Της Farah - WSM Jack White branch (προσωπική άποψη)
Από τη στιγμή που έκλεισαν οι κάλπες και επιβεβαιώθηκε ότι ο Mahmoud Ahmedinejad κέρδισε δεύτερη θητεία, ξέσπασαν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα. Αρκετοί Ιρανοί, οι οποίοι θεωρούν τη νίκη του Ahmedinejad σύμβολο της βαθιάς διαφθοράς που κατατρώει το πολιτικό σύστημα της χώρας, έχουν μπει σε μια περιπέτεια προκειμένου να αναγκάσουν την κυβέρνηση να ακυρώσει τα αποτελέσματα και να προκηρήξει νέες εκλογές.
Από την άλλη, σε μια ακόμα επίδειξη κλασικής κρατικής καταστολής, η αστυνομία και οι Φρουρές της Επανάστασης έχουν αιματοκυλήσει τους δρόμους πυροβολώντας στο ψαχνό, ενάντια στο πλήθος των ειρηνικών διαδηλωτών, συλλαμβάνοντας δεκάδες διαδηλωτές και βάζοντας στο στόχαστρο γνωστούς διαφωνούντες με την κυβέρνηση. Μόλις χθες (σ.τ.μ.: το κείμενο γράφτηκε 2-3 μέρες μετά τις εκλογές) η βρετανική “Guardian” έγραψε ότι τουλάχιστον 12 φοιτητές από διάφορα πανεπιστήμια της χώρας έχουν χάσει τη ζωή τους καθώς αντιστέκονταν στις κυβερνητικές δυνάμεις.
Σε μια προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου ώστε να επανέλθει η πολιτική νομιμότητα στο Ιράν, το υπουργείο Εσωτερικών και οι σχετικές υπηρεσίες (το Επαναστατικό Συμβούλιο) επιβεβαιώσαν τη “νίκη” του Ahmedinejad, δίνοντας συγχαρητήρια στη “δημοκρατία”. Ο τελευταίος άδραξε την ευκαιρία για να χαρακτηρίσει την “εκλογή” του “μήνυμα εκ μέρους του λαού”, πριν ο λαός απαιτήσει επανακαταμέτρηση.
Τα δυτικά ΜΜΕ προσπαθούν να μάς πείσουν ότι το κύριο ζήτημα που αφορούσε τα “αποτελέσματα” των εκλογών στο Ιράν επικεντρώθηκε στο εάν οι εκλογές αυτές ήταν νόθες ή όχι. Αλλά παρ’ ότι η γενική αίσθηση γύρω από το θέμα αυτό αποτελεί την όλη πλευρά του όλου ζητήματος, ωστόσο δεν μπορεί να μάς δώσει περαιτέρω ασφαλή διδάγματα από τις μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
Ήταν νόθες οι εκλογές; Πιθανόν. Και είναι πολύ πιο πιθανό ότι η πλειοψηφία των ψήφων στις εκλογές αυτές ήσαν υπέρ της αλλαγής, κάτι που δεν συνέβη στις ένατες προεδρικές εκλογές, 4 χρόνια πριν, όταν ένας άγνωστος, συντηρητικός δήμαρχος της Τεχεράνης, ο Ahmedinejad, τέθηκε αντίπαλος αυτού του αρκετά αμφιλεγόμενου κληρικού που έγινε επιχειρηματίας, του Rafsanjani. Το γεγονός ότι εκλογές αυτές είτε αποκρύφτηκαν είτε ξεχάστηκαν από αρκετούς ρεφορμιστές ψηφοφόρους καθώς και το γεγονός ότι οι υποψήφιοι υποδείχτηκαν από το Επαναστατικό Συμβούλιο (κάτι που είναι και η πολιτική του), έχουν αγνοηθεί από τα δυτικά ΜΜΕ.
