Πολύ λίγα ιστορικά στοιχεία είναι γνωστά για το αναρχικό κίνημα στην Αρμενία. Αυτό εξηγεί ίσως και την παντελή έλλειψη στοιχείων στην ελληνική γλώσσα. Δίνουμε, λοιπόν, εδώ, για πρώτη φορά μάλλον, ελάχιστα στοιχεία που ανιχνεύσαμε από την ιστοσελίδα http://stiobhard.tripod.com/east/armenia.html
Ο Alphonse Jheon, φαίνεται ότι ήταν ένας από τους πρώτους και σημαντικούς Αρμένιους αναρχικούς που φυλακίστηκε από τις αρχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κατηγορούμενος ότι αποπλάνησε κάποιες κοπέλες από το βασιλικό χαρέμι (χωρίς, βέβαια, αυτό να είναι ιστορικά αποδεδειγμένο), ενώ αργότερα κρεμάστηκε από πράκτορες του τσάρου μετά την ήττα της Τουρκίας από τη Βουλγαρία το 1878. Από αναρχικές ομάδες, αλλά και εθνικούς φορείς, χρηματοδοτήθηκε η ανέγερση ενός μνημείου του Alphonse Jheon κι έτσι το άγαλμά του βρίσκεται σήμερα στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας της Αρμενίας Γιερεβάν.
Ο ιστορικός John Kinross, υποστηρίζει στο βιβλίο του «The Ottoman Centuries» («Οι Οθωμανικοί Αιώνες») ότι στη δεκαετία του 1880, αρμενικοί μυστικοί σύνδεσμοι και ομάδες που ασχολούνταν με το εθνικό αρμενικό ζήτημα (εθνικοί) απέκτησαν επαφές και «πήραν ζωντάνια από τους αδελφούς τους Αρμενίους της Ρωσίας, κυρίως αυτούς του Καυκάσου, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν την επανάσταση αυτομάτως ως σοσιαλιστική και αναρχική…»
Ο πιο γνωστός Αρμένιος αναρχικός είναι ο Alexandre Atabekian, ο οποίος γεννήθηκε στην περιοχή του Καυκάσου. Το 1891 βρισκόταν στη Γενεύη και ήταν στενός φίλος και συνεργάτης του Πιότρ Κροπότκιν. Ο Atabekian αναμείχθηκε στις δραστηριότητες μιας ομάδας Ρώσων φοιτητών στη Γενεύη οι οποίοι εξέδιδαν διάφορα κείμενα στη ρωσική γλώσσα με την επωνυμία «Αναρχική Βιβλιοθήκη». Συναντήθηκε ακόμα με τoυς Ελυζέ Ρεκλύ, Ζαν Γκραβ και τον Paraskev-Stoyanoff. Ήρθε σε επαφή, επίσης, με αναρχικούς από τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Βουλγαρία. Ήταν μαζί με τον Κροπότκιν όταν αυτός πέθανε το 1921 και ανάμεσα σε αυτούς που οργάνωσαν τις αναρχικές δραστηριότητες στην κηδεία του στη Μόσχα. Το 1929, εξαφανίστηκε μετά από κάποιους διωγμούς της κυβέρνησης των μπολσεβίκων εναντίον των αναρχικών.
Το 1891 εμφανίστηκε στο Παρίσι ένας αριθμός αναρχικών φυλλαδίων στην αρμενική γλώσσα, συμπεριλαμβανομένων των «L’ Idee est une Force», «A L’ Occasion de l’ election du Catholicos», «Aux paysans Armeniens» και «Lettre aux Revolutionnaires Armeniens».
Στο διάστημα 1890 και 1894, κυκλοφορούσε μια αναρχική επιθεώρηση, η «Hamaink» («Κοινοπολιτεία»), από τον Atabekian, πρώτα στη Resht της Περσίας (Ιράν) και αργότερα στο Παρίσι και το Λονδίνο. Εμφανίστηκαν μόνο πέντε τεύχη στα οποία περιλαμβάνονταν άρθρα για την κατάσταση στην τότε Οθωμανική αυτοκρατορία, το Αρμενικό ζήτημα και ζητήματα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Η επιθεώρηση περιέγραφε την εκμετάλλευση σε βάρος του αρμενικού προλεταριάτου και καλούσε σε κοινωνικοποίηση της γης και αυτοκαθορισμό. Η επιθεώρηση αντιτάχθηκε σε ενδεχόμενη Ευρωπαϊκή παρέμβαση, την προσπάθεια συγκεντρωτικής οργάνωσης του Αρμενικού κινήματος και δήλωσε ότι όλες οι κυβερνήσεις είναι τυραννία.
Το 1896, εμφανίστηκε μια μπροσούρα με τον τίτλο «Aux Socialistes Revolutionaires et Libertaires» από την ομάδα (;) «Quelques Libertaires Armeniens». Μεταφράστηκε στα γερμανικά και δημοσιεύτηκε στο τεύχος της 26ης Σεπτεμβρίου 1896 του περιοδικού του Γκούσταβ Λαντάουερ «
Ντοκουμέντο 67ου Συμβ. Εκπροσώπων FdCA
Το 2007 έφυγε με μια περαιτέρω επιδείνωση της θέσης του διεθνούς προλεταριάτου και σ’ αυτό οι Ιταλοί εργαζόμενοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι προοπτικές για το μέλλον είναι ζοφερές.
Η βαθιά οικονομική κρίση κορυφώθηκε με την αύξηση των τιμών στη στεγαστική αγορά καθώς και την άνοδο των δαπανών των πρώτων υλών κάτι που έχει άμεσες επιπτώσεις στις συνθήκες διαβίωσης των πιο αδύνατων κοινωνικών τάξεων, οι οποίες βρίσκονται τώρα χωρίς εγγυήσεις και μέτρα προστασίας ως αποτέλεσμα της φτωχής κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής υποστήριξης των μισθών και της αγοραστικής τους δύναμης.
Ο προϋπολογισμός της Ιταλίας του 2008,...
Ο Λένιν στα 1921 όρισε το κράτος της Σοβιετικής Ρωσίας σαν «εργατικό κράτος με μια γραφειοκρατική παραμόρφωση σε μια χώρα που την πλειονότητα την αποτελούν οι αγρότες». Ο ορισμός αυτός θα μπορούσε να τροποποιηθεί σήμερα με τον ακόλουθο τρόπο: το σοβιετικό κράτος είναι ένα γραφειοκρατικό κράτος όπου διαμορφώνονται μια γραφειοκρατική μεσαία μεσαία τάξη και μια εργατική κατώτερη μεσαία τάξη, ενώ εξακολουθεί να επιβιώνει η αγροτική μεσαία μεσαία τάξη.
Ο Μπόρις Σουβάριν στο βιβλίο του Στάλιν: ιστορική θεώρηση του μπολσεβικισμού (Παρίσι 1935) δίνει την παρακάτω εικόνα της κοινωνικής όψης της ΕΣΣΔ: «Η λεγόμενη σοβιετική κοινωνία βασίζεται με τον ίδιον ακριβώς τρόπο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018