Max Baginski*
ΣΤΙΣ αρχές Μαΐου του 1886, 366.000 οργανωμένοι Αμερικανοί εργάτες εξέφρασαν το αίτημα για το οκτάωρο. Αυτό έγινε σε συνδυασμό με μια διαδήλωση 15.000 εργαζομένων στις σιδηροδρομικές γραμμές της Gould Southwestern που είχε πραγματοποιηθεί μερικές εβδομάδες νωρίτερα για να διαμαρτυρηθούν για τους εξοργιστικά χαμηλούς μισθούς. Οι τελευταίοι κυμαίνονταν, σε ορισμένα μέρη, μεταξύ 55-75 λεπτών την ημέρα.
Από τους 366.000 εργάτες, οι 150.000 κέρδισαν αμέσως τα αιτήματά τους, όπως μαθαίνουμε από τον Sartorius von Waltershauten στο βιβλίο του “Modern Socialism in the United States” (Ο σύγχρονος σοσιαλισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες). Στην απεργία συμμετείχαν 216.000 άνδρες. Από αυτούς οι 42.000 κέρδισαν το οκτάωρο, έτσι ώστε συνολικά 192.000 άνδρες κέρδισαν τα αιτήματά τους.
Είναι κατανοητό ότι αυτοί οι αυτοδύναμοι, επιθετικοί εργάτες, διαποτισμένοι από αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως συνδικαλιστικό πνεύμα, συγκέντρωσαν πάνω τους την οργή της πλουτοκρατίας. Ακολούθησαν σκληρές διώξεις, ενώ ακούστηκε η κραυγή ότι η χώρα κινδύνευε με Αναρχία. Στο Σικάγο, που ήταν τότε η γραμμή πυρός του κινήματος, οι πιο ικανοί και δραστήριοι άνδρες της εργασίας οδηγήθηκαν σε δίκη, η οποία κατέληξε στην ιστορικά χαρακτηρισμένη δικαστική δολοφονία πέντε κατηγορουμένων.
Κάτω από αυτή τη σκληρή πίεση η εργασία εδώ και εκεί έχασε το κεκτημένο πλεονέκτημα. Ωστόσο, περισσότεροι από 100.000 εργάτες απόλαυσαν μια εργάσιμη ημέρα μειωμένη κατά μία ώρα, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και κατά 3 και 4 ώρες.
Αυτός ο πρώτος μεγάλος αγώνας του αμερικανικού προλεταριάτου έφερε τα κύρια χαρακτηριστικά του συνδικαλισμού. Το οκτάωρο, και οι επακόλουθες πολυάριθμες απεργίες, έγιναν η υπόθεση των εργατών σε όλες τις βιομηχανίες. Η γενική άμεση δράση, η αλληλεγγύη των διαφόρων κλάδων πήραν τη θέση των μεμονωμένων βιοτεχνικών συγκρούσεων. Ήταν το αρχικό βήμα προς τη γενική απεργία, την οποία οι σύγχρονοι συνδικαλιστές υποστηρίζουν ως το πιο αποτελεσματικό όπλο για την τελική χειραφέτηση από τη μισθωτή σκλαβιά.
Το γεγονός ότι παρά τις σκληρές αστυνομικές διώξεις και την καταπίεση επιτεύχθηκε μια σχετικά μεγάλη επιτυχία, οφείλεται κυρίως στο ότι οι γραμμές της μάχης και οι όροι είχαν χαραχθεί με οξύτητα: η διαιτησία, οι αμερόληπτες διασκέψεις και οι καλοπροαίρετοι μεσολαβητές δεν επιτράπηκε να θολώσουν την κατάσταση.
Η δύναμη ενός κινήματος εξαρτάται από τη σαφήνεια και την αποφασιστικότητα του στόχου και των δραστηριοτήτων του. Ένας κοινός σκοπός, το όραμα ενός ιδανικού που έχει τις ρίζες του στο έδαφος της υλικής ύπαρξης και ταυτόχρονα ανοίγει νέους ορίζοντες ενός μεγαλειώδους μέλλοντος, είναι πιο αποτελεσματικό για την εδραίωση των γραμμών της εργασίας από τις εξωτερικές επιτυχίες με τις οποίες οι λεγόμενοι συντηρητικοί εργατικοί ηγέτες προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους εργαζόμενους.
