Your name

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

10 Φεβρουαρίου 2014

Πιέτρο Γκόρι (Pietro Gori, Messina, 1 Αυγούστου 1865 – Portoferraio , 8 Ιανουαρίου 1911). Ιταλός δικηγόρος και χαρισματικός ρήτορας, αναρχικός προπαγανδιστής, οργανωτής, εκδότης, δημοσιογράφος, συγγραφέας, ποιητής και στιχουργός του 19ου αιώνα.

Γεννήθηκε στην Μεσσήνη (Messina) της Σικελίας από την αστική οικογένεια των τοσκανών Φραντσέσκο Γκόρι (Francesco Gori, ενός παλαιού αγωνιστή του «Risorgimento») και Τζούλια Λουσκόνι (Giulia Lusoni), που μετά από μερικά χρόνια, το 1878, εγκαταστάθηκαν στο Λιβόρνο (Livorno). Όντας ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα και χαρακτηριζόμενος από υψηλή ευφυϊα και ευφράδεια λόγου, έλαβε κλασική παιδεία, συμμετείχε στην εφηβική του ηλικία σε μία οργάνωση μοναρχικών, από την οποία όμως τον απέβαλαν λόγω «απρεπούς συμπεριφοράς» και εν συνεχεία άρχισε να αρθρογραφεί στην κεντρώα εφημερίδα του Λιβόρνο «Μεταρρύθμιση» («La Riforma»). Το 1886, σε ηλικία 20 ετών, έκανε εγγραφή στο «Πανεπιστήμιο της Πίζας» («L’ Università di Pisa»).

Στην νομική σχολή του πανεπιστημίου της Πίζας ήλθε σε επαφή με αναρχικούς συμφοιτητές του, προσχώρησε στον Αναρχισμό και την επόμενη χρονιά (1887) συνελήφθη για πρώτη φορά για ένα δημοσίευμά του υπέρ των αναρχικών μαρτύρων της Πρωτομαγιάς του Σικάγου και ενάντια στην παρουσία αμερικανικών πλοίων στο λιμάνι του Λιβόρνο. Χωρίς να πτοηθεί, ο Γκόρι συνέχισε τις ελευθεριακές δημοσιεύσεις και δράσεις του και την επόμενη χρονιά (1888), ως γραμματέας της «Φοιτητικής Ένωσης» («Associazione Studentesca»), διοργάνωσε με συμφοιτητές του ένα φιλοσοφικό μνημόσυνο για τον πανθεϊστή μάρτυρα του ελευθέρου πνεύματος Τζιορντάνο Μπρούνο (Giordano Bruno).

Το 1889 πήρε πτυχίο νομικού με την πτυχιακή του εργασία «Φτώχεια και Εγκληματικότητα» («La miseria e il delitto») και προχώρησε για επάρκεια στην δικηγορία, ενώ τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς δημοσίευσε με το ψευδώνυμο «Ρίγκο» («Rigo», αναγραμματισμός του επωνύμου του) το πρώτο του δοκίμιο με τίτλο «Επαναστατικές Σκέψεις» («Pensieri ribelli»). Για το τελευταίο συνελήφθη για μία ακόμη φορά με την κατηγορία της διέγερσης πολιτικών παθών, ωστόσο αθωώθηκε στην δίκη που ακολούθησε, έπειτα από την άριστη υπεράσπιση που του παρείχαν αφιλοκερδώς οι καλύτεροι καθηγητές του.

Η τρίτη του σύλληψη έγινε στις 13 Μαϊου 1890 μαζί με 27 ακόμη φοιτητές, με την κατηγορία ότι είχαν οργανώσει τις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις στο Λιβόρνο με σκοπό την πρόκληση εξέγερσης και στην δίκη που ακολούθησε καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους. Έμεινε 6 μήνες στις φυλακές του Λιβόρνο και της Λούκα (Lucca) μέχρι τις 10 Νοεμβρίου, οπότε και αθωώθηκε από το εφετείο και αποφυλακίστηκε.

Αμέσως μετά την αποφυλάκισή του ο Γκόρι έφυγε για το Μιλάνο, όπου βρήκε δουλειά ως δικηγόρος στο γραφείο του σοσιαλιστή Φίλιππου Τουράτι (Filippo Turati, 1857 – 1932), ενώ στις 4 - 6 Ιανουαρίου 1891 συμμετείχε στο συνέδριο της ελβετικής πόλης Καπολάγκο (Capolago), στο οποίο ιδρύθηκε από 80 περίπου εκπροσώπους ιταλικών ομάδων το βραχύβιο «Σοσιαλιστικό Αναρχικό Επαναστατικό Κόμμα» («Partito Socialista Anarchico Rivoluzionario», PSAR) υπό την επιρροή των ιδεών του Ερρίκο Μαλατέστα (Errico Malatesta). Σε όλη την διάρκεια του έτους συμμετείχε μαζί με τον Τουράτι στην νομική υπεράσπιση πολιτικών κρατουμένων, ενώ είχε ήδη εκδώσει τις αγωνιστικές ποιητικές του συλλογές «Κατάκτηση του μέλλοντος» («La conquista dell' avvenire», 1890) και «Φυλακές και μάχες» («Prigioni e battaglie: versi», 1891), που είχαν γίνει ανάρπαστες,...

Περισσότερα …