Σαν σήμερα, 21/8, πριν από 100 χρόνια, είχαμε τα γεγονότα που σφράγισαν την απεργία των εργατών στη Σέριφο. Οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας οδήγησαν τους μεταλλωρύχους του νησιού στην εξέγερση του 1916.
Η απεργία ξέσπασε στις 7 Αυγούστου του 1916 όταν οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να φορτώσουν το πλοίο "Μανούσι" που ήρθε να παραλάβει σιδηρομετάλλευμα. Επικεφαλής και συντονιστής των απεργών ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής (και μέλος της διοίκησης του εργατικού κέντρου Πειραιά) Κωνσταντίνος Σπέρας.
Οι εργάτες ζητούσαν 8ωρη εργασία, αύξηση των ημερομισθίων και λήψη μέτρων ασφαλείας. Ο ιδιοκτήτης των μεταλλείων Γεώργιος Γρώμαν (γιος του Αιμίλιου Γρώμαν που πέθανε το 1906) ζήτησε βοήθεια από τις ελληνικές αρχές και στις 20 Αυγούστου κατέφθασε στο νησί ένα απόσπασμα της χωροφυλακής, με αρχηγό τον υπομοίραρχο Χρυσάνθου και σκοπό να καταστείλει την απεργία.
Μόλις το απόσπασμα έφτασε στο Μεγάλο Λιβάδι, έδωσε πεντάλεπτη προθεσμία στους απεργούς να λήξουν τον αγώνα τους. Οι μεταλλωρύχοι, που είχαν όλο το δίκιο του πλανήτη με το μέρος τους, δεν υπέκυψαν στις αλαζονικές μπατσικές επιθυμίες. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οι μπάτσοι άνοιξαν πυρ και οι σφαίρες τους σκότωσαν 4 από τους συγκεντρωμένους εργάτες.
Ο Θεμιστοκλής Κουζούπης, ο Μιχάλης Ζωίλης, ο Μιχάλης Μητροφάνης και ο Γιάννης Πρωτόπαππας πέρασαν στην ιστορία του προαιώνιου και αιματοβαμμένου αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές τους.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι απεργοί δεν άφησαν το έγκλημα των μπάτσων αναπάντητο. Αντέδρασαν με δικαιολογημένη βία και επιτέθηκαν στους μπάτσους με πέτρες και σίδερα, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους που παρευρίσκονταν εκεί, σκοτώνοντας κάποιους από αυτούς και πετώντας, όπως λέγεται, τα πτώματά τους μέσα στη θάλασσα. Το αποτέλεσμα της εξέγερσης ήταν να βελτιωθούν κάπως οι συνθήκες εργασίας στα μεταλλεία, αλλά η εκμετάλλευση συνεχίστηκε μέχρι το οριστικό κλείσιμο τους το 1965.
Τότε, οι κληρονόμοι των Γρώμαν (και συνεργάτες των ναζί την περίοδο της γερμανικής κατοχής) βρήκαν πλουσιότερες φλέβες μεταλλεύματος και πιο εξαθλιωμένους εργάτες στη Νότια Αφρική και εγκατέλειψαν τα μεταλλεία της Σερίφου.
Αν υπήρχαν εκείνη την εποχή τα τηλεοπτικά κανάλια και οι λαλίστατοι προφήτες του νεοφιλελευθερισμού, θα μιλούσαν για άλλη μία κερδοφόρα επένδυση που έδιωξε η αντί-αναπτυξιακή συμπεριφορά των αναρχικών. Σήμερα, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Για παράδειγμα, στις Σκουριές Χαλκιδικής οι εργάτες αδιαφορούν για τις επικίνδυνες συνθήκες εργασίας τους, κάνουν πως δεν βλέπουν τις επιπτώσεις της εξόρυξης στο φυσικό περιβάλλον και συντάσσονται στο πλευρό του Μπόμπολα αποδεχόμενοι τα ψίχουλα που προσφέρει το μεγάλο αφεντικό. Ζούμε την υπέρτατη κατάντια και τον πλήρη εξευτελισμό του ανθρώπινου είδους.
Όποιοι επισκέπτονται το νησί της Σερίφου, που βρίσκεται στις Κυκλάδες ανάμεσα στην Κύθνο και τη Σίφνο, μπορούν να πάνε μια βόλτα στο Μεγάλο Λιβάδι και να δουν το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη των 4 εργατών. Τεσσάρων μεταλλωρύχων που έπεσαν έναν αιώνα πριν από κρατικές σφαίρες που υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα του κεφαλαιοκράτη. Η τόνωση της ιστορικής μνήμης και η γνώση της αγωνιστικής παράδοσης είναι αναγκαία στοιχεία του αντιεξουσιαστικού αγώνα, που έρχεται από πολύ παλιά και υπόσχεται στους εχθρούς του ότι θα συνεχίσει το κυνήγι της ισότητας μέχρι να ξημερώσει το βασίλειο της ουτοπίας...
*Από το http://dimosvosinakis.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html#more
...
Κείμενο: Τάσος Π. Καραντής
Το βιβλίο «Φραντς Κάφκα: ο ανατόμος της εξουσίας » του Κώστα Δεσποινιάδη αναδεικνύει την πολιτική-αναρχική διάσταση των γραπτών του Κάφκα.
Γνώρισα, για πρώτη φορά, τον Κάφκα στα εφηβικά μου χρόνια, όταν έπεσε στα χέρια μου «Ο Πύργος», μια έκδοση του 1964 («ΓΑΛΑΞΙΑΣ»), σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κοτζιά, που ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη της μητέρας μου. Διαβάζοντάς το, δέθηκα, μεμιάς, με τον Κάφκα και ξεκίνησα να αναζητώ και τα άλλα βιβλία του. Τον είδα σαν ένα σύντροφο και στη δική μου, ιδιοσυγκρασιακή, μοναχικότητα, αφού, αμέσως, ένιωσα, αυτό που αναφέρει ο Δεσποινιάδης στο βιβλίο του(σελ. 72)...
Του Nick Heath*
Εργατική δύναμη στην αγορά,
Δύναμη πυρός στο πεδίο της μάχης,
Είναι όλα ένα ίσως δύο
Όψεις του ίδιου τέρατος.
Ο Δράκος και ο Μονόκερως
Ο Kenneth Rexroth γεννήθηκε το 1905 στην Ιντιάνα, σε μια οικογένεια φεμινιστριών, ελευθεροσκεπτικιστών, οπαδών της κατάργησης της δουλείας, σοσιαλιστών και αναρχικών. Ο πατέρας του συνήθιζε να πίνει ουίσκι με τον Eugene Debs, τον σοσιαλιστή ηγέτη. Έτσι, η ανατροφή του Kenneth ήταν φωτισμένη, αλλά στη συνέχεια είχε την ατυχία να μείνει ορφανός στην ηλικία των 12. Τα περισσότερα χρόνια της εφηβείας του τα πέρασε στο Σικάγο, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος, ενώ συμμετείχε στη λειτουργία...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018