Η ιστορία της NEFAC στην πόλη του Κεμπέκ (2001-2008)

Ruptures - UnionCommunisteLibertaire (UCL)

Συνοψίζοντας τη συμμετοχή μου

Έχω συμμετάσχει στο αναρχικό κίνημα τα τελευταία δέκα χρόνια. Πριν περάσω στον αναρχισμό, συμμετείχα για 5 ή 6 χρόνια στο ριζοσπαστικό κίνημα των αρχών της δεκαετίας του 1990, ένα μείγμα τροτσκισμού, αντιφασισμού και φοιτητικών αγώνων. Μετά από αρκετά χρόνια συμμετοχής στο UQAMκαι το MDE (MovementfortheRighttoEducation - Κίνημα για το Δικαίωμα στην Εκπαίδευση) καθώς και στο PAC (PoliticalActionCommittee - Πολιτική Επιτροπή Δράσης), συμμετείχα στη δημιουργία της ελευθεριακής ομάδας “Frayhayt” τον Σεπτέμβρη του 1999, και της CLACτον Μάρτη του 2000.

Έμαθα για την ύπαρξη της NEFAC (NorthEasternFederationofAnarchistCommunists– Βορειο-Ανατολική Ομοσπονδία Αναρχικών Κομμουνιστών) λίγους μήνες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Αμερικής (SummitoftheAmericas) κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2000, αν θυμάμαι καλά. Ομολογώ ότι ήμουν κάπως σκεπτικός για τις δυνατότητες επιτυχίας της. Πόσοι αναρχοκομμουνιστές θα μπορούσαν να υπάρξουν στο Κεμπέκ; Μια ντουζίνα; Όχι, πραγματικά, θα μπορούσε και να μην υπάρχει καν κάτι τέτοιο. Πρέπει να ειπωθεί ότι η εμπειρία μου από τη συμμετοχή μου στην CLACήταν - ας πούμε το λιγότερο - πολλά υποσχόμενη. Αυτό που θέλαμε ήταν να παίρνει μορφή μπροστά στα μάτια μας ένα μαζικό αντι-καπιταλιστικό κίνημα, καθοδηγούμενο από το κύμα της αντι-παγκοσμιοποίησης. Ήμασταν σε θέση να κινητοποιήσουμε χιλιάδες ανθρώπους, όχι μόνο στη βάση ασαφών συνθημάτων καταγγέλλοντας τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού (όπως συνέβη επί σειρά ετών), αλλά και στη βάση μιας σαφούς απόρριψης του καπιταλιστικού συστήματος από τα θεμέλια. Ακόμη καλύτερα, οι αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της αυτο-οργάνωσης και της λαϊκής εκπαίδευσης ήταν στο επίκεντρο αυτής της προσέγγισης. Αν και οι μήνες που προηγούνταν της Συνόδου Κορυφής αποτέλεσαν ένα συναρπαστικό (και αγχωτικό) διάστημα, η Διάσκεψη κυμάνθηκε στο ύψος των προσδοκιών μου. Είχα μια κάποια επίγνωση της συμμετοχής της NEFAC (1) σε αυτά τα γεγονότα, καθώς αναρχικοί και επαναστάτες όλων των ειδών αφθονούν στους δρόμους του Κεμπέκ.

Μετά τη Σύνοδο Κορυφής απογοητεύθηκα γρήγορα. Από τον Ιούνιο, πήγα με εκείνους οι οποίοι στο Κεμπέκ είχαν ανασυγκροτηθεί στη CASA (CommitteetoWelcometheSummitoftheAmericas - Επιτροπή Καλωσορίσματος της Συνόδου Κορυφής για την Αμερικανική Ήπειρο) και διοργάνωσαν ένα Σαββατοκύριακο προβληματισμού κοντά στο Valcartier. Περίπου τριάντα άτομα, κυρίως φοιτητές του Πανεπιστημίου Laval, συμμετείχαν στη συνέλευση αυτή. Παρά τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις, δεν υπήρξε μια σαφής προοπτική που θα μπορούσε να συναχθεί από τη συνέλευση. Η Σύνοδος Κορυφής είχε ήδη περάσει και πολλοί από τους συμμετέχοντες θα εγκατέλειπαν σταδιακά τον ακτιβισμό. Η προοπτική αυτή – ή η έλλειψη προοπτικής – με προσέλκυσε δύσκολα. Δούλευα όλο και πιο τακτικά με την εφημερίδα "Rebelles” και νόμιζα ότι θα μπορούσε να συνεχιστεί η ύπαρξη των όρων μιας δυναμικής επιστροφής μου στο Κεμπέκ.

Δυστυχώς, η ομάδα που κυκλοφορούσε την “Rebelles” σταμάτησε και αυτή να υπάρχει αυτό το καλοκαίρι. Στράφηκα τότε στη μόνη οργάνωση που φαινόταν ικανή να διοργανώσει κάτι με προοπτική, και σύμφωνα με την οποία ένα κοινό σχέδιο – αυτό του ελευθεριακού κομμουνισμού – δεν αποτελούσε ταμπού αλλά κάτι που έπρεπε να αναληφθεί πλήρως.

Έγινα υποστηρικτής της NEFACτον Ιούλη του 2001. Μετά από λίγες μέρες, στις 23 Ιούλη, μίλησα εκ μέρους της αναρχικής ομάδας “EmileHenry” σε μια διαδήλωση που κατήγγειλε τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι, έξω από το Ιταλικό προξενείο στο Limoilou. Σε λίγο διάστημα έγινα μέλος της Ομοσπονδίας. Παρά τα κάποια ελαττώματα στην πλατφόρμα της NEFAC, φαινόταν πιο σημαντικό να γίνει κάποιος μέλος μιας οργάνωσης που ευελπιστούσε να συγκροτήσει ένα οργανωμένο αναρχικό κίνημα από το να πηγαίνει από Σύνοδο σε Σύνοδο, από την μια εποχή στην άλλη, χωρίς καμία επαναστατική προοπτική.

Πλήρης δραστηριότητα

Τα πρώτα χρόνια ως μέλος της NEFACχαρακτηρίστηκαν από πλήρη δραστηριότητα. Με το τέλος του καλοκαιριού κυκλοφορήσαμε το πρώτο τεύχος ενός δελτίου της τοπικής Ένωσης της NEFACμε τον τίτλο “LaNuit” (προς τιμήν μιας αναρχικής εφημερίδας με το ίδιο όνομα που κυκλοφορούσε στο Μόντρεαλ την περίοδο 1976-1986). Το δελτίο αυτό ήταν ο πρόγονος της εφημερίδας “CauseCommune” που άρχισε να κυκλοφορεί μερικά χρόνια αργότερα. Ήταν ένα δελτίο που κυκλοφορούσε σε τακτική βάση και διανεμόταν σε διαδηλώσεις και δημόσιους χώρους. Η Τοπική Ένωση αντικατέστησε την ομάδα “EmileHenry” της NEFACτου Κεμπέκ, ως αποτέλεσμα της αποχώρησης αρκετών μελών αλλά και της έλευσης άλλων. Το πρώτο τεύχος της “LaNuit” ασχολήθηκε με το ζήτημα της πατριαρχίας και της μισθωτής σκλαβιάς, δύο θέματα τα οποία θα εμφανίζονταν περιοδικά στις διάφορες εκδόσεις μας.

Όπως συνέβη με όλη σχεδόν τη ριζοσπαστική αριστερά, οι επιθέσεις στο WorldTradeCenterστις 11 Σεπτέμβρη 2001 μάς εξέπληξαν. Η Τοπική Ένωση, ωστόσο, διένειμε μια ανακοίνωση της NEFAC, η οποία γράφτηκε από τους συντρόφους μας στις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης στο Κεμπέκ στα τέλη του Σεπτέμβρη. Χρησιμοποιήσαμε αυτή την ευκαιρία για να ανακοινώσουμε μια σειρά εκδηλώσεων, συμπεριλαμβανομένης και της κυκλοφορίας της νέας γαλλόφωνης έκδοσης της NEFAC. Έτσι, στις 13 Οκτώβρη εμφανίστηκε το πρώτο τεύχος του περιοδικού “Ruptures”, σε 1000 αντίτυπα, που κυκλοφόρησε ολοκληρωτικά στο Κεμπέκ, χάρη στη συνεργασία ελάχιστων υποστηρικτών και συμπαθούντων. Η παρουσίαση έγινε στο υπόγειο της εκκλησίας St. JohntheBaptistμε την παρουσία εκατοντάδων ατόμων.

