Στις 20 Νοέμβρη 1920, μια μεγάλη απεργία στο Kharkiv Steam Construction Factory τερματίστηκε με επιτυχία. Η απεργία άρχισε με βάση αιτήματα σχετικά με την προμήθεια τροφίμων. Η απεργία “καθοδηγήθηκε” από την ομάδα του Kharkiv της Ομοσπονδίας Αναρχικών ′”Nabat".
Την επόμενη μέρα, 21 Νοέμβρη, κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του επαναστατικού οργάνου των ανταρτών της Ουκρανίας (των Μαχνοβιτών), δηλαδή της εφημερίδας “Φωνή της Makhnovtsa”, που φέρεται ότι ήταν και το τελευταίο τεύχος αυτής της έκδοσης
Στις 23 Νοέμβρη 1920, ο διοικητής του Νότιου (Ουκρανικού) Μετώπου, Frunze, εξέδωσε διαταγή με την οποία ανακοίνωσε ότι με την ήττα του Wrangel (Βράνγκελ), τα καθήκοντα και η αποστολή του επαναστατικού στρατού της Ουκρανίας (RPAU) ολοκληρώθηκαν και, ως εκ τούτου, η διοίκηση του RPAU κλήθηκε να αναδιοργανώσει άμεσα τα μαχνοβίτικα τμήματα σε “κανονικές” μονάδες του RKKKA και να πάνε σε συνεργασία με τα αντίστοιχα τμήματα του RKKA στον Καύκασο.
Το τμήμα του RPAU, που έδρευε στην Evpatoria, συζήτησε τη διαταγή και αρνήθηκε να συμμορφωθεί με αυτήν πριν λάβουν χώρα οι κυρώσεις του Συμβουλίου Επαναστατών Ανταρτών. Αυτό βρισκόταν στην περιοχή Gulyai και η τηλεγραφική σύνδεση μεταξύ Evpatoria και Gulyai δεν λειτουργούσε για μια εβδομάδα. Τα “τεχνικά προβλήματα” συνέχισαν ακριβώς μέχρι να σπάσει η στρατιωτική-πολιτική ένωση μεταξύ του κόκκινου στρατού και των Μαχνοβιτών.
Την ίδια ημέρα, ο Frunze τηλεγράφισε στον Λένιν και τον επικεφαλής του RSFSR Σεργκέι Καμένεφ, στη Μόσχα, τα ακόλουθα: “Το βράδυ από τις 25 έως τις 26, θα πρέπει να ξεκινήσει η εκκαθάριση των ανταρτών. Το έργο ξεκινά νωρίτερα από την προγραμματισμένη από εμένα ημερομηνία (29-30 Νοεμβρίου)”.
Η διαταγή του Frunze δεν δόθηκε στο Gulyai, μιας και το Συμβούλιο του Rebstel δεν έγινε γνωστό παρά μόνο στις 28 Νοέμβρη. Και αυτή την ημέρα, 23 Νοεμβρίου 1920, στην περιοχή Makhnov, στο Pologi και στο Malom Tokmak, συνελήφθησαν από αντάρτες συνολικά επτά πράκτορες του Κόκκινου Στρατού που έφεραν φυλλάδια που έγραφαν “Θάνατος στη Μαχνοβτσίνα!” και άλλα παρόμοια. Συνελήφησαν, ανακρίθηκαν και απελευθερώθηκαν. Πραγματικά, πόσο… διψασμένοι για αίμα ήταν αυτοί οι Μαχνοβίτες…
Σύμφωνα με τον Viktor Belash, αρκετές μικρές μονάδες του Κόκκινου Στρατού πέρασαν με τον RPAU την ίδια ημέρα. Στο χωριό Basan, πέρασαν στους μαχνοβίτες 11 μοίρες του 2ου Συντάγματος Ιππικού. Ο Κόκκινος Στρατός συνέλαβε τους επιτρόπους και εμφανίστηκε στο Gulyai. Στο χωριό της περιοχής Berdyanskiy, έξι μοίρες του ίδιου Συντάγματος Ιππικού ενώθηκαν με την Μαχνοβτσίνα. Έγιναν τμήματα του 2ου Σώματος του Azov υπό τον Trofim Vdovichenko.
Τις ίδιες μέρες -η ακριβής ημερομηνία δεν είναι γνωστή- περίπου 21-22 Νοεμβρίου, ίσως τη νύχτα της 23ης Νοεμβρίου- γύρω στα 15 άτομα, με κατηγορίες περί οργάνωσης μιας υπόγειας αναρχικής ομάδας, συνεργασίας με κάποιους μέσα από τον Κόκκινο Στρατό και τον αναρχικό αντάρτη Ivan Novoselov και την προετοιμασία μιας εξέγερσης με το σύνθημα “Ζήτω η σοβιετική εξουσία χωρίς κομμουνιστές”. Ωστόσο, είναι πιθανό ότι ο λόγος των συλλήψεων ήταν ο ανταγωνισμός για επιρροή μεταξύ των διαφόρων “κλικών” στην ηγεσία των επαρχιακών και νομαρχιακών αρχών των μπολσεβίκων.
*Επιμέλεια: Anatoly Dubovik. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