Το νέο κύμα διαδηλώσεων που ακολούθησαν το αποτελέσμα των εκλογών, έφερε στην επιφάνεια το διάλογο που διεξάγεται επί δεκαετίες στο Ιράν σχετικά με τα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα, τη συμμετοχή και τη συνδιαμόρφωση. Όπως σε πολλές άλλες χώρες, τα συγκεκριμένα ζητήματα και τα δικαιώματα στο Ιράν ήταν αιχμάλωτα των ίδιων των εκλογών.
Για παράδειγμα, η ψήφος στον Mousavi σήμαινε ψήφος για μεγαλύτερες ελευθερίες στις γυναίκες, η δε ψήφος στον Ahmedinejad σήμαινε ψήφος ενάντια στην φιλελευθεροποίηση-ιδιωτικοποίηση της ιρανικής οικονομίας. Αν και αρκετοί Ιρανοί παρέμειναν επιφυλακτικοί όσον αφορά όλους τους υποψηφίους, ότι τους επιτράπηκε να συμμετέχουν σ’ αυτό το αρκετά αμφισβητούμενο και ασυνήθιστο στυλ εκλογικών μαγειρεμάτων, οι εκλογές δεν είναι εντελώς ψεύτικες, όπως ισχυρίζονται οι διαδηλωτές. Οι Ιρανοί, όπως και άλλοι λαοί στον κόσμο, αναγκάστηκαν να διαλέξουν μεταξύ ζητημάτων και υποψηφίων που δεν αντιπροσώπευαν το ευρύτερο φάσμα των πολιτικών τους απόψεων, των ενδιαφερόντων και των προδοκιών τους.
Ενώ η εγκυρότητα των εκλογών αμφισβητείται, αυτό για το οποίο οι διαδηλωτές, ο Ahmedinejad και το Επαναστατικό Συμβούλιο φαίνεται ότι ενδιαφέρονται είναι το μέλλον της Ισλαμικής Δημοκρατίας, το οποίο φαντάζει αβέβαιο. Αυτό το “δημοκρατικό δίλημμα” που έχει εξασφαλίσει το κράτος διαμέσου της αβέβαιης εκλογικής διαδικασίας, είναι η ποπλύ ικανοποιητικά εντεινόμενη αντιπολίτευση, όχι μόνο από τους “Γονείς της Επανάστασης” αλλά πολύ περισσότερο σαπό αυτούς που είναι στα 20 και κάτι χρόνια τους και γεννήθηκαν μετά το 1979 και οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την αποδεδειγμένη “επιτυχία” της Ισλαμικής Επανάστασης.
Φαίνεται ξεκάθαρα η εκστρατεία της ιρανικής κυβέρνησης να αδρανοποιήσει τους ισλαμιστές πολίτες–“μοντέλα” το μόνο αποτέλεσμα που έχει έως τώρα είναι μια σοβαρή κρίση αξιοπιστίας προς τα θρησκευτικά ιδανικά της Επανάστασης”, ενώ έχει καλλιεργήσει μια δράση για την οποία αρκετοί προσεύχονταν σιωπηλά – καθώς η δημόσια σφαίρα, που αποτελεί το τελευταίο οχυρό των θρησκευτικών ελίτ που βρίσκονται σκαλωμένες στην εξουσία, έγινε στόχος των ίδιων της των όπλων την Κυριακή των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Εδώ δεν επιτρέπεται να κάνει κανείς το λάθος πιστεύοντας ότι το Ιράν πάει προς, ή επιθυμεί, μια λαϊκή επανάσταση. Συμβαίνει το αντίθετο! Ωστόσο, το σιδερένιο σφιχταγκιάλασμα με την εξουσία το οποίο απολαμβάνουν αρκετές από τις θρησκευτικές ελίτ από την εποχή του πολέμου Ιράν-Ιράκ φαίνεται ότι σταδιακά ξεφτίζει σε κάθε σημείο του.