Το “Ruptures” δεν πέρασε απαρατήρητο και ειδικά το κείμενο με τον τίτλο “Είμαστε πλατφορμιστές”, το οποίο προξένησε αρκετές αντιδράσεις και σαρκασμούς από το αναρχικό “περιβάλλον”. Πολλοί από τους “πρώην” της CASAέστρεψαν τη πλάτη στη NEFACκαι άρχισε να εμφανίζεται ένα είδος μη υγιούς ανταγωνισμού ανάμεσα στους “οργανωμένους” (εμάς) και τους “ανοργάνωτους” (τους άλλους) αγωνιστές και μαχητές. Ήταν, επίσης, η ώρα της αποχώρησης δύο φίλων, με αποτέλεσμα τη ενίσχυση (για κάποιο διάστημα) της “υπεραριστεράς” του Μόντρεαλ, μέσω πολλών και διαφόρων κειμένων και μπροσούρων καταγγέλλοντας τους πρώην συντρόφους.

Το φθινόπωρο εκείνο σημαδεύτηκε, επίσης, από διάφορες άλλες δημόσιες δραστηριότητες, μερικές οργανωμένες από την People'sUniversityofthePopularCommitteeofSaint-Jean-Baptiste (Λαϊκό Πανεπιστήμιο της Λαϊκής Επιτροπής Saint-Jean-Baptiste), άλλες ανεξάρτητες. Το Σαββατοκύρακο της 23ης Νοέμβρη, οργανώσαμε όχι μία, αλλά δύο δημόσιες ομιλίες, την Παρασκευή με τον GaetanHerouxαπό την OCAP (OntarioCoalitionAgainstPoverty– Συσπείρωση Ενάντια στη Φτώχεια του Οντάριο) και την Κυριακή με τον NivardoJuanRodriguezαπό την JuventudesLibertarias (Ελευθεριακή Νεολαία) της Βολιβίας στο Lucien-Borne. Παρά την περιορισμένη δημοσιότητα η αίθουσα ήταν γεμάτη! Η Σύνοδος για την Άλλη Αμερική φαίνεται ότι είχε κάπα αποτελέσματα…

Στις 1 και 2 Δεκέμβρη 2001, η NEFACοργάνωσε ένα Σαββατοκύριακο ανταλλαγής απόψεων για την πατριαρχία στο Πανεπιστήμιο Loyolaστο Μόντρεαλ, δυτικά της πόλης. Αυτή ήταν η πρώτη δημόσια εκδήλωση που οργανώθηκε σε συνεργασία με διάφορες ομάδες από την Σύνοδο για την Άλλη Αμερική. Το κάπως φορτωμένο πρόγραμμα καταρτίστηκε από ομάδες από το Κεμπέκ και το Μόντρεαλ. Επίσης, παραβρέθηκαν αρκετά πρώην μέλη της CASAκαθώς και ένας μεγάλος αριθμός υποστηρικτών και συμπαθούντων μας από την περιοχή του Μόντρεαλ και τις ΗΠΑ. Παρά τα διάφορα προβλήματα οργάνωσης και την απουσία πολιτικής προετοιμασίας, η εκδήλωση αποτέλεσε επιτυχία από την άποψη της συμμετοχής. Προετοίμασε δε το έδαφος για την κυκλοφορία του δεύτερου τεύχους του “Ruptures” τον Απρίλη του 2002.

Τον χειμώνα, η NEFACάρχισε την πρώτη περιοδεία της στην περιοχή. Η πρόσκληση ήρθε από αναρχικούς που ζούσαν έξω από το Μόντρεαλ και την πόλη του Κεμπέκ για την οργάνωση εκδηλώσεων με μας στο δικό τους χώρο. Μέλη της Τοπικής Ένωσης του Κεμπέκ πήγαν στο Sorelστις 25 Μάρτη 2002 για να συμμετάσχουν σε ένα συνέδριο στο οποίο θα παρουσίαζαν μια εισαγωγή στον αναρχισμό στο Café-BistroLeCinoche. Στις 24 Απρίλη πήγαμε στο Saint-Georges-de-Beauceμετά από πρόσκληση φοιτητών για να οργανώσουμε ένα σεμινάριο για την παγκοσμιοποίηση. Περίπου 40 άτομα πήγαμε εκεί. Στις 6 Μάη, πήγα προσωπικά στο Sherbrookeγια να παρουσιάσω τις θέσεις μας σε ένα συνέδριο για την εκπαίδευση οργανωμένο από το CGEPStudents-Molly (μεταλυκειακό κολλέγιο που λειτουργεί μόνο στο Κεμπέκ).

Οι δραστηριότητες αυτές δεν μάς έκαναν, φυσικά, να μην διοργανώσουμε περισσότερες εκδηλώσεις στο Κεμπέκ. Στις 2 Απρίλη συγκροτήσαμε ένα καραβάνι για τη Σύνοδο των G8 στο Kananaskisτης Alberta. Ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώθηκε για να ακούσει διάφορους ομιλητές και παρουσιαστές, συμπεριλαμβανομένου και του JaggiSingh (κοινωνικού αγωνιστή μεγάλης δημοτικότητας στον Καναδά).

Τρεις βδομάδες αργότερα, στις 20 και 21 Απρίλη, η NEFACδιοργάνωσε ένα άλλο Σαββατοκύριακο με συζητήσεις στο Κεμπέκ, αυτή τη φορά για την κοινωνική και ταξική πάλη. Κόσμος απ’ όλες τις πλευρές της πόλης παραβρέθηκε σ’ αυτή την εκδήλωση, μαζί και μια ομάδα φοιτητών από το St. Jerome. Στις 5 Μάη, συμμετείχαμε σε ένα “διεθνιστικό” συνέδριο στο Κεμπέκ. Οι ChekovFeeneyαπό το WorkersSolidarityMovement (αναρχική κομμουνιστική οργάνωση από την Ιρλανδία), ο LaurentScapinαπό την AlternativeLibertaire (αναρχική κομμουνιστική ομοσπονδία από τη Γαλλία) και ο Phoebus (από την ομάδα μας) παρουσίασαν τις διαφορετικές πραγματικότητες από το αναρχικό κίνημα και τους διαφορετικούς ορίζοντες που άνοιγαν για την οργάνωση. Ήταν την ίδια περίοδο που η Τοπική Ένωση του Κεμπέκ μετονομάστηκε σε Ομάδα “LaNuit”.

Η αλλαγή του ονόματος αντανακλούσε την επιθυμία για μια διασαφήνιση των μεθόδων οργάνωσης και των στόχων μας και το σπάσιμο των δεσμών με τους διάφορους κύκλους “ακτιβιστών” στους οποίους είχαμε αναμιχθεί. Η ιδέα των “κλειστών” ομάδων συγγένειας (όπως η Émile-Henry) εγκαταλείφθηκε. Τώρα, ένα άτομο που συμφωνούσε με τις πολιτικές μας απόψεις, σύμφωνα με μια επίσημη σχετική διαδικασία που τέθηκε σε ισχύ, μπορούσε να γίνει μέλος μετά από τη συμμετοχή του σε τρεις συνελεύσεις. Ο σκοπός της ομάδας ήταν να συμμετέχει και να δημιουργήσει έναν ελευθεριακό “πόλο” στο Κεμπέκ που θα αναπτύξει τη στρατηγική της όλης δραστηριότητάς μας και να υποστηρίξει τους κοινωνικούς αγώνες. Η δράση της ομάδας βασιζόταν στην ανάλυση της όλης κατάστασης σε κοντοπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο. Θέλαμε ακόμα να αλλάξουμε τις συνελεύσεις και να τις μετατρέψουμε από θεωρητικές σε περισσότερο όργανα τεχνικής φύσης.

