: Your name; Ιστορία Κοινωνικών Κινημάτων; 19 Οκτωβρίου 2013

Τριάντα χρόνια από την δολοφονία των αγωνιστών της R.A.F. Μπάαντερ, Έσλιν και Ράσπε

Φίλιππας Κυρίτσης

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Μια μικρή αναφορά στα γεγονότα της εποχής, δύο προκηρύξεις εκείνων των ημερών για τα γεγονότα και δύο σχετικές φωτογραφίες, σαν μια μικρή συμβολή στην ιστορία του αναρχικού χώρου της Ελλάδας κατά την δεκαετία του ΄70.

Πριν 30 χρόνια, την νύκτα της 17^ης προς 18^η Οκτώβρη 1977, στις φυλακές Σταμχάιμ της Δυτικής Γερμανίας δολοφονήθηκαν στα κελιά τους οι αγωνιστές της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (R.A.F.) Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Έσλιν και Γιαν Καρλ Ράσπε, ενώ η συγκρατούμενή τους αγωνίστρια Ίμγκριντ Μέλερ, αν και τραυματίστηκε σοβαρά, επιβίωσε. Η δολοφονία των αγωνιστών της R.A.F. παρουσιάστηκε από την δυτικογερμανική κυβέρνηση σαν αυτοκτονία και μέχρι σήμερα αυτή παραμένει η επίσημη εκδοχή.

Η R.A.F. έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από μεγάλο μέρος των αναρχικών της Ευρώπης εκείνης της εποχής και ιδιαίτερα της Ελλάδας. Η δολοφονία της αγωνίστριας Ούλρικε Μάινχοφ στο κελί της έναν χρόνο νωρίτερα, που κι αυτή παρουσιάστηκε από το κράτος σαν αυτοκτονία, είχε συγκλονίσει όλους τους αναρχικούς της εποχής. Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, οι αναρχικοί και όχι μόνο, είχαν ευαισθητοποιηθεί απέναντι στον αγώνα αυτής της οργάνωσης ήδη από τον Ιούλη του 1976, όταν συνελήφθη στην Ελλάδα ο Γερμανός αγωνιστής Ρολφ Πόλε που η Δυτική Γερμανία τον καταζητούσε σαν τρομοκράτη. Τότε οι αναρχικοί της Αθήνας επιδόθηκαν σε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια για να αποτραπεί η έκδοσή του στην Γερμανία, χωρίς να καταφέρουν τελικά να αποτρέψουν την έκδοσή του. Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 1976 πραγματοποίησαν μια σειρά διαμαρτυριών, τόσο στα δικαστήρια, όπου εκδικαζόταν η υπόθεση της έκδοσης, όσο και στους δρόμους της Αθήνας. Η αστυνομία κατέστειλε αυτές τις διαμαρτυρίες με την βία. Θυμάμαι ότι κατά την διάρκεια μιας διαδήλωσης, όπου έτυχε να συμμετάσχω, η αστυνομία συνέλαβε 12 άτομα, από ένα σύνολο διαδηλωτών που δεν ξεπερνούσε τους 30. Στο κίνημα συμπαράστασης στον Πόλε είχε πρωταγωνιστήσει ο «δικός μας άγιος» σύντροφος Χρήστος Κωνσταντινίδης, τον οποίο σε κάποια φάση η αστυνομία είχε απομακρύνει από το δικαστήριο σηκωτό (υπάρχει σχετική φωτογραφία). Ήταν φυσικό επόμενο, μετά των δολοφονία των Γερμανών αγωνιστών, να ξεσπάσουν στην Αθήνα συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών και αστυνομίας.

Αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων ήταν όχι μόνο να συλληφθούν κάποιοι σύντροφοι και να καταδικαστούν σε βαριές ποινές, μεταξύ των οποίων ήταν και η πρώτη Ελληνίδα αναρχική που έμεινε για πολλούς μήνες στην φυλακή, η Σταυρούλα Λαγκαδινού, καθώς ο Χρήστος Κωνσταντινίδης, αλλά να συλληφθούν και να οδηγηθούν στις φυλακές μια σειρά από εκδότες αναρχικών, αντιεξουσιαστικών, μέχρι και τροτσκιστικών εντύπων, καθώς και ο αγωνιστής μουσικός Νικόλας Άσιμος. Αυτοί οδηγήθηκαν στην φυλακή με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας στα επεισόδια. Λίγες μέρες αργότερα, σκοτώθηκε από την αστυνομία, έξω από το εργοστάσιο της AEG στον Ρέντη, ο αγωνιστής Χρήστος Κασίμης, κατά την διάρκεια μιας απόπειρας της οργάνωσής του να βάλει μια βόμβα στο γερμανικών συμφερόντων εργοστάσιο, σαν διαμαρτυρία για την δολοφονία των Γερμανών αγωνιστών. Μερικές μέρες μετά την κηδεία του Κασίμη, συνελήφθη και ο αγωνιστής συνδικαλιστής Γιάννης Σερίφης, με την κατηγορία ότι συμμετείχε στην ενέργεια και σκότωσε τον Κασίμη για να μη μιλήσει!