Αυτό το εμπνευσμένο όραμα ενσωματώνεται στη συνδικαλιστική ιδέα ότι η πρωταρχική προϋπόθεση για τη χειραφέτηση της εργασίας είναι η κατάργηση της μισθωτής δουλείας. Οι συνδικαλιστές αρνούνται να δεσμευτούν από ετήσιες συμβάσεις, οι οποίες βασίζονται στη συνέχιση του μισθολογικού συστήματος και έτσι το επικυρώνουν. Θεωρούν τις απεργίες και το σαμποτάζ ως τα προκεχωρημένα φυλάκια για την εγκαθίδρυση μιας κομμουνιστικής κοινοπολιτείας στην οποία δεν θα υπάρχουν τραστ, ούτε καπιταλιστικά ούτε εργατικά.
Η διαφορά μεταξύ της γαλλικής Confédération Generale du Travail (CGT), της οργάνωσης που σήμερα εκφράζει καλύτερα το συνδικαλιστικό πνεύμα, και της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας (American Federation of Labor - AFL) μπορεί να οριστεί ως εξής: Το γαλλικό εργατικό σώμα είναι μια συνειδητά επαναστατική, προλεταριακή οργάνωση, ενώ η AFL, διανοητικά και από άποψη αρχών, δεν αντιπροσωπεύει καμία συγκεκριμένη στάση.
Πιο κοντά στη συνδικαλιστική ιδέα βρίσκεται στην Αμερική η οργάνωση της I.W.W. Σε αντίθεση με την AFL -η οποία αποτελείται από βιοτεχνικές οργανώσεις, που η καθεμία προχωρά ανεξάρτητα σε συμβάσεις με τους εργοδότες- η IWW προπαγανδίζει τη βιομηχανική ενότητα. Πρόκειται για ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Σημαίνει, πρώτα απ' όλα, την κατάργηση του μικροπρεπούς, εγωιστικού πνεύματος των κλαδικών ομαδοποιήσεων και την ανάπτυξη, αντί γι' αυτό, της γενικής αλληλεγγύης και της ενεργού λειτουργίας όλων των εργαζομένων μιας βιομηχανίας. Έτσι, αν οι εργαζόμενοι των σιδηροδρομικών γραμμών του Χάριμαν (Harriman railroad lines) χρησιμοποιούσαν τις δυνάμεις τους σύμφωνα με τις συνδικαλιστικές ιδέες, όλοι οι εργαζόμενοι της βιομηχανίας αυτής θα συμμετείχαν αμέσως στην απεργία και έτσι θα καθιστούσαν αδύνατη τη συνέχιση της προβληματικής κυκλοφορίας των οχημάτων της εταιρείας - μια κατάσταση επιζήμια για τα συμφέροντα των απεργών και απειλητική για την επιτυχία τους, καθώς και επικίνδυνη για το επιβατικό κοινό.
Το σύνθημα του συνδικαλισμού δεν είναι η συνεταιριστικότητα αλλά η συνεργασία. Συνεργασία και αλληλεγγύη όχι μόνο στους εθνικούς, αλλά και στους διεθνείς αγώνες του προλεταριάτου.
Συνδικαλιστικές τάσεις χαρακτηρίζουν επίσης την απεργία των εργατών κλωστοϋφαντουργίας στο Lawrence της Μασαχουσέτης, η οποία τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές φαίνεται να παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. (1) Η κατάσταση απαιτεί επιτακτικά μια γενική απεργία. Επιπλέον, αυτό δεν ισχύει μόνο για το Lawrence ή για οποιαδήποτε ξεχωριστή βιομηχανική περιοχή, αλλά για ολόκληρη τη χώρα. Η γενική απεργία βρίσκεται στον αέρα. Επιβάλλεται στους εργάτες μέσα από τη λογική των συνθηκών: σε σύγκριση με τους τεράστιους συνδυασμούς του κεφαλαίου, οι μικρές απεργίες των βιοτεχνιών είναι τόσο αναποτελεσματικές όσο ένας φθαρμένος, αρχαίος κλωστήρας σε σύγκριση με τον σύγχρονο γιγαντιαίο αργαλειό ατμού.