Το καλοκαίρι της κατάληψης

Στις 17 Μάη, γύρω στα 200 άτομα κινητοποιήθηκαν από την PopularCommitteeofSaint-Jean-Baptiste και άλλα μέλη της FRAPRU (οργάνωση-ομπρέλα δεκάδων κοινωνικών οργανώσεων και ομάδων που αγωνίζεται για το δικαίωμα στη στέγαση στο Κεμπέκ) και διαδήλωσαν στους δρόμους του Κεμπέκ απαιτώντας κοινωνική στέγαση. Η διαδήλωση τερμάτισε μπροστά στο κτίριο στο 920 της οδού delaChevrotière, όπου υπήρχε ένα μικρό κτιριακό συγκρότημα εγκαταλειμμένο πριν 3 χρόνια και που ανήκε στο Δήμο του Κεμπέκ. Δεκαπέντε αγωνιστές (2 μέλη της NEFAC) οχυρώθηκαν μέσα. Έτσι άρχισε η κατάληψη της Chevrotière. Η κατάληψη είχε αρχικά σχεδιαστεί να διαρκέσει 48 ώρες, αλλά κράτησε σχεδόν 4 μήνες.

Έτσι το 920 έγινε το κέντρο του αγώνα μας στο Κεμπέκ αυτό το καλοκαίρι, με ευθύνη κυρίως του “LaPageNoire” (“Η Μαύρη Σελίδα”), αυτοδιευθυνόμενου βιβλιοπωλείου στο οποίο συμμετείχαν από τη αρχή αρκετά μέλη της NEFAC (2)

Η ομάδα προχώρησε μπροστά και οργάνωσε δύο ακόμα εκδηλώσεις. Στις 8 Ιούνη κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της FRAPRUστο Κεμπέκ, παρουσιάσαμε σε μια κατάληψη μια μπροσούρα για το στεγαστικό ζήτημα γραμμένη από τον Phoebus. Αρκετοί από τους εκπροσώπους που πήραν μέρος στη FRAPRU συμμετείχαν στη συζήτηση. Στις 10 Αυγούστου προβάλαμε ένα φιλμ σε συνεργασία με δύο μέλη τη Αναρχικής Ομοσπονδίας (από τη Γαλλία) που ήσαν περαστικοί από το Κεμπέκ, σχετικά με τις εμπειρίες της αυτοδιεύθυνσης στη Σενεγάλη. Από τις 13 ώς τις 15 Σεπτέμβρη, η NEFAC συνεκάλεσε τη συνδιάσκεψή της στο Μόντρεαλ. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τους φίλους μου από τις ΗΠΑ και το Οντάριο. Η συνδιάσκεψη ήταν πολύ δυνατή και κατέληξε στην υιοθέτηση μιας κοινής στρατηγικής. Από τώρα και στο εξής, οι ομάδες-μέλη της NEFAC θα εργάζονταν πάνω σε τρία ζητήματα παρέμβασης: αντιρατισμό/αντιφασισμό, δράση στη γειτονιά και δράση στο χώρο εργασίας. Σε λιγότερο από μια βδομάδα από τη συνδιάσκεψη αυτή, η αστυνομία έκανε έξωση στους καταληψίες της 920 delaChevrotière. Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η κατάληψη αυτή ήταν ζωτικά σημαντική για την πορεία αρκετών αγωνιστών στο Κεμπέκ. Δύο νέες ομάδες σχηματίστηκαν στο χώρο της κατάληψης, η LowerTown και η DadaisHungry. Και οι δύο αποτελούντο κυρίως από πρώην μέλη της CASA και ειδικά γυναίκες. Όσο για την “LaNuit”, αυτή αδυνάτισε στην πορεία αυτή. Ήμασταν ανίκανοι να αναπτύξουμε ένα συλλογικό όραμα σχετικά με τη στάση μας μέσα στην κατάληψη. Συμμετείχαμε σ' αυτή αποφασιστικά, αλλά με έναν ασυντόνιστο και ατομικιστικό τρόπο. Αρκετά μέλη και συμπαθούντες εγκατέλειψαν την ομάδα μας τους επόμενους μήνες και πλαισίωσαν τις δύο προαναφερόμενες ομάδες. Τον χρόνο αυτό ξοδέψαμε αρκετή ενέργεια και χρόνο. Εάν ο αριθμός των μελών είχε αυξηθεί γρήγορα, η ομάδα θα είχε τώρα επιστρέψει σχεδόν στην αρχική της μορφή. Υπήρχαν μόνο ελάχιστα ενεργά μέλη, όλοι άνδρες. Περιστρεφόμασταν γύρω από έναν πυρήνα υποστηρικτών και συμπαθούντων που ήταν δύσκολο να συντηρήσουμε.

Αγώνας σε τρία μέτωπα

Η νέα κατεύθυνση που πήρε η NEFAC έμελλε να επηρεάσει τη δράση της ομάδας μας στον δεύτερο χρόνο της ύπαρξής της. Ενώ συνεχίζαμε να συμμετέχουμε σε διάφορες κινητοποιήσεις της πολιτικής αριστεράς (3) ή της ελευθεριακής αριστεράς (4), οι δραστηριότητές μας κινούνταν μόνο ανάμεσα στον αντιφασιστικό αγώνα και την εργατική αλληλεγγύη. Προς το τέλος του καλοκαιριού του 2002, εμφανίστηκε ένα νέο τμήμα της RASH (5) στο Κεμπέκ, στο οποίο συμμετείχαν και αρκετά μέλη της “LaNuit”. Ήμασταν ενήμεροι για τη ναζιστοποίηση ενός μέρους της πανκ σκηνής του Κεμπέκ και αποφασίσαμε να παρέμβουμε με το δικό μας τρόπο. Στο μεταξύ, οι ενδείξεις ότι ομάδες σκίνχεντ δρούσαν στα δυτικά προάστια αυξάνονταν. Ήρθε σε επαφή με την ομάδα μας μια ομάδα φοιτητών από το CEGEPF.X. Garneau, που μάς κάλεσαν να συμμετέχουμε σε ένα συνέδριο με θέμα τον ρατσισμό και την άκρα δεξιά στις 2 Δεκέμβρη 2002. (6) Όπως γράφτηκε μερικά χρόνια μετά από τον RedRoadyστις σελίδες της "Ruptures": “Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη όταν είδαμε ξαφνικά να φτάνει στις πύλες του χώρου του συνεδρίου μια ομάδα νεοναζιστών οι οποίοι πήγαιναν εκεί με στόχο προφανώς να κτυπήσουν. Μετά από μια μάχη, οι νεαροί ρατσιστές αποχώρησαν τραυλίζοντας πίσω στο αστικό προάστιό τους". Το γεγονός αυτό ήταν η αρχή μιας μακράς σειράς διαμαχών με διάφορες ακροδεξιές ομάδες (QuebecRadicalMLNQ, boneheads, NSBM, nationalistskins ...) που συνεχίστηκε για πάνω από 5 χρόνια. Βέβαια, ένα τέτοιο κλίμα δεν ευνόησε την είσοδο νέων μελών... Υπήρξε ένας διάλογος με το μεγαλύτερο μέρος της ελευθεριακής αριστεράς η οποία απλώς δεν έβλεπε την αναγκαιότητα της αντιφασιστικής πάλης "στους δρόμους" και/ή δεν συμφωνούσε με μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιούνταν μερικές φορές. Αυτό το οποίο οι αγωνιστές αυτοί αρνήθηκαν να δουν ήταν ότι εμείς ασκούσαμε και λαϊκή εκπαίδευση εκεί όπου η αριστερά ήταν απούσα (7). Αλλά, αναδρομικά μιλώντας, νομίζω ότι μερικές φορές πέφταμε στο επίπεδο ενός ματσισμού (machismo), ειδικά κατά τη διάρκεια συζητήσεων με θέμα τις τακτικές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των φασιστών. Στις 24 Γενάρη 2003, η ομάδα μας άρχισε μια από τις μεγαλύτερες εκστρατείες στη μικρή της ιστορία. Για μερικές βδομάδες, σχεδόν 800 εργαζόμενοι σε εταιρίες γκαράζ εμπορικών αυτοκινήτων στην περιοχή του Κεμπέκ κηρύχθηκαν λοκ άοτ. Οι εργοδότες τους ήθελαν να “σπάσουν” το συνδικάτο τους και να επιβάλλουν νέες συνθήκες εργασίας. Η διαμάχη αυτή διεξήχθη σε ένα κλίμα γενικής αδιαφορίας, εν μέρει επειδή το συνδικάτο που ήταν συνδεδεμένο με την Centraledessyndicatsdémocratiques (CSD – συνδικαλιστική συνομοσπονδία). Αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στις εργατικές φρουρές και τότε γράψαμε ένα κείμενο στο οποίο εξηγούσαμε τις αιτίες της απεργίας και καλούσαμε σε αλληλεγγύη με αυτούς που βγήκαν στο δρόμο. Ένας εργαζόμενος ήρθε σε επαφή με την ομάδα μας για να πάρει αντίτυπα του κειμένου αυτού για να τα μοιράσει στους συναδέλφους του αλλά και πελάτες των γκαράζ που έμεναν ανοιχτά παρά την απεργία.