Ένα αρκετά πληροφοριακό χρονικό της εποχής αυτής βρίσκεται στην ιστοσελίδα http://www.geocities.com/anar_gr/gr/s_mnimi.htm.

Σαν μια ακόμα μικρή συμβολή στην ιστορία του αναρχικού κινήματος της δεκαετίας του Ά70, την οποία φαίνεται να αγνοούν ακόμα και τόσο αξιόπιστες συλλογικότητες σαν την ομάδα Terminal 119, δημοσιεύω δύο προκηρύξεις της εκείνων των ημερών σχετικές με την δολοφονία των Γερμανών αγωνιστών και την καταστολή του αναρχικού χώρου που ακολούθησε, καθώς και μια φωτογραφία του μακαρίτη, εδώ και 15 χρόνια, συντρόφου Χρήστου Κωνσταντινίδη από κάποιο δικαστήριό του (με μακριά μαλλιά και γενειάδα σε πρώτο πλάνο) και μια φωτογραφία από τρικάκι για την δολοφονία της Ούλρικε Μάινχοφ, που κολλούσα μαζί με έναν σύντροφο στα Εξάρχεια τον Μάη του 1977.

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Η δολοφονία των συντρόφων της R.A.F., Γιαν Καρλ Ράσπε, Αντρέα Μπάαντερ και Γκούντρουν Έσλιν, δεν είναι επίδειξη και πολύ περισσότερο, δεν είναι απόδειξη της δύναμης της εξουσίας, κάθε άλλο: είναι ένδειξη της αδυναμίας της.

Με την άκαμπτη στάση της η Δυτικογερμανική κυβέρνηση, τόσο στην υπόθεση Σλέγιερ όσο και στην αεροπειρατεία του σκάφους της Λουφτχάνσα, προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι κατέχει κάτι που από καιρό έχασε: την ασφάλεια της διαχωρισμένης εξουσίας, τον ύπνο χωρίς εφιάλτες.

Με την εξόντωση των αεροπειρατών η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας εξασφάλισε τον θαυμασμό των ομοίων της και κέρδισε το φωτοστέφανο του απελευθερωτή με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, απ’ όλους όσους κάνουν τακτικά πλύση του εγκεφάλου τους. Λίγες ώρες αργότερα όμως, δεν διστάζει να τα θυσιάσει και τα δυο προκειμένου να ησυχάσει μια για πάντα (έτσι νομίζει!) απ’ τη R.A.F., τους αντάρτες πόλεων και τις ρωγμές που προκαλούν στο ολοκληρωτικό ψέμμα των σύγχρονων κοινωνιών. Η εξουσία είναι παντοδύναμη στο βαθμό που καταφέρνει όλον τον κόσμο να την νομίζει έτσι. Αυτήν την τελευταία αντίληψη πολέμησε η R.A.F., και ξεσκέπασε την εξουσία απ’ το πέπλο της παντοδυναμίας που την περιέβαλλε.

Τα καλοφτιαγμένα παραμύθια ανατολής και δύσης για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, σοσιαλισμό και κομμουνισμό, μέρα με τη μέρα όλο και πιο συχνά σκάνε σαν τεράστιες σαπουνόφουσκες. Οι κάθε λογής εξουσιαστές, δάσκαλοι και παπάδες, ψυχίατροι και πολεοδόμοι, μάνατζερς και πολιτικοί νοιώθουν το νήμα που τους κρατάει, ολοένα να φυραίνει.

Αν οι λίγες εκατοντάδες ανταρτών της πόλης κατάφεραν να καταστρέψουν την ειδυλλιακή εικόνα που η Δυτική Γερμανία πρόβαλλε αντί του εαυτού της, τότε σίγουρα το γέλιο όσων ζουν στην εξαθλίωση και την χυδαιότητα της σύγχρονης καθημερινής ζωής, αρκεί για να θάψει όλες τις κυβερνήσεις του πλανήτη μαζί μ’ όλους τους επίδοξους κυβερνήτες. Πριν περάσουν 24 ώρες απ’ το θάνατό τους, οι σύντροφοι της R.A.F. ως δια μαγείας, έπαψαν να είναι «αυτοί που παίζουν το παιχνίδι της αντίδρασης» κι έγιναν για τα σταλινικά γουρούνια του Μαρξιστικολενινιστικού τσίρκου, μερικοί ακόμα αντιφασίστες συναγωνιστές τους, μερικές ακόμα εμπορευματικές αξίες για την ιδεολογία τους.

