Του Φίλιππα Κυρίτση
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Contact' Νο 4, τον Δεκέμβρη του 2002.
Ένα θέμα ταμπού για την ελληνική πραγματικότητα είναι το ζήτημα της αντίρρησης συνείδησης. Επειδή ο εξοστρακισμός του από κάθε είδους συζήτηση, πέραν κάποιων τυποποιημένων θέσεων των κομμάτων, έχει άμεση σχέση με την ελληνική ιστορία και με την ελληνική πολιτιστική και εθνική ταυτότητα, ένα άρθρο για την αντίρρηση συνείδησης, προκειμένου να είναι αντικειμενικό πρέπει να τοποθετείται και σε σχέση με την ελληνική ιστορία και με την πολιτιστική και εθνική ταυτότητα των κατοίκων αυτής της χώρας.
Όταν μιλάμε για ελληνική ιστορία δεν αναφερόμαστε, βέβαια, στην ιστορία της αρχαίας Ελλάδας, μια που ούτε θέμα αντίρρησης συνείδησης έμπαινε τότε, ούτε η σύγχρονη Ελλάδα έχει άλλη επιβεβαιωμένη σχέση με την αρχαία πέρα από την γλώσσα, αν και αυτή η σχέση ως ένα βαθμό είναι κατασκευασμένη από την συστηματική πολιτική του νέου ελληνικού κράτους που επέβαλε, κατά κάποιο τρόπο, κάποια επιστροφή σε παρωχημένες γλωσσικές μορφές, που όμως εξυπηρετούσαν εθνικούς στόχους.
Σ' όλη την διάρκεια της ιστορίας του νεοελληνικού κράτους, λοιπόν, ένας θεσμός κυριαρχεί ασφυκτικά στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα και αυτός είναι που καθορίζει τι είναι ελληνικό και τι όχι: Η Εκκλησία. Ήδη από την εποχή της δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία πρωτοστάτησε στις επιθέσεις κατά των επίσημων αρχών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθώς και κάθε μουσουλμανικού πληθυσμού μέσα στα όρια της σημερινής Ελλάδας. Με λίγα λόγια η Εκκλησία ξεκίνησε την αιματοχυσία και αυτό είναι κάτι που δεν το αρνιέται ούτε η ίδια, αντιθέτως το προβάλλει ισχυριζόμενη ότι ο δεσπότης Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε πρώτος το 'λάβαρο της επανάστασης' στις 25 Μάρτη 1821. Λόγω δε της έλλειψης άλλων κοινών πολιτιστικών χαρακτηριστικών μεταξύ των στασιαστών κατά των επίσημων αρχών μόνο η ορθόδοξη χριστιανική πίστη αποτελούσε κριτήριο της εθνικής ταυτότητας. Η συμμετοχή πλείστων Αλβανών και Βλάχων χριστιανών στην γενοκτονία των μουσουλμάνων κάθε εθνικότητας και Εβραίων, με πιο γνωστή την συμμετοχή των Σουλιωτών (Αλβανών χριστιανών), αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι Έλληνας θεωρούνταν τότε ο ορθόδοξος χριστιανός κάθε εθνικότητας και Τούρκος ο μουσουλμάνος και κάθε μη χριστιανός, οποιασδήποτε εθνικότητας.
Αυτή η ταύτιση έθνους και Εκκλησίας και κατ' επέκταση στρατού και Εκκλησίας αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι σήμερα την ραχοκοκαλιά της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας των Νεοελλήνων. Φαίνεται, άλλωστε, και από την ελληνική σημαία, όπου κυριαρχεί ο σταυρός, και από τους εορτασμούς των εθνικών επετείων, όπου πρωταγωνιστούν ο στρατός και οι παπάδες. Είναι φυσικό μέσα σ' ένα τέτοιο ασφυκτικό κοινωνικο-πολιτικό και πολιτιστικό περιβάλλον, την 'Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών', όπως τo χαρακτήριζε η στρατιωτική δικτατορία του 1967-1974, τον 'Πολιτισμό των στρατοπέδων', όπως το χαρακτηρίζει o Μάριος Βερέτας στο ομώνυμο βιβλίο του, όσοι αρνούνται την στρατιωτική θητεία για λόγους συνείδησης, να θεωρούνται εχθροί του έθνους και της θρησκείας (δηλαδή της στρατο-παπαδο-κρατίας).
Είναι δύσκολο να αναρωτηθεί ένας Έλληνας για την εθνική του ταυτότητα και πολύ περισσότερο να μιλήσει σοβαρά γι' αυτήν. Και αυτό όχι μόνο γιατί η μοναδική κατά βάθος πολιτιστική σχέση των Ελλήνων μεταξύ τους είναι η κοινή υποταγή τους...
Η πρώτη έκθεση αναρχικού βιβλίου που οργάνωσε στο Δουβλίνο η αναρχοκομμουνιστική WSM (WorkersSolidarityMovement – Κίνημα Εργατικής Αλληλεγγύης), έγινε στην αίθουσα Myra του κέντρου «Liberties», στο St.Nicholas, ακριβώς πίσω από την οδό Francis, στο κέντρο της πόλης, στις 3 και 4 Μάρτη.
Εδώ παρατίθεται μια μικρή συνέντευξη από τον σ. Dermot, μέλος του WSM και έναν από τους οργανωτές της έκθεσης βιβλίου.
Πώς οργανώθηκε η έκθεση αναρχικού βιβλίου στο «Liberties»;
Είχα έρθει σε επαφή με το κέντρο «Liberties» από τότε που ζούσα στο T
Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τη σφαγή πολιτών!
Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει κανένας χειρότερος εχθρός των ανθρώπων από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την κυβέρνησή του. Εντούτοις, δεν είναι μόνοι: αρκετά κράτη ανέχονται τα σιωνιστικά πολεμικά εγκλήματα στην αποκαλούμενη αυτή εκστρατεία τους της «απελευθέρωσης των Ισραηλινών φυλακισμένων».
Οι δυνάμεις που εξουσιάζουν τα ΜΜΕ, όπως πάντα παρουσιάζουν το κράτος του Ισραήλ ως θύμα που αναγκάζεται να υπερασπίσει τον εαυτό του από τη Hezbollah και τη Hamas. Η άποψη αυτή δεν είναι το αποτέλεσμα οποιασδήποτε συμπάθειας προς τον ισραηλινό πολιτικό πληθυσμό. Είναι, μάλλον, συμπάθεια προς τη σιωνιστική εξουσία, η οποία...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018