Ανακοίνωση της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών (FdCA) από την Ιταλία για τη κατάσταση στο Λίβανο.
Ονομάζονται «πολιτικοί θάνατοι», θύματα των αμερικανικών παράλληλων επιπτώσεων στο Ιράκ, θύματα των ισραηλινών βομβαρδισμών στην Παλαιστίνη και το Λίβανο, ανυπεράσπιστες ανθρώπινες ασπίδες που θυσιάζονται από τους αντάρτες της Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο, αρνιά προς θυσία στο βωμό της Al-Qaeda στο Ιράκ, αθώοι εργαζόμενοι που διαλέγονται από τους καμικάζι της Χαμάς στο Ισραήλ, θύματα της καθημερινής καταστολής των Μπααθιστών στη Συρία ή της καθημερινής καταστολής από τους ιμάμηδες του Ιράν.
Ποιοι είναι στην πραγματικότητα; Είναι δεκάδες χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που σκοτώνονται από τον πόλεμο και από τον εθνικισμό των διαφόρων κρατών, εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων, που φεύγουν τα σπίτια τους για να βρουν κάποιο είδος αβέβαιης ασφάλειας, ανάλογα με τους ανθρωπιστικούς διαδρόμους που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των… στρατιωτικών.
Ποιοι είναι στην πραγματικότητα; Είναι εκατομμύρια ανδρών και γυναικών, που διαιρούνται επιδέξια μέσω των θρησκευτικών, εθνικών και γλωσσικών διαφορών, των οποίων η ζωή επιδεινώνεται από τα αποτελέσματα του εθνικισμού και του μιλιταριστικού ρατσισμού των κρατών, που είναι προσηλωμένα στη χάραξη ενός όλο και σημαντικότερου ρόλου σύμφωνα με τα ιμπεριαλιστικά ενδιαφέροντα στην περιοχή.
Είναι αυτοί που έλειπαν από τη διάσκεψη της Ρώμης. Είναι αυτοί χωρίς αντιπροσώπευση, χωρίς άλλη πολιτική δύναμη εκτός από αυτήν των αρχηγών των κρατών, χωρίς την οικονομική δύναμη εκτός από αυτήν των αρχηγών των κρατών, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ και των μεγάλων πολυεθνικών του πετρελαίου που βρίσκονται στα χέρια της αραβικής και της δυτικής αστικής τάξης. Είναι εργαζόμενοι χωρίς συνδικάτα, τα οποία απαγορεύονται κατ' επανάληψη, που καταστέλλονται και συντρίβονται ακόμα και πέρα από τη Μέση Ανατολή, ακόμη και με τη μορφή της φυσικής εξόντωσης των μελών τους, όπως στην περίπτωση του συνδικαλιστή Hadi Sahel, που σκοτώθηκε στο Ιράκ το 2005.
Δεν θα υπάρξει κανένα μέλλον γι’ αυτούς στον εθνικισμό των κρατών τους ή των φιλόδοξων κρατών. Δεν θα ελευθερωθούν με τις παλαιές τριτοκοσμικές μεθόδους που θέτουν ακόμα (τον ένα καταπιεσμένο) άνθρωπο ενάντια σε έναν άλλο (τον καταπιεστή), χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι η πραγματική σύγκρουση - σε κάθε χώρα, σε κάθε άνθρωπο - είναι μεταξύ του προλεταριάτου και της αστικής τάξης, μεταξύ του εκμεταλλευόμενου και του εκμεταλλευτή, μεταξύ των άθλιων προσφύγων που περιπλανιούνται γύρω από το νότιο Λίβανο και των πλουσίων της Βηρυτού που αναζητούν καταφύγιο στα ξενοδοχεία της Δαμασκού, μεταξύ των Παλαιστίνιων του Ισραήλ και των Αφρικανών Εβραίων που βρίσκονται στο κατώτατο σημείο της ισραηλινής κοινωνικής διαστρωμάτωσης, αφ’ ενός, και της αστικής τάξης που κατέχει την εξουσία στο Τελ Αβίβ, αφ’ ετέρου.
Ο εβραϊκός σιωνισμός δεν είναι ο εχθρός του αραβικού προλεταριάτου, οι σουνίτες ή οι σιίτες δεν είναι οι εχθροί του ισραηλινού προλεταριάτου. Ο πραγματικός εχθρός είναι οι αντίστοιχες εθνικές αστικές τάξεις τους και η διεθνής αστική τάξη.
