Deirdre Hogan

Αναρχική Θεωρία

27 Απριλίου 2011

• φεμινισμός
• αναρχισμός
• αναρχικός κομμουνισμός

Της Deirdre Hogan

Είναι αρκετά κοινό στις μέρες μας να ακούγονται κριτικές για τον «συνήθη» (mainstream) φεμινισμό ή το φεμινισμό της «μεσαίας τάξης» από αναρχικούς ή άλλους επαναστάτες, και ακόμα από την αυτοαποκαλούμενη επαναστατική αριστερά. Ειδικότερα, οι αναρχικοί είναι συχνά αρκετά κριτικοί κάθε φεμινιστική προσέγγιση επειδή στερείται ταξικής ανάλυση. Αυτό το άρθρο υποστηρίζει ότι αξίζει να αγωνιστεί κάποιος για τα ιδανικά του φεμινισμού και ότι όταν πρόκειται να δοθεί ένα τέλος στο σεξισμό κάθε επιμονή που στρέφεται πάντα στην υπογράμμιση της ταξικότητάς του ή όχι μπορεί να καταλήξει μόνο στο να μας αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός ότι ως αναρχικοί πρέπει να είμαστε σαφείς όσον αφορά την υποστήριξη του φεμινισμού. Αντί να απομακρυνόμαστε από τις άλλες φεμινίστριες ή να επιδιώκουμε πάντα την κατάλληλη υποστήριξή μας, η έμφασή μας πρέπει να δίνεται στην ανάπτυξη και την προώθηση του αναρχικού φεμινισμού.

Η σχέση μεταξύ ταξικής κοινωνίας και καπιταλισμού

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα καθορισμού της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ότι διαιρείται ευρέως σε δύο θεμελιώδεις τάξεις: την καπιταλιστική τάξη (η αστική τάξη) που αποτελείται από μεγάλους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, και η εργατική τάξη (το προλεταριάτο) που αποτελείται λίγο-πολύ από τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που εργάζονται για ένα μισθό. Υπάρχει, φυσικά, αφθονία «γκρίζων περιοχών» μέσα σ’ αυτόν τον ορισμό της ταξικής κοινωνίας ενώ και η ίδια η εργατική τάξη δεν αποτελείται από μια ομοιογενή ομάδα ανθρώπων, αλλά περιλαμβάνει, για παράδειγμα, τους ανειδίκευτους εργάτες καθώς επίσης και το μεγαλύτερο μέρος αυτού συνήθως που ονομάζεται μεσαία τάξη και μπορεί εκεί, επομένως, να υπάρχουν αρκετά πραγματικές διαφορές στο εισόδημα και στις ευκαιρίες για τους διαφορετικούς τομείς αυτής της ευρέως ορισμένης εργατικής τάξης. Ο όρος «μεσαία τάξη» είναι προβληματικός όρος καθώς, αν και χρησιμοποιείται συχνά, είναι ακριβώς αρκετά σπάνιες οι περιπτώσεις που γίνεται σαφής. Συνήθως, με τον όρο «μεσαία τάξη» αναφερόμαστε σε κάποιους εργαζομένους όπως ανεξάρτητους επαγγελματίες, ιδιοκτήτες μικροεπιχειρήσεων και χαμηλά ή μεσαία στελέχη. Εντούτοις, αυτά τα μεσαία στρώματα δεν αποτελούν πραγματικά μια ανεξάρτητη τάξη, δεδομένου ότι δεν είναι ανεξάρτητα από την όλη διαδικασία της εκμετάλλευσης και συσσώρευσης κεφαλαίου που είναι ο καπιταλισμός. Βρίσκονται γενικά στα περιθώρια μιας από τις δύο κύριες τάξεις, της καπιταλιστικής και της εργατικής τάξης. [1]

Το σημαντικό σημείο εξέτασης της κοινωνίας που αποτελείται από δύο θεμελιώδεις τάξεις είναι η κατανόηση ότι οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο αυτών τάξεων, των ιδιοκτητών των μεγάλων επιχειρήσεων και των ανθρώπων που εργάζονται γι’ αυτούς, είναι βασισμένες στην εκμετάλλευση και, επομένως, αυτές οι δύο τάξεις έχουν πλήρως αντίθετα υλικά συμφέροντα η μια από την άλλη.

Καπιταλισμός και επιχειρήσεις είναι, από τη φύση τους, μηχανές κέρδους. Η εργασία που εξασκεί ένας υπάλληλος ή ένας εργαζόμενος κατά τη διάρκεια της εργασιακής του ζωής δημιουργεί τον πλούτο. Ένα μέρος αυτού του πλούτου δίνεται στον υπάλληλο ως αμοιβή-μισθός και το υπόλοιπο κρατείται από τον εργοδότη που προστίθεται στα κέρδη του/της (εάν ένας υπάλληλος ή εργαζόμενος δεν ήταν κερδοφόρος, δεν θα προσλαμβανόταν). Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης εκμεταλλεύεται τον υπάλληλο και συσσωρεύει κεφάλαιο. Είναι προς όφελος του ιδιοκτήτη της επιχείρησης να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του για να κρατήσει...

Περισσότερα …