Στις αρχές του 1921 τα πράγματα πήγαιναν από το κακό το χειρότερο στο εσωτερικό της επαναστατημένης Ρωσίας. Μετά από τρία και πλέον χρόνια εμφυλίου πολέμου, η κατάσταση στις εργατικές και αγροτικές μάζες ήταν επιεικώς τραγική. Η φτώχεια βασάνιζε τον λαό, τόσο στις πόλεις, όσο και στην ύπαιθρο. Οι χειρισμοί της Μπολσεβικικής Κυβέρνησης -που είχε καθιερωθεί στην πολιτική εξουσία της χώρας μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, με επαναστατική συνθήματα και δράση- στην οργάνωση και την οικονομία, η συνέχιση του λεγόμενου “πολεμικού κομμουνισμού”, αλλά και η ανικανότητά των Μπολσεβίκων να διαχειριστούν, με μια μέτρια έστω αποτελεσματικότητα, τις ελλείψεις σε καύσιμα και πρώτες ύλες, έφεραν το κλείσιμο πολλών εργοστασίων, παρά τις πολλαπλές εκκλήσεις των εργαζομένων να τους δοθεί η ευκαιρία να αναλάβουν οι ίδιοι τις τύχες των προβληματικών βιομηχανιών. Ταυτόχρονα, η έλλειψη καυσίμων έφερε και την ακινητοποίηση των σιδηροδρόμων, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη μείωση της μεταφοράς πρώτων υλών και τροφίμων από την ύπαιθρο προς τις πόλεις, κάνοντας την κατάσταση ακόμη τραγικότερη.
Η Κυβέρνηση επέμενε στο δικό της κεντρικό πρόγραμμα, φέρνοντας αντιδράσεις και ως προς τα κοινωνικά ζητήματα: Η απολυταρχική διακυβέρνηση, ο εξανδραποδισμός των λεγόμενων “Ελεύθερων Σοβιέτ” και η ουσιαστική εξουδετέρωσή τους, όπου δεν συμφωνούσαν με το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων, πήγαινε χέρι-χέρι με την καταστολή οποιασδήποτε αντιπολιτευόμενης φωνής, την λογοκρισία του τύπου και τις φυλακίσεις, όχι μόνο προς την αστική δεξιά, τους μενσεβίκους κλπ, αλλά και προς την επαναστατική αριστερά και τους αναρχικούς.
Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, η σταδιακή δημιουργία ενός μεγάλου στρώματος γραφειοκρατών και “καριεριστών Κομμουνιστών”, οι οποίοι απολάμβαναν αυξημένα προνόμια σε σχέση με τις καταδυναστευόμενες μάζες, εκνεύρισε ακόμη περισσότερο τους ήδη εξαγριωμένους πολίτες. Αυτό έφερε μια σειρά από διαμαρτυρίες, απεργίες εργατών και εξεγέρσεις χωρικών, οι οποίες καταπνίγονταν στο αίμα, κυρίως από σώματα “ευέλπιδων” του τακτικού πλέον “Κόκκινου Στρατού”, που είχε οργανώσει ο Λέοντας Τρότσκι, σώματα που παρέμεναν τυφλά προσκολλημένα στην Κυβέρνηση, λόγω και των προαναφερθέντων προνομίων που απολάμβαναν, αλλά και επειδή ήταν ουσιαστικά ξεκομμένα από τις εργατικές και αγροτικές μάζες.
Τον Γενάρη και τον Φλεβάρη του 1921, μεγάλης έντασης εργατικές αναταραχές ξέσπασαν στην Μόσχα και την Πετρούπολη, όπου χιλιάδες εξαθλιωμένοι εργάτες διαφόρων εργοστασίων που βρίσκονταν σε λειτουργική αδράνεια, μετά από συζητήσεις και εργατικές συνελεύσεις, κινήθηκαν στους δρόμους των πόλεων, ζητώντας ουσιαστικό διάλογο με την Κυβέρνηση των Μπολσεβίκων. Αφορμή, πέρα από την ήδη οξυμένη κατάσταση, ήταν και η περαιτέρω μείωση της μερίδας του ψωμιού κατά ένα τρίτο, ενώ οι από-τα-κάτω οργανωμένες απόπειρες των εργατών των πόλεων να πλησιάσουν την ύπαιθρο για να συνεννοηθούν με τους αγρότες για προμήθειες, σταματήθηκαν βίαια από την Κυβέρνηση. Ειδικά στην Πετρούπολη, οι κινητοποιήσεις έλαβαν τέτοιο μέγεθος που σύντομα η Κυβέρνηση χρειάστηκε να μεταφέρει τάγματα του Κόκκινου Στρατού από άλλες περιοχές για να τις καταπνίξουν. Έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις και φυλακίσεις εργατών, ανάμεσα στους οποίους φυσικά βρίσκονταν και οι “συνήθεις ύποπτοι” αναρχικοί και αριστεροί σοσιαλεπαναστάτες.
Η Κρονστάνδη στο πόδι
Η Κρονστάνδη είναι μια πόλη-λιμάνι στο μικρό νησί Κοτλίν, στην Βαλτική Θάλασσα, που αποτελούσε διαχρονικά την έδρα του Βαλτικού Στόλου. Η τοποθεσία της βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την πόλη της Πετρούπολης. Σημαντικό Νησί-Φρούριο σε κάθε εποχή της...
Σαν σήμερα το 1912, γεννήθηκε στην Κορέα ο Ha Ki-Rak. Συγγραφέας, καθηγητής και από τις σημαντικές φυσιογνωμίες του κορεάτικου αναρχισμού. Το 1929 συμμετείχε στην πρώτη διαδήλωση σπουδάζουσας νεολαίας στη χώρα. Μετά την απελευθέρωση από την Ιαπωνία το 1945, συνεισέφερε όσο λίγοι στη συγκρότηση της πρώτης αναρχικής οργάνωσης στην Κορέα. Το 1972 ήταν από τους ιδρυτές της Κορεάτικης Αναρχικής Ομοσπονδίας στη Σεούλ. Το 1978 κυκλοφόρησε το βιβλίο του “Ιστορία του κορεάτικου αναρχικού κινήματος”. Το 1986 συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια του αυστραλιανού αναρχισμού στη Μελβούρνη. Πέθανε το 1997.
*Πηγή: Walter Ranieri (εκτός από την πρόταση για τη Μελβούρνη).
Την 1η Μαρτίου, πριν από 100 χρόνια, ξεκινά η εξέγερση της Κρονστάνδης –μία από τις μεγαλύτερες εκφράσεις του λαϊκού ελευθεριακού αγώνα κατά του ολοκληρωτισμού των μπολσεβίκων. Με αφορμή αυτή τη μέρα, δημοσιεύουμε το ακόλουθο άρθρο του Σαρκάν –μέλους της Ομοσπονδίας Αναρχικών Βουλγαρίας.
Στις 28 Φεβρουαρίου 1921, πραγματοποιούνται εκλογές για τα τοπικά συμβούλια σε ένα ναυτικό φρούριο της Βαλτικής –την Κρονστάνδη. Η δυσάρεστη έκπληξη για τους μπολσεβίκους είναι ότι οι υποψήφιοί τους δεν εκλέγονται. Οι Αρχές στη Μόσχα χαρακτηρίζουν την εξέλιξη αυτή ως «πραξικόπημα» και αρχίζουν τη δυσφημιστική προπαγάνδα εναντίον του λαού της Κρονστάνδης, προετοιμάζοντας το έδαφος για μια ισχυρή λύση...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018