Την Κυριακή 28 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και με την ενεργή συμμετοχή πολλών δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών η εκδήλωση – παρουσίαση της εφημερίδας «Μαυροκόκκινη Σημαία» και η συζήτηση γύρω από τον αναρχικό τύπο και την ψηφιακή εποχή. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το μουσικό σχήμα «Λαϊκή Οργή» για το ρεμπέτικο γλέντι που ακολούθησε της εκδήλωσης, το Στέκι Π για την φιλοξενία όλης της διοργάνωσης και φυσικά το σύνολο των παρευρισκόμενων για την συμμετοχή και την γόνιμη προσφορά τους στον διάλογο που έλαβε χώρα.
Παρακάτω δημοσιεύουμε το γραπτό μέρος της εισήγησης μας στην εκδήλωση της 28ης Ιουλίου.
Την ανάδυση του αναρχικού τύπου, μπορούμε να την εντοπίσουμε ήδη από την απαρχή της εμφάνισης του κινήματος μας. Η έκδοση αναρχικών πολιτικών εφημερίδων, περιοδικών και δελτίων πληροφόρησης είναι εγγεγραμμένη στις ίδιες του τις ρίζες, στις ίδιες τις ανάγκες που γέννησαν τον αναρχισμό ως «ώριμο τέκνο» του εργατικού κινήματος του 19ου αιώνα, καθώς και στους ίδιους τους στόχους που έθεσε το κίνημα μας από την γέννηση του. Ο αναρχισμός τόσο ως επαναστατική κοσμοθεωρία, όσο και ως επαναστατική αντιπρόταση που πρεσβεύει μια άλλη μορφή οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης, δεν δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει στοχαστικές ανάγκες αποκομμένων φιλοσόφων, ούτε για να αποτελέσει ένα θρησκευτικό δόγμα των πιστών του. Αναπτύχθηκε για να εμπνεύσει, να πείσει και να εκφράσει την εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα. Να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη της επαναστατικής αλλαγής. Αυτή την ανάγκη εξυπηρέτησαν ευθύς εξαρχής οι αναρχικές εφημερίδες προωθώντας πλατιά τα αναρχικά επαναστατικά προτάγματα και την αναρχική δράση, μέσα στην καρδιά των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών μαζών. Την ανάγκη να διαδοθεί ο αναρχισμός και οι προτάσεις του, να γνωστοποιηθεί η κοσμοθεωρία του και να προωθηθεί η δράση των αγωνιστών/τριών του.
Οι αναρχικές εφημερίδες έπαιξαν τον πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στην διάδοση των αναρχικών επαναστατικών ιδεών σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τόπους που το οργανωμένο αναρχικό κίνημα κατέκτησε με τον αγώνα του σημαντική θέση στην πάλη για την ηγεμονία των ιδεών και στην πάλη για την επανάσταση. Οι αναρχικές εφημερίδες υπήρξαν το κύριο μέσο απεύθυνσης των αναρχικών προς την εργατική τάξη και την φτωχή αγροτιά στην προεπαναστατική Ρωσία, στην Ουκρανία, στην επαναστατημένη Ισπανία, καθώς και σε όλο τον κόσμο όπου δραστηριοποιούνταν οργανωμένοι αναρχικοί. Συγχρόνως, οι αναρχικές εφημερίδες υπήρξαν και ένα μέσο ανταλλαγής απόψεων μεταξύ των αγωνιστών/τριών. Στις στήλες του αναρχικού τύπου καταγράφονταν οι προτάσεις, τα σχέδια και οι στρατηγικές κατευθύνσεις οργανώσεων και ομάδων, όπως και ανταπαντήσεις και ζωντανός διάλογος πάνω στα διακυβεύματα του αναρχικού αγώνα. Ο ζωντανός αυτός διάλογος μέσω του αναρχικού τύπου πολλές φορές διαπερνούσε τα εθνικά σύνορα και έδινε το έναυσμα της συνέχειας και της εμβάθυνσης του μέσω της κλασικής αλληλογραφίας.