Στις 15 Φλεβάρη 2003, οργανώσαμε ένα ελευθεριακό μπλοκ μαζί με άλλες ομάδες σε μια αντιπολεμική διαδήλωση. όπου αντί να μοιράσουμε κείμενό μας για τον πόλεμο κ.λπ., προτιμήσαμε να μοιράσουμε το έντυπο μας "LaNuit" που περιείχε και το κείμενο για το λοκ άουτ. Σε όλη τη διάρκεια της απεργίας αυτής αυξήσαμε τις επισκέψεις μας στις απεργιακές φρουρές. Συνεισφέραμε με τα δικά μας μέσα στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δημοσιοποίηση της απεργίας στον λαό του Κεμπέκ. Το τρίτο τεύχος του “Ruptures” κυκλοφόρησε τον Μάρτη του 2003. Συγκεκριμένα, περιείχε ένα κομμάτι για την ιστορία του κοινωνικού αγώνα και έναν διάλογο για την επαναστατική στρατηγική με τον Maxim "Tony" Fortin, έναν ελευθεριακό του Κεμπέκ ο οποίος λίγους μήνες πριν κυκλοφόρησε μια μπροσούρα όπου ασκούσε κριτική στην ανάλυση και τη στρατηγική της NEFAC. Τα περιεχόμενα αυτού του τεύχους αντανακλούσαν και τη νοοτροπία της NEFAC εκείνη την περίοδο: μια συγκεκριμένη "νοοτροπία πολιορκίας" όσον αφορά το υπόλοιπο αναρχικό κίνημα και μια σκληρή ροπή προς αρκετά επαναλαμβανόμενες φόρμουλες. Με μια δόση αμηχανίας, προσπαθήσαμε να δώσουμε έμφαση στο ζήτημα να αφήσουν οι αναρχικοί το ακτιβίστικο “γκέτο" και να προωθήσουν μαχητικά τον αναρχισμό μέσα την εργατική τάξη. Αλλά ήμασταν συνήθως οι μόνοι που σκέφτονταν με αυτό τον τρόπο και οι κριτικές εναντίον μας για "εργατισμό" ήταν πολλές. Η αντίστοιχη επιτυχία της εκστρατείας μας με τους εργάτες στους αγώνες τους φάνηκε να επιβεβαιώνει την ορθότητα των θέσεών μας. Τα επόμενα δύο χρόνια θα προσπαθούσαμε ξανά με νέα πειράματα ν αναπτύξουμε άλλες εκστρατείες αλληλεγγύης με ποικίλα αποτελέσματα. Τον Μάη η ομάδα μας οργάνωσε δύο εκδηλώσεις για τις οποίες τυπώσαμε μια πολύ καλή έγχρωμη αφίσα, την πρώτη τέτοια της NEFAC. Την 1η Μάη οργανώσαμε μια “μαυροκόκκινη διαδήλωση" στην οποία πήραν μέρος 40 άτομα υπό βροχή. Μια ντουζίνα αναρχικοί από το Saint-Georges, μέλη της Uraba (Unionofself-resistanceoftheBeauce) καθώς και μέλη του τοπικού Κομμουνιστικού Κόμματος του Κεμπέκ διαδήλωσαν μαζί μας. Δύο μέρες αργότερα, οργανώσαμε ένα συνέδριο στους χώρους της CSN με δύο συνδικαλιστές μέλη της NEFAC από τις ΗΠΑ ως μέρος της περιοδείας "Anarchyatwork" που συντονίστηκε από τους συναδέλφους μας του Μόντρεαλ. Περίπου μια ντουζίνα άτομα συμμετείχαν κάτι το οποίο ήταν αποτυχία. Απείχε πολύ από τις επιτυχίες μας με το πλήθος του προηγούμενου χρόνου. Ένας παράγοντας ήταν προφανής: η νέα κατεύθυνση που πήρε η NEFAC δεν "έπαιρνε" εύκολα ζητήματα που σχετίζονταν με τη παγκοσμιοποίηση ή τις κινητοποιήσεις ενάντια στις διάφορες Συνόδους.

Η εκλογή του JeanCharest

Στις 14 Απρίλη 2003, ο JeanCharest κέρδισε τις προκριματικές εκλογές. Το Φιλελεύθερο Κόμμα άρπαξε αυτήν την ευκαιρία για να ανακοινώσει μια σειρά μέτρων με τα οποία θα “εκσυγχρονιζόταν” το κράτος (η περιβόητη “αναδιοργάνωση”) κάνοντας την οικονομία πιο “ανταγωνιστική”. Όλο το φθινόπωρο βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή διαφόρων διαδηλώσεων ενάντια στην κυβέρνηση. Το αποκορύφωμα όλων αυτών των κινητοποιήσεων ήταν η Ημέρα Δράσης στις 11 Δεκέμβρη 2003. Την ημέρα αυτή, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και παρέλυσαν την πόλη του Κεμπέκ. Συμμετείχαμε στο μπλοκάρισμα του λιμανιού του Κεμπέκ όπου ένας από τους συντρόφους μας συνεργάστηκε με τα μέλη του CanadianUnionofPublicEmployees. Κάτι απροσδόκητο συνέβη μπροστά στα μάτια μας, ήταν σαν το εργατικό κίνημα να ξυπνούσε από το λήθαργό του; Δυστυχώς, η γενική απεργία που είχαν υποσχεθεί μετά τις διακοπές οι ηγέτες των συνδικάτων δεν έγινε, σκοτώνοντας έτσι στα σπάργανα ένα ριζοσπαστικό κίνημα που γεννιόταν.

