Απόσπασμα από την απολογία του Gustave Herve στο δικαστήριο κατά τη διάρκεια της δίκης του στα 1905 για «αντιμιλιταριστικές» δραστηριότητες
Οι σημαίες είναι μονάχα εμβλήματα· δεν έχουν καμία αξία πέραν αυτού που αντιπροσωπεύουν. Τι, λοιπόν, εννοούμε με τον όρο πατρίδα ή έθνος; Τι είναι όλες οι πατρίδες σήμερα; Επιτρέψτε μου, κύριοι του δικαστηρίου, να δώσω ένα παράδειγμα, ένα είδος παραβολής, που θα σας επιτρέψει να κατανοήσετε καλύτερα τα συναισθήματα μας.
Οι πατρίδες – όλες οι πατρίδες ή έθνη, όποια κι αν είναι η κυβερνητική ετικέτα με την οποία επισημαίνονται – αποτελούνται από δύο ομάδες ανθρώπων, η μία μακράν η λιγότερο πολυάριθμη, η άλλη αγκαλιάζει την τεράστια πλειοψηφία του λαού.
Η πρώτη ομάδα βρίσκεται σε ένα μεγάλο τραπέζι, όπου τίποτα δεν λείπει. Στην κεφαλή του τραπεζιού, στην τιμητική θέση, κάθονται οι μεγάλοι χρηματοδότες. Μερικοί είναι Εβραίοι, ναι· άλλοι είναι Καθολικοί· άλλοι, πάλι, είναι Προτεστάντες ή Ελευθερόφρονες. Μπορεί να διαφωνούν σε ορισμένα θρησκευτικά ή φιλοσοφικά ζητήματα, ακόμα και σε ζητήματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά, όσον αφορά εναντίον της μεγάλης μάζας του λαού, δουλεύουν από κοινού σαν κλέφτες στη μοιρασιά.
Στα δεξιά και στα αριστερά τους βρίσκονται οι υπουργοί, οι υψηλοί αξιωματούχοι όλων των κρατικών υπηρεσιών, πολιτικών, θρησκευτικών και στρατιωτικών, χωρίς να ξεχνάμε τους γενικούς-ταμίες, με μισθούς τριάντα, σαράντα ή εξήντα χιλιάδων φράγκων το χρόνο· λίγο πιο μακριά, το Συμβούλιο του Τάγματος των Δικηγόρων (αυτός ο ένδοξος ερμηνευτής της «Παγκόσμιας Συνείδησης») και οι κύριοι των δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένων των πολύτιμων βοηθών τους, δικηγόρων, συμβολαιογράφων και δικαστικών επιμελητών.
Και μετά υπάρχουν οι μεγάλοι μέτοχοι των μεταλλείων, των εργοστασίων, των σιδηροδρόμων και των ναυτιλιακών εταιρειών, καθώς και των μεγάλων καταστημάτων, μεγάλοι τσιφλικάδες και μεγάλοι γαιοκτήμονες, είναι όλοι σε αυτό το τραπέζι· όλοι εκείνοι που έχουν μονάχα μερικά φραγκοδίφραγκα υπάρχουν επίσης, στο τέλος του τραπεζιού· είναι τα μικρά ψαράκια, που έχουν, ωστόσο, όλες τις προκαταλήψεις και όλα τα συντηρητικά ένστικτα των μεγάλων καπιταλιστών.
Αχ! κύριοι του δικαστηρίου, είμαι σίγουρος ότι βρίσκεστε ανάμεσα σε εκείνους τους προνομιούχους που κάθονται στο τραπέζι. Δεν είναι σε δεινή κατάσταση κανείς εκεί, για να είμαι ειλικρινής. Ως αντάλλαγμα της εργασίας του – όταν κάποιος κάνει τη δουλειά – εργασία που είναι συχνά πνευματικού χαρακτήρα, συχνά ευχάριστη, και που αφήνει πάντα άφθονο ελεύθερο χρόνο· διευθυντικό έργο που κολακεύει την περηφάνεια και ματαιοδοξία ενός ανθρώπου, απολαμβάνει κανείς μια πλήρη, πλούσια ζωή, στολισμένη με όλες τις ανέσεις και την πολυτέλεια που η πρόοδος της επιστήμης τοποθετεί στην υπηρεσία των προνομιούχων αυτού του κόσμου.
