Το 1932, οι υποστηρικτές του φασιστικού κόμματος Union Nationale (Εθνική Ένωση) που είχε αρχηγό τον Georges Oltramare, προγραμμάτισε δημόσια συγκέντρωση για τις 9 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, στο Salle Communale Plainpalais της Γενεύης ενάντια στους σοσιαλιστές ηγέτες Nicole και Dicker.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κάλεσε αντισυγκέντρωση. Φοβούμενη επεισόδια, η Conseil d’ Etat (η ελβετική κυβέρνηση) κάλεσε το στρατό. Στάλθηκε δύναμη 610 στρατιωτών στους οποίους ειπώθηκε ότι στη Γενεύη επρόκειτο να ξεσπάσει. Τα όπλα οπλίστηκαν. Στρατιώτες για τους οποίους υπήρχαν υπόνοιες ότι θα συναδελφώνονταν με τους διαδηλωτές δεν στάλθηκαν.
Την περίοδο αυτή, το 1929-1930, η κατάσταση ήταν δύσκολη στη Γενεύη, αφού υπήρχαν 8.000 άνεργοι στην πόλη σε έναν πληθυσμό 180.000. «Ήταν επαναστατική περίοδος και η ταξική πάλη ήταν πραγματικότητα», σύμφωνα με τον Ελβετό αναρχικό Andre Boesiger.
Αργά το απόγευμα, η αστυνομία απέκλεισε την οδό Carouge με αλυσίδες. Τα τραμ σταμάτησαν στο Plainpalais. Μόνο οι φασίστες της Union Nationale είχαν άδεια να πάνε στο Salle Communale. Από τις 7 το απόγευμα, οι αντιφασίστες πήραν θέσεις σε γειτονικούς δρόμους και καφενεία. Μοιράστηκαν 300 σφυρίχτρες και τραγουδιόταν η «Διεθνής».
Ο σοσιαλιστής ηγέτης Leon Nicole κάλεσε τον κόσμο να κατέβει στο δρόμο και σύντομα τα τεχνητά εμπόδια παραμερίστηκαν. Κλήθηκε ο στρατός. Το 1ο τάγμα 108 ανδρών βάδισε προς την οδό Carouge, αλλά αναχαιτίσθηκε από το λαό και 18 στρατιώτες αφοπλίστηκαν. «Σε μια στιγμή, οι στρατιώτες άρχισαν να αναμιγνύονται με το πλήθος… Κάποιοι απ’ αυτούς άφησαν να δημευθούν τα τουφέκια τους και άλλοι τα έδωσαν στους διαδηλωτές ακόμη και... εθελοντικά» («Αναμνήσεις ενός εξεγερμένου», Andre Boesiger).
Αλλά ξαφνικά δόθηκε διαταγή σε άλλο τάγμα στρατού να πυροβολήσει στο ψαχνό, με αποτέλεσμα 13 νεκρούς και 100 τραυματίες. Εκατοντάδες πυροβολισμοί σημειώθηκαν σε μόνο 10 δευτερόλεπτα. Τα περισσότερα θύματα ήταν υποστηρικτές, παριστάμενοι ή περίεργοι που δεν είχαν πάρει ενεργό μέρος στη διαδήλωση. «Ο φιλαράκος μου Melchior Alleman πέθανε στα χέρια μου», είπε ο Boesiger.
«Εκείνη την εποχή ζούσα στην οδό Pichet-de-Bock, ακριβώς εκεί που έγινε η διαδήλωση. Είχε συγκεντρωθεί ένα σημαντικό πλήθος 6.000-7.000 ανθρώπων. Θυμάμαι που ο Lucien Tronchet είχε τελειώσει την ομιλία του όταν ακούσαμε τους πυροβολισμούς», λέει ο ίδιος. Σύμφωνα με τον Boesiger, η διαδήλωση αυτή δεν έγινε μόνο για την άμεση αντίσταση στη συγκέντρωση των φασιστών, αλλά και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και για να στρατολογηθούν μέλη στο FOBB (Ομοσπονδία Εργαζομένων Ξύλου και Κατασκευών).
Η κυβέρνηση κατηγόρησε την αριστερά για τα επεισόδια και ο Nicole συνελήφθη και φυλακίστηκε για 6 μήνες. Στις εκλογές που ακολούθησαν, εκλέχτηκαν ο Nicole και άλλοι 3 άλλοι σοσιαλιστές. Ο αναρχικός Andre Boesiger ψήφισε για πρώτη και τελευταία φορά. «O Leon Nicole με απογοήτευσε ολοκληρωτικά. Κατάντησε ανόητος. Πήγε από ένα κόμμα σε άλλο και έγινε μπολσεβίκος. Δεν ήξερε πώς να συνεργαστεί με τα συνδικάτα και με το εργατικό κίνημα. Στο τέλος, κανείς δεν ήθελε να κάνει κάτι μαζί του».
«Μια φορά κι έναν καιρό αγωνιζόμαστε ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά και τα αφεντικά.. Σήμερα κανένας μιλά γι’ αυτό».
Nick Heath
* Δημοσιεύτηκε στο www.libcom.org και μεταφράστηκε από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», στη Μελβούρνη, στις 19/9/2005.
