Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βία στην Ελλάδα, ειδικά αυτή με τη μορφή δολοφονιών από τις δυνάμεις καταστολής του Κράτους και τους “πολίτες” συμμάχους τους, αλλά ακόμα και αυτή η βία η οποία δεν κάνει εξαιρέσεις όσον αφορά μερικές αυταπάτες, έχουν οδηγηθεί σε μια τραγωδία. Αλλά παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πιο σπουδαία νέα για μας από την εποχή του Μάη του 1968. Συγκεκριμένα, τα νέα αυτά είναι ενθαρρυντικά μετά τη δημόσια δυσφήμηση σε βάρος μας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στο συνέδριο των Δημοκρατικών (στις ΗΠΑ).
Η εξέγερση αυτή καθιστά ξανά τον αναρχισμό ένα σημαντικό διεθνές κοινωνικό και πολιτικό κίνημα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι από μόνη της η εξέγερση αυτή θα οδηγήσει στο να γίνει ο αναρχισμός λαϊκό κίνημα οπουδήποτε αλλού, αλλά τουλάχιστον δεν οδηγεί σε μια κατάσταση δημόσιας γελοιοποίησης όπου διαδηλώνεται η δύναμη ενός λαϊκού αναρχικού κινήματος που αντιστέκεται στο αστικό Κράτος.
Ακόμα, είναι σημαντικό να τονιστούν μερικά ακόμα κρίσιμα σημεία.
Η κοινωνική εξέγερση στην Ελλάδα εμπεριέχει όλες εκείνες τις εκρηκτικές πιθανότητες για μια επανάσταση. Αλλά μια εξέγερση από μόνη της δεν συνιστά επανάσταση. Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε χρειάζεται πειθαρχία ώστε ο αγώνας να διατηρηθεί και ενδυναμωθεί – όχι η πειθαρχία της αναμονής, αλλά η πειθαρχία της δράσης, η πειθαρχία αυτή που οδηγεί πιο γρήγορα τον αγώνα ένα βήμα παραπέρα πριν μπορέσουν οι όποιες εξουσίες να τον ελέγξουν.
Κάτι παραπάνω από αυτό: απαιτείται ένα πιο σαφές κοινωνικό περιεχόμενο απ’ ότι του να μαχόμαστε μόνο ενάντια στην αστυνομία και σπάζοντας τράπεζες. Εξεγέρσεις που αποτυγχάνουν να εμβαθύνουν και να ενταθούν αναπόφευκτα καταλήγουν σε άμυνα και τότε είτε καταβάλλονται από το Κράτος είτε απλώς μαραζώνουν. Χωρίς πειθαρχία και κατεύθυνση, η εξέγερση αυτή θα αποτύχει να εμβαθύνει και να ενταθεί.
Λέγοντας εμβαθύνει εννοώ να μεταπηδήσει από την άμεση σύγκρουση με την αστυνομία και τις άλλες δυνάμεις του Κράτους στην κατάληψη της κρατικής και καπιταλιστικής ιδιοκτησίας καθώς και την ανάγκη κοινωνικής αυτο-οργάνωσης του κόσμου, πιο συγκεκριμένα των επαναστατών εργατών και των αντιεξουσιαστών μαθητών και φοιτητών. Να πώς η εξέγερση μπορεί να μετατραπεί σε επαναστατικό αγώνα.
Οι αναρχικοί και οι υπόλοιποι εξεγερμένοι στην Ελλάδα έχουν ήδη δείξει ότι ξέρουν πώς να αγωνίζονται, ότι γνωρίζουν πώς να προπαγανδίζουν και να οργανώνονται αρκετά ικανοποιητικά ώστε να αντιστέκονται αποτελεσματικά στο Κράτος. Είναι απίθανο ότι ακόμα και αν οι πιο καλές ενέργειές τους οδηγήσουν σε μια ολοκληρωμένη επανάσταση, αλλά με μια πειθαρχημένη, ενοχρηστρωμένη προσπάθεια να μπορέσουν να επιτύχουν πραγματικά επαναστατικές κατακτήσεις.
Επιπλέον, οι εξεγέρσεις αυτές στην Ελλάδα δείχνουν το δρόμο προς μια πιο πλατιά αναρχική προπαγάνδα και συμμετοχή στους λαϊκούς κοινωνικούς αγώνες για την αντίσταση στους κατασταλτικύς μηχανισμούς του Κράτους.
Οι αναρχικές ομάδες και οργανώσεις πρέπει να υποστηρίξουν ανοιχτά την εξέγερση στην Ελλάδα και να καταβάλλουν καάθε δυνατή προσπάθεια να μεγιστοποιήσουν τις επιτυχίες των Ελλήνων συντρόφων μας.
Την ίδια στιγμή, πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί για τα παλαιά λάθη μας του να εξομειώσουμε την εξέγερση με την επανάσταση, τις προηγούμενες αποτυχίες του κινήματός μας επιτρέποντας τη σύγχυση και την ανοργανωσιά να μας αποτρέψουν από το να είμαστε η εμπροσθοφυλακή των κοινωνικών αγώνων και του να στρέψουμε την εξέγερση σε κοινωνική επανάσταση.
* Γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στο http://www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 13 Δεκέμβρη 2008.
