Ιταλών διεθνιστών, οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Αίγυπτο για να αποφύγουν την καταστολή που ακολούθησε τις μπακουνικής έμπνευσης και καθοδήγησης εξεγέρσεις. Μετά το τρίτο τεύχος, μετά από διαταγή του Υπουργείου Εξωτερικών (Khedivate) της Αιγύπτου -αλλά σαφώς μετά από αίτημα των ιταλικών προξενικών αρχών- η εφημερίδα...
ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ*
Σε προηγούμενο άρθρο σχετικό με το περίφημο Μακεδονικό Ζήτημα, αναφερόμενοι στην εξέγερση του Ίλιντεν, κάναμε μία νύξη για την ΕΜΕΟ[1] και κυρίως για τον σοσιαλίζοντα χαρακτήρα αρκετών στελεχών της, που χάθηκαν με την αποτυχία της εξέγερσης. Κρίθηκε αρκετά σημαντικό να επανέλθουμε στο ζήτημα κάπως πιο αναλυτικά.
Μία σειρά εργασιών, μεταπτυχιακών και διδακτορικών διατριβών, που εκπονήθηκαν -συμπτωματικά- στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης στις αρχές της δεκαετίας του ’90 -ακόμα μία ευτυχής σύμπτωση!- κατέληγαν ελαφρά τη καρδία στο συμπέρασμα πως η ΕΜΕΟ, παρά τις αυτονομιστικές διακηρύξεις της, ήταν μία οργάνωση ελεγχόμενη περίπου απόλυτα από τη...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018