Η τραγωδία του Λιβάνου συνοψίζει το υπερμεγέθες αυτών των συμφερόντων. Το Ισραήλ πρέπει να διατηρήσει τα εδάφη που κατέκτησε στον πόλεμο του 1982 Η σουνιτική Συρία - που δεν άφησε ποτέ πραγματικά από τα μάτια της τη λιβανέζικη «αποικία της» - απαιτεί την αποκατάστασή της και οπλίζει τη σιίτικη Χεζμπολάχ προκειμένου να διατηρήσει την πίεσή της στο Ισραήλ. Η Χεζμπολάχ μπορεί να σκέφτεται ότι έδωσε στους Παλαιστίνιους ένα χέρι βοήθειας, αποσπώντας την ισραηλινή προσοχή από τη Γάζα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στη Γάζα φαίνεται σήμερα λιγότερο σημαντικό από αυτό που συμβαίνει στο νότιο Λίβανο: η σουνιτική Συρία έχει μετατοπισθεί από την αντι-Σαντάμ συμμαχία του 1991 σε μια συμμαχία με το σιίτικο Ιράν προκειμένου να διεκδικήσει τα οφέλη από την αυξανόμενη ιμπεριαλιστική εξουσία της περιοχής ενάντια στις ΗΠΑ μεταξύ του Ιράκ και του Αφγανιστάν και κάτω από όλο αυτό να δημιουργήσει έναν ιστό διαδρόμων για την εκμετάλλευση των πρώτων υλών από τα κράτη και μεταξύ των κρατών σε ολόκληρη τη δυτική ασιατική περιοχή. Όλοι αυτοί, λοιπόν, χαράζουν τα συμφέροντα και τη μέγιστη εξουσία τους στη σκιά του ιμπεριαλισμού, δηλαδή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του ρωσικού ιμπεριαλισμού, του κινέζικου ιμπεριαλισμού, ίσως ακόμη και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.
Η νέα ιταλική κυβέρνηση εδραιώθηκε χάρη σε μια παλαιά φήμη που έχει η Ιταλία στις αραβικές χώρες ως αξιόπιστου μεσολαβητή χρήσιμου και στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Συρία και το Ιράν. Αλλά ενώ επανέκτησε ένα ρόλο στις εξωτερικές υποθέσεις που είναι πιο κοντά στην εθνική παράδοσή της (μιας και συνεχίζεται η εξωτερική πολιτική των Κράξι και Ανδρεόττι) μετά από την πολιτική αυλοκόλακα της τελευταίας κυβέρνησης, καθοδηγείται ακόμα από τα ηγεμονικά συμφέροντα των ΗΠΑ, με ελάχιστο ή κανένα περιθώριο ελιγμών.
Στο μεταξύ, οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και το νότιο Λίβανο. Είναι οι πολιτικοί θάνατοι σε έναν υπο-ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όχι έναν απελευθερωτικό πόλεμο. Η διάσκεψη της Ρώμης χρησίμευσε στο να προσθέσει περισσότερα θύματα: η εκεχειρία δεν έχει καμία σχέση με την κοινή ανθρώπινη ελεημοσύνη προς χάρη των ανυπεράσπιστων ζωών - πρέπει να περιμένουμε τις ανταγωνιστικές μεταξύ τους αστικές τάξεις να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Οι Λιβανέζοι εργαζόμενοι θα πρέπει να περιμένουν, για να προστατευθούν και να ελπίσουν για το καλύτερο. Όπως οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί εργαζόμενοι.
Αλλά το προλεταριάτο της Μέσης Ανατολής δεν μπορεί να περιμένει τις Διεθνείς Διασκέψεις πλέον! Πρέπει να υπάρξει μια νέα ελπίδα για τη σωτηρία, για την αυτονομία, για την ταξική ενότητα, και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της αντιμιλιταριστικής αντιπολίτευσης των Ισραηλινών refusniks και των λιποτακτών, μέσω της ανάπτυξης του μη βίαιου αγώνα ενάντια στο Τείχος που έχουν αρχίσει μαζί Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι αγωνιστές, μέσω της αναγέννησης των συνδικάτων στο Ιράκ και τη Συρία, μέσω των αγώνων των εργαζομένων πετρελαίου στο νότιο Ιράκ και στο Ιράν, πέρα από θρησκευτικές και εθνικές διαιρέσεις.
Η ενότητα των εργαζομένων είναι το καλύτερο όπλο ενάντια στους πολέμους και την εκμετάλλευση. Στη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο. Ένας νέος διεθνισμός με ταξική ενότητα και αλληλεγγύη είναι όλο και περισσότερο επείγων.
FederazionedeiComunistiAnarchici (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)
28 Ιούλη 2006
www.fdca.it/fdcaen
* Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net και στο www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 1 Αυγούστου 2006.