Σήμερα, οι σκεφτόμενοι τις αλλαγές ψηφοφόροι μέσα και έξω από το Ιράν, οι οποίοι βλέπουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες να αμφισβητούνται με ορμή ξανά μετά τη διάρκεια της περιόδου Khatami, αψηφούν τις πολυάριθμες, βίαιες και χειραγωγικές δυνάμεις του κράτους και τολμούν να μη μείνουν για μια ακόμα φορά όσον αφορά τις εκλογές. Αυτοί που αντιστέκονται γενναία στο καθεστώς έχουν γίνει αντικείμενο λανθασμένης ερμηνείας για θρησκευτικούς ή πολιτικούς σκοπούς και έτσι οι διαδηλώσεις συνεχίζονται.
Στα τριάντα αυτά χρόνια από τη πτώση του καθεστώτος του σάχη και τη σταδιακή επιβολή μιας ισλαμικής θεοκρατικής κυβέρνησης στο Ιράν, τα αντιπολιτευτικά κινήματα έχουν κατά γενναίο τρόπο προσπαθήσει να επανακτήσουν τις θέσεις τους στην πολιτική αρένα της χώρας. Τα κινήματα αυτά έχουν καλλιεργήσει τα δημοκρατικά ιδανικά σε μια προσπάθεια να προωθήσουν τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των φτωχών, των εθνικών μειονοτήτων και των γυναικών, ανάμεσα στους άλλους.
Κατά τα τελευταία δυο χρόνια, το γυναικείο κίνημα του Ιράν, γνωστό και ως Εκστρατεία τους Ενός Εκατομμυρίου Υπογραφών, έχει δείξει ότι διευρύνει τις διακρίσεις που βιώνουν οι γυναίκες σε κάθε επίπεδο της ιρανικής κοινωνίας. Πριν από τις αρχές των διαδηλώσεων η εκστρατεία αυτή ήταν το πιο μεγάλο και πιο δυναμικό κίνημα διαφωνίας στο Ιράν.
Για όσους από μας ενδιαφέρονται για μια κάποια “αλήθεια” όσον αφορά στο τι έγινε ακριβώς στις εκλογές της Παρασκευής, ή σε όσους συνεχίζουν να αισθάνονται μπερδεμένοι από τη μυριάδα των αναλύσεων και άλλων της πολιτικής πλύσης εγκεφάλου ή της λάσπης του τι ακριβώς είναι οι διαδηλώσεις, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι δεν έχουμε εύκολες απαντήσεις.
Το Ιράν είναι μια χώρα η οποία μάχεται να διατηρηθεί εν μέσω τεράστιων διαφορετικών γνωμών και πολιτικών πάνω σε πολιτικές απόψεις, κοινωνικές πολιτικές και τους υπέροχους αυτούς κανόνες μέσω των οποίων κυβερνούν οι “ηθικοί” με το κρατικό τους σύστημα. Μην κάνετε το λάθος να παίρνετε τα τωρινά γεγνότα στο Ιράν ως αγώνα για δημοκρατία, ή ακόμα για “πιο καλή αντιπροσώπευση” της θέλησης του λαού. Αυτό που συμβαίνει στο Ιράν είναι ο αγώνας για μια ελάχιστα πιο δίκαιη εκλογική διαδικασία. Εάν οι πολιτικοί σοφολογιότατοι, οι δυτικόγλωσσοι και οι αλληλέγγυοι ακτιβιστές επιθυμούν να υποστηρίξουν τους Ιρανούς στον αγωνα τους για ελευθερία, πρέπει να λάβουν υπόψη τους εκείνους που έχουν εκτελεστεί ή εξοριστεί, οι οποίοι θυσίασαν κάποτε τη ζωή τους για όλους αυτούς που βλέπετε στους δρόμους σήμερα.
* Σχετική πηγή http://www.we-change.org/english/
** Η Farah είναι Ιρανή εξόριστη και μέλος της ιρλανδικής αναρχοκομμουνιστικής οργάνωσης Workers Solidarity
Movement (Κίνημα Εεργατικής Αλληλεγγύης). Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στο Anarkismo και βρισκεται στο http://www.anarkismo.net/article/13493 Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 28 Ιούνη 2009.