Ωστόσο, αυτή η αναλαμπή του μαχόμενου συνδικαλισμού έδειξε ξεκάθαρα ότι η εργατική τάξη διαθέτει τη δύναμη να παραλύσει το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα. Φυσικά, εάν θέλει και αποφασίσει να δράσει ενάντια στις συμβουλές των ηγετών. Ακόμα τον Δεκέμβρη, κυκλοφόρησε το 21ο τεύχος της αναρχικής εφημερίδας “LeTrouble". Τυπωμένη στο Κεμπέκ, ήταν το αποκορύφωμα μιας μακράς διαδικασίας που στόχευε στην συγχώνευση της εφημερίδας αυτής με την εφημερίδα της NEFAC. Για αρκετούς μήνες γράφαμε άρθρα και διανέμαμε την εφημερίδα στο Κεμπέκ (πάνω από 500 αντίτυπα από το κάθε τεύχος). Μέλη της “LaNuit” αναμίχθηκαν, επίσης, στην εκδοτική ομάδα. Ένα μικρό ανέκδοτο: σε μια διαδήλωση του λαϊκού κινήματος ένας “προοδευτικός” ιερωμένος με τον οποίο συζητούσαμε έβγαλε κάποια στιγμή από τη τσέπη του $50 για να συνεχίσουμε να διανέμουμε την “LeTrouble” στους διαδηλωτές (!) Υπήρχαν αρκετοί σύντροφοι στην ομάδα της εφημερίδας που διαφωνούσαν με τη συγχώνευση και όταν άρχισε να συμμετέχει στην εφημερίδα μια ομάδα πρώην μελών της NEFAC τότε η διαδικασία αυτή οδηγήθηκε σε ένα τέρμα. Η NEFAC χρειαζόταν μια εφημερίδα για να παίξει το ρόλο που δεν μπορούσε να παίξει το “Ruptures”, κάνοντας δηλαδή άμεση προπαγάνδα σε μόνιμη βάση.

Τον Μάρτη του 2004, η NEFAC κυκλοφόρησε τελικά τη δική της εφημερίδα την “CauseCommune”. Η παρουσίαση του πρώτου τεύχους έγινε στη γκαλερί "LeLieu" της οδού duPont της πόλης του Κεμπέκ. Χρησιμοποιήσαμε αυτή την ευκαιρία για να προβάλλουμε ένα φιλμ για τη συμμετοχή των αναρχικών στην αντίσταση της Αλγερίας και τους αντιαποικιακούς αγώνες. Περίπου 40 άτομα παραβρέθηκαν, μαζί και μια μικρή ομάδα μαοϊκών από το Μόντρεαλ μαζί με μερικούς αναρχικούς από το Saint-Georges-de-Beauce οι οποίοι είχαν συγκροτήσει μια νέα ομάδα-μέλος της NEFAC το καλοκαίρι του 2004. Η ομοσπονδία είχε τώρα παρουσία σε 4 πόλεις του Κεμπέκ (Montréal, Sherbrooke, St-GeorgesandQuébec). Στα νότια σύνορα η NEFAC αναπτυσσόταν γρήγορα όπως και στο Οντάριο. Στο Κεμπέκ η ομάδα παρέμεινε η ίδια: το ζήτημα των μελών μας που ήταν μόνο ενός φύλλου παρέμεινε ολοκληρωτικά το ίδιο για περίπου 2 χρόνια και αποτύχαμε να το ξεπεράσουμε.

Κοινές κινητοποιήσεις

Το φθινόπωρο του 2004, η “LaNuit” οργάνωσε αρκετές δραστηριότητες με άλλες ελευθεριακές ομάδες του Κεμπέκ. Μετά από δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων υπήρξε αρκετά έντονη ένταση με άλλους αναρχικούς, η ομάδα μας έκανε αυτοκριτική και άλλαξε τη στάση της. Εισάγαμε την ιδέα τη διοργάνωσης τακτικών συνελεύσεων φέρνοντας μαζί μέλη διαφόρων ομάδων ώστε να αναπτύξουμε μια κοινή δράση. Καταρτίστηκε μια λίστα στο ίντερνετ ("Intercollectif") για τα μέλη της πρωτοβουλίας "AssemblyofQuébecLibertarians" (Συνέλευση των Ελευθεριακών του Κεμπέκ). Στις 14 Απρίλη, στην πρώτη επέτειο της έλευσης στην εξουσία του JeanCharest, καλέσαμε σε κινητοποίηση σε συνεργασία με τις ομάδες LaRixe, DadaisHungry και άλλους ελευθεριακούς. Ανακοινώσαμε τη συμμετοχή μας στο "BlockCharest" που οργανώθηκε από την REPAC στη γωνία των δρόμων Charest (όχι το όνομα του ηγέτη αλλά πολύ παλαιότερο) και Langelier. Η ανακοίνωση υπογράφτηκε επίσης από μια ντουζίνα άλλες ομάδες του Μόντρεαλ. Η AssemblyofQuébecLibertarians κινητοποιήθηκε και αυτή για το γεγονός της Πρωτομαγιάς στο Μόντρεαλ που έφερε περίπου 100.000 στο δρόμο ενάντια στην αντικοινωνική κυβέρνηση Charest. Με την πρωτοβουλία της CLAC (στη οποία συμμετείχε και η NEFAC του Μόντρεαλ) και της AssemblyofQuébecLibertarians σχηματίστηκε ένα αναρχικό μπλοκ, με αρκετές εκατοντάδες συμμετέχοντες, στην ουρά της διαδήλωσης. Χωρίς να περιμένουμε την πορεία των συνδικάτων (η οποία άρχισε 4 ώρες αργότερα) πήραμε τους δρόμους, και μαζί με το μπλοκ του PCR συγκεντρωθήκαμε στο ParcJarry. Εκεί η αστυνομία πήγε να μάς αποκόψει και αποχωρήσαμε κατόπιν των πιέσεων των διαδηλωτών. Παράλληλα συνεχίσαμε να αναπτύσσουμε τις επαφές μας με την “περιοχή” μέσω της διοργάνωσης ομιλιών για τον αναρχισμό στο Joliette και με την αποστολή σε μόνιμη βάση της “CauseCommune” στην περιοχή Bas-Saint-Laurent. Στις 28 Ιούνη 2004, κυκλοφόρησε το 4ο τεύχος της “Ruptures” (ειδικό τεύχος για τον εθνικισμό και την άκρα δεξιά) και παρουσιάστηκε στο DorchesterTavern την ημέρα των ομοσπονδιακών εκλογών. Το άρθρο για την άκρα δεξιά στο Κεμπέκ προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Το PCR αντέδρασε αποφασιστικά στο γεγονός ότι τα μέλη του συνδέονταν στο άρθρο με μια εθνικιστική μπολσεβίκικη ομάδα καθώς και με το MLNQ, κάτι που δεν ήταν βέβαια η όλη υπόθεση. Μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία αυτού του τεύχους, ήρθε η σειρά του PierreFalardeau να μάς επιτεθεί μέσα από τις σελίδες των “Québecers” και “DuCouac”. Ο Falardeau ισχυρίστηκε ότι η NEFAC πληρωνόταν από το RCMP, ειδικά επειδή συνδεόταν με ομάδες από τις ΗΠΑ και το Οντάριο και ότι ήμασταν ενάντια στο έθνος. Η κατηγορία αυτή ήταν τόσο σκανδαλώδης που αρκετοί του είπαν να το βουλώσει και έτσι δεν χρειάστηκε να το κάνουμε εμείς.

Από απεργία σε απεργία

Το φθινόπωρο του 2004, άρχισε κινητοποιήσεις το κίνημα για το δικαίωμα στη στέγη στο Κεμπέκ. Οι FRAPRU και RCLALQ αποφάσισαν να οργανώσουν μια μεγάλη κοινή εκδήλωση. Για δύο μέρες δεκάδες αγωνιστές θα “κατασκήνωναν” στο κέντρο της πόλης του Κεμπέκ για να απαιτήσουν την ανέγερση δημόσιων σπιτιών και τον έλεγχο των ενοικίων. Για μερικά χρόνια, μέλη της NEFAC συμμετείχαν σε διάφορες ομάδες πολιτών που αγωνίζονταν για το δικαίωμα στη στέγαση. Προτείναμε στην Περιφερειακή Ένωση της NEFAC (η οποία συμπεριλάμβανε τις ομάδες-μέλη του Κεμπέκ) να κινητοποιηθεί και να συμμετάσχει στην “κατασκήνωση”. Στο Μόντρεαλ η εκεί NEFAC πέτυχε τη υποστήριξη της CLAC. Μερικά μέλη μας από το Κεμπέκ, το Μόντρεαλ και το St. George πήραν μέρος στην εν λόγω κατασκήνωση. Στην εκδήλωση κλεισίματος στις 30 Οκτώβρη όπου συμμετείχαν σχεδόν 1000 άτομα) σχηματίστηκε ένα “μαύρο και κόκκινο” μπλοκ, διανέμοντας μια μπροσούρα για το ζήτημα της στέγασης και κολλώντας αφίσες.