Μακριά από αυτό το τραπέζι διακρίνω ένα κοπάδι υποζύγια, καταδικασμένα σε απειλητικό, βρώμικο, επικίνδυνο και ανόητο μόχθο, χωρίς ανάπαυλα ή ανάπαυση, και, πάνω από όλα, χωρίς ασφάλεια για το αύριο· μικροεπαγγελματίες, καρφωμένοι στους πάγκους τους Κυριακές και αργίες, και όλο και περισσότερο συνθλίβονται κάθε μέρα από τον ανταγωνισμό των μεγάλων καταστημάτων· μικροί βιομηχανικοί εργοδότες, γονατισμένοι από τον ανταγωνισμό των ιδιοκτητών των μεγάλων εργοστασίων· μικροί χωριάτες ιδιοκτήτες, κακοποιημένοι από τις πολλές ώρες δουλειάς, 16 έως 18 ώρες τη μέρα, και δουλεύοντας μονάχα για να πλουτίζουν τους μεγάλους μεσάζοντες, εμπόρους αλευριού, πρακτορεία κρασιού και ζαχαρουργεία. Ακόμα πιο μακριά από το τραπέζι των ευκατάστατων βλέπω τη μεγάλη μάζα των προλετάριων, εκείνων που όλη η περιουσία τους είναι τα χέρια και το μυαλό τους· εργαζόμενοι άνδρες και γυναίκες του εργοστασίου, εκτεθειμένοι σε μεγάλες περιόδους ανεργίας· ασήμαντοι λειτουργοί, υπάλληλοι, και άλλοι εργαζόμενοι, υποχρεωμένοι να σκύβουν το κεφάλι τους και να κρύβουν τις απόψεις τους· οικιακοί βοηθοί και των δύο φύλων, κρέας για το μόχθο, κρέας για τα κανόνια, κρέας για τη λαγνεία.
Ιδού οι πατρίδες σας!
Τερατώδης κοινωνική ανισότητα, τερατώδης εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτή είναι η πατρίδα σήμερα, και αυτός είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι βγάζουν τα καπέλα τους όταν περνάει η σημαία. Φαίνονται να λένε: «Ω, τι όμορφη που είναι η πατρίδα μας! Ω, πόσο ελεύθερη, γλυκιά και ενάρετη είναι» Πόσο θα γελάτε, κ. Γενικέ Εισαγγελέα, όταν τους ακούτε να τραγουδούν:
«Το να πεθάνεις για την πατρίδα κάποιου
Είναι από τους θανάτους ο πιο ωραίος,
Ο πιο άξια ζηλευτός».
Πιστεύετε, ίσως, κύριοι του δικαστηρίου – μια φυσική ψευδαίσθηση μεταξύ των προνομιούχων τάξεων – ότι είναι λόγω εργασίας και λιτότητας που φτάνει κάποιος στο τραπέζι των ευτυχισμένων αυτού του κόσμου. Γνωρίζουμε ότι φτάνει κανείς εκεί μερικές φορές λόγω εργασίας και του πνεύματος της οργάνωσης και της οικονομίας· και είμαστε πολύ πρόθυμοι να πιστέψουμε ότι είναι έτσι ότι εσείς, κύριοι, έχετε καταφέρει να βρείτε το δρόμο σας εκεί. Αλλά εμείς οι άλλοι, που είμαστε όλοι χειρώνακτες ή πνευματικά εργαζόμενοι, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αν μερικές φορές ένας άνθρωπος κερδίζει τύχη και ευκολία με τη δικιά του εργασία και στερήσεις, είναι τόσο πολύ πιο συχνά από τη δουλειά και τις στερήσεις των άλλων.
*Μετάφραση: Αιχμή
https://aixmi.wordpress.com/
