Tommy Lawson*
Πρόσφατα, ένας αριθμός ανθρώπων που κάποτε αποκαλούνταν αναρχικοί προσχώρησαν στο νεοσύστατο Australian Communist Party (ACP - Αυστραλιανό Κομμουνιστικό Κόμμα). Το ACP είναι μια νέα διάσπαση από το Communist Party of Australia (CPA - Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας) για ασαφείς κατηγορίες γραφειοκρατίας και την αδυναμία του CPA να συνάψει «σχέσεις με τη νεολαία». Το παρόν CPA, ωστόσο, ιστορικά εντοπίζει την καταγωγή του από το σταλινικό Socialist Party of Australia (SPA - Σοσιαλιστικό Κόμμα Αυστραλίας), που στη δεκαετία του '60 διαχωρίστηκε από το CPA. Το SPA υποστήριξε τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία (το αρχικό CPA ήταν το μοναδικό κόμμα της Κομιντέρν στον κόσμο που κατήγγειλε την εισβολή) και δεν ασκούσε κριτική για την κληρονομιά του Στάλιν. Όταν το αρχικό CPA διαλύθηκε στη δεκαετία του '90, το SPA ανέλαβε την πρωτοβουλία να πάρει το όνομα και να διεκδικήσει την ιστορία του αρχικού CPA. Έτσι λοιπόν, πώς γίνεται άνθρωποι που όχι και πολύ καιρό πριν ισχυρίζονταν ότι έφεραν την πολιτική ετικέτα του Αναρχικού να εντάσσονται σε ένα αυστραλιανό σταλινικό κόμμα; Θα ήταν λάθος για εμάς ως αναρχοκομμουνιστές να μην ασχοληθούμε με αυτήν την προσχώρηση αναρχικών στο ACP.
Ο αναρχισμός είναι μια πολιτική φιλοσοφία που επιδιώκει την πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπινου είδους από την εκμετάλλευση και την κυριαρχία. Οι αναρχικοί υποστηρίζουν την ταξική πάλη ως μέσο ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων και του κράτους και στη θέση τους τάσσονται υπέρ μιας μια φεντεραλιστικής, σοσιαλιστικής κοινωνίας οργανωμένης μέσω της «αυτοδιεύθυνσης» τόσο στην κοινότητα όσο και στον χώρο εργασίας. Ο αναρχισμός γεννήθηκε στο εργατικό κίνημα στα μέσα του 1800ς και οι ιδέες των ίδιων των εργαζομένων διατυπώθηκαν από διανοούμενους όπως ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν και ο Μαλατέστα. Ως πολιτική φιλοσοφία, ο αναρχισμός όχι μόνο στοχεύει στην ανάλυση των πραγματικών μορφών καταπίεσης που υφίστανται στην κοινωνία, αλλά και στη μεταμόρφωση των ανθρώπινων σχέσεων ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο της ανθρώπινης ελευθερίας, εναρμονισμένης με την κοινοτική ανάπτυξη.
Δυστυχώς, δύο προβληματικές τάσεις αναπτύχθηκαν στο εσωτερικό του αναρχισμού, που είτε έβλεπαν την πολιτική φιλοσοφία να ασχολείται μόνο με την ατομική ελευθερία (ατομικισμός), είτε να βασίζεται στη ριζοσπαστική δράση κάποιων μικροσκοπικών μειονοτήτων (εξεγερτισμός). Πρέπει να αναγνωριστεί ότι η δεύτερη από αυτές τις τάσεις, η εξεγερτική, είναι συχνά μια κολλεκτιβίστικη φιλοσοφία στους στόχους της, αλλά οι στρατηγικές και οι τακτικές της αντικατοπτρίζουν περισσότερο τη φύση των ατομικιστικών φιλοσοφιών. Αν και φαίνεται αρχικά αντιθετικό, θέλω να υποστηρίξω ότι υπάρχει μόνο ένα μικρό άλμα από την ατομικιστική «αναρχία» και την εξεγερτική τακτική στην πιο υποβαθμισμένη μορφή της μαρξιστικής πολιτικής, τον σταλινισμό. Καθώς ο ατομικισμός και ο εξεγερτισμός αναπτύχθηκαν από την παρακμή της σχέσης του αναρχισμού με την ταξική πάλη, έτσι και ο σταλινισμός εξελίχθηκε από την καταστροφή του σοσιαλιστικού κινήματος.
Οι ατομικιστικές και εξεγερτικές ιδέες που αναδύθηκαν άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στον αναρχισμό κατά τη διάρκεια της μακράς, παγκόσμιας ήττας των κινημάτων της εργατικής τάξης στα τέλη του 1800 και στις αρχές του 1900, όπου ο αναρχισμός έχανε αργά τη θέση του στα κοινωνικά κινήματα της εργατικής τάξης. Ενώ αυτό ακούγεται σαν μια ευρεία χρονική περίοδος, όπως είναι, κατά τη διάρκεια της οποίας τα κινήματα της εργατικής τάξης...
1899 - ΓΑΛΛΙΑ: Γεννιέται ο αναρχικός René Lochu (θάν. 1989).
1907 - ΟΛΛΑΝΔΙΑ: Συνεχίζεται το Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο (Congrés Internacional Anarquista - International Anarchist Congress) στο Άμστερνταμ.
1930 - ΓΑΛΛΙΑ: Θάνατος του Louis Eugène Jakmin (ή Jacquemin).
1986 - ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: Πεθαίνει από καρκίνο του λάρυγγα ο Ιταλοαυστραλός αναρχικός Boris Franteschini (γεν. 1914). (στη φωτογραφία).
...«Όταν η αμάθεια κυριαρχεί στην κοινωνία κι η αταξία στα μυαλά των ανθρώπων, οι νόμοι πολλαπλασιάζονται, η νομοθεσία προσδοκάται να τα κάνει όλα, κι ενώ κάθε καινούργιος νόμος είναι ένα νέο στραβοπάτημα, οι άνθρωποι οδηγούνται συνεχώς στο ν’ απαιτούν απ’ αυτόν ό,τι μπορεί να προκύψει μονάχα από τους ίδιους, από την δική τους εκπαίδευση και την δική της ηθική». Δεν είναι επαναστάτης αυτός που τα λέει αυτά ούτε έστω ένας μεταρρυθμιστής. Είναι ο νομικός Dalloy, συγγραφέας της συλλογής του Γαλλικού δικαίου που είναι γνωστή σαν «Ευρετήριο της Νομοθεσίας». Κι όμως, μολονότι αυτές οι γραμμές γράφτηκαν από ‘ναν άνθρωπο, ο οποίος...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018