Percy Hill*
Η πολιτική οικονομία είναι η μελέτη της παραγωγής και της διανομής των υλικών αγαθών, που είναι απαραίτητα ώστε μια κοινωνία να λειτουργήσει1. Ο Αναρχικός Κομμουνισμός ιδιαίτερα συνηγορεί υπέρ μια ακρατικής και αταξικής κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από δημοκρατικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής, όπου τα αγαθά διανέμονται σύμφωνα με την αρχή “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”2. Οι σημαντικότερες οργανωτικές δομές είναι οι κοινοτικά ελεγχόμενες βιομηχανίες και κομμούνες, με αποκεντρωμένο σχεδιασμό παραγωγής και διανομής. Επιπλέον, όταν χρειάζεται συντονισμός μεγαλύτερης κλίμακας, αυτοί οι οργανισμοί σχηματίζουν ομοσπονδίες. Οι ομοσπονδίες αυτές ελέγχονται από τα κάτω, με δημοκρατικά εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους.
Ο Κοινωνικός Αναρχισμός (σε αντίθεση με τις ατομικιστικές τάσεις) είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ιστορικά θεωρείται μια μορφή αντικρατικού ελευθεριακού σοσιαλισμού. Εξαιτίας της πρωταρχικής του διαμόρφωσης κατά την διάρκεια της Πρώτης Διεθνούς3, οι κύριοι προβληματισμοί του αφορούν την σύνδεση μεταξύ του Κράτους και της Καπιταλιστικής Τάξης, αλλά και τον ρόλο του Κράτους στην αναπαραγωγή των προτύπων της ατομικής ιδιοκτησίας. “Σήμερα η Κυβέρνηση αποτελείται από ιδιοκτήτες ή ανθρώπους της τάξης τους, τόσο έντονα υπό την επιρροή τους, που οι πλουσιότεροι δεν το βρίσκουν καν αναγκαίο να συμμετάσχουν ενεργά οι ίδιοι”.-Ερρίκο Μαλατέστα-4. Ωστόσο, η οικονομική εκμετάλλευση δεν είναι η μοναδική μορφή επιβολής την οποία οι Αναρχικοί ενδιαφέρονται να υπερνικήσουν. Η απελευθέρωση των γυναικών, για παράδειγμα, ήταν κομμάτι της αναρχικής άρνησης της ιεραρχίας και, με τον καιρό, ευρύτερες μορφές επιβολής ενσωματώθηκαν στην γενικότερη αναρχική άρνηση της ιεραρχίας5. Ως αναρχικοί κομμουνιστές, θεωρούμε τους εαυτούς μας κομμάτι αυτού του σχεδίου άρνησης της εκμετάλλευσης και της επιβολής, καθώς και των συστημάτων εξουσίας που τις αναπαράγουν, από όπου κι αν προέρχονται.
Δεδομένης της πρωταρχικής διαμόρφωσης του Κοινωνικού Αναρχισμού την εποχή της Πρώτης Διεθνούς, από προσωπικότητες όπως ο Μιχαήλ Μπακούνιν, αναδύθηκε η δίδυμη θεματική του αντικαπιταλισμού και του αντικρατισμού, εμπνευσμένη τόσο από τον Πιερ Ζοζέφ Προυντόν, όσο και από τον Καρλ Μαρξ. Όπως ακριβώς η εργατική θεωρία της αξίας, τόσο κεντρική ιδέα στον μαρξισμό, μπορεί να ανιχνευθεί νωρίτερα σε οικονομολόγους όπως ο Ντέιβιντ Ρικάρντο6, δεν αποτελεί έκπληξη ότι κάποιοι αναρχικοί υποστηρίζουν επίσης αυτή την θεωρία. Και άλλες ιδέες επίσης, που χρησιμοποιούνται από πολλούς μαρξιστές, όπως η έννοια του επιστημονικού σοσιαλισμού, μπορούν να βρεθούν πολύ νωρίτερα στον Προυντόν, τον πρώτο άνθρωπο που απεκάλεσε τον εαυτό του Αναρχικό: “Και όπως ακριβώς το δικαίωμα της βίας και το δικαίωμα του τεχνάσματος υποχωρούν μπροστά στη σταθερή πρόοδο της δικαιοσύνης, και πρέπει τελικά να εξαφανιστούν μέσα στην ισότητα, έτσι και η κυριαρχία της βούλησης υποτάσσεται στην κυριαρχία της λογικής και επιτέλους πρέπει να χαθεί στον επιστημονικό σοσιαλισμό”7. Το νόημα είναι πως όλη η ριζοσπαστική θεωρία που διαμορφώθηκε αυτή την περίοδο, μοιράζεται μια αλληλοσυνδεόμενη ιστορία. Έτσι, εξάγεται το συμπέρασμα πως κάθε έννοια πολιτικής οικονομίας του Κοινωνικού Αναρχισμού, πρέπει να αναζητηθεί μέσα στην διαμόρφωσή του δίπλα σε άλλες σύγχρονές του ριζοσπαστικές τάσεις.
Οι αναρχικοί κομμουνιστές μπορούν να ψάξουν σε αυτή την περίοδο και σε πρακτικά παραδείγματα, ώστε να αντλήσουν μια συνεκτική ανάλυση...
Η απεργία πείνας ξεκίνησε στη Ρωσία από τους πολιτικούς κρατούμενους πριν από 30 και πλέον χρόνια σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κακομεταχείριση και τα βασανιστήρια στις φυλακές.
Έφερε την παγκόσμια προσοχή στην κτηνωδία που διαπράττεται κατά των πολιτικών κρατουμένων και συνέβαλε καθοριστικά στο να αναγκαστεί η ρωσική κυβέρνηση να αποδεχτεί τις συνθήκες κράτησης. Η υπόθεση που προσέλκυσε τη μεγαλύτερη προσοχή ήταν η απεργία πείνας το 1888 από πολιτικούς, στη φυλακή καταναγκαστικής εργασίας Akatui στη Σιβηρία, για να διαμαρτυρηθούν για το μαστίγωμα μιας γυναίκας πολιτικής κρατούμενης, της κυρίας Sigida. Η αποφασιστικότητα των απεργών πείνας ήταν τέτοια που έξι άνδρες πέθαναν αργά...
Στο βιβλίο «Pré-Anarquia», που κυκλοφόρησε τον Ιούνη του 1932, φαίνεται ότι υπήρχαν ισχυρές επιρροές από την «Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών», που κυκλοφόρησε τον Ιούνη του 1926).
Επί του θέματος, ο Randolfo Vella έγραψε τα εξής: «Πριν από αρκετά χρόνια, εμείς οι αναρχικοί, για τους οποίους η αναρχία είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να κατακτηθεί, νιώσαμε την ανάγκη για ένα πρακτικό πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί στην επόμενη επανάσταση (...) ζήτησα τη γνώμη των συντρόφων μου, ακολούθησα με ανυπομονησία τις “πολεμικές” μεταξύ των διαφόρων τάσεων, ήλπιζα να δω πιο τολμηρές, πρακτικές και αποφασιστικές δουλειές να εμφανίζονται, αλλά εκτός από την...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018