Στις 14 Αυγούστου 1946 πέθανε στο Μπουένος Άιρες, ο Horacio Badaraco, μια από τις πιο διαυγείς μορφές του αργεντίνικου αναρχισμού, και με μεγάλη δέσμευση μέχρι τις τελευταίες του μέρες στην υπόθεση της καταπιεσμένης τάξης.
Ο Badaraco, γεννήθηκε το 1901 και τον εισήγαγε στην αναρχική μαχητικότητα ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας Rodolfo González Pacheco. Θα συμβάλει από μικρή ηλικία στην ελευθεριακή υπόθεση. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας θα προσπαθήσει να ξεσηκώσει τους στρατώνες ως ένδειξη οργής και αλληλεγγύης στους νεκρούς της εξέγερσης της Παταγονίας.
Θα εργαστεί αρχικά σε πλυντήριο αυτοκινήτων, αλλά στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε ως γραφίστας, και θα ασχοληθεί αμέσως με τη δημοσιογραφία και τη σύνταξη της εφημερίδας "La Torch”. Μετά την επίθεση εναντίον της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών για την υπόθεση Σάκκο και Βαντσέττι, θα κατηγορηθεί, θα συλληφθεί και θα σταλθεί στη φυλακή με τον Alberto Bianchi - επίσης από την ίδια εφημερίδα.
Θα συμμετάσχει στην αντίσταση ενάντια στη δικτατορία Uriburu, οπότε θα φυλακιστεί και πάλι και αυτή τη φορά θα μεταφερθεί στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Ushuaia, γνωστές λόγω των απάνθρωπων συνθηκών εξαιτίας του ακραίου ψύχους. Οι φυλακές αυτές θα φιλοξενήσουν δεκάδες πολιτικών κρατουμένων όλων των ιδεολογικών ρευμάτων, μεταξύ αυτών των αναρχικών Boris Vladimirovich, González Pacheco, José Berenguer, Eusebio Borazo, Gino Gatti και μέχρι πρόσφατα του εμβληματικού Simon Radowitzky. Στην Ushuaia είχε επιβληθεί καθεστώς απομόνωσης ενάμισι χρόνου, το οποίο ασφαλώς επηρέαζε την μετέπειτα υγεία των κρατουμένων.
Μόλις θα απελευθερωθεί, ο Horacio Badaraco θα συμμετάσχει στην ίδρυση της συνδικαλιστικής οργάνωσης Σπάρτακος (Συμμαχία Εργατών και Αγροτών - Spartacus Alianza Obrera y Campesina) μαζί με άλλους ονομαστούς αναρχικούς αγωνιστές όπως οι Domingo Varone και Antonio Cabrera. Το εν λόγω συνδικάτο θα είναι από τους καταλύτες στη μεγάλη απεργία στον χώρο των κατασκευών του 1935-1936 που θα παραλύσει την πρωτεύουσα της Αργεντινής.
Με το ξέσπασμα της Ισπανικής Επανάστασης και του Εμφυλίου Πολέμου, το 1936, ο Badaraco θα ταξιδέψει για να ενταχθεί στις τάξεις των επαναστατών. Με την επιστροφή του, όμως, στην Αργεντινή, η υγεία του που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα θα τον προδώσει και θα πεθάνει το 1946.
Ο Badaraco ανέπτυξε μια κριτική -αλλά και αυτοκριτική- όσον αφορά τα διάφορα ρεύματα του σοσιαλισμού, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, που εξακολουθούν να αποτελούν αντικείμενο μελέτης και συνεχούς επανεξέτασης. Για παράδειγμα, μια σημαντική κριτική του είχε να κάνει με την άποψή του για το ρόλο του αναρχικού κινήματος στο πραξικόπημα και την επακόλουθη δικτατορία του Uriburu. Ή μια άλλη, που διατυπώθηκε, μάλιστα, στις τελευταίες μέρες της ζωης του και αφορούσε την επισήμανση της έλλειψης κατανόησης και γνώσης -από τον αναρχισμό, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό- του γιατί οι μάζες των εργατών στην Αργεντινή συσπειρώθηκαν και αγκάλιασαν τον περονισμό.
*Πηγή: Emilio Crisi. Μετάφραση: “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”.
