Παλιές ιστορικές πληροφορίες για τη δραστηριότητα ορισμένων αναρχικών -επαναστατών και ειρηνιστών- στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής
Το κείμενο είναι περίληψη άρθρου από το Δελτίο της C.I.R.A., Marseille, Νο. 21/22 (Summer, 1984), που είχε αφιέρωμα με θέμα “Αναρχικοί και Αντίσταση”.
Ο Jean Rene Sauliere (γνωστός και ως Andre Arru) ήταν ένας από τους αναρχικούς που συμμετείχαν στη γαλλική αντίσταση στους ναζί και τους συνεργάτες τους στο Vichy κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Γεννήθηκε στο Μπορντώ το 1911 και έμεινε ορφανός κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Νεαρός ενήλικας εργάστηκε ως πλανόδιος πωλητής. Ανήκε στο τμήμα Bouches-du-Rhone της Ομοσπονδίας Ελευθεροσκεπτικιστών και εξελέγη πρόεδρός της.
Επίσης, εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα και έγινε ειρηνιστής. Αρκετά χρόνια πριν από το ξέσπασμα της σύγκρουσης του 1939-1945, αποφάσισε ότι ποτέ δεν θα συμμετείχε σε κανέναν πόλεμο. Όπως άλλοι ειρηνιστές και επαναστάτες, είδε τον πόλεμο ως μια λύση χειρότερη από το κακό που έπρεπε να καταπολεμηθεί. Μέχρι το 1939, ο Sauliere αποφάσισε ότι δεν θα συλλαμβανόταν οικειοθελώς επειδή αρνιόταν να υπηρετήσει στο στρατό εάν του ζητηθεί. Προτίθετο να δραπετεύσει για να συνεχίσει τον αγώνα ως ειρηνιστής και αναρχικός. Αυτή ήταν μια κοινή στάση που χαρακτήριζε τους αριστερούς ελευθεριακούς και επαναστατικούς συνδικαλιστικούς κύκλους της εποχής.
Σε ένα άρθρο με τίτλο "Σκέψεις για μερικούς μεγάλους μύθους", γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και δημοσιευμένο στο τεύχος 21/22 του Δελτίου της CIRA Μασσαλίας (σ.τ.μ: αναρχικό ιστορικό και ερευνητικό κέντρο), ο Sauliere σημείωνε ότι η ιστορία του γαλλικού αναρχικού κινήματος μεταξύ 1939 και 1945 έχει σχεδόν παραμεληθεί και όταν αναφέρεται κάτι αυτό παραμορφώνεται.
Ένα από τα παραδείγματα που ανέφερε ήταν από την “Ιστορία του αναρχικού κινήματος” του Jean Maitron (τόμος 2, 1914 μέχρι σήμερα) που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1975. Ο Maitron προσπερνά την περίοδο 1940-1945 υποστηρίζοντας ότι το γαλλικό αναρχικό κίνημα ήταν αδρανές και αποδιοργανωμένο μέχρι το 1943 επειδή ήταν “χωρίς ηγέτες” στις αρχές του πολέμου. Ισχυρίστηκε επίσης ότι ορισμένοι από τους αναρχικούς ήταν “γερμανόφιλοι”, άλλοι ήταν γκωλικοί και οι περισσότεροι απλώς ασχολούνταν με την ατομική τους επιβίωση κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά ο Sauliere, ο οποίος συμμετείχε ενεργά στο αναρχικό και αντιφασιστικό κίνημα κατά τη διάρκεια του πολέμου, υποστήριξε ότι οι κατηγορίες για το ότι ορισμένοι αναρχικοί ήταν “γερμανόφιλοι” ή γκωλικοί ήταν σίγουρα αναληθείς. Ο Sauliere σημείωσε ότι το προπολεμικό αναρχικό κίνημα καταστάλθηκε στη Γαλλία μετά τις κινητοποιήσεις του Σεπτεμβρίου 1939. Τα μέλη του είτε πήγαν στον στρατό είτε αρνήθηκαν να καταταγούν, άλλοι κρύφτηκαν ή άλλοι έμειναν υπό αστυνομική επιτήρηση. Ο Louis Lecoin και πολλοί άλλοι γνωστοί αναρχικοί έγραψαν, υπέγραψαν και διέδωσαν ένα φυλλάδιο με τίτλο "Άμεση Ειρήνη" λίγες μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, για το οποίο συνελήφθησαν όλοι. Ταυτόχρονα, απαγορεύτηκε όλη η αναρχική λογοτεχνία επειδή ήταν κατά βάση αντιμιλιταριστική και αντιπολεμική.
Παρ’ όλα αυτά, ο Sauliere ανέφερε ότι υπήρχαν ορισμένα άτομα και ομάδες που άρχισαν να ανοικοδομούν το κίνημα σύντομα μετά την έναρξη του πολέμου. Ούτε η έλλειψη "ηγεσίας" ούτε η έλλειψη κινήτρων στάθηκαν εμπόδια. Ο αριθμός των Γάλλων αναρχικών ακτιβιστών ήταν μικρός πριν από...
Από το Πρώτο Ιταλικό Τμήμα της Διεθνούς Αναρχικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας
Σημείωση του μεταφραστή στην αγγλική γλώσσα: Η περίοδος που ακολούθησε τη Ρωσική επανάσταση σηματοδότησε μια μεγάλη αλλαγή για τους αναρχικούς αυτής της χώρας, πολλοί από τους οποίους διέφυγαν στη Γαλλία για να ξεφύγουν από τα καταπιεστικά καθεστώτα. Μία συμβολή στις συζητήσεις και τους διαλόγους στο εσωτερικό του αναρχικού κινήματος της εποχής ήταν η Οργανωτική Πλατφόρμα της Γενικής Ένωσης Αναρχικών - Σχέδιο, που εκπονήθηκε από μια ομάδα Ρώσων εξόριστων, συμπεριλαμβανομένου του Νέστορα Μαχνό. Μετά τη δημοσίευσή του, μια ομάδα Ιταλών αναρχικών ίδρυσε το 1ο Ιταλικό Τμήμα της προτεινόμενης Διεθνούς Αναρχικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας...
Nick Heath
Ο Ngo Van Xuhat, συγγραφέας του έργου “Η Κομμούνα της Σαϊγκόν”, ξεκίνησε την πολιτική του δραστηριότητα ως τροτσκιστής, αλλά μέχρι το τέλος της ζωής του είχε ενστερνιστεί την ελευθεριακή ανάλυση.
Τα επονομαζόμενα “εργατικά κόμματα” (ιδιαίτερα τα λενινιστικά) είναι καθεστώτα εμβριακών κρατών. Μόλις αναρριχηθούν στην εξουσία, τα κόμματα αυτά διαμορφώνουν τον πυρήνα μιας νέας άρχουσας τάξης, που με τη σειρά της δίνει την αφορμή για ένα νέο σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο”.
Ο Ngo Van Xuhat εντάχθηκε στο τροτσκιστικό κίνημα του Βιετνάμ το 1932 σε ηλικία 19 χρόνων. Έφυγε από την πόλη του στα 14 για να εργαστεί σε...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018