Ο Jean Grave γεννήθηκε στις 16 Οκτώβρη 1854 στο Breuil της περιοχής Issoire του Παρισιού. Ο πατέρας του ήταν αρχικά μυλωνάς, κατόπιν αγρότης και, αργότερα, δοκίμασε την τύχη του στο Παρίσι, όπως αρκετοί άλλοι.
Οι γονείς του τον έστειλαν στο σχολείο Brothers του 5ου Διαμερίσματος του Παρισιού, όπου φανέρωσε τα πρώτα δείγματα ευαισθησίας απέναντι σε κάθε αδικία. Σε ηλικία εντεκάμισυ χρόνων τελείωσε τη βασική σχολική εκπαίδευση και ήταν ώρα να μάθει κάποια τέχνη. Αρχικά, εργάστηκε ως μαθητευόμενος μηχανικός, αλλά αργότερα η οικογένειά του αποπειράθηκε να ιδρύσει μια εταιρία κατασκευής παπουτσιών, κάτι που μετά από λίγο οδηγήθηκε σε αποτυχία. Πέρα, όμως, από όλα αυτά, ο νεαρός Grave άρχισε να διαβάζει με απίστευτη βουλιμία.
Τα γεγονότα της Κομμούνας του Παρισιού επέδρασαν καταλυτικά στις ιδέες και τη συνείδηση του τότε 16χρονου και μελλοντικού αναρχικού επαναστάτη.
Λίγο μετά την Κομμούνα, πεθαίνουν από φυματίωση και φθίση αντίστοιχα η μητέρα του και η αδελφή του. η οποία πέθανε στα χέρια του. Το 1875 κι ενώ υπηρετούσε στο στρατό, πέθανε και ο πατέρας του. Με τον τερματισμό της θητείας άρχισε να εργάζεται ως τσαγκάρης, αλλά και ενεργός σοσιαλιστής, ακολουθώντας τις ιδέες των Πωλ Μπρουζέ και Ζυλ Γκεσντ, στο Εργατικό Κόμμα του οποίου έγινε μέλος το 1879. Έγινε, μάλιστα, μέλος της συντακτικής ομάδας του εκφραστικού οργάνου του κόμματος «Ισότητα». Παράλληλα, έγινε μέλος της Ομάδας Κοινωνικών Μελετών του 5ου Διαμερίσματος του Παρισιού, όπου, εκτός από σοσιαλιστές συγγραφείς και φιλοσόφους ήρθε σε επαφή και με έργα αναρχικών όπως των Καφιέρο, Μαλατέστα, Τσερκεσόφ και άλλων.
Σε ομιλία του (ίσως την πρώτη) σε ένα συνέδριο τον Ιούλη του 1880, υποστήριξε τον αντικοινοβουλευτισμό. Οι σύντροφοί του στην Ομάδα Κοινωνικών Μελετών του πρότειναν να συμμετάσχει σε δύο συνέδρια, ένα στη Χάβρη το ίδιο χρόνο και ένα άλλο στο Λονδίνο τον Ιούλη του 1881, αλλά αρνήθηκε την προσφορά, γιατί, παρά την ομιλία του εκείνη, δεν διέθετε το θάρρος να μιλήσει σε ακροατήριο. Και καθώς το 1881, άρχισε να κλίνει περισσότερο προς τις αναρχικές ιδέες, ασπαζόμενος τις αναρχοκομμουνιστικές ιδέες του Πιοτρ Κροπότκιν, προτίμησε να αφιερωθεί στη συγγραφή παρά στις δημόσιες ομιλίες.
Στο διάστημα 1881-1885 έγραψε αρκετά πράγματα, κυρίως άρθρα και μπροσούρες. Τα πρώτα του άρθρα εμφανίστηκαν στο αναρχικό έντυπο «Κοινωνικό Δίκαιο» που πρωτοκυκλοφόρησε στη Λυόν τον Φλεβάρη του 1882. Η πρώτη του μπροσούρα κυκλοφόρησε το 1883 με το ψευδώνυμο Jehan Vagre. Το ίδιο διάστημα, εκτός από τον Κροπότκιν σχετίστηκε και με τον Elisee Recluse (Ελυζέ Ρεκλύ) και συμμετείχε με άρθρα του στην εφημερίδα «Revolte» («Εξεγερμένος»). Μάλιστα, κατόπιν προτροπής του Ρεκλύ, πήγε στη Γενεύη όπου ήταν η έδρα του «Revolte» και συμμετείχε στην έκδοσή του επί 6 μήνες. Μετέπειτα, τη «Revolte» διαδέχθηκε η «Revolt» και, αργότερα οι «Les Temps Nouveaux». Οι 6 αυτοί μήνες έγιναν η αρχή μιας πορείας 30 και πλέον χρόνων συγγραφικής δράσης του Γκραβ.
Το 1892, ο Grave έγραψε το έργο «La societe mourante et l’anarchie» («Η θνήσκουσα κοινωνία και η Αναρχία»), με πρόλογο του Octave Mirbeau, για το οποίο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση. Ο...
Ο Μπακούνιν και η Α’ Διεθνής
Στον αγώνα αυτόν μόνο οι εργάτες και οι αγρότες θα διαβούν όλο το δρόμο
Η υποστήριξη στην εθνική απελευθέρωση προκύπτει άμεσα από την αντίθεση του αναρχισμού στις ιεραρχικές πολιτικές δομές και την οικονομική ανισότητα καθώς και την υπεράσπιση μιας ελεύθερα συγκροτημένης διεθνούς συνομοσπονδίας αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων και ενώσεων εργαζομένων. Εντούτοις, την ίδια στιγμή, η δέσμευση του αναρχισμού σε μια γενική κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση σημαίνει ότι ο αναρχισμός απορρίπτει τις κρατικιστικές λύσεις στην εθνική καταπίεση που αφήνουν τον καπιταλισμό και την κυβέρνηση σε ισχύ.
Εάν κάποιος μπορεί να ονομαστεί ιδρυτής του επαναστατικού αναρχισμού, αυτός είναι...
Pier Fransesco Zarcone (FdCA)
Μια ενδο-ιμπεριαλιστική σύγκρουση λαμβάνει χώρα στον Καύκασο, στην οποία ο Γεωργιανός νάνος δρα εκ μέρους και με την κάλυψη των ΗΠΑ. Η καλώς αναμενόμενη και άμεση ρωσική αντίδραση – ο πρώτος γύρος της οποίας έχει νικητή τον Πούτιν – υπογράμμισε μόνο την ηλιθιότητα του προέδρου της Γεωργίας. Ως πολύ καλός εθνικιστής, πεοχώρησε, για μια ακόμα φορά, στην επιλογή της ένοπλης εκπτροπής, λογαριάζοντας φυσικά στη βοήθεια των ΗΠΑ, η οποία, ωστόσο, δεν πρόκειται ποτέ να δοθεί με τη μορφή στρατιωτικής επέμβασης, τη στιγμή που έπρεπε, αντίθετα, να σκεφτεί την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα του....
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018