"Δεν είμαι Γάλλος, είμαι εργαζόμενος" Pierre Morain, στο δικαστήριο της Λιλ, 1955
Ο Pierre Morain γεννήθηκε στο Παρίσι το 1930 και έγινε ναυτικός. Εξαιτίας της μαχητικότητάς του, όμως, έχανε συχνά τη δουλειά του. Τον συνεπήρε η δουλειά της της Federation Communiste Libertaire (FCL - Κομμουνιστική Ελευθεριακή Ομοσπονδία) της οποίας έγινε μέλος το καλοκαίρι του 1954. Συνεισέφερε με άρθρα σχετικά με τους εργαζόμενους στις οικοδομές και άλλα θέματα στην εφημερίδα της FCL “Le Libertaire” (“Ο Ελευθεριακός”).
Συμμετείχε έντονα και αποφασιστικά στην αντι-αποικιοκρατική δουλειά. Ο Daniel Guérin διοργάνωσε επαφές μεταξύ της FCL και του Mouvement National Algérien (MNA - Εθνικό Αλγερινό Κίνημα) του Messali Hadj. Ζήτησαν τη σύσταση επιτροπής υποστήριξης του αλγερινού αγώνα στη βόρεια Γαλλία. Έχοντας αυτό κατά νου, ο Morain μετακόμισε στο Roubaix.
Εργαζόταν καθημερινά ως εργάτης οικοδομών και το βράδυ πουλούσε τη “Le Libertaire” στα καφέ των Αλγερινών. Έγραψε αρκετά άρθρα στην εφημερίδα για την καθημερινή ζωή των Αλγερινών στο Roubaix. Συνελήφθη στη Λιλ κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 1ης Μάη 1955 όταν η αστυνομία έκανε μια προσπάθεια να σταματήσει τη συμμετοχή των Αλγερινών στην πορεία της Πρωτομαγιάς.
Ήταν πέντε ώρες μάχης, με τον Morain στο πλάι των Αλγερινών. Συνελήφθη στις 29 Μάη και στη συνέχεια κατηγορήθηκε, μαζί με πολλούς Αλγερινούς, ότι συμμετείχε στην ανασυγκρότηση μιας οργάνωσης που απαγορεύτηκε και διαλύθηκε από το κράτος, την MNA. Φυλακίστηκε στο Loos στις 29 Ιούνη. Αρχικά καταδικάστηκε σε πέντε μήνες, τη βαρύτερη ποινή που επιβλήθηκε σε όσους κατηγορήθηκαν, αλλά η ποινή του αυξήθηκε σε ένα έτος μετά από έφεση.
Η δράση της επιτροπής άμυνας ξεκίνησε τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, με επικεφαλής τους Jean Cassou, Daniel Guérin, Claude Dechezelles και Yves Bourdet που προσέλκυσαν την υποστήριξη στον αλγερινό αγώνα μεταξύ διανοούμενων και καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένων των σουρεαλιστών όπως ο Andre Breton. Όμως, ήταν η δράση του Albert Camus που ανέδειξε την υπόθεση στην πανεθνικής κυκλοφορίας εφημερίδα “L’Express” στις 8 Νοέμβρη 1955 και έτσι διέγειρε την κοινή γνώμη όταν έγραψε: "Μέχρι στιγμής η διαμαρτυρία περιορίστηκε σε συγκεκριμένα τμήματα της κοινής γνώμης. Ο Morain έχει διαπράξει το διπλό λάθος να ελίν αι εργαζόμενος και αναρχικός”. Μέχρι τον πρόωρο θάνατό του, ο Camus διατήρησε στις σχέσεις του με τους αναρχικούς και το MNA. Ο Morain ήταν ο πρώτος Γάλλος αναρχικός που φυλακίστηκε για τη συμμετοχή και δράση του στον αντι-αποικιοκρατικό αγώνα.
Ενώ ήταν στη φυλακή, πήρε μια επιστολή από την Suzanne Gouillardon, δασκάλα και μαχήτρια της FCL και παντρεύτηκαν μετά την αποφυλάκισή του στα τέλη Μάρτη 1956. Ωστόσο, από τον Pierre δεν αφαιρέθηκε η κατηγορία ότι απειλούσε την “εξωτερική ασφάλεια του κράτους”. Τον Αύγουστο του 1957 συμμετείχε, ως μέλος μιας ομάδας της FCL, σε μια επίθεση με εκρηκτικά σε ένα κέντρο των Poujadist (σ.τ.μ.: λαϊκιστική δεξιά ένωση) στο Παρίσι. Στην ομάδα, όμως, είχε διεισδύσει ένας πράκτορας, ο Pierre επέστρεψε στη φυλακή, αλλά στη συνέχεια τιμωρήθηκε με βαρύ πρόστιμο. Αυτά συνέβησαν όταν η FCL διερχόταν μια περίοδο μυστικότητας ως αποτέλεσμα της απόφασης να αναλάβει παράνομη δράση, μια απόφαση με την οποία έχασε μερικά μέλη που διαφωνούσαν με αυτήν την τακτική.