Ο Γιαν Καρλ Ράσπε, ο Αντρέας Μπάαντερ και η Γκούντρουν Έσλιν είναι νεκροί.

Η νέα όμως επίθεση του κοινωνικού κινήματος έχει ήδη ξεπροβάλλει. Αστοί τρέμετε! Οι αναρχικοί είναι παντού! Η αναρχία βρίσκεται κάτω απ’ το έδαφος που πατάτε και νομίζετε στέρεο! Το όργιο είναι έτοιμο ν’ αρχίσει! Η ουτοπία είναι δίπλα μας!

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ:

«Κρεμάσατε ανθρώπους στο Σικάγο, αποκεφαλίσατε άλλους στη Βαρκελώνη, τους καρατομήσατε στο Μονπρισάν και στο Παρίσι, εκείνο όμως που δεν θα μπορέσετε να εξολοθρεύσετε είναι ο αναρχισμός. Οι ρίζες του είναι πολύ βαθειές. Γεννιέται μέσα στην καρδιά μιας κοινωνίας που σωριάζεται στο χώμα, είναι μια αντίδραση ενάντια στην κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Αντιπροσωπεύει τις βλέψεις της ελευθερίας και της ισότητας που συντρίβουν την υπάρχουσα εξουσία. Βρίσκεται παντού ολόγυρά σας, πράγμα που κάνει αδύνατο να τον συλλάβετε. Στο τέλος θα σας σκοτώσει όλους σας».

Εμίλ Ανρύ

Σύντροφοι στην καθημερινή καταπίεση και εξαθλίωση Οι εκτεταμένες συγκρούσεις που ξέσπασαν σ’ όλο τον κόσμο μετά την δολοφονία των 3 αγωνιστών της R.A.F. δεν ήταν τυχαίες. Ήταν η λογική αντίδραση των ανθρώπων που έχουν συνειδητοποιήσει πως καθημερινά συνθλίβονται κάτω από το βάρος της εξουσίας. Εδώ στην Ελλάδα εμείς απαντήσαμε με διαδηλώσεις, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, επιθέσεις σε καταστήματα, καταστροφές και λεηλασίες. Οι πράξεις αυτές αποδεικνύουν την έμπρακτη αμφισβήτηση των εμπορευματικών σχέσεων από όλους εμάς που καθημερινά μας οδηγούν σε εκπόρνευση του ίδιου μας του εαυτού. Επίσης μια σειρά από βόμβες με στόχους γερμανικά υποκαταστήματα, η μάχη του Ρέντη με συνέπεια την δολοφονία του αγωνιστή Χρήστου Κασίμη, δείχνουν ότι η ταχτική της R.A.F. δεν περιορίζεται μόνο στη Γερμανία. Η απάντηση της εξουσίας ήταν «αντιτρομοκρατική» συνεργασία Ελλάδος-Γερμανίας, δίκες και καταδίκες αναρχικών με βαρειές ποινές (οι σύντροφοί μας Σ. Λαγκαδινού, Γ. Ταχτσίδης και Χ. Κωνσταντινίδης καταδικάστηκαν σε φυλάκιση ενάμιση, δύο και τριάμιση χρόνια αντίστοιχα) συλλήψεις και ανακρίσεις πολλών άλλων. Έξι από αυτούς (οι σύντροφοι Κ. Βασιλειάδης, Μ. Πρωτοψάλτης, Ν. Μπαλής, Ν. Άσημος και οι Η. Μπακογιάννης και Γ. Φελέκης κρατούνται προφυλακισμένοι για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στον Κορυδαλλό. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο φόβος και η αδυναμία της εξουσίας να αφομοιώσει τον αναρχικό χώρο και να εξοντώσει οποιαδήποτε σπέρματα ένοπλης πάλης στην Ελλάδα. Εμείς δεν καταγγέλουμε και δεν καταδικάζουμε απλά τις συγκεκριμένες πράξεις της εξουσίας. Στη βία του κράτους αντιπαραθέτουμε την επαναστατική βία.

Όταν η κοινωνία σου αρνιέται το δικαίωμα να υπάρξεις πρέπει να το πάρεις μόνος σου.

Απόστολοι της καταστολής, λακέδες της εξουσίας και του κεφαλαίου το τελευταίο άχρηστο και το πρώτο χρήσιμο αντικείμενο που θα παραχθεί είναι το φέρετρό σας.