Αυτή η παράδοση δεν μένει στον 19ο αιώνα συμπεριλαμβανομένου και του εν ελλάδι αναρχικού τύπου στην Πελοπόννησο απ’ όπου κρατάει η δική μας πολιτική παράδοση, με την έκδοση των πρώτων αναρχικών εφημερίδων με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις εφημερίδες «Επί τα Πρόσω», «Νέο Φως» κ.α. Ο αναρχικός τύπος ακολουθεί σε παγκόσμιο επίπεδο μια μακρά ιστορική πορεία που συνεχίζει στον 20ο αιώνα και προεκτείνεται ως τις πρώτες δεκαετίες του 21ου. Αναμφίβολα όμως αυτή η συνέχεια του αναρχικού τύπου συντελείται σε μικρότερη εμβέλεια ως προς το εύρος των εφημερίδων προς κυκλοφορία, ως προς το εύρος του υποκειμένου απεύθυνσης και ως προς το εύρος κοινωνικής και ταξικής επιρροής. Επισκοπώντας τα ελλαδικά καθ’ ημάς, οι αναρχικές εφημερίδες των δεκαετιών της δεκαετίας του ΄80 και του ‘90 είχαν να ανταγωνιστούν πέρα από την προπαγάνδα του οικονομικά πιο εύρωστου καθεστωτικού τύπου, την κυριαρχία των τηλεοπτικών καναλιών ως μέσων «ενημέρωσης». Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρούμε πως το πεδίο της «ενημέρωσης» μετατοπίζεται με την ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση όχι μόνο του αναγνωστικού κοινού του τύπου αλλά και με την μεγάλη συρρίκνωση των τηλεθεατών, με το διαδίκτυο να κερδίζει την πρωτοκαθεδρία στην «πληροφόρηση». Ακόμα πιο πρόσφατα σημειώνονται ραγδαίες αλλαγές και εντός της διαδικτυακής ενημέρωσης, αφού αρχίζει να μειώνεται η επισκεψιμότητα στα διάφορα sites ενημερωτικού περιεχομένου και ιδίως ο χρόνος της ανάγνωσης άρθρων σε αυτά και να ανεβαίνει η «γρήγορη» και επιφανειακή «πληροφόρηση» μέσω των social media, η επίδραση των οποίων στην καθημερινότητα όλο και περισσότερων ανθρώπων – και όχι μόνον της νεολαίας – αποκτά πια καθολικές διαστάσεις.
Η ενσωμάτωση μιας σειράς αναγκαίων στην καθημερινότητα λειτουργιών στα «έξυπνα κινητά» σε συνδυασμό με την ευρεία χρήση των social χαρακτηρίζει κατά πολύ τον «σύγχρονο τρόπο ζωής» όπου, όπως απλοϊκά αλλά διόλου άδικα, τείνουμε να λέμε «όλοι είναι με ένα κινητό στο χέρι». Πέρα από αξιολογικές κρίσεις για τον «σύγχρονο τρόπο ζωής» που αδιαμφησβήτητα είναι ένας «κακός τρόπος ζωής» αλλά και πέρα από αναχρονιστικές και τεχνοφοβικές προσεγγίσεις δαιμονοποίησης της τεχνολογίας καθ΄ αυτής θα πρέπει να δούμε αυτόν τον «τρόπο ζωής» ως αντανάκλαση του πώς είναι δομημένες οι σημερινές κοινωνίες. Θα ήταν ολέθριο λάθος στο πλαίσιο μιας μεταμοντέρνας εξέτασης του «μερικού» να αποσυνδέσουμε τον «τρόπο ζωής» από το κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό σύστημα καθώς αυτό είναι που διαμορφώνει, συμπεριλαμβανομένου και των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών κολοσσών που διαχειρίζονται τις γνωστές μας πλατφόρμες των social, τα ερεθίσματα, τις τάσεις, τις κάθε λογής μόδες και φυσικά τους αλγόριθμους που καθορίζουν την ιεραρχία της ενημέρωσης μέσα στο ψηφιακό μικροσύμπαν.
