Ο Piotr Andrievich Marin (Arshinov) γεννήθηκε το 1887 στο χωριό Andreivka της επαρχίας Nisnelomov, από εργατική οικογένεια.
Μπήκε στο επαναστατικό κίνημα το 1904. Το 1905 εργαζόταν ως κλειδαράς σε ένα σιδηροδρομικό εργαστήριο στην πόλη Kizilarbat, του Turkestan κοντά στα ιρανικά σύνορα.
Ήταν μέλος του μπολσεβίκικου τμήματος του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και εξέδωσε την εφημερίδα «Molot» («Το Σφυρί») που διακινείτο ανάμεσα στους εργαζομένους των σιδηροδρόμων. Το 1906, για να παραπλανήσει την αστυνομία, εγκαταστάθηκε στο Ekaterinoslav. Εκεί ήρθε σε επαφή με τον αναρχισμό και μπήκε στο αναρχικό κίνημα. Εργάστηκε στο εργοστάσιο Shoduar.
Οργάνωσε ένοπλες επιθέσεις ενάντια σε αντιπροσώπους των τοπικών αρχών και της αστυνομίας. Στις 22-23 Δεκεμβρίου 1906, με άλλους αναρχικούς επιτέθηκε στην έδρα της αστυνομίας στο Nisnedneprovsk. Στις 7 Μαρτίου 1907, πυροβόλησε και σκότωσε τον Vasilenko, αφεντικό των σιδηροδρομικών εργαστηρίων της Alexandrovska της επαρχίας Ekaterinoslav, μπροστά σε ένα μεγάλο πλήθος εργατών. Αυτό το άτομο (ο Vasilenko) είχε καταδώσει στις αρχές περισσότερους από 100 εργάτες που είχαν συμμετάσχει στην ένοπλη εξέγερση του Δεκεμβρίου του 1905 και μερικοί από αυτούς εκτελέστηκαν και άλλοι καταδικάστηκαν σε πολύχρονες φυλακίσεις.
Ο Αρσίνωφ συνελήφθη στις 9 Μαρτίου 1907 και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό από ένα στρατιωτικό δικαστήριο. Στη νύχτα της 22ης Απριλίου 1907, δραπέτευσε με άλλους φυλακισμένους κατά τη διάρκεια μιας λειτουργίας για το Πάσχα. Αναζήτησε καταφύγιο στη Γαλλία.
Επέστρεψε στη Ρωσία το 1909 και το φθινόπωρο συνελήφθη ξανά για αναρχική προπαγάνδα ανάμεσα στους εργάτες του Briansk. Δραπέτευσε ξανά από τη φυλακή πριν καταδικαστεί και συνέχισε προπαγανδίζοντας τις αναρχικές ιδέες στην παρανομία μεταξύ των εργατών και των αγροτών του Kostrom και του Σμολένσκ. Τον Μάη του 1910, συμμετείχε με άλλους αναρχικούς σε μια απαλλοτρίωση (ληστεία) μιας αποθήκης κρασιού στο χωριό Filopovo της επαρχίας Kostrom, μιας άλλης αποθήκης κρασιού στο Stepanovo-Silino της επαρχίας Σμολένσκ καθώς και σε μια επίθεση στο ταχυδρομείο της πόλης Sudislav της επαρχίας Kostrom.
Τον Αύγουστο του 1910 πήγε στην Αυστρία για να προμηθευτεί όπλα και προπαγανδιστικό υλικό. Επιστρέφοντας το Σεπτέμβρη, συνελήφθη από τις αυστριακές αρχές, φυλακίστηκε στο Tarnopol και παραδόθηκε έπειτα στη ρωσική κυβέρνηση τον Μάη του 1911. Η δίκη του άρχισε στις 25 Ιούνη 1911, στη Μόσχα κάτω από το ψευδώνυμο F Ι. Mikhailski και 36 άλλους. Τον Οκτώβρη του 1911 καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση και στάλθηκε στη φυλακή Butyrki. Εδώ ήταν που γνώρισε το νεαρό Ουκρανό αναρχικό Νέστωρ Μάχνο. Ο Αρσίνωφ είχε κάποιο πρόβλημα στην εκπαίδευσή του, ειδικά στη Γεωγραφία, την Ιστορία και τα Μαθηματικά, και έδωσε όλες του τις γνώσεις στον Makhno. Ενίσχυσε, επίσης, τις πολιτικές πεποιθήσεις του Μάχνο.