Σε ένα συνέδριο στις 22 Ιουνίου 1958 ενός χαλαρού δικτύου πρώην μελών της FCL το Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF) αποφάσισε να κάνει εισοδισμό για να αναλάβει δράση στο εσωτερικό του δικτύου, το οποίο και ονομάστηκε Action Communiste (Κομμουνιστική Δράση). Ωστόσο, αυτή η ομάδα δεν έζησε σχεδόν καθόλου και μέσα σε δύο μήνες τα περισσότερα μέλη της εισήλθαν στο PCF, αποτελώντας μια εσωτερική αντιπολίτευση με το όνομα Voie Communiste (Κομμουνιστικό Μονοπάτι). Έτσι ο Morain έγινε μέλος του Κόμματος και του τμήματος οικοδόμων στη Nievre, αλλά γρήγορα διαγράφτηκε λόγω των απόψεών του, παρά την υποστήριξη των μελών της βάσης.
Το ζεύγος Morains μετακόμισε στο Nevers στη δυτική Γαλλία. Όταν ξέσπασε ο Μάης του 1968, ο Pierre Morain την 1η Μαΐου υπέγραψε μια Έκκληση με τον Georges Fontenis (ο οποίος ζούσε κοντά στο Tours), προς τα πρώην μέλη της FCL και την Union des Groupes Anarchistes Communistes (UGAC - Ένωση Αναρχικών Κομμουνιστικών Ομάδων) να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ένα δίκτυο .
Το ζεύγος ταξίδεψε από το Nevers στο οροπέδιο Larzac στη νότια Γαλλία, για να συμμετάσχει σε όλες τις κινητοποιήσεις ενάντια στην επέκταση της στρατιωτικής βάσης εκεί στη δεκαετία του 1970. Οι ντόπιοι αγωνιστές τους ρώτησαν: ”Γιατί δεν έρχεστε να ζήσετε εδώ;” Το 1976 μετακόμισαν μόνιμα στο Larzac. Μετακόμισαν σε ένα εγκαταλελειμμένο αγρόκτημα στο Les Marres, το οποίο βρισκόταν εντός της στρατιωτικοποιημένης ζώνης. Εκεί παρέμειναν μέχρι την ώρα λίγο πριν από το θάνατο του Pierre.
Το 2000 ο Georges Fontenis πραγματοποίησε συνάντηση στο Παρίσι για να προωθήσει το βιβλίο του “Changer le Monde”. Ο Pierre Morain πήγε από το οροπέδιο Larzac για να παρευρεθεί και διηγήθηκε πώς είχε συλληφθεί στα γεγονότα του 1955. Με το ένα χέρι του στον ώμο του παλιού συντρόφου του, ο Fontenis άρχισε να κλαίει όταν θυμόταν τα τεράστια πρόστιμα, τις συνεχείς κατασχέσεις και τους διωγμούς της “Le Libertaire”, και τους μήνες που είχαν φυλακιστεί και οι δύο. Επίσης, ο Pierre και η Suzanne εμφανίστηκαν στην ταινία “Une Résistance Oubliée“ (“Μια Λησμονημενη Αντίσταση”) των Daniel Goude και Guillaume Lenormant (2001). Εκεί αφηγήθηκαν την καταστολή σε βάρος της FCL. Στην ταινία περιλαμβάνονται συνεντεύξεις των Morains, Line Caminade, Georges Fontenis, Paul Philippe και Guy Bourgeois.
Με την πάροδο των χρόνων αυτό το αχώριστο ζευγάρι συμμετείχε στους αγώνες υποστήριξης των Κανάκ της Νέας Καληδονίας, των Πολυνήσιων κατά των πυρηνικών δοκιμών, των Ιαπώνων κατά της επέκτασης ενός στρατιωτικού αεροδρομίου, σε εκστρατειες αλληλεγγύης στκυς Παλαιστίνιους και άλλες δράσεις.
Ερωτηθείς από έναν δημοσιογράφο της εφημερίδας “Le Monde” γιατί συνεχίζουν να αγωνίζονται σ’ αυτή την ηλικία, ο Pierre απάντησε "δεν θέλουμε να ανεχθούμε μια κοινωνία που μας έχει επιβληθεί. Και το να πολεμάς μόνος του δεν έχει αποτέλεσμα”.
Ο γιος τους Claude πέθανε νωρίτερα φέτος, τον Απρίλιο του 2013, σε ηλικία πενήντα πέντε. Ο Pierre πέθανε στις 27 Μάη 2013. Στην κηδεία του στις 30 του ίδιου μήνα, συγκεντρώθηκαν 200 άνθρωποι, προερχόμενοι από διάφορα μέρη της χώρας. Ο Line Caminade, ένα άλλο πρώην μέλος της FCL, έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο θυμόταν τον αγώνα στη δεκαετία του 1950. Τραγουδήθηκε το εξαιρετικά συγκινητικό αντιμιλιταριστικό τραγούδι “Le Butte Rouge”, ακολουθούμενο από το ποίημα “Le Deserteur” του Boris Vian. Καθώς το φέρετρο κατέβαινε στον τάφο, τραγουδιόταν η “Διεθνής”.
Nick Heath
Πηγές:
http://labrique.net/numeros/en-ligne-uniquement/article/mort-de-pierre-m...
http://www.alternativelibertaire.org/spip.php?article5451
http://www.lemonde.fr/article/0,5987,32 ... 3-,00.html
-Fontenis, G. L'autre communisme (1990)
*Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