Θα πρέπει να δούμε την απορρόφηση των ανθρώπων στο ψηφιακό μικρόκοσμο ως προϊόν της ανάγκης εκτόνωσης της σκέψης και των προβλημάτων από την δουλειά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο και ως προϊόν της ανάγκης για υποκατάσταση της προαγωγής κριτικής σκέψης από μια επικίνδυνη πνευματική φυλακή που ενσαρκώνει την ενδόμυχη τάση για μεταπήδηση από τα καυτά προβλήματα του υπαρκτού κόσμου στο γλίστρημα έξω από αυτόν και τον εγκλωβισμό μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα εικονικής δημοφιλίας, εικονικών φίλων, επιδερμικής συσχέτισης με τον κόσμο. Το ψηφιακό μικροσύμπαν είναι η δίοδος σε ένα «safe space» που σου επιτρέπει να μην σκέφτεσαι, να μην προβληματίζεσαι, να μην χρειάζεται να βρεις λύσεις για τις οποίες θα χρειαστείς να δαπανήσεις ώρες από τον πολύτιμο χρόνο σου, αλλά αντ’ αυτού να απορροφάσαι στην μηχανικότητα των επαναλαμβανόμενων κινήσεων. Κάπως έτσι γίνεται μηχανική και η απορρόφηση της πληροφορίας η οποία εξαρτάται από τις αλγοριθμικές τάσεις στην αρχική σου σελίδα. Πόσες φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους, ακόμη και συντρόφους/ισσες να διαμαρτύρονται για την μη εύρεση δημοσιεύσεων στην αρχική τους σελίδα, που θα μπορούσαν εύκολα να βρουν μέσω ενός απλού searching. Φαίνεται, ότι ακόμη και η πληκτρολόγηση, το «κλικ» και η αναζήτηση μιας σελίδας καταντούν μέσα στην ψηφιακή πραγματικότητα ή για να είμαστε πιο σαφείς, μέσα στην σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα, ακανθώδη εγχειρήματα (!) μόνο και μόνο επειδή απαιτούν παραπάνω «σκέψη» απ’ όσο απαιτεί η τυχαιότητα της μηχανικής και αυτόματης συνάντησης της πληροφορίας αμέσως μετά το άνοιγμα του facebook ή του twitter.
Αν λοιπόν η αναζήτηση μιας σελίδας συνιστά μεγαλεπίβολο εγχείρημα «σκέψης» και «στοχασμού», εύλογα θα αναρωτηθούμε, πώς άραγε θα μπορέσει ο κόσμος μας να έρθει σε σύγκρουση με τον κόσμο του καπιταλισμού και του κράτους στον οποίο είναι χαμένος, βομβαρδιζόμενος από χαζά βιντεάκια και εύπεπτα μιμς; Αν όλη η σκέψη είναι προσανατολισμένη στο άγχος της επιβίωσης είτε στην δουλειά είτε στο κυνήγι πιστοποιήσεων (για μια καλύτερη δουλειά) και έξω από αυτήν ψάχνει απεγνωσμένα το κανάκεμα στην ύπνωση και την ανώδυνη χαλάρωση πάνω από μια οθόνη, τότε πώς εμείς θα χτίσουμε τα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα που απαιτούν οι καιροί; Και πώς θα είναι αυτά τα επαναστατικά κινήματα βλέποντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της αγωνιζόμενης νεολαίας του σήμερα να προβληματίζεται παραπάνω για θέματα προερχόμενα από τα social παρά με τα κοινωνικά προβλήματα ή τα προβλήματα του διαρκώς σε υποχώρηση κοινωνικού και ταξικού κινήματος;
Η απάντηση βρίσκεται μάλλον στην εισχώρηση στις αιτίες που προκαλούν την ανάγκη για διέξοδο από τα προβλήματα μέσω της «εκτόνωσης» τον σύγχρονο εργαζόμενο άνθρωπο και νεολαίο. Η αναγνώριση της αιτίας είναι πάντα το μισό μέρος της λύσης. Αντί να προβούμε σε μια «εύκολη» αντικοινωνική κριτική βγάζοντας άθελα μας λάδι το σύστημα και αντί να μετατραπούμε σε αποκομμένους μπούμπερς που αναθεματίζουν «τα κινητά του διαβόλου» είναι πολύ προτιμότερο να χτυπήσουμε το κτήνος στην ρίζα και να αναδείξουμε τις πραγματικές λύσεις σε όσα δεινά μας καταδυναστεύουν και η αδυναμία μας να τα αντιμετωπίσουμε μας εξωθούν στην κατανάλωση χαμηλών θεαμάτων, στην εκτόνωση μέσω της μηχανιστικής σκέψης και πράξης και στην αδιαφορία εμβάθυνσης για την πραγματική προέλευση των «δεινών». Το ζήτημα είναι να επιτεθούμε στην αιτία και όχι στο σύμπτωμα (δηλαδή τον τρόπο ζωής). Να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ανταγωνιστικά ερεθίσματα και να «τραβήξουμε» τον κόσμο στην κινητοποίηση για την ίδια του την ζωή και όχι στο αποτράβηγμα από αυτήν. Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να είναι καθημερινός, συνεπής και πολυμέτωπος.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι πράγματι ατομικιστικός, βγαλμένος μέσα από την πιο ακραία θατσερική ονείρωξη. Αντί η ίδια η βάρβαρη πραγματικότητα να οξύνει την τάση για συλλογικότητα συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο: οι ατομικές προκλήσεις οδηγούν στην αυταπάτη ότι η λύση θα βρεθεί ατομικά. Κι έτσι το άτομο χάνεται σε έναν κυκεώνα αυταπατών που νομίζοντας ότι «κοιτάει την ζωή του» (δηλαδή την πάρτι του) στην πραγματικότητα αποσπάται από την ίδια του την ζωή χορεύοντας στον ρυθμό της μισθωτής σκλαβιάς, της εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης, μοιραία οδηγείται στην αδιαφορία για τον διπλανό. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνεται και η ατομικιστική κουλτούρα εκείνη που περιορίζει κάθε στοχασμό γύρω από ατομικές και όχι συλλογικές ταυτότητες, γύρω από την υποκειμενικότητα του ατόμου και όχι γύρω από το κοινό συλλογικό βίωμα. Τα νέα ιδεολογήματα έρχονται πάντα να θεμελιώσουν και να θωρακίσουν ιδεολογικά νέες ανάγκες και τάσεις, πραγματικές ή επίπλαστες και όχι για να τις δημιουργήσουν εκ του μηδενός.
Στην εποχή της ψηφιακής επιτάχυνσης και των social media ως κύριο μέσο μαζικής ενημέρωσης είναι σημαντικό να μην διαγράψουμε πλήρως από την κινηματική και πολιτική μας δράση εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν και συνεχίζουν μέσα από συλλογικές προσπάθειες να υπάρχουν και σήμερα. Είναι σημαντικό να μην αφήσουμε το μονοπώλιο της ενημέρωσης στους λίγους που καταδυναστεύουν τις ζωές μας και να προπαγανδίζουμε διαρκώς τις ιδέες και το όραμα μας για μια άλλη κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης. Στην εποχή που όλη η ενημέρωση περνάει μέσα από φίλτρα αναζητήσεων και cookies δημιουργώντας το λεγόμενο echo chambers είναι σημαντικό να παρεμβαίνουμε αδιαμεσολάβητα και να δίνουμε το δικό μας πολιτικό στίγμα συνομιλώντας και αλληλεπιδρώντας δια ζώσης με τους ανθρώπους της τάξης μας.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν προάγουμε, όπως ήδη τονίσαμε, αντιτεχνολογικές προσεγγίσεις. Άλλωστε εκτός από την έντυπη μορφή το αναρχικό κίνημα έχει χρησιμοποιήσει τα social media και το διαδίκτυο γενικότερα, μέσω σελίδων αντιπληροφόρησης, websites στα οποία μέσα μπορεί κανείς να διαβάσει μια κριτική των γεγονότων από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, ιδεολογικά κείμενα, ιστορικά ντοκουμέντα κοκ. Και εμείς σαν ομάδα διατηρούμε ιδεολογικό-ιστορικό ιστότοπο (https://anarchism.espivblogs.net/) όπου μέσα σε αυτόν κάποιος μπορεί να βρει πληθώρα κειμένων που αφορούν το αναρχικό κίνημα, πολιτικές κριτικές κοκ. Το πολιτικό επίδικο ενός ζωντανού κινήματος δεν είναι απορρίψει μέσα και εργαλεία αλλά να μπορέσει να τα χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους σκοπούς του. Στόχος μας δεν είναι άλλωστε η επικράτηση ενός μέσου έναντι άλλου αλλά η όσο μεγαλύτερη διάδοση των αναρχικών ιδεών στην εργατική τάξη με απώτερο σκοπό την επίτευξη της πανανθρώπινης Κοινωνικής Επανάστασης.
