Υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα επαναστατικής τακτικής που πρέπει πάντα να το συζητάμε και να το ξανασυζητάμε γιατί από τη λύση του μπορεί να εξαρτηθεί η μοίρα της επανάστασης που θα έρθει. Δεν σκοπεύω να μιλήσω για τον τρόπο για τον τρόπο που μπορεί να χτυπηθεί και να ανατραπεί η τυραννία που σήμερα καταπιέζει τον τάδε συγκεκριμένο λαό. Ο ρόλος μας είναι απλός να διασαφηνίσουμε τις ιδέες μας και να προετοιμαζόμαστε ηθικά με τα μάτια στραμμένα σε ένα κοντινό η μακρινό μέλλον μιας και δεν μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά. Κι ύστερα αν πιστεύαμε ότι είχε φτάσει η στιγμή για την ενεργητική δράση θα μιλούσαμε ακόμα λιγότερο για αυτήν. Θα ασχοληθώ λοιπόν αποκλειστικά και υποθετικά με την επαύριο μιας νικηφόρας επανάστασης. Θα μιλήσω για τις μεθόδους βίας που μερικοί θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν για να αποδώσουν δικαιοσύνη και που άλλοι τις θεωρούν απαραίτητες για να διαφυλάξουν την επανάσταση από τις παγίδες που θα τις στήσουν οι εχθροί της.
Ας βάλουμε κατά μέρος τη δικαιοσύνη μια έννοια υπερβολικά σχετική που χρησιμοποιήθηκε πάντα σαν πρόσχημα για όλες τις καταπιέσεις και όλες τις αδικίες και που συχνά δεν σημαίνει τίποτα άλλο από εκδίκηση. Το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση είναι συναισθήματα που δεν μπορούν να χαλιναγωγηθούν και όπως είναι φυσικό τα γεννά και τα τρέφει η καταπίεση. Αν όμως αυτά μπορεί να είναι μια δύναμη που βοηθάει στο να απαλλαγούμε από το ζυγό θα γίνουν στη συνέχεια δύναμη αρνητική όταν θα δοκιμάσουμε να βάλουμε στη θέση της καταπίεσης όχι μια καινούργια καταπίεση αλλά την ελευθερία και την αδερφοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει μα πασχίσουμε να προκαλέσουμε την εμφάνιση των ανώτερων συναισθημάτων που η ενεργητικότητα τους είναι προσανατολισμένη στην με πάθος αγάπη για το καλό ενώ συνάμα θα φροντίσουμε να μην περιορίσουμε την οργή που είναι απαραίτητη για τη νίκη είτε αυτή προέρχεται από καλές αιτίες είτε από κακές. Αξίζει περισσότερο να ενεργήσουν οι άνθρωποι ακολουθώντας της παρορμήσεις τους παρά με πρόσχημα ότι θα τους καθοδηγούμε καλύτερα να τους χαλιναγωγήσουμε πράγμα που θα σήμαινε μια νέα μορφή τυραννίας. Ας θυμόμαστε όμως πάντα ότι εμείς οι αναρχικοί δεν μπορούμε να είμαστε ούτε εκδικητές ούτε δικαστές. Θέλουμε να είμαστε ελευθερωτές και σαν τέτοιοι πρέπει να ενεργήσουμε με μέσα τη διδαχή και το παράδειγμά μας.
Έπειτα από αυτό ας ασχοληθούμε με το πιο σημαντικό ζήτημα: την υπεράσπιση της επανάστασης. Υπάρχουν άνθρωποι που τους γοητεύει η ιδέα της τρομοκρατίας. Νομίζουν ότι οι τουφεκισμοί η γκιλοτίνα οι σφαγές οι εκτοπίσεις και τα κάτεργα (κρεμάλα και κάτεργα μου λέγε πρόσφατα ένας διαβόητος κομμουνιστής) είναι τα ισχυρά και τα αναγκαία όπλα της επανάστασης και έχουν τη γνώμη ότι αν τόσες επαναστάσεις συντρίφτηκαν και δεν έφεραν το αποτέλεσμα που οι άνθρωποι λαχταρούσαν αυτό οφείλεται στη μεγαλοψυχία και στην αδυναμία των επαναστατών που δεν καταδίωξαν δεν καταπίεσαν και δεν έσφαξαν όσο έπρεπε.
Βλέπουμε εδώ μια πρόληψη διαδεδομένη σε ορισμένους επαναστατικούς κύκλους, πρόληψη που την γέννησαν η ρητορεία και οι διαστρεβλώσεις της ιστορίας από τους απολογητές της γαλλικής επανάστασης και που την ενισχύουν τόσα χρόνια οι μπολσεβίκοι...
Οριζόντια κυκλική δομή και η αναρχική άμεση δημοκρατία - Η οργάνωση Ιστός
«… Αν θέλουμε να επιτελέσουμε κάτι πραγματικά χρήσιμο, η συνεργασία είναι απόλυτα αναγκαία – σήμερα περισσότερο από ποτέ. Αναμφίβολα, η συνένωση πρέπει να είναι τέτοια που να επιτρέπει την πλήρη αυτονομία των ατόμων που συμμετέχουν και η ομοσπονδία πρέπει να σέβεται αυτή την αυτονομία στην περίπτωση των ομάδων. Καλό θα είναι, όμως, να απορρίψουμε την πεποίθηση ότι η έλλειψη οργάνωσης αποτελεί εγγύηση ελευθερίας. Όλα αποδεικνύουν ότι ισχύει το αντίθετο. Οι κρίσεις από κάποιες πολεμικές μπορεί να δείχνουν ότι υπάρχουν αναρχικοί που απεχθάνονται κάθε είδους οργάνωση. Αλλά στην...
Ένας Ισραηλινός αναρχικός μιλά για την εβραϊκή αντίσταση στο ισραηλινό κράτος. Λίγο παλιό κείμενο, αλλά ενδεικτικό το ελευθεριακού αγώνα στην περιοχή.
Η κάλυψη από τα ΜΜΕ των δολοφονικών πογκρόμ που εξαπολύονται από το ισραηλινό κράτος εναντίον των Παλαιστινίων αφήνει έξω αρκετές πτυχές της όλης ιστορίας. Η αποκαλούμενη «διαδικασία ειρήνης», παρόμοια με αυτή στη Βόρεια Ιρλανδία, βασίζεται στη θεσμοποίηση του σεχταρισμού παρά στην υπερνίκησή του. Υπάρχουν πολίτες και της Παλαιστίνης και του Ισραήλ, και εβραϊκής και μουσουλμανικής θρησκευτικής προέλευσης, που επιδιώκουν κάτι διαφορετικό παρά τη δημιουργία δύο αντιπάλων σεχταριστικών κρατών. Κατά ειρωνικό τρόπο, η ιδεολογία που...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018