Κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του 1890, ένας αναγνώστης του αναρχικού περιοδικού “Freedom” του Λονδίνου, έγραψε μια επιστολή στον εκδότη. Σε αυτήν, ο επιστολογράφος σκιαγράφησε σε λίγες γραμμές, ένα διασκεδαστικό σαρκαστικό πορτρέτο αυτού που εκλαμβανόταν εκείνη την εποχή ως αναρχικός ακτιβισμός.
Στην επιστολή επισημαίνεται μια αντίφαση μεταξύ του ριζοσπαστισμού στη θεωρία και του κονφορμισμού στην πράξη, η οποία θα πρέπει να είναι γνωστή σε πολλούς (αν όχι στους περισσότερους) ανθρώπους, ειδικότερα εκείνους που ισχυρίζονται ότι επιθυμούν μια επαναστατική κοινωνική αλλαγή.
Παρατίθεται εδώ το κείμενο της επιστολής, ευγενική προσφορά των υπευθύνων των “Freedom” Archives (Αρχείων του “Freedom” που βρίσκονται στο International Institute of Social History (Διεθνές Ινστιτούτο Κοινωνικής Ιστορίας) στο Άμστερνταμ (Φάκελος 440):
Προς τον εκδότη, “Freedom”,
Λαμβάνοντας υπόψη μια αναδρομική άποψη της αναρχικής προπαγάνδας τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια, και συγκρίνοντάς την με την όλη δουλειά που έγινε κατά τα αμέσως προηγούμενα τα χρόνια, κάποιος είναι υποχρεωμένος να θέσει το ερώτημα: συνεχίζουμε να προχωράμε; Εάν η απάντηση είναι αρνητική, ποιος είναι λοιπόν ο λόγος; Πώς εξηγείται;
Είναι επειδή, όπως λέμε συνεχώς για τις μάζες ότι είναι απαθείς και αδιάφορες και δεν δείχνουν καμία επιθυμία να βελτιώσουν τις συνθήκες τους; Τους λέμε ότι ο Σοσιαλδημοκράτης ηγέτης, ο Ριζοσπάστης, ο Συντηρητικός, ο Φιλελεύθερος και τα μέλη του I.L.P.* είναι απάτες, ευκαιριακοί, μάντεις κ.λπ.
*
Η σκιά του Μπακούνιν! Οι αναρχικοί απαιτούν από την κυβέρνηση!
Υπενθυμίζουμε στον αμύητο μισθωτό σκλάβο ότι έχοντας πίστη σε αυτήν τη γενετική αριστοκρατία, ακολουθούμε μια βούληση από την οποία διακατέχονταν οι πολιτικοί του παρελθόντος και θα συνεχίσουν να διακατέχονται στο μέλλον, πάντα με βάση την εργατική πίστη σε ένα μέσο για τη δική του επιδείνωση. Είμαστε ευγενικά φιλάνθρωποι όταν τους κατηγορούμε μόνο για απείθεια.
Εμείς, ως Αναρχικοί, αμφισβητούμε ποτέ τη δική μας ειλικρίνεια; Όχι εμείς.
Αποκαλούμαστε Αναρχικοί και, κατά συνέπεια, είμαστε ορκισμένοι εχθροί της κυβέρνησης και όλων των αντιπροσώπων της. Υποστηρίζουμε την εξέγερση σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής μας ζωής. Κηρύττουμε τη δυσπιστία και την επανάσταση στη θεωρία: είμαστε πιστοί και νομοταγείς στην πράξη.
Συμμετέχουμε σε μια συνάντηση και συγκεντρωνόμαστε για λογαριασμό των συντρόφων μας του Walsall** που τώρα σαπίζουν στη φυλακή. Καλούμε υποψήφιους πολιτικούς, θανατηφόρους εχθρούς της ελευθερίας, όπως τους αντιλαμβανόμαστε, να απευθυνθούν στο κοινό. Φουσκώνουμε από αγανάκτηση και καλούμε την κυβέρνηση να απελευθερώσει τους φυλακισμένους συντρόφους μας. Συμβιβαζόμαστε με τις ίδιες εκείνες δυνάμεις που μας καταπιέζουν! Κρατάμε ένα κερί αναμμένο στον Διάβολο που περιφρονούμε. Στην πραγματικότητα, αναγνωρίζουμε σιωπηρά το δικαίωμα της κυβέρνησης να κυβερνά. Σκιά του Μπακούνιν! Οι αναρχικοί απαιτούν από την κυβέρνηση!
Συγκεντρωνόμαστε και πάλι για να διαμαρτυρηθούμε για τη μεταχείριση που υπέστησαν οι Ισπανοί σύντροφοί μας από την ισπανική κυβέρνηση. Εμείς οι θεωρητικοί εκφράζουμε τη συμπάθειά μας για τους άνδρες της δράσης. Πώς πρέπει να περιφρονούν τη συμπάθειά μας! Πώς πρέπει να περιφρονούν την ανημπόρια μας!
Οργανώνουμε μια άλλη συνάντηση, φαινομενικά για να αποχαιρετήσουμε τους παλιούς και δοκιμασμένους φίλους. Αλλά μπορώ να σας πω ότι ορισμένοι από εμάς το θεωρούσαμε ως μια υπέροχη ευκαιρία για μια μικρή εμπορικής υφής επιχείρηση εκ μέρους μας.
Ένα συγκεκριμένο τμήμα μας, η γλώσσα των μελών του οποίου είναι πιο έντονη όταν περιγράφουν τον εαυτό τους ως Αναρχικούς, πρόσφατα επεφύλαξε στους φίλους τους μια νεανική παρωδία, δηλαδή «οι Συνδεδεμένοι αναρχικοί» (the Associated Anarchists) επακόλουθα γεγονότα που αποδεικνύουν την πολύ στενή τους σχέση και φέρνουν στην επιφάνεια το παλιό ρητό για την εξοικείωση με την περιφρόνηση. Τσακώθηκαν και τελείωσαν καλώντας την αστυνομία!
Πάλι. Όταν ακούσαμε για τους νέους νόμους σχετικά με την πώληση ριζοσπαστικής βιβλιογραφίας και βλάσφημων ομιλιών, που πρόκειται να εφαρμοστούν στο Hyde Park, ορκίστηκα -ναι, ορκίστηκα- ότι θα αντισταθώ σε αυτήν την τελευταία τυραννία. Οι γενεαλογικώς μεταγενέστεροι δεν πρέπει ποτέ να υποστηρίζουν ότι οι Αναρχικοί, έχουν, πάνω απ’ όλα, αποτύχει να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Αλλά γνωρίζαμε ότι έπρεπε να οργανώσουμε μια μικρή μόνο αντίσταση και η νίκη θα ήταν δική μας. Αλλά κατά κάποιον τρόπο, άλλοι από εμάς δεν εμφαίστηκαν όταν έφτασε η ώρα, έχοντας, υποθέτω, μια ιδιαίτερη δέσμευση σε κάτι άλλο. Ήμασταν πολύ μετριοπαθείς για να επιθυμούμε να κυριαρχήσει η φήμη τι αφήσαμε τις τιμές για τους άλλους.
Αληθινα δικός σας
E. Daly
Fulham [London].
*Πηγή: http://terencerenaud.com/2019/03/11/a-letter-from-an-anarchist/
Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης
