John Yiannakis*
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ευρώπη τον Αύγουστο του 1914, «υπήρξε ελάχιστη συζήτηση και σχεδόν πλήρης ομοφωνία σχετικά με τη συμμετοχή της Αυστραλίας στο πόλεμο». Με εξαίρεση μερικούς πασιφιστές και ριζοσπάστες σοσιαλιστές, οι περισσότεροι Αγγλοαυστραλοί έμοιαζαν να δέχονται ως δεδομένο πως η Αυστραλία θα συμμετείχε στη σύγκρουση. Η πλειοψηφία των Αγγλοαυστραλών θεω5ρούσαν το Μεγάλο Πόλεμο ως απειλή για την ασφάλεια τους και πίστευαν πραγματικά πως βρίσκονταν σε κίνδυνο. Αυτά τα συναισθήματα και φόβοι είχαν διάφορες συνέπειες στην Αυστραλία, ανάμεσα τους την αύξηση του ρατσισμού.
Για τον ελληνικό πληθυσμό της Δυτικής Αυστραλίας η πιο δραματική εκδήλωση αυτής της δυσανοχής της πολεμικής περιόδου ήταν η ξενοφοβική υστερία, ο βιτζιλαντισμός και επεισόδια στο Πέρθ και τα χρυσορυχεία. Οι αντιελληνικές ταραχές του 1916 είχαν βαθιές επιπτώσεις στους Έλληνες σε ολόκληρη τη Πολιτεία. Οι ταραχές προκάλεσαν την έξοδο των Ελλήνων από τα ανατολικά χρυσορυχεία, προκάλεσαν διπλωματική ψυχρότητα μεταξύ της Ελληνικής και Αυστραλιανής κυβέρνησης και χειροτέρεψαν τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Αγγλοαυστραλών.
Ωστόσο, παρά την σοβαρότητα αυτών των γεγονότων, οι ταραχές αυτές απολαμβάνουν ελάχιστης προσοχής είτε από την αυστραλιανή είτε από την δυτικοαυστραλιανή ιστοριογραφία. Θα ήταν σωστό να πούμε πως ελάχιστοι Δυτικοαυστραλιανοί έχουν επίγνωση της φυλετικής αναταραχής της περιόδου. Οι φυλετικές ταραχές του 1934, που στόχευαν κυρίως στους Ιταλούς αλλά επίσης περιλάμβαναν τους «Σλάβους» και τους Έλληνες, είναι περισσότερο γνωστές στους ντόπιους, και υπήρξαν το αντικείμενο διάφορων ιστορικών ερευνών. Παρόμοια προσοχή για την ταραχές του 1916 δεν υπάρχει, παρότι ήταν εξίσου βίαιες και σημαντικές όπως οι ταραχές του 1934. Ο James Jupp, στο Nations of Immigrants, αφήνει να εννοηθεί πως οι φυλετικές ταραχές στον 20ο αιώνα είναι αξιοπρόσεκτες μόνο όταν υπάρχει θάνατος. Αυτή η «σκανδαλοθηρική» νοοτροπία μπορεί να εξηγεί την επιφανειακή αντιμετώπιση των ταραχών του του 1916 από κάποιους ακαδημαϊκούς. Ο Nadrew Markus, στο Australian Race Relations, μοιάζει να συμφωνεί με τον Jupp καθώς αφιερώνει μόλις μια πρόταση στα γεγονότα του 1916, ενώ δαπανά (αναλογικά) σχεδόν μια σελίδα στις ταραχές του 1934, και μια παράγραφο στην διαμάχη του 1919. Τουλάχιστον αναγνωρίζει την διασύνδεση μεταξύ αυτών των γεγονότων.
Οι M. Christie και H. Gilchrist έχουν γράψει για τα συμβάντα του 1916 ως κομμάτι άλλων ερευνών. Ο Christie, μελετώντας του Έλληνες στο Ντάργουιν, ασχολείται με την γενικότερη εικόνα της Αυστραλίας, σημειώνοντας πως η ταραχή στο Καλγκούρλι δεν ήταν μοναδική σε εκείνη τη πόλη ή την Πολιτεία. Ωστόσο η μελέτη του είναι σύντομη και γενική. Αντίθετα, ο Gilchrist αφιερώνει πολύ περισσότερο χώρο στις ταραχές της Δυτικής Αυστραλίας στο έργο του. Η λεπτομέρεια και η συζήτηση είναι ενδελεχής, ιδιαίτερα στη διπλωματική αντιπαράθεση που ακολούθησε τις επιθέσεις σε Έλληνες και τις περιουσίες τους, αλλά αποφεύγει το ζήτημα της ξενοφοβίας. Η ένταση των εθνικών αντιπαλοτήτων που έθρεψαν την σύγκρουση υποβαθμίζονται. Ελάχιστη σκέψη δίνεται στο πως οι ταραχές ενίσχυσαν την ελληνική απογοήτευση για το «αυστραλέζικο όνειρο», και πως η αναταραχή επηρέασε την οικογενειακή ζωή και τα μοτίβα εγκατάστασης των Ελλήνων. Μια αναλυτική ιστορία του περιστατικού, του παρασκηνίου του και των επιπτώσεων του δεν έχουν καταγραφεί ακόμη.
Ως τα τέλη της δεκαετίας του 1890, όταν οι Αυστραλοί έποικοι, ή τουλάχιστον οι...
Με την αφορμή της εισβολής του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, την έναρξη του πολέμου και την προσπάθεια συγκρότησης από διάφορους ριζοσπάστες ενός Δικτύου της Επιτροπής Αντίστασης για Διεθνή Λεγεώνα Εδαφικής Άμυνας στο οποίο καλούν “όλους τους πρόθυμους συντρόφους να οργανωθούν ανεξάρτητα σε χώρες γύρω από τα σύνορα της Ουκρανίας και να έρθουν σε επαφή μαζί μας για να γίνουν εθελοντές στον αγώνα κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού” όπου πολλοί θα αναρωτηθούν εαν είναι εφικτή η δημιουργία μιας ένοπλης αναρχικής δύναμης έξω απο εθνικούς στρατούς… δημοσιεύουμε ένα άρθρο για έναν επαναστατικό εξεγερτικό στρατό την “Μαχνοβτσίνα” που οδήγησε στην απελευθέρωση της ανατολικής...
Paul Goodman*
Ο αναρχισμός γειώνεται σε μια μάλλον σαφή πρόταση: αυτή την πολύτιμη συμπεριφορά που επέρχεται από την ελεύθερη και άμεση αντίδραση των ατόμων ή των ομάδων στις συνθήκες που παρουσιάζονται μέσα στο ιστορικό τους περιβάλλον. Ισχυρίζεται πως στις περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις, είτε είναι πολιτικές, οικονομικές, στρατιωτικές, θρησκευτικές, ηθικές, παιδαγωγικές, ή πολιτισμικές, είναι περισσότερο βλαβερά παρά ωφέλιμα τα αποτελέσματα του εξαναγκασμού, του σχεδιασμού «από πάνω προς τα κάτω», της κεντρικής εξουσίας, της γραφειοκρατίας, των φυλακών, της στρατολογίας, των Κρατών, της προκαθορισμένης τυποποίησης, του υπέρμετρου προγραμματισμού κλπ.
Οι αναρχικοί/ες θέλουν να αυξήσουν τη φυσική λειτουργία και να μειώσουν τις εξωτερικές εξουσίες....
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018