Σαν σήμερα, 21/8, πριν από 100 χρόνια, είχαμε τα γεγονότα που σφράγισαν την απεργία των εργατών στη Σέριφο. Οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας οδήγησαν τους μεταλλωρύχους του νησιού στην εξέγερση του 1916.
Η απεργία ξέσπασε στις 7 Αυγούστου του 1916 όταν οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να φορτώσουν το πλοίο "Μανούσι" που ήρθε να παραλάβει σιδηρομετάλλευμα. Επικεφαλής και συντονιστής των απεργών ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής (και μέλος της διοίκησης του εργατικού κέντρου Πειραιά) Κωνσταντίνος Σπέρας.
Οι εργάτες ζητούσαν 8ωρη εργασία, αύξηση των ημερομισθίων και λήψη μέτρων ασφαλείας. Ο ιδιοκτήτης των μεταλλείων Γεώργιος Γρώμαν (γιος του Αιμίλιου Γρώμαν που πέθανε το 1906) ζήτησε βοήθεια από τις ελληνικές αρχές και στις 20 Αυγούστου κατέφθασε στο νησί ένα απόσπασμα της χωροφυλακής, με αρχηγό τον υπομοίραρχο Χρυσάνθου και σκοπό να καταστείλει την απεργία.
Μόλις το απόσπασμα έφτασε στο Μεγάλο Λιβάδι, έδωσε πεντάλεπτη προθεσμία στους απεργούς να λήξουν τον αγώνα τους. Οι μεταλλωρύχοι, που είχαν όλο το δίκιο του πλανήτη με το μέρος τους, δεν υπέκυψαν στις αλαζονικές μπατσικές επιθυμίες. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οι μπάτσοι άνοιξαν πυρ και οι σφαίρες τους σκότωσαν 4 από τους συγκεντρωμένους εργάτες.
Ο Θεμιστοκλής Κουζούπης, ο Μιχάλης Ζωίλης, ο Μιχάλης Μητροφάνης και ο Γιάννης Πρωτόπαππας πέρασαν στην ιστορία του προαιώνιου και αιματοβαμμένου αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές τους.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι απεργοί δεν άφησαν το έγκλημα των μπάτσων αναπάντητο. Αντέδρασαν με δικαιολογημένη βία και επιτέθηκαν στους μπάτσους με πέτρες και σίδερα, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους που παρευρίσκονταν εκεί, σκοτώνοντας κάποιους από αυτούς και πετώντας, όπως λέγεται, τα πτώματά τους μέσα στη θάλασσα. Το αποτέλεσμα της εξέγερσης ήταν να βελτιωθούν κάπως οι συνθήκες εργασίας στα μεταλλεία, αλλά η εκμετάλλευση συνεχίστηκε μέχρι το οριστικό κλείσιμο τους το 1965.
Τότε, οι κληρονόμοι των Γρώμαν (και συνεργάτες των ναζί την περίοδο της γερμανικής κατοχής) βρήκαν πλουσιότερες φλέβες μεταλλεύματος και πιο εξαθλιωμένους εργάτες στη Νότια Αφρική και εγκατέλειψαν τα μεταλλεία της Σερίφου.
Αν υπήρχαν εκείνη την εποχή τα τηλεοπτικά κανάλια και οι λαλίστατοι προφήτες του νεοφιλελευθερισμού, θα μιλούσαν για άλλη μία κερδοφόρα επένδυση που έδιωξε η αντί-αναπτυξιακή συμπεριφορά των αναρχικών. Σήμερα, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Για παράδειγμα, στις Σκουριές Χαλκιδικής οι εργάτες αδιαφορούν για τις επικίνδυνες συνθήκες εργασίας τους, κάνουν πως δεν βλέπουν τις επιπτώσεις της εξόρυξης στο φυσικό περιβάλλον και συντάσσονται στο πλευρό του Μπόμπολα αποδεχόμενοι τα ψίχουλα που προσφέρει το μεγάλο αφεντικό. Ζούμε την υπέρτατη κατάντια και τον πλήρη εξευτελισμό του ανθρώπινου είδους.
Όποιοι επισκέπτονται το νησί της Σερίφου, που βρίσκεται στις Κυκλάδες ανάμεσα στην Κύθνο και τη Σίφνο, μπορούν να πάνε μια βόλτα στο Μεγάλο Λιβάδι και να δουν το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη των 4 εργατών. Τεσσάρων μεταλλωρύχων που έπεσαν έναν αιώνα πριν από κρατικές σφαίρες που υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα του κεφαλαιοκράτη. Η τόνωση της ιστορικής μνήμης και η γνώση της αγωνιστικής παράδοσης είναι αναγκαία στοιχεία του αντιεξουσιαστικού αγώνα, που έρχεται από πολύ παλιά και υπόσχεται στους εχθρούς του ότι θα συνεχίσει το κυνήγι της ισότητας μέχρι να ξημερώσει το βασίλειο της ουτοπίας...
*Από το http://dimosvosinakis.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html#more