Αλλά ακόμη και μέσα από το διαδίκτυο θα πρέπει να κοιτάμε προς τα έξω. Δηλαδή η χρήση του για πολιτικούς σκοπούς να είναι συμπληρωματικός και να μην αυτοπαγιδεύεται σε ένα κινηματικό αλισβερίσι like και θεάματος προς τέρψιν μιας εικονικής δημοφιλίας που ουδεμία συνάφεια έχει με την πολιτική μας δημοφιλία στον πραγματικό κόσμο. Δουλειά των αγωνιστών είναι να δημιουργούν τάσεις, προβληματισμούς, πεδία σκέψης και πεδία αγώνα και να καθοδηγούν τις εξελίξεις όχι να καθοδηγούνται και να ενσωματώνονται σε αυτές «επειδή οι καιροί αλλάζουν». Δουλειά των επαναστατικών κινημάτων είναι να φτιάχνουν τους καιρούς και όχι να τους ακολουθούν παθητικά, μιμούμενα κάθε κοινωνική παθογένεια που παράγει ο καπιταλισμός. Εκεί τίθεται σαφώς και το ζήτημα, να μην ξεπεραστούν από τους καιρούς. Στην πραγματικότητα όμως το «διαβατήριο» του «ξεπεράσματος» βρίσκεται στην τυφλή υποταγή στους καιρούς που άλλοι διαμορφώνουν και όχι στην απόπειρα αλλαγής τους. Βρίσκεται στην «πρόταση» να γίνουμε και εμείς influencers ατακαδόροι και δήθεν «γνώστες» των κοινωνικών ψηφιακών «θέλω», κατορθώνοντας απλώς να γίνουμε γραφικότεροι και από τα νησιά που τις μέρες αυτές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στενάζουν στην μάχη για το μεροκάματο στις τουριστικές γαλέρες.
Μέσα σ’ αυτό το περίπλοκο πλαίσιο της εποχής το οποίο μόνο σκιαγραφήσαμε, πήραμε την απόφαση να εκδώσουμε μια αναρχική πολιτική εφημερίδα, την «Μαυροκόκκινη Σημαία». Η δημιουργία της «Μαυροκόκκινης Σημαίας» προέκυψε με βάση την ανάγκη για την οποία ιστορικά αναδύθηκε ο αναρχικός τύπος. Ως ανάγκη δηλαδή για την ύπαρξη μιας σταθερής δομής προπαγάνδισης των θέσεων, των προτάσεων και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάδοση και μεταφορά των αναλύσεων μας πάνω στα καυτά κοινωνικά, ταξικά και πολιτικά επίδικα της εποχής από την σκοπιά του επαναστατικού ταξικού αναρχισμού. Ως ένα σημαντικό κομμάτι των μέσων που χρησιμοποιούμε ως αναρχικοί για να καταφέρουμε με συνέχεια και συνέπεια μέσα στον χρόνο να επικοινωνήσουμε όλα τα παραπάνω, να απευθυνθούμε και να αλληλεπιδράσουμε σε ζωντανό χρόνο με τους ανθρώπους της τάξης μας. Με βάση αυτή την ανάγκη της δημιουργίας της εφημερίδας καθορίστηκαν και τα θεματικά της αντικείμενα, καθώς και το υποκείμενο απεύθυνσής της.