Ένα χαρακτηριστικό της απεργίας του Lawrence, που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι βιομήχανοι προσπαθούν να επωφεληθούν από την εργατική νομοθεσία. Αρκετοί συνδικαλιστικοί ηγέτες της ποιότητας εκείνων που έχουν παρουσία στα διάφορα νομοθετικά λόμπι, διακήρυξαν πρόσφατα την επιτυχία τους για το ότι έγινε νόμος ένα εργατικό νομοσχέδιο στη Μασαχουσέτη. Προέβλεπε ότι οι γυναίκες και οι ανήλικοι δεν θα πρέπει να απασχολούνται για περισσότερες από 54 ώρες σε κάθε εβδομάδα, σε αντίθεση με τις 56 ώρες που ίσχυαν προηγουμένως. Αλλά τώρα έχει γίνει φανερό ότι αυτός ο εργατικός νόμος, όπως και τα περισσότερα παρόμοια μακιγιάζ, είναι κλατι χωρίς ουσία, ένα κενό χαρτί. Ψηφίστηκε ως αποτέλεσμα ενός άθλιου συμβιβασμού μεταξύ των εργατικών ηγετών και των μεγιστάνων της κλωστοϋφαντουργίας. Υποσχέθηκαν στους βιομήχανους ότι στο μέλλον θα έχουν ειρήνη - δεν θα πρέπει στο εξής να τους τίθενται άλλα αιτήματα, δεν θα γίνονται απεργίες, αν επιτρέψουν την ψήφιση του εργατικού νομοσχεδίου. Οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων συμφώνησαν με χαρά. Συνειδητοποίησαν ότι η έμμεση πολιτική δραστηριότητα θα τους αποδεικνυόταν πολύ φθηνότερη από την ενδεχόμενη άμεση οικονομική τακτική των εργατών. Ο νόμος τέθηκε σε ισχύ, και οι βιομήχανοι -με βάση την υπόσχεση των ηγετών για ελεύθερα χέρια στα εργοστάσια- άρχισαν αμέσως να εκμεταλλεύονται το νέο νόμο μειώνοντας τους μισθούς από 10 έως 15%. Είχαν συνάψει ειρήνη με τους ηγέτες των εργατών!
Αυτή η κάλπικη ειρήνη καταστράφηκε ευτυχώς από την απεργία. Αλλά οι… διπλωμάτες ηγέτες διαβεβαιώνουν με ζήλο τους βιομήχανουυς και τον Τύπο ότι η εξέγερση των εργατών της κλωστοϋφαντουργίας δεν είναι "εγκεκριμένη" - δεν είναι εγκεκριμένη από εκείνους που θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς αν δεν εκδιωχθούν κατά ατιμωτικό τρόπο από τις τάξεις της εργασίας.
Λαμβάνοντας υπόψη την αποτυχία των εργατικών νόμων, την αποτυχία της εργατικής πολιτικής και τις πικρές απογοητεύσεις που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στην κάλπη, και αναγκαστικά πρέπει να υποφέρουν πάντα, είναι καιρός οι εργαζόμενοι να στραφούν στην εγγενή δύναμη που ενυπάρχει σε αυτούς ως παραγωγούς - την οικονομική τους δύναμη. Η αρχή έχει ήδη γίνει. Εμπρός! Ο συντομότερος δρόμος είναι ο καλύτερος.
Σημείωση
1. Βλέπε "The Trouble at Lawrence" της Mary Heaton Vorse για ένα άλλο σύγχρονο κομμάτι σχετικά με την απεργία. -syndicalism.org
*Ο Max Baginski (1864-1943) ήταν Γερμανοαμερικανός αναρχικός. Περισσότερα σε ένα από τα επόμενα σημειώματά μας. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος Φεβρουαρίου 1912 του “Mother Earth” (Vol VI, No. 12). Εμείς το πήραμε από εδώ: https://syndicalism.org/texts/508/syndicalist-tendencies-in-the-american-labor-movement Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
**Στη φωτογραφία ο Max Baginski με την συντρόφισσά του Millie.