Στις 19 Νοέμβρη 2004, το εργατικό συνδικάτο της SAQάρχισε μια γενική απεργία σε όλη την περιφέρεια. Η εποχή (ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα) δεν είχε καμία σημασία: ο στόχος ήταν η δημιουργία μιας ισορροπίας εξουσίας σε μια εποχή που η SAQ έκανε τις καλύτερες πωλήσεις της. Δυστυχώς, η όλη διαμάχη αποδείχτηκε σκληρότερη απ' ό,τι αναμενόταν. Οι πελάτες δεν εξέφραζαν πάντα την αλληλεγγύη τους και χιλιάδες άνθρωποι επισκέπτονταν τα καταστήματα που έμεναν ανοιχτά. Οι διάφορες ομάδες της NEFAC οργάνωσαν αρκετές εκδηλώσεις υποστήριξης των απεργών. Στο Κεμπέκ πήγαμε σε ένα από τα υποκαταστήματα που λειτουργούσε από απεργοσπάστες και γεμίσαμε καλάθια με μπουκάλια αρνούμενοι να πληρώσουμε σε ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς. Η ομάδα "LaNuit" τύπωσε επίσης μια αφίσα που κολλήθηκε μαζικά στα διάφορα υποκαταστήματα (ανοιχτά ή κλειστά). Ένα απόγευμα πήγαμε σε ένα υποκατάστημα στο BoulevardCharest για να μοιράσουμε μια προκήρυξη στους πελάτες και να επισκεφθούμε και μερικές απεργιακές φρουρές που ζέσταιναν την ατμόσφαιρα και την κακοκεφιά των καταναλωτών. Όταν τελείωσε η απεργία στην SAQ, διοργανώσαμε μια μεγάλη περιοδεία με τον AshantiAlston, πρώην μέλος των BlackPantherParty και BlackLiberationArmy που είχε γίνει αναρχικός. Από τις 9 ώς τις 15 Φλεβάρη 2005 περιοδεύσαμε σε διάφορα μέρη όπως Montréal, Sherbrooke, Québec, Saint-Georges-de-Beauce, Joliette, Chicoutimi και αλλού. Η περιοδεία αυτή που έγινε κατά τη διάρκεια μιας υποχώρησης της NEFAC το καλοκαίρι του 2004 στην περιοχή των ανατολικών πολιτειών, ήταν μια επιτυχημένη. Μια βδομάδα αργότερα, στις 21 Φλεβάρη 2005, άρχισε η μακροβιότερη απεργία την ιστορία του φοιτητικού κινήματος. Μερικοί σύντροφοι από την φοιτητική ομάδα του Πανεπιστημίου Laval συμμετείχαν κάτι παραπάνω από ενεργά στο σύλλογό τους. Άλλα μέλη μη φοιτητές συμμετείχαν σε εκδηλώσεις άμεσης δράσης. Η NEFAC δημοσίευσε διάφορα κείμενα κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων καθώς και έναν απολογισμό των μελών της που δημοσιεύτηκε στην "CauseCommune" (τεύχος 6, Μάης-Ιούνης 2005). Στο τέλος της φοιτητικής απεργίας η "LaNuit", μαζί με μερικούς ελευθεριακούς του Κεμπέκ, συνδιοργάνωσαν μια μέρα ενάντια στην πατριαρχία και τον ανδρισμό στις 10 Απρίλη 2005 στο Κέντρο Lucien-Borne. Δεκάδες άτομα πήραν μέρος κάτι που οδήγησε στην κινητοποίηση ενάντια στο "ManTalk" Congress , ένα διεθνές συνέδριο ανδρισμού που έγινε στο Μόντρεαλ στο διάστημα 21-24 Απρίλη. Στις 6 Μάη 2005, ήρθε το 5ο τεύχος του "Ruptures". Ήταν ένα ντοσιέ αντιεξουσίας και των κοινωνικών κινημάτων που γράφτηκε ως συνέχεια της περιοδείας του AshantiAlston, αλλά ακόμα και των αγώνων στους οποίους συμμετείχαμε τον προηγούμενο χρόνο. Στο τέλος του Μάη είχαμε τη επίσκεψη στο Κεμπέκ δύο αγωνιστών από τη γαλλική ελευθεριακή οργάνωση NoPasaran και επωφελούμενοι από το γεγονός, οργανώσαμε ένα συνέδριο για τον αντιφασισμό που έγινε στο “laPageNoir”, όπου παραβρέθηκαν περίπου 20 άτομα. Την 1η Ιούλη 2005, κάναμε τα λόγια πράξη όταν οργανώσαμε μια μικρή αντιδιαδήλωση στη διαδήλωση του ακροδεξιού MLNQ που διοργανώνει κάθε χρόνο στο ξενοδοχείο VilledeQuébec. Μπροστά στους 50 περίπου έκπληκτους υπερεθνικιστές που ήσαν παρόντες, φωνάξαμε το σύνθημα "Φασιστικά γουρούνια έξω από τους δρόμους" καταγγέλλοντας τον αρχηγό τους RaymondVilleneuve. Η παρουσία αυτή μάς έκανε αντικείμενο αναφοράς από το RDI και μέρους της επαναστατικής αριστεράς του Μόντρεαλ (που ποτέ δεν κατάλαβε την απειλή που αντιπροσώπευε ο ακροδεξιός εξτρεμισμός...) Χωρίς αμφιβολία, μπορούμε να πούμε ότι η εκστρατεία της NEFAC ενάντια στο MLNQ (που άρχισε από τους συντρόφους μας στο Μόντρεαλ το 2002) συνεισέφερε τα μέγιστα στην περιθωριοποίηση αυτής της οργάνωσης και των υποστηρικτών της μέχρι τον κλινικό της θάνατο το 2007.Τερματίσαμε τις καλοκαιρινές μας δραστηριότητες με τη φιλοξενία δύο συντρόφων αναρχικών από το Μεξικό στις 23 Αυγούστου 2005 ως μέρος της περιοδείας με την επωνυμία "SpreadingUtopia", που περιελάμβανε ομιλίες για την ελεύθερη ραδιοφωνία και το αναρχικό κίνημα του Μεξικού με στόχο να μαζευτούν χρήματα για να δοθούν σε διάφορα προγράμματα όπως η BibliotecaSocialReconstruir, το ελευθεριακό ραδιόφωνο του AutonomousUniversityofMexico (UNAM) και το Καραβάνι CarloGiuliani.

Ο αγώνας ενάντια στη δεξιά

Τον Δεκέμβρη του 2005 η ομάδα μας κυκλοφόρησε αφίσες αντιεκλογικής προπαγάνδας για τις ομοσπονδιακές εκλογές της 23ης Γενάρη 2006. Εκατοντάδες κολλήθηκαν στο κέντρο της πόλης του Κεμπέκ. Η εκστρατεία υποστηρίχτηκε και από άλλες ομάδες στο Κεμπέκ και από άλλες ομάδες-μέλη της ομοσπονδίας. Χωρίς να αποτελεί έκπληξη, ο StephenHarper (και το Συντηρητικό Κόμμα) πήρε την εξουσία ως επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας. Το Κεμπέκ εξέλεξε πιο πολλούς βουλευτές από το Συντηρητικό Κόμμα. Λίγους μήνες πριν από αυτό, ο AndréeBoucher είχε καταφέρει να επικρατήσει στις δημοτικές εκλογές, χωρίς καν να κάνει προεκλογική εκστρατεία. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι η λαϊκή δεξιά είχε τον άνεμο με το μέρος της. Ανάμεσα στις ομάδες μας άρχισαν κάποιες συζητήσεις σχετικά με την πολιτική και οικονομική κατάσταση και την άνοδο της δεξιάς στην περιοχή του Κεμπέκ. Νέα μέλη ήρθαν στην ομάδα και, σιγά-σιγά, συγκροτήσαμε μια θεωρητική και τακτική ενότητα στο αντικείμενο αυτό. Τον Μάη του 2006, κυκλοφόρησε το έκτο τεύχος της "Ruptures"με ένα ντοσιέ-αφιέρωμα στη συμμετοχή των αναρχικών στα λαϊκά κινήματα. καθώς και άρθρα για το φοιτητικό κίνημα ένα χρόνο μετά την απεργία και μια κριτική στο SRTT (WorkersSolidarityNetwork – Δίκτυο Εργατικής Αλληλεγγύης). Στις 16 Μάη 2006, καλωσορίσαμε έναν αναρχικό πρώην μέλος των Διεθνών Ταξιαρχιών στη Ισπανία του 1936, τον GeorgeSossenko. Διοργανώθηκε μια διάσκεψη στο χώρο της CSN όπου περίπου 40 άτομα πήραν μέρος εν μέσω μιας παράξενης ατμόσφαιρας όπου ο θαυμασμός αναμείχθηκε με μια κάποια δυσαρέσκεια, αφού οι απαντήσεις του GeorgeSossenko σε κάποιες ερωτήσεις ήταν εντελώς εκτός θέματος.