Η «Μαυροκόκκινη Σημαία» όπως δηλώνεται και στα πρωτοσέλιδα της, είναι μια εφημερίδα προαστιακής εμβέλειας. Διακινείται δηλαδή στους δρόμους και στις γειτονιές των ταξικά προσδιορισμένων δυτικών προαστίων της Αθήνας και εκεί συναντά το υποκείμενο απεύθυνσής της. Ολόκληρος ο σχεδιασμός του εγχειρήματος, από την επιλογή της ύλης και τον τρόπο σύνθεσης των άρθρων, ως τον σχεδιασμό της διακίνησης μέσω των σταθερών εξορμήσεων των μελών της συλλογικότητας μας, δομείται ακριβώς πάνω στην αντίληψη, ότι η «Μαυροκόκκινη Σημαία» δεν είναι μια εφημερίδα κινηματικής κατανάλωσης αλλά ένα εργαλείο κοινωνικής και ταξικής απεύθυνσης. Γι’ αυτό και το μεγαλύτερο μέρος των φύλλων δεν βρίσκεται σε κινηματικούς πάγκους αλλά σε γραμματοκιβώτια, λαϊκές αγορές και σε χέρια ανθρώπων που συναντάμε εκεί έξω. Αυτή η επιλογή έχει και το αντίστοιχο κόστος: από την μια μεγάλη απαίτηση χρόνου για την κυκλοφορία της, έξω από τα φώτα της κινηματικής αυτοπροβολής και από την άλλη, τεράστιο οικονομικό κόστος για την χέρι με χέρι και χωρίς διαμεσολάβηση αντιτίμου, κυκλοφορία της.
Τα δυτικά προάστια για μας δεν είναι μόνον η γεωγραφική περιοχή στην οποία μένουμε και δραστηριοποιούμαστε αλλά αποτελούν τα προάστια της μητροπολιτικής περιοχής της Αθήνας που βιώνουν την μεγαλύτερη φτώχια και υποβάθμιση. Έτσι για μας είναι σημαντικό μαζί με το μοίρασμα της εφημερίδας να ανοίγουμε συζητήσεις με τους εργαζόμενους της τοπικής κοινωνίας, να ακούμε τους προβληματισμούς τους -που άλλωστε είναι και δικοί μας ως κομμάτι της εργατικής τάξης- και μέσα από τις σελίδες του εντύπου όσο και από τη τριβή μας με το υποκείμενο απεύθυνσης μας να προπαγανδίζουμε τις ιδέες μας και την γενικότερη αντίληψη που έχουμε για την κοινωνία. Η ανταπόκριση που λαμβάνουμε είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική και διαψεύδει κατηγορηματικά τις φωνές εκείνες που θεωρούν χάσιμο χρόνου την φυσική κοινωνική και ταξική απεύθυνση για τα μάτια του φιλοθεάμονος διαδικτυακού κοινού και την καταγραφή του στις λίστες των likes.
Όπως γράφουμε και στην περιγραφή της εφημερίδας: « Η «ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ» απευθύνεται στον εργαζόμενο λαό, τους άνεργους και την νεολαία των περιοχών. Θέλει να μιλήσει σε όσους και όσες δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και βιώνουν την εργασιακή εκμετάλλευση, την λεηλασία του εισοδήματος, το άγχος της επιβίωσης, την ανασφάλεια για το μέλλον, την περιστολή των κοινωνικών και εργατικών τους δικαιωμάτων. Να επικοινωνήσει και να γνωριστεί με όσους ανθρώπους αγωνιούν σήμερα για την ποιότητα ζωής και την ευημερία τους, μέσα σε έναν κόσμο όπου το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί παραδίδει την κοινωνία όλο και περισσότερο στην φτώχεια, την εξαθλίωση και την απόγνωση.
