Εν μέρει το αναρχικό κομμουνιστικό κίνημα στα τέλη δεκαετίας του '70 και στις αρχές του ‘80 στις ΗΠΑ και τον Καναδά ήταν ως επί το πλείστον μια σύνθεση αναρχοκομμουνισμού και αναρχοσυνδικαλισμού. Οι αρχικές μας προσπάθειες είχαν να κάνουν με ένα σπάσιμο κάθε δεσμού με την λεγόμενη «αντι-κουλτούρα», τον αναρχισμό που δεν αναφερόταν καν στην ταξική πάλη καθώς και τον αντι-οργανωτικό αναρχισμό.
Οι προσπάθειες αυτές βρήκαν την έκφρασή τους στη συγκρότηση της Αναρχικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας Βόρειας Αμερικής (ACF, 1978-1982. Το ντοκουμέντο Αρχών και Στόχων της ACF βρίσκεται στο http://www.anarco-nyc.net/history/history8.html).
Δημοσιεύουμε αυτό το ιστορικό backgound για να συμβάλουμε στην κατανόηση της προέλευσης ενός μέρους του αμερικάνικου αναρχικού κινήματος. Αρκετοί από μας συνεχίζουν να εμμένουν στις παραδοσιακές αρχές του αναρχοκομμουνισμού, εμμένοντας επίσης και στις καλύτερες παραδόσεις του αναρχοσυνδικαλισμού.
Μερικά μέλη της WSA (Workers Solidarity Alliance – Συμμαχία Εργατικής Αλληλεγγύης, το αμερικάνικο τμήμα της αναρχοσυνδικαλιστικής διεθνούς IWA) προέρχονται από έναν κύκλο που προσπάθησε το 1974 να ιδρύσει μια αναρχοσυνδικαλιστική επιτροπή αλληλογραφίας για μια αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα Στις 2 Ιουνίου 1974, η Επιτροπή αυτή δημοσίευσε ένα επίσημο ντοκουμέντο ως την ιδεολογική της πλατφόρμα. Η Επιτροπή επρόκειτο να αποτελέσει μια συγκεκριμένη και σαφή έκφραση των συνδικαλιστικών αρχών, σε αντίθεση με την λογική «κάνε το δικό σου» που επικρατούσε τότε στο αναρχικό κίνημα. Επομένως, θελήσαμε σαφώς να ιδρύσουμε μια οργάνωση που να είναι και συγκροτημένη και υπεύθυνη.
Ένας άλλος στόχος της Επιτροπής ήταν να συγκροτήσει ένα αμερικάνικο τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων (IWA). Αν και οι προσπάθειες της Επιτροπής δεν καρποφόρησαν αμέσως, έγιναν όχημα για μια ένωση της νέας και της παλιάς γενιάς των αναρχοσυνδικαλιστών. Υπήρξαν, επίσης, περαιτέρω επαφές και συμμετοχή στην Αναρχική Κομμουνιστική Ομοσπονδία Βόρειας Αμερικής (ACF, 1978-1981), με τους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου (IWW) και με διάφορους αγώνες σε εργασιακούς χώρους. Πολλά από τα ιδρυτικά μέλη της WSA συναντήθηκαν και εργάστηκαν από κοινού στη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Το 1978 η Ελευθεριακή Εργατική Ομάδα (Libertarian Workers Group) της Νέας Υόρκης η οποία ήταν συνδεδεμένη με την διεθνή IWA, έγινε μέλος της WSA. Σύντομα ακολούθησε η Συνδικαλιστική Συμμαχία (SA) του Μιλγουώκι-Wisconsin. Σύμφωνα με τον πρώην γενικό γραμματέα της IWA Fidel Gorron Canoyra, γίναμε το «πρώτο αμερικανικό τμήμα στην ιστορία της IWA».
Ενώ η επίσημη εθνική αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση δεν συγκροτήθηκε έως το 1984, ένα δίκτυο αναρχοσυνδικαλιστών η συγκρότηση του οποίου αποφασίστηκε άρχισε να λειτουργεί από κοινού. Μέχρι το 1981 υπήρξε κοινή δράση για την έκδοση και κυκλοφορία του περιοδικού «Ideas and Action» («Ιδέες και Δράση») ενός σαφώς αναρχοσυνδικαλιστικού περιοδικού, το οποίο αργότερα έγινε το όργανο της WSA.
Επίσης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συνεργαστήκαμε με μια άτυπη ομάδα καναδών και αμερικάνων συντρόφων που κυκλοφορούσαν την εφημερίδα «Strike» («Απεργία»). Το άτυπο αυτό δίκτυο συμμετείχε επιπλέον και σε μερικές δραστηριότητες εκτός από την έκδοση της εφημερίδας, κυρίως σε διάφορες εκστρατείες αλληλεγγύης στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στο εξωτερικό. Ο διεθνισμός μας ήταν πάντα ισχυρός και συμμετείχαμε σε πολλές διεθνιστικές δραστηριότητες.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου της περιόδου αυτής ακόμα, πολλές λατινοαμερικανικές χώρες ήταν κάτω από στρατιωτικές δικτατορίες...
Του Karl Blythe
Στο κείμενο αυτό θα εξετάσω μερικές επιλογές από την Οργανωτική Πλατφόρμα μαζί με μερικά από τα γραπτά του Νέστορα Μαχνό, ως αφετηρία του ζητήματος της αναρχικής οργάνωσης. Για να αποφευχθούν μακροσκελείς εξηγήσεις του ιστορικού πλαισίου, θα υποθέσω ότι ο αναγνώστης είναι ήδη εξοικειωμένος με τα περισσότερα από αυτά τα γραπτά. Για εκείνους που δεν είναι, αναφέρομαι ως κύριες πηγές και αφετηρία έρευνας στην εργασία του Alexandre Skirda «Facing the Enemy: A History of Anarchist Organization from Proudhon to May 1968» (η οποία περιέχει μια μετάφραση και διάλογο για την Πλατφόρμα) καθώς και το «The Struggle
Στις 12 Δεκέμβρη ήταν η επέτειος της βομβιστικής επίθεσης στην Piazza Fontana το 1969, από τους νεοφασίστες που συνεργάζονταν με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, όπου δολοφονήθηκαν 16 άνθρωποι. Το 17ο θύμα ήταν ο εργαζόμενος στους σιδηροδρόμους αναρχικός Giuseppe Pinelli, που κατηγορήθηκε για τους βομβισμούς αυτούς και που δολοφονήθηκε έπειτα από την αστυνομία. Ο θάνατός του καθώς και όλη η διαμάχη, αλλά και οι δίκες που την ακολούθησαν, αποκάλυψαν τη λεγόμενη «στρατηγική της έντασης». Ο Pinelli ήταν αθώος και οι βομβισμοί στην Piazza Fontana ήταν μια κρατική σφαγή.
Ο Giuseppe «Pino» Pinelli γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 21 Οκτωβρίου 1928. Οι γονείς...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018