Το φθινόπωρο αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στην οργάνωση της 4thSelf-ManagementDay που έγινε στις 4 Ιούνη στο 4thSelf-ManagementDay στην περιοχή Saint-Roch. Η μέρα αυτή, όπως δείχνει και το όνομά της, είναι ένα ετήσιο γεγονός αφιερωμένο στην ανακάλυψη της αντίληψης και της πρακτικής της αυτοδιεύθυνσης. Κάθε χρόνο, μέλη της "LaNuit " διοργανώνουν σεμινάρια και διακινούν αναρχικό υλικό από έναν πάγκο. Αλλά πριν τον προσδοκώμενο θάνατο της Self-ManagementDay (εξαιτίας κούρασης μέρους της οργανωτικής επιτροπής) αποφασίσαμε να επενδύσουμε περισσότερο στο σχεδιασμό και την οργάνωση εκδηλώσεων. Τελικά, η εμπειρία μας δεν ήταν σχεδόν η σωστή. Τα σεμινάρια και οι συζητήσεις προσέλκυσαν σχετικά μικρό αριθμό ατόμων. Το φθινόπωρο του 2006, η "LaNuit" ανέλαβε την έκδοση της "CauseCommune". Μια νέα ηλεκτρονική σελιδοποίηση και η καθιέρωση νέων τμημάτων/στηλών, άλλαξε την εμφάνιση και το περιεχόμενο της εφημερίδας. Διοργανώσαμε ακόμα αρκετές δημόσιες εκδηλώσεις. Στις 23 Σεπτέμβρη δύο μέλη της ομάδας ταξίδεψαν ώς το RegionalSocialForum 02 (στο Métabetchouan, Lac-St. Jean) για να παρουσιάσουν εργαστήρια για την αυτοδιεύθυνση και τις αναρχικές ιδέες μετά από κάλεσμα ενός φίλου που είχε τότε επιστρέψει να ζήσει στην περιοχή. Πιστεύαμε ότι εκεί θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια νέα ομάδα, χωρίς όμως επιτυχία. Στις 4 Νοέμβρη η "LaNuit" διοργάνωσε κάτι σαν συνέδριο με δυο μέλη του CIPO-RFM (8) από το Μεξικό, στο L'Agitée ως μέρος της περιοδείας τους στο Κεμπέκ που συντονιζόταν από τους συντρόφους μας στο Μόντρεαλ. Η δημόσια αυτή εκδήλωση οδήγησε στη δημιουργία μιας συσπείρωσης η οποία μερικές βδομάδες αργότερα οργάνωσε μια διαδήλωση στην πόλη του Κεμπέκ για αλληλεγγύη τους εξεγερμένους της Oaxaca. Εξαιτίας έλλειψης χρόνου, δεν συμμετείχαμε στις δραστηριότητές της τε ούτε και σ’ αυτές τις συσπειρώσεις που δημιουργήθηκαν μετά (Guerre à laGuerre, L'Autre 400).Το χειμώνα του 2007, η "LaNuit" πήρε μέρος στην εκστρατεία "Δεν ψηφίζουμε για κανέναν". Παρά τα κάποια προβλήματα καταφέραμε και κολλήσαμε εκατοντάδες αφίσες και αυτοκόλλητα στην πόλη, πριν και μετά την εκστρατεία. Αντίθετα με το Μόντρεαλ, η RAME παρέμεινε σε εμβρυακή κατάσταση στο Κεμπέκ. Η διάλυσή της δεν επηρέασε την ομάδα μας. Τον Μάη οργανώσαμε δύο δημόσιες εκδηλώσεις οι οποίες είχαν αρκετή επιτυχία. Ένας σύντροφος με τον οποίο ήμασταν σε επαφή από τον Σεπτέμβρη του 2006 μάς κάλεσε να παρουσιάσουμε μια ομιλία για τον αναρχισμό στο Trois-Rivieres στο χώρο του UQTR. Πάνω από 40 άτομα ήρθαν. Επίσης, σχηματίστηκε μια ομάδα στην πόλη αυτή. Στις 29 Μάη κάναμε την παρουσίαση του έβδομου τεύχους της "Ruptures" στο Agitée και χρησιμοποιήσαμε αυτήν την ευκαιρία για να παρουσιάσουμε ένα πάνελ με δύο μέλη της γαλλικής NoPasaran για την άνοδο της δεξιάς στο Κεμπέκ και τη Γαλλία. Ο στόχος ήταν να παρουσιάσουμε δημόσια τα συμπεράσματα στα οποία είχαμε καταλήξει σχετικά με την πολιτική κατάσταση και να καλέσουμε τους ελευθεριακούς σε ένα διάλογο γι΄ αυτά. Γύρω στα 25 άτομα εμφανίστηκαν στις συζητήσεις αυτές. Στις 22 Ιούνη συμμετείχαμε στο μπλοκ της NEFAC σε μια διαδήλωση της αντιμιλιταριστικής συσπείρωσης Guerre à laGuerre με άριστα αποτελέσματα. Αρπάξαμε αυτή την ευκαιρία για να διακινήσουμε εκατοντάδες αντίτυπα της "CauseCommune" στους παραβρισκόμενους και τους περαστικούς. Μερικούς μήνες αργότερα, η "LaNuit" προσπάθησε να οργανώσει μια άλλη αντιμιλιταριστική διαδήλωση σε συνεργασία με την Guerre à laGuerre. Ουσιώδεις διαφορές με μερικά μέλη της συσπείρωσης αυτής μάς οδήγησαν σε αποχώρηση. Αποφασίσαμε να διοργανώσουμε μια εκδήλωση από μόνοι μας στις 28 Μάρτη 2008, προσκαλώντας διάφορες “προοδευτικές" ομάδες για να υποστηρίξουν την προσέγγισή μας. Γύρω στα 300 άτομα ανταποκρίθηκαν και διαδήλωσαν στο κέντρο για να σηματοδοτήσουν την 90ή επέτειο από τις εξεγέρσεις ενάντια στη στρατολογία και την αντίθεσή τους στη στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν. Το αποτέλεσμα από αυτό κρίνεται αρκετά θετικό για μας. Από τις αρχές του φθινοπώρου του 2007, η ομάδα μας είχε όλο και περισσότερη εμπιστοσύνη στις ικανότητές της. Αρκετά σχέδια είχαν μια σχετική επιτυχία και το αποτέλεσμα ήταν η έλευση νέων μελών. Τον Σεπτέμβρη παρουσιάσαμε επίσημα ένα μπλογκ και ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα με τον τίτλο "Voixdefaits" (10). Στις αρχές Οκτώβρη 2007, πήραμε την πρωτοβουλία και διοργανώσαμε μια διαδήλωση για το δικαίωμα στην έκτρωση σε συνεργασία με την ελευθεριακή φοιτητική φεμινιστική ομάδα "Ainsisquattent-elles". Συγκεντρώσαμε πενταπλάσιο κόσμο απ’ ό,τι οι ενάντια στις εκτρώσεις. Επαναλάβαμε το πείραμα και με την εκστρατεία ενάντια στην λαϊκίστικη δεξιά του Κεμπέκ.

Απόπειρα απολογισμού;

Ενώ είναι τόσο νωρίς για να καταρτίσουμε έναν περιεκτικό απολογισμό για τη NEFAC (στην πόλη του Κεμπέκ και την περιφέρειά της) μπορεί κάποιος να βρει πολλά σημεία που αποτελούν τροφή για σκέψη. Αρχικά, η παρουσία μιας δραστήριας αναρχικής ομάδας για σχεδόν δέκα χρόνια δεν είναι ίσως κάτι το θεαματικό, αλλά αποτελεί από μόνο του ένα τεράστιο επίτευγμα, τουλάχιστον στο δικό μας πολιτικό πλαίσιο. Το παρόν ελευθεριακό ρεύμα δεν είναι το πρώτο στο Κεμπέκ, αλλά υποφέρει από ευωδιαστή έλλειψη συνέχειας διαμέσου των χρόνων. Παρά τα διάφορα εμπόδια και προβλήματα, η NEFAC κατάφερε πρώτα να μεγαλώσει και ανανεωθεί πριν, κατά και μετά σημαντικές στιγμές σπουδαίων κοινωνικών αγώνων στους οποίους συμμετείχαμε, από τη Σύνοδο του Κεμπέκ μέχρι και τη Σύνοδο για την Άλλη Αμερική, στα συνδικάτα και τους λαϊκούς αγώνες πιο πρόσφατα. Η συνέχεια αυτή μάς επέτρεψε να αναπτυχθούμε συλλογικά και ατομικά και να προσθέσουμε στο ενεργητικό μας μια σημαντική εμπειρία και μια πολιτική ωριμότητα. Η συμμετοχή αρκετών ελευθεριακών, συμπεριλαμβανομένων και μελών της NEFAC, στα κοινωνικά κινήματα, έδρασε ευεργετικά για τον αναρχισμό, αποδαιμονοποιώντας τον στο πρόσωπο αρκετών αγωνιστών και ειδικά αυτών που συμμετείχαν στις λαϊκές οργανώσεις και ομάδες της περιοχής του Κεμπέκ. Η παραγωγή ενός εβδομαδιαίου ραδιοφωνικού προγράμματος και η δραστηριότητα μέσω του διαδικτύου, οι διανομή δεκάδων χιλιάδων προκηρύξεων, αφισών, βιβλίων και μπροσούρων καθώς και η διοργάνωση πάνω από μια ντουζίνα συνεδρίων και εργαστηρίων έχουν φυσικά βοηθήσει στην άνοδο της συνείδησης του αναρχισμού και των ελευθεριακών ιδεών σε διαφορετικά προβάλλοντα. Αρκετές εκστρατείες τερματίστηκαν όπως αυτές για το ζήτημα των κλοπών στις λαϊκές γειτονιές ή εκείνες για τις εκλογές (οι οποίες ήταν αμέτρητες). Αλλά πρέπει να δούμε το προφανές: μια τέτοια δραστηριότητα δεν είναι ικανή ώστε να κερδίσουμε την υποστήριξη πολλών ανθρώπων για μια πολιτική οργάνωση όπως εμείς. Η συμμετοχή στις εκδηλώσεις μας παραμένει σημαντική, ακόμα και στη δική μας μικρή κλίμακα. Διάφοροι παράγοντες ίσως εξηγούν αυτό το φαινόμενο. Αυτό που ζητάμε από τα μέλη μας είναι μάλλον απαιτητικό και έτσι θα μπερδευτούμε σε έναν φαύλο κύκλο: όσο πιο κορόιδα είμαστε τόσο κάθε άνθρωπος πρέπει να αποζημιώνεται με την επίτευξη των στόχων που θέτουμε., Επιπλέον, η τωρινή μας δομή δεν ευνοεί τη συμμετοχή αρκετών ανθρώπων. Η φύση των ημιπαράνομων ομάδων συγγένειας που χαρακτηρίζει μερικές από τις εκδηλώσεις μας και που είναι χαρακτηριστικό των δραστηριοτήτων μας για πολλά χρόνια είναι ένα παράδειγμα. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η διαδικασία επανίδρυσης της NEFAC του Κεμπέκ παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια. Δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε! Πρέπει λοιπόν να αδράξουμε την ευκαιρία για να κάνουμε τα πράγματα σωστά, αλλιώς η "αποτυχία" της NEFAC θα επηρεάσει την ίδρυση και τη λειτουργία μιας Περιφερειακής Ένωσης στο Κεμπέκ. Μετά από δέκα χρόνια δράσης, προπαγάνδας και οργάνωσης, το ρεύμα μας έχει καταλάβει σημαντική θέση στο γενικότερο τοπίο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Αλλά αυτά τα επιτεύγματα είναι εύθραυστα. Η δυνατότητα βρίσκεται σε μας να αδράξουμε την ευκαιρία και το κατάλληλο κλίμα.

Σημειώσεις

1) Η διαδικασία που οδήγησε στη συγκρότηση της NEFAC πάει πίσω στο 1999 και η ομάδα Émile Henry που ιδρύθηκε ένα χρόνο πριν έπαιξε σημαντικό ρόλο σ' αυτή. Η NEFAC επίσημα ιδρύθηκε στη Βοστόνη το 2000. 2) Η ιδέα γι' αυτό δεν ήταν αυθόρμητη. Κυοφορείτο στα μυαλά μελών της NEFAC μήνες πριν γίνει πραγματικότητα. 3) Παράδειγμα αποτελεί η διαδήλωση ενάντια στην αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ στις 17 Νοέμβρη 2003, όταν αρνηθήκαμε τον «ειρηνισμό» της επίσημης οργανωτικής επιτροπής. Η προκήρυξή μας ήταν διακοσμημένη με ένα περίφημο περιστέρι που έσφιγγε μια μολότοφ στα φτερά του. 4) Προτείναμε γενική απεργία ενάντια στην FTAA στο Κεμπέκ στις 32 Οκτώβρη μαζί με τις ομάδες Dada à Faim και Collectif des Bas-Quartiers. 5) Red and Anarchist Skinheads. 6) Ξαναπήγαμε 3 ακόμα φορές στο CEGEP Garneau για να δώσουμε ομιλίες για την ελευθεριακή εκπαίδευση, τον «ανδρισμό» και την εξέγερση των Ζαπατίστας. 7) Έτσι προσεγγιστήκαμε από ανθρώπους από τον Κοινοτικό Κέντρο Jacques-Cartier για να οργανώσουμε ένα εργαστήριο με θέμα το ρατσισμό και την ακροδεξιά. Η RASH κυκλοφόρησε, επίσης, ένα φανζίν («Class Against Class») και οργάνωσε αρκετές συναυλίες όπου η μουσική και η πολιτική έφτιαξαν κάτι καλό μαζί. 8) Consejo Indigena Popular de Oaxaca «Ricardo Flores-Magon» (Ιθαγενικό Λαϊκό Συμβούλιο «Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν»). 9) Anarchist Student Network. 10) Πριν το «La Voix de Faits», μέλη της «La Nuit» έκαναν αρκετά ραδιοφωνικά προγράμματα σε σταθμούς όπως οι CKIA και CKRL (Level with the Daisies, Free Zone κ.λπ.), αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένα πρόγραμμα ήταν παραγωγή και έργο της ομάδας.

* Το κείμενο αυτό είναι εκτενές απόσπασμα άρθρου που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση "Ruptures" (τεύχος Μάη 2009). Αγγλική μετάφραση Molly που δημοσιεύτηκε στο blog του http://mollymew.blogspot.com/2009/08/canadian-anarchist....html Σχετικός σύνδεσμος http://www.causecommune.net Δημοσιεύτηκε, επίσης, στο www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», αρχές Σεπτέμβρη 2009.