Η «ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ» διαδίδει ότι μια άλλη λύση υπάρχει για την οργάνωση της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτικής ζωής. Την λύση αυτή φέρει το κίνημα του αναρχισμού και οι ιδέες του, που βρίσκονται σε αντίθεση με όλες τις εξουσιαστικές ιδεολογίες, είτε αυτές υποστηρίζουν το παρόν σύστημα του καπιταλισμού και του κράτους, είτε τα πάλαι ποτέ σοσιαλιστικά κράτη. Η λύση που πρεσβεύει ο αναρχισμός περνάει μέσα από την ιστορικά αναγκαία και επιτακτική ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος και την αναδιοργάνωση της κοινωνίας με εργατικό έλεγχο της παραγωγής, ισότητα στην διανομή του κοινωνικού πλούτου, λαϊκή λήψη όλων των αποφάσεων και κοινωνική πρόοδο με βάση το συλλογικό όφελος και όχι το ατομικό κέρδος των λίγων σε βάρος των πολλών.»
Στόχος, λοιπόν, της εφημερίδας μας είναι να κυκλοφορήσει ανάμεσα στους ανθρώπους της τάξης μας που δεν έτυχε ο «αλγόριθμος» των social να τους φέρει σε επαφή με το αναρχικό κίνημα, παρά μόνο μέσω της μιντιακής του συκοφάντησης. Να βρουν απαντήσεις πάνω στα πολυποίκιλα και πολυσύνθετα προβλήματα που τους απασχολούν με έναν όσο το δυνατόν πιο εύληπτο τρόπο που συνδυάζει ανάλυση, πρόταση και θεωρητικό περιεχόμενο. Η «Μαυροκόκκινη Σημαία» κυκλοφορεί και μπαίνει μέσα σε έναν ιδεολογικό ανταγωνισμό χωρίς κανόνες που λαμβάνει χώρα μέσα στον αέναο πόλεμο της πληροφορίας.
Την ευθύνη της έκδοσης και κυκλοφορίας της «ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ» έχει προς το παρόν η συλλογικότητα μας, η «Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού». «Προς το παρόν» γιατί ο στόχος του πυρήνα μας, είναι η δημιουργία μιας πολιτικής οργάνωσης όλων των δυτικών προαστίων ως πρώτο βήμα για την οικοδόμηση μιας νέας κινηματικής προοπτικής του οργανωμένου αναρχισμού στον ελλαδικό χώρο. Όπως οι περισσότεροι/ες θα γνωρίζετε ήδη η συλλογικότητα μας προτάσσει την γενική οργάνωση των αναρχικών γύρω από ένα επαναστατικό πρόγραμμα και γύρω από την απαιτούμενη ιδεολογική και τακτική ενότητα που θα επιτρέψει στην οργάνωση αυτή να παίξει ρόλο επαναστατικής εμπροσθοφυλακής στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες με στόχο την δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος ανατροπής. Γι’ αυτήν εργαζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις σε θεωρητικό και σε πρακτικό επίπεδο σε σύμπνοια με την οργανωτική επαναστατική παράδοση του παγκόσμιου αναρχισμού. Αλλά δεν είναι μόνο στο χέρι μας μια τέτοια προοπτική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την εγκαταλείπουμε ούτε για μια στιγμή. Αυτό που εμάς μας αναλογεί, είναι να δημιουργήσουμε μια όσο το δυνατόν πιο συνεκτική προαστιακή οργάνωση που θα μπορέσει να δραστηριοποιηθεί και κεντρικά. Πότε αυτό θα καταστεί εφικτό κρίνεται αντικειμενικά και όχι με βάση υποκειμενικές επιθυμίες και θα κριθεί και από τον κόσμο που θα αποφασίσει να συνοργανωθούμε με σταθερότητα και να κατορθώσουμε από κοινού όχι μόνο μια θεωρητική, αλλά και μια αγωνιστική και πρακτική αναβάθμιση σε κάθε πεδίο πάλης, για να το επιτύχουμε όσο πιο σύντομα.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