Απελευθερώθηκε με την επανάσταση την 1η Μάρτη 1917 και ήταν ένας από τους ιδρυτές της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ομάδων Μόσχας, διατελώντας γραμματέας προπαγάνδας και οργανωτής για την εφημερίδα «Golos Truda» και το περιοδικό «Anarkhia» από τον Σεπτέμβριο του 1917. Συμμετείχε στη διάσκεψη των Αναρχικών Ομάδων Μόσχας τον Ιούνη του 1918.
Συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία μέσα από το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα. Το 1918 ήταν συντάκτης της εφημερίδας «Golos Anarkhista» στην περιοχή Donbas. Φθάνοντας στο Gulyai Polye με άλλους αναρχικούς της Μόσχας, δραστηριοποιήθηκε από τον Απρίλη του 1919 μέχρι τον Αύγουστο του 1921 στο μαχνοβίτικο κίνημα. Συμμετείχε στο πολιτιστικό τμήμα του μαχνοβίτικου κινήματος, που βοηθούσε στην έκδοση και κυκλοφορία του «Put Κ Svobode» («Δρόμος προς την Ελευθερία)», εφημερίδας των εξεγερμένων από το 1919. Σε συνεργασία με τον Voline, εισήγαγε την οργανωτική διάσκεψη των αναρχικών ομάδων Nabat με κύριο ρόλο την πολιτική κατεύθυνση του μαχνοβίτικου κινήματος. Ήταν ένας από τους συντάκτες της «Nabat», οργάνου της ομώνυμης οργάνωσης και της «Golos Makhnovista» στο Kharkov το 1920.
Μετά από την ήττα του μαχνοβίτικου κινήματος από τους μπολσεβίκους το 1921, διέφυγε από τα σύνορα. Συμμετείχε στην έκδοση των διαφόρων ρωσικών και ουκρανικών εντύπων που εκδίδονταν από εξόριστους αναρχικούς, στον εκδοτικό οίκο «Anarkhicheski Vestnik» («Ο Αναρχικός Ανακοινώνει») μιας ομάδας Ρώσων αναρχικών στο Βερολίνο, στο περιοδικό «Dielo Trouda» στο Παρίσι από το 1925 έως 1929 και στο Σικάγο από το 1930. Έγραψε πολλά άρθρα σχετικά με τη ρωσική κατάσταση στο περιοδικό αυτό.
Ήταν ένας από τους συντάκτες του σημαντικού κειμένου «Η Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών». Επίσης, στο Βερολίνο έγραψε την αρκετά διαδεδομένη ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος.
Αποθαρρύνθηκε, όμως, από την ισχυρή κριτική σε βάρος της «Πλατφόρμας» από αρκετούς αναρχικούς. Η δε συντρόφισσά του, που ήταν εξαιρετικά πατριώτισσα, του ασκούσε πίεση να επιστρέψουν στη Ρωσία. Πάνω στην ώρα, απελάθηκε από τη Γαλλία. Άρχισε μια επαφή με τον κομμουνιστή ηγέτη Ordzhonidze, τον οποίο γνώριζε από τη φυλακή, όπου είχαν μοιραστεί το ίδιο κελί. Αυτός του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει να επιστρέψει, με την προϋπόθεση ότι θα σταματήσει κάθε κριτική εναντίον των μπολσεβίκων και διακόψει με τον αναρχισμό.
Ο Αρσίνωφ κυκλοφόρησε τότε δύο αντιαναρχικά φυλλάδια, το «Ο Αναρχισμός και η Δικτατορία του Προλεταριάτου» (1931) και « Ο Αναρχισμός στην Εποχή μας» (1933) που κυκλοφόρησαν και τα δύο στο Παρίσι. Ο Μάχνο διέκοψε δημόσια τις σχέσεις μαζί του. Ο γιος του Voline Leo μας θυμίζει σαφώς τις επισκέψεις του «θείου Marin» στο σπίτι τους με τη συντρόφισσα και το γιο του Andrei, και τον Voline που του έλεγε επανειλημμένα: «Marin, δεν πρέπει να πας. Θα σας εκτελέσουν. Μη ξεγελιέσαι, δεν θα σε συγχωρήσουν ποτέ».
Το 1935 σηματοδότησε το οριστικό του σπάσιμο με τον αναρχισμό με ένα άρθρο με τίτλο «Το φιάσκο του Αναρχισμού», το οποίο εμφανίστηκε στην εφημερίδα «Izvestia» στις 30 Ιουνίου.
Επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση και εργάστηκε ως διορθωτής τυπογραφικών δοκιμίων στη Μόσχα. Κατά τη διάρκεια των σταλινικών εκκαθαρίσεων συνελήφθη και κατηγορήθηκε για «προσπάθεια αποκατάστασης του αναρχισμού στη Σοβιετική Ρωσία». Φέρεται ότι εκτελέστηκε το 1937.
Οι αναρχικοί ήταν εξαιρετικά σκληροί στην κριτική τους προς τον Αρσίνωφ. Ο παλιός φίλος του Νέστωρ Μάχνο έγραψε πικρόχολα ότι «ήταν ματαιόδοξος και επιζητούσε εξουσία. Άγνωστος στη ρωσική επανάσταση μέχρις ότου ξύπνησε από την άχρηστη εργασία του στη Μόσχα το 1919 στη θύελλα των επαναστατικών πράξεων... αργότερα πήγε μακριά για να γράψει την ιστορία της Μαχνοβτσίνας. Κατά συνέπεια, έγινε ένα από τα ενεργά στελέχη του διεθνούς αναρχικού κινήματος και άρχισε να σκέφτεται τον εαυτό του ως τον ηγέτη του αναρχισμού, μια θέση που την επιδίωξε και βρήκε τα θεωρητικά θεμέλια γι’ αυτήν. Ήταν ένα εύκολο βήμα, τόσο εύκολο όσο και ο μπολσεβικισμός».
Ο Αμερικανός αναρχικός Αλεξάντερ Μπέρκμαν, ήταν εξίσου σκληρός, γράφοντας ότι «δεν τον θεωρώ σημαντικό καθόλου... Στο μυαλό μου η προδοσία της υπόθεσής μας από διάφορους, όπως οι Yartchuk, Arshinov κ.λπ..., οφείλεται σε δύο αιτίες: αφενός, έλλειψη αναρχικού οράματος και κατανόησης του αναρχισμού και, αφετέρου, οικονομικές αιτίες. Ελπίζουν να βελτιώσουν την οικονομική κατάστασή τους με να πλαισιώσουν τους μπολσεβίκους και κατά κανόνα την βελτιώνουν με τον τρόπο αυτό. Λοιπόν, με τέτοιους προδότες και δειλούς δεν πρέπει να υπάρξει καμία περαιτέρω συναλλαγή».
Ο Μαξ Νεττλώ είπε λίγο-πολύ το ίδιο πράγμα. Ο Καμίλλο Μπερνέρι παρατήρησε ότι ο Αρσίνωφ δεν έφυγε από το κίνημα ήσυχα και με αξιοπρέπεια, αλλά χτύπησε την πόρτα πίσω του όπως ένας μεθυσμένος.
Αλλά ο βαθμός της μαχητικότητας του Αρσίνωφ, όπως και το βιβλίο του για το μαχνοβίτικο κίνημα μιλούν από μόνα τους. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Αρσίνοφ σκόπιμα έκοψε τις σχέσεις του με τον αναρχισμό ώστε να μπορέσει να επιστρέψει στη Ρωσία για να βοηθήσει την οργάνωση του παράνομου αναρχικού κινήματος. Γνωρίζουμε ότι η ομάδα «Dielo Trouda» διατήρησε την επαφή με εκείνο το κίνημα και ο Ante Ciliga στο «Ρωσικό Αίνιγμα» αναφέρεται σ’ αυτό ως εξαιρετικά οργανωμένο. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έως ότου εξεταστούν από τους ερευνητές οποιαδήποτε αρχεία που διατηρούνται από τις ρωσικές αρχές. Ελπίζουμε ότι κάποιος τέτοιος ερευνητής θα το κάνει αυτό σύντομα.
* Κείμενο γραμμένο από τον Άγγλο αναρχικό Nick Heath. Δημοσιεύτηκε στο www.libcom.com/history. Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 5 Μάη 2006.
