* Το κείμενο αυτό περιλαμβάνεται στη συλλογή κειμένων με τίτλο «Οι αναρχικοί και οι εκλογές», Εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος», Αθήνα 1981, σε μετάφραση Βασίλη Καραπλή, σελ. 41-45. Ο πραγματικός τίτλος του κειμένου είναι: "Είναι άραγε καλύτερο το κοινοβουλευτικό σύστημα στην Ελβετία;"
Η σύγχρονη κοινωνία έχει τόσο πειστεί για την αλήθεια εκείνη, που λέει, ότι κάθε πολιτική εξουσία, ανεξάρτητα απ’ την καταγωγή και τη μορφή της, τείνει αναγκαστικά προς το δεσποτισμό, ώστε σ’ όλες τις χώρες, που μπόρεσε να χειραφετηθεί κάπως, σπεύδει να υποτάξει τους κυβερνώντες, ακόμα και κείνους που προήλθαν απ’ την Επανάσταση κι απ’ τη λαϊκή ψήφο, σ’ έναν όσο το δυνατό αυστηρότερο έλεγχο. Έχει εμπιστευτεί τη διαφύλαξη της ελευθερίας στην πραγματική και αυστηρή οργάνωση του έλεγχου πού ασκείται απ’ τη λαϊκή γνώμη και θέληση σ’ όλους τους φορείς της δημόσιας εξουσίας. Σ’ όλες τις χώρες, που έχουν τη χαρά να διαθέτουν μιαν αντιπροσωπευτική κυβέρνηση - κι η Ελβετία είναι μια απ’ αυτές - η ελευθερία μπορεί να είναι πραγματική, μόνο όταν είναι πραγματικός κι αυτός ο έλεγχος. «Αν, αντίθετα, ο έλεγχος είναι πλασματικός, η λαϊκή ελευθερία γίνεται κι αυτή, αναγκαστικά, ένας απλός μύθος.
Θα ήταν εύκολο ν’ αποδείξουμε ότι σε κανένα μέρος της Ευρώπης, ο λαϊκός έλεγχος δεν είναι πραγματικός. Για την ώρα, θα περιοριστούμε στο να εξετάσουμε την εφαρμογή του στην Ελβετία. Πρώτ’ απ’ όλα, επειδή βρίσκεται πολύ κοντά μας, κι έπειτα, επειδή, όντας σήμερα η μόνη δημοκρατική Πολιτεία (ιδρύθηκε το 1870 – N.G.L.R..), υλοποίησε, κατά κάποιον τρόπο, το ιδανικό της λαϊκής κυριαρχίας, με τέτοιο τρόπο, ώστε ο,τιδήποτε αληθεύει γι’ αυτήν, ν’ αληθεύει πολύ περισσότερο για όλες τις άλλες χώρες. Γύρω στα 1830, τα πιο προηγμένα καντόνια της Ελβετίας προσπάθησαν να εξασφαλίσουν την ελευθερία τους με την καθολική ψηφοφορία. Επρόκειτο για μια εντελώς νόμιμη ενέργεια. Όσο τα νομοθετικά μας συμβούλια διορίζονταν από μια τάξη προνομιούχων πολιτών, όσο υπήρχαν διαφορές, σχετικά με το εκλογικό δικαίωμα, ανάμεσα στις πόλεις και την ύπαιθρο, ανάμεσα στους πατρικίους και τους πληβείους, η εκτελεστική εξουσία που ασκούσαν αυτά τα συμβούλια, καθώς κι οι νόμοι που θεσπίζονταν απ’ αυτά, δεν μπορούσαν νάχουν άλλο αντικείμενο από την καθιέρωση και την εξασφάλιση της κυριαρχίας μιας αριστοκρατικής τάξης πάνω στο έθνος.
Για το συμφέρον, λοιπόν, της λαϊκής ελευθερίας, έπρεπε ν’ ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς και να το αντικαταστήσουμε με τη λαϊκή κυριαρχία. Όταν ή καθολική ψηφοφορία καθιερώθηκε, πιστέψαμε πως είχαμε εξασφαλίσει την ελευθερία των πολιτών. Αυτό ήταν μια μεγάλη πλάνη, και μπορούμε να πούμε ότι η συνειδητοποίηση αυτής της πλάνης οδήγησε το ριζοσπαστικό κόμμα σε πτώση, σε μερικά καντόνια, και, τελικά, στον τόσο κραυγαλέο - σ’ όλα τα καντόνια -, σήμερα, ξεπεσμό του. Οι ριζοσπάστες δε θέλησαν να ξεγελάσουν το λαό, όπως μας διαβεβαιώνει ο αυτοαποκαλούμενος φιλελεύθερος τύπος μας, ξεγελάστηκαν, όμως, οι ίδιοι. Όταν υπόσχονταν στο λαό την ελευθερία του, μέσω της καθολικής ψηφοφορίας, το πίστευαν, και, πιστεύοντάς το απόλυτα, βρήκαν τη δύναμη να ξεσηκώσουν τις μάζες και ν’ ανατρέψουν τις κατεστημένες αριστοκρατικές κυβερνήσεις.
Σήμερα, διδαγμένοι από την πείρα κι από την άσκηση της εξουσίας, έχουν χάσει αυτή την πίστη στον εαυτό και σε κάθε αρχή τους,...
Η ΘΥΕΛΛΩΔΗΣ σχέση μεταξύ Marx και Bakunin είναι μια αρκετά γνωστή υπόθεση της ιστορίας του δυτικού σοσιαλισμού. Σαν συνιδρυτικά μέλη της Διεθνής Ένωσης των Εργαζομένων, φαίνονται να αφιερώνουν τόση ενέργεια ο ένας ενάντια του άλλου όση για τον κοινό εχθρό τους, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, που κατέληξε στην επιτυχή εκστρατεία του Marx να αποβάλει τον Bakunin από την οργάνωση. Οι κατά περιόδους εγκάρδιες σχέσεις, εντούτοις υπέκρυπταν προσβλητικές αμοιβαίες αξιολογήσεις. Σύμφωνα με τον Marx, ο Bakunin ήταν «ένα άτομο απαλλαγμένο θεωρητικής γνώσης» και ήταν «στο στοιχείο του ως ραδιούργος», 1 ενώ ο Bakunin θεωρούσε ότι «... το ένστικτο της ελευθερίας...
Ο Ρώσος επαναστάτης Μιχαήλ Μπακούνιν αναφέρεται συχνά ως «ο πατέρας» του αναρχισμού. Στην πραγματικότητα, ο Μπακούνιν ήταν πολύ παραπάνω από μια απλή φυσιογνωμία, οι διαφωνίες του οποίου με τον Μαρξ στη Α’ Διεθνή μορφοποίησαν ουσιαστικά την αποσαφήνιση του ρόλου της εμπροσθοφυλακής και του Κράτους στην επαναστατική διαδικασία. Ωστόσο, οι συγκεκριμένες ιδέες του σχετικά με την αναρχική οργάνωση δεν είναι τόσο καλά γνωστές. Ο AndrewN. Flood ρίχνει μια πιο ξεκάθαρη ματιά σ’ αυτές.
Ο Ρώσος φιλελεύθερος επαναστάτης Αλέξανδρος Χέρτσεν, που ήταν στενός φίλος του Μιχαήλ Μπακούνιν, είπε μια ιστορία, για το πώς ο Μπακούνιν όταν ταξίδευε από